Anathema

Το έχουμε πάρει απόφαση εδώ και πολλά χρόνια πως οι Anathema έχουν αφήσει πίσω τους το metal για τα καλά. Οπότε προφανώς μην περιμένεις μεταλλιές στο "Distant Satellites". Αν σου άρεσε η κατεύθυνση του "Weather Systems", δεν θα απογοητευτείς με το καινούργιο άλμπουμ, έχει μια όμοια αύρα, αλλά χωρίς τα χαρούμενα - αισιόδοξα τραγούδια που υπήρχαν εκεί. Έχει ωραίες κιθάρες, όμορφες μελωδίες, κλασσικά εξαιρετικές ερμηνείες τόσο από τον Vincent όσο και από την Lee, σταθερά ποιοτικά πράγματα, ό,τι θα περίμενες από τους Anathema.

Ομολογώ πως μετά τις πρώτες ακροάσεις ήμουν κάπως προβληματισμένος. Ναι μεν υπάρχει καλή μουσική στο άλμπουμ, κάπου όμως κουράζει σε σημεία. Αρχικά αυτό που ξεχώρισα είναι πως τουλάχιστον στα μισά τραγούδια, η δομή είναι αρκετά επαναλαμβανόμενη, ξεκινώντας με μια μελωδία και χτίζοντας πάνω σε αυτή δυναμώνοντας σε ένταση σταδιακά, και τελικά χτίζοντας μια κορύφωση. Μόνο που η κορύφωση για να δουλέψει πρέπει να είναι και λίγο σαν έκπληξη, μετά από λίγο απλά περιμένεις το πότε θα έρθει. Δεν ξέρω αν αυτό είναι απαραίτητα αρνητικό, προσωπικά όμως λίγο με κούρασε.

Βλέποντας ξεχωριστά τα κομμάτια, φαίνεται ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά συνθετικά, οι κιθάρες έχουν ενδιαφέρον τόσο ως προς το παίξιμο όσο και από ηχητικής απόψεως, ρυθμικά υπάρχει περισσότερος πειραματισμός, με τις progressive αναζητήσεις να εμφανίζονται σε κομμάτια όπως το εισαγωγικό "The Lost Song Part 1" ή το προσωπικό μου αγαπημένο "Dusk (Dark Is Descending)", όπως και στο "The Lost Song Part 3". Ο ήχος μεστός και ισορροπημένος, αναδεικνύει όλα τα όργανα, και είναι λιγότερο φορτωμένος από το "Weather Systems", κάτι που αφήνει μια πολύ θετική εντύπωση.

Το ότι υπάρχει ένα τραγούδι με τίτλο "Anathema" δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Θα προσπαθήσω να το περιγράψω με μια φράση: η μελαγχολία των παλιών Anathema δοσμένη με τον σύγχρονο ήχο τους. Είναι ένα κομμάτι που μου άρεσε πάρα πολύ, κυρίως λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που φέρει. Ξεκινά με μια μελωδία στο πιάνο, η οποία επαναλαμβάνεται κατά τη διάρκεια όλου του κομματιού, και ενισχύεται στη συνέχεια με έγχορδα, τύμπανα και κιθάρες, ενώ προς το τέλος εισάγεται μια πολύ όμορφη μελωδία που γίνεται riff και οδηγεί μέχρι το τέλος το τραγούδι. Θεωρώ πως σίγουρα θα αποτελέσει ορόσημο και για τις συναυλίες της μπάντας, ενώ μου θύμισε το πόσο πολύ μπορούν να συγκινήσουν οι Anathema με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.

Ένα άλλο σημείο που είναι εμφανές, είναι πως το άλμπουμ είναι σχεδόν χωρισμένο στα δύο ως προς το ύφος του περιεχομένου του. Το πρώτο μισό (λίγο παραπάνω από το μισό για να είμαστε ακριβείς) κινείται σε σχετικά γνώριμα μονοπάτια, με το στυλ που προανέφερα, αλλά το δεύτερο μισό είναι που δείχνει ένα αρκετά πρωτότυπο κι ενδιαφέρον πειραματικό πρόσωπο. Ξεκινώντας με το "You're Not Alone", τα ηλεκτρονικά στοιχεία κάνουν αισθητή την παρουσία τους, το "Firelight" αποτελεί κάτι σαν ιντερλούδιο με πλήκτρα, πολύ ατμοσφαιρικό, το οποίο μας εισάγει στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, το "Distant Satellites". Πρόκειται για ένα από τα πιο πειραματικά τραγούδια που κυκλοφόρησε ποτέ η μπάντα, καθαρά βασισμένο σε ηλεκτρονικό ήχο και πλήκτρα, παραδόξως upbeat θα έλεγα, αφού μουσικά είναι αρκετά ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό, αλλά ο ρυθμός είναι προκλητικά χορευτικός. Σίγουρα αυτή η επιλογή θα ξενίσει πολλούς, όμως δεν μπορώ να παραβλέψω πως πρόκειται για ένα ιδιαίτερο και όμορφο κομμάτι. Το "Take Shelter" που κλείνει τον δίσκο είναι επίσης βασισμένο σε ηλεκτρονικό ήχο, με έντονη την παρουσία των εγχόρδων, δεν μπορώ να πω όμως πως με εντυπωσίασε ιδιαίτερα.

Τα συναισθήματα λοιπόν είναι ανάμεικτα. Από τη μία έχουμε τραγούδια που συνεχίζουν στον ήχο των τελευταίων δίσκων των Anathema, και καταφέρνουν να συγκινήσουν και να πείσουν τους πάντες πως οι Anathema «το έχουν» ακόμη. Από την άλλη, η μπάντα δείχνει πως δεν μένει στάσιμη και θέλει να εισάγει νέα στοιχεία στον ήχο της, με έντονη παρουσία ηλεκτρονικών στοιχείων που ξεφεύγουν από το βασικό rock προσανατολισμό που υπήρχε τόσα χρόνια. Αυτό θα ξενίσει κάποιους, προσωπικά όμως το βρίσκω ενδιαφέρον και αξιέπαινο, γιατί επιβεβαιώνει την ακεραιότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης των Anathema, που δεν περιορίζονται σε νόρμες και προσδοκίες, αλλά κάνουν ό,τι θέλουν, με τον τρόπο που θέλουν.