Alter Bridge

Είναι μάταιο να προσπαθούμε να μετρήσουμε τη δυναμική και την επιρροή του έργου ενός καλλιτέχνη που εμφανίστηκε μετά το πέρας της προηγούμενης χιλιετίας (για να θέσουμε ένα ορόσημο), σε σύγκριση με τα όσα κατάφεραν οι μεγάλοι αυτής της μουσικής τις παλαιότερες δεκαετίες. Η φαινομενικά μεγάλη διαφορά, όμως, δεν σημαίνει ότι έχουν εκλείψει οι ηγέτες στη μουσική μας, ούτε πως δεν υπάρχουν ήρωες για τη νέα γενιά. Οι Alter Bridge καλούνται να επιβεβαιώσουν για μια ακόμα φορά ότι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία με το νέο τους άλμπουμ.

Μετά από τέσσερεις καταπληκτικούς δίσκους κι ένα μεγάλο ταξίδι από την απαξίωση στην αποθέωση, οι Αμερικανοί πλέον διαθέτουν ένα αν μη τι άλλο υπολογίσιμο μέγεθος στη διεθνή σκηνή του rock, σε αμφότερες τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Να είναι το παρελθόν των Tremonti, Marshall, Philips στους Creed ή η αναγνώριση που προσέφερε στον Myles Kennedy η συνεργασία του με τον Slash; Κατ’ εμέ είναι η μουσική τους και μόνο αυτή που τους έφερε εδώ που είναι.

Το "The Last Hero" έρχεται να διαδεχθεί την heavy κατεύθυνση του "Fortress" και την πιο σκοτεινή πλευρά που ανέδειξε το "ABIII", διατηρώντας τον χαρακτήρα που έχτισαν αυτά τα δύο άλμπουμ, αλλά προσθέτοντας και κάποια νέα στοιχεία στο κάδρο. Ο μόνιμος συνεργάτης της μπάντας πίσω από την κονσόλα, Elvis Baskette, φρόντισε αυτήν τη φορά ο ήχος της μπάντας να γίνει πιο rock και λιγότερο «γυαλισμένος», χτίζοντας το γνωστό ηχητικό τοίχος των riff του Mark Tremonti και του στιβαρού rhythm section των Brian Marshall και Scott Phillips που δεν αρκούνται στα τυπικά, αλλά ούτε προσπαθούν να πάρουν εκβιαστικά περισσότερο χώρο από αυτόν που τους αναλογεί στην κάθε σύνθεση. Το βαρόμετρο συνεχίζει να είναι, όμως, ο Myles Kennedy και φυσικά δεν απογοητεύει, μιας και είναι γνωστό ότι στους Alter Bridge ακούγεται καλύτερος από οπουδήποτε αλλού.

Έτσι, στο άλμπουμ υπάρχουν straight forward, hard rock στιγμές όπως τα "Show Me A Leader", το ήδη αγαπημένο "My Champion" ή το προσανατολισμένο στην αμερικάνικη αγορά "You Will Be Remembered", αλλά υπάρχουν και στιγμές που συνεχίζουν προς την πιο heavy κατεύθυνση, όπως το αργόσυρτο "The Other Side" ή το "Island Of Fools". Υπάρχει το "This Side Of Fate" που στο πρώτο μισό θυμίζει μια παραλλαγή του "All Hope Is Gone" και στο δεύτερο μισό μεταμορφώνεται σε μια heavy εκδοχή των Muse και υπάρχουν τραγούδια σαν το "Crows On The Wire" με το πολύ δυνατό ρεφρέν ή το διαφοροποιημένο "Twilight" που συντελούν στην καλή ροή του δίσκου.

Και φυσικά υπάρχουν τα τραγούδια που έχουν καταστήσει τους Alter Bridge όσο σπουδαίους είναι: το επιβλητικό "The Writing On The Wall" με τις καθηλωτικές μελωδίες, τα απίστευτα catchy και δυναμικά "Poison In Your Veins" και "Losing Patience" με τα κολλητικά ρεφρέν και το επικό φινάλε με το ομώνυμο τραγούδι, που χάνει μόνο στη σύγκριση με το ομώνυμο από το "Fortress", αλλά αποτελεί ιδανικό κλείσιμο. Και κυρίως υπάρχει το "From The Cradle To The Grave" που μαζί με το "My Champion" προβλέπω ότι θα αποτελέσουν fan favorites από αυτό το άλμπουμ. Αρκεί κάποιος να ακούσει μια φορά τη μελωδία στο κουπλέ και τη συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία του Myles και θα καταλάβει.

Για να μην πολυλογώ ανούσια, οι Alter Bridge με το "The Last Hero" έκαναν το 5/5, δημιουργώντας ένα άλμπουμ απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος του. Το πού θα σταθεί συγκριτικά στη δισκογραφία της μπάντας θα καθοριστεί εν καιρώ και με βάση τις επιμέρους προτιμήσεις του κάθε ακροατή, αλλά σίγουρα στέκεται επάξια δίπλα στα προηγούμενα τέσσερα αριστουργήματα κι αυτό λέει τα πάντα από μόνο του.

Ενδεχομένως κάποιος να ισχυριστεί ότι λείπει ένα έπος σαν το "Blackbird" (δεν γράφονται εύκολα ξανά τέτοια τραγούδια), αλλά το βρίσκω μάλλον απίθανο το "The Last Hero" να απογοητεύσει οποιονδήποτε οπαδό της μπάντας. Τουναντίον, κάθε νέα της δουλειά αξίζει να φέρνει πολλαπλάσιους υποστηρικτές αυτής της παρέας που ξεκίνησε με ταπεινότητα, χωρίς μεγάλα λόγια κι έφτασε εκεί ψηλά που βρίσκεται σήμερα.

Αν είναι «υποψήφιο άλμπουμ της χρονιάς»; Προφανώς και ναι...