Anciients

Κάπου στα ανοιχτά, στα παγωμένα νερά του Βανκούβερ ξέσυρε το σαπισμένο σκαρί με το οποίο κυνηγούσαν οι Mastodon τη θηριώδη λευκή φάλαινα, πριν αλλάξουν ρότα και πλεούμενο για τις επόμενές τους, γνωστές πια, κορυφές. Από εκεί που έδεσε το "Leviathan" μπαρκάρησαν οι Anciients με το εντυπωσιακό τους ντεμπούτο, "Heart Of Oak", του 2013. Μουσικό ύφος που έφερε τόσες ομοιότητες σε σημείο παρεξηγήσεως, μας πώς να κρατήσεις μούτρα όταν παίζουν και συνθέτουν με τόσο πωρωτική μαεστρία;

Έκτοτε, έγινε μια στάση για το ντεμπούτο των συμπατριωτών τους, "Dead Quiet", σε παρεμφερή κατεύθυνση, στους οποίους συμμετέχει ο μπασίστας των Anciients, για επίσης υψηλού επιπέδου μοντέρνο metal extreme προεκτάσεων, αν και ελάχιστα 'zines το πήραν χαμπάρι λόγω ελλιπούς διανομής. Πίσω στο 2016 για το δεύτερο άλμπουμ των Anciients, να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος, καθώς και πόσες μουσικές μπορεί να θρέψει η παρακαταθήκη των Mastodon πριν μπαγιατέψει.

Όμως, οι Anciients είναι μουσικοί παικταράδες και το "Voice Of The Void" ένας απολαυστικός δίσκος άκρως τεχνικού, επιθετικού metal, που έχει για ακόμη μια φορά βαθιά τις ρίζες τους στους Mastodon, μα με μια ανεπαίσθητη απομάκρυνση -λόγω φωνητικών κυρίως- μπαίνοντας στην ευρύτερη σφαίρα συγκροτημάτων όπως, φερ' ειπείν, οι Kylesa.

Οι καταιγιστικές κιθάρες του ντουέτου Chris Dyk-Kenneth Paul Cook (επίσης τραγουδιστές της μπάντας) προοδευτικές λόγω πολυπλοκότητας και τεχνικής, extreme λόγω της σκοτεινής βαναυσότητάς τους, αποτελούν όλο το ψωμί των συνθέσεων. Φυσικά, αφού λατρεύουν συγκρότημα που έχει ντράμερ τον ημίθεο Brann Dailor, δεν θα μπορούσαν να μην έχουν τουλάχιστον φοβερό ντράμερ και οι ίδιοι...

Εκεί που χάνουν σε αυθεντικότητα, κερδίζουν σε songwriting. Τρανό παράδειγμα το επιβλητικότατο "Ibex Eye", που μας φτάνει μέχρι και σε εποχές "Remission". Βέβαια, το "Serpents" που ξεκινάει ολίγον τι σαν "Seabeast", ίσως κορυφαία σύνθεση του άλμπουμ, δείχνει ότι κατέχουν το αντικείμενο και σε άλλη, πιο προσβάσιμη κατεύθυνση, σαν αυτήν που ακολούθησαν τα είδωλά τους ή θαρρείς προς Baroness οδούς. Συνολικά, παρά τις όποιες αλλεπάλληλες και αναπόφευκτες συγκρίσεις θα κάνουν την εμφάνισή τους συχνά-πυκνά και παρά την ομοιομορφία ή έλλειψη σαφούς ροής στα 66 λεπτά που διαρκεί, πρέπει να παραδεχτούμε πως εδώ έχουμε έναν πραγματικά απολαυστικό δίσκο γεμάτο εμπνευσμένα riff, ιδανικό για όσους την βρίσκουν σε αυτούς τους ήχους.