Amorphis

Κοσμικές αλήθειες: Ο ήλιος σηκώνεται και κατεβαίνει στα γνωστά μέρη, στους πόλους κάνει πολύ κρύο. Το χιούμορ των Monty Python παραμένει αξεπέραστο και το soundtrack των Goblin στο Suspiria ακόμα και τώρα φέρνει ανατριχίλες κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης. Επίσης, οι Amorphis είναι θρυλική μπάντα και εδώ και μερικά χρόνια φτιάχνουν σερί μεγάλων δίσκων.

Αν βάλουμε το "Under The Red Cloud" ως την έναρξη αυτού του νέου σερί έως και φέτος, παρατηρούμε πλείστα κοινά στοιχεία, μια συνειδητοποιημένη συνθετική ακολουθία, και τα χαρακτηριστικά της μπάντας αναλλοίωτα: εναλλαγή καθαρών-brutal φωνητικών από τον Tomy Joutsen, λυρικότητα-μελωδία-ξεσπάσματα, ανατολίτικοι και φολκ ρυθμοί, προγκ εμπνεύσεις και αμεσότητα-πιασάρικες συνθέσεις. Με το έπος της Kalevala αστείρευτο ως στιχουργική έμπνευση από το έβδομο μέλος των Φινλανδών, Pekka Kainulainen.

Το "Halo" κουβαλάει την ουσία και τον πυρήνα της μουσικής τους, των τελευταίων χρόνων τουλάχιστον, και σε κάποιον που θα αναφωνούσε «ακόμα ένας δίσκος των Amorphis εποχής Joutsen», απαντάμε ένα βροντερό ναι. Δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό. Οι τύποι είναι παιχταράδες, ειδικά ο Santeri Kallio στα πλήκτρα οφείλει να αναγνωριστεί ως κορυφαίος συνθέτης και μουσικός. Για τη ραχοκοκαλιά της μπάντας, Esa Holopainen, έχουν γραφτεί και ειπωθεί όλα τα καλά του κόσμου, δικαίως.

Εκεί έγκειται θεωρώ η επιτυχία τους: έξι ισότιμα μέλη, με πληθώρα ιδεών έκαστο, τέτοια που αναδεικνύει τον πολυπρόσωπο εαυτό τους. Ο οποίος εμφανίζεται άμεσα με το εναρκτήριο "Northwards". Το είπαν (θέλαμε περισσότερη αμεσότητα σε σχέση με το "Queen Of Time" αλλά μη νομίζετε ότι δε θα ενισχύσουμε μια σύνθεση για να γίνει μεγαλειώδης) και το έκαναν από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Τα γυναικεία χορωδιακά μέρη του είναι η ενίσχυση που ανέφεραν. Υποδειγματικές ενορχηστρώσεις από τον Francesco Ferrini για μία ακόμα φορά, ο Joutsen γνωρίζει και φροντίζει πότε οι κραυγές του να πατάνε σε πρέπουσες στιγμές και σε ποιους στίχους. Η δε παραγωγή του Jens Borgen (τρίτη κατά σειρά) ναι μεν τεράστια και εξίσου διαυγής.

Ναι, κινούνται στη δική τους ζώνη ασφαλείας, δεν τη λες μικρή όμως. Μπορεί κάτι τέτοιο να συνεπάγεται την απουσία ηχηρών εκπλήξεων, οι μικρές που πετάνε είναι σε κάθε περίπτωση καλοδεχούμενες. Σαν το black metal lead του "The Wolf" με ρεφρέν - τρυπάνι για τον εγκέφαλο. Ένα ρεφρέν που λείπει από το κατά τα άλλα τρομερό φολκ κλείσιμο του δίσκου.

Η αντίθεση φωτός - σκοταδιού, ήδη παρούσα από το εξώφυλλο, γίνεται αντιληπτή σε ολόκληρο τον δίσκο. Είτε με τα ανάλογα φωνητικά, είτε με την εναλλαγή των κουπλέ με τα ρεφρέν, οι Φινλανδοί ασπάζονται εξίσου και τα δύο. Το προστάζουν εξάλλου οι ιστορίες της Kalevala. Έχοντας όλα αυτά κατά νου, το "Halo" θα πάρει αργά ή γρήγορα τη θέση του ανάμεσα στις υπόλοιπες δουλειές της μπάντας. Πού θα σταθεί και πού θα βρεθεί θα είναι γρίφος - βασανιστήριο. Μην μπλέξετε μαζί τους σε κατάταξη δίσκων, είναι μια παράνοια. Εν τω μεταξύ, για κάποιον λόγο ακόμα ψάχνω για δύο μπόνους τραγούδια.

YouTube