Amorphis

Περιμένω μια παρασπονδία αυτών των Φιλανδών εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και αυτή την φορά ευτυχώς δεν μου κάνουν το χατίρι. Και ιστορικά αν το δείτε για του λόγου το αληθές, κοιτώντας όλες τις προηγούμενες κριτικές των δίσκων τους από όλη την συντακτική ομάδα, όλοι έχουν το sticker «Rocking Επιλογή». Η ιστορία, λοιπόν, για ακόμη μια φορά επαναλαμβάνεται.

Η αφθονία σε strings, hammond, εναλλαγή καθαρών και brutal φωνητικών, αλλά και αυτές οι χαρακτηριστικές μελωδίες, που ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν είναι φιλανδικό folk ή τσιφτετέλια διαχέονται σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Ίσως να κινούνται λίγο αδιάκριτα και απρόσεκτα στα χωράφια του "Elegy" αλλά, ενώ δεν πρωτοτυπούν σε καμία περίπτωση, οι μελωδίες, τα riff, οι φωνητικές γραμμές,, το φλερτ με τα γυναικεία και γενικά ολόκληρο το μουσικό αποτέλεσμα είναι σε δυσθεώρητα υψηλό επίπεδο, ειδικά αφού πρόκειται για τον δωδέκατο δίσκο τους συγκροτήματος.

Και νομίζω ότι είναι αρκετά σπάνιο για ένα συγκρότημα που καλώς ή κακώς αυτήν την στιγμή δεν επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του και μας προσφέρει λίγο-πολύ μια από τα ίδια. Βέβαια αυτό το γεγονός συνήθως χαροποιεί την μάζα των οπαδών που δείχνουν μια σχετική αντίσταση στην αλλαγή. Όμως αφού επέλεξαν να μείνουν σταθεροί στο μονοπάτι αυτό και πάλι, τουλάχιστον το κάνουν με ένα τρόπο που φιμώνουν με το εκπληκτικό αποτέλεσμα όλα τα πιθανά κακεντρεχή σχόλια. Μακάρι να μπορούσαν να είχαν αυτή την συνεχόμενη ποιότητα ή και να είχαν αυτή την υπερχείλιση ταλέντου και την έμπνευση και συγκροτήματα που έχουν γράψει με τις πένες τους την ιστορία του metal, όπως οι Metallica και οι AC/DC. Φανταστείτε το μόνο.

Δυστυχώς οι Amorphis δεν ανήκουν σε τόσο μεγάλη κατηγορία και ποτέ δεν θα συμβεί αυτό, αλλά με συνέπεια και κάποια τιμιότητα κυκλοφορούν δίσκους που δεν προδίδουν το fanbase τους, αλλά με μικρούς ελιγμούς τα τελευταία χρόνια το μεγαλώνουν κιόλας.

Παρακολουθώντας τους Amorphis στενά σχεδόν από την αρχή της καριέρας τους και χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει κάποιον εξωφρενικά απογοητευτικό δίσκο, το "Under The Red Cloud" αναβιώνει το ενθουσιασμό και τις δύσκολες ισορροπίες αλλά και την εμπορικότητα του "Elegy", όπως είπα και πιο πάνω. Η παραγωγή του Jens Bogren είναι υποδειγματική και ταυτόχρονα ακούγεται απίστευτα heavy εκεί που χρειάζεται ενώ σε άλλα σημεία αναδεικνύει τα ακουστικά όργανα και τις μελωδίες χωρίς να χάνει την ταυτότητα ή την βαρύτητα του ήχου. Τα ατμοσφαιρικά σημεία εναλλάσσονται με το μελωδικό death metal και οι hard rock στιγμές με την πυξίδα κολλημένη στη δεκαετία του '70 διαδέχονται τις folk ευαισθησίες με την χαρακτηριστική σφραγίδα των Amorphis που πλέον ξεχωρίζει από μίλια μακριά, αλλά με ένα τρόπο που είχαν χρόνια να πετύχουν τόσο καλά.

Δεν περιμένει κάποιος ένα γνήσια κακό δίσκο από την μπάντα και αφού η ποιότητα και η αστείρευτη δημιουργικότητα είναι μια σπάνια αρετή του Holopainen, όμως δεν περιμένεις να ξεπεράσουν και κατά πολύ τους πήχεις που έχουν θέσει οι ίδιοι τόσο ψηλά. Παρ' όλα αυτά οι Amorphis από εκεί που δεν το βλέπεις να έρχεται κυκλοφορούν έναν από τους καλύτερους δίσκους για το 2015.