Alice In Chains

Μερικές φορές κάποιοι δίσκοι κρύβουν μέσα τους κάτι περισσότερο από μια απλή μουσική πρόταση. Κρύβουν κάτι που προκύπτει, κάτι που δεν προέρχεται από σχεδιασμό ή προγραμματισμό. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο νέος δίσκος των Alice In Chains, αφού πρόκειται για δίσκο «δήλωση», για δίσκο επαναπροσδιορισμό στο μουσικό χάρτη. Για μια κυκλοφορία που ισούται με ένα μικρό θρίαμβο από πολλές απόψεις.

Μετά από 15 χρόνια δισκογραφικής απουσίας και βιώνοντας την, κατά μια έννοια, προδιαγεγραμμένη απώλεια του Layne Staley, είναι λογικό να προκύψουν κάποιες ενστάσεις σχετικά με το αν έχουν το ηθικό δικαίωμα να προχωρήσουν οι υπόλοιποι ως Alice In Chains χωρίς το χαρισματικό τους frontman. Ομολογώ πως και εγώ ξεκίνησα με αρνητισμό, δίστασα, όμως στην πορεία πείστηκα και τώρα νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος που κυκλοφόρησαν το "Black Gives Way To Blue". Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι οπαδοί των Alice In Chains (αν υπάρχουν τέτοιοι) δε θα περίμεναν τόσο καλό αποτέλεσμα.

Το τρίπτυχο του δίσκου είναι έμπνευση - συναίσθημα - σεβασμός. Τα riff είναι εδώ, αυτά που κάποτε λάτρεψε και ο ίδιος ο James Hetfield, το χαρακτηριστικό δίπολο των φωνητικών στο μοντέλο των οποίων μεγαλούργησαν οι System Of A Down επίσης, ο πεσιμισμός και η εσωστρέφεια της σκηνής του Seattle της δεκαετίας του '90 είναι εδώ πιο πειστικά σε σχέση με ό,τι έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Τι άλλο μπορεί να θέλει κάποιος για να πειστεί;

Το εναρκτήριο τραγούδι "All Secrets Known" με το αργόσυρτο riff του έχει να επιδείξει μέσω των στίχων τη θέση της μπάντας. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, το νέο ξεκίνημα, η νέα ζωή των Alice In Chains βρίσκεται εκεί που κάποτε «πέθαναν». Το "Check My Brain" δικαιωματικά θα αποσπάσει το ρόλο του hit, με refrain που παραπέμπει στο "Man In An Box", ενώ το "Last Of My Kind" σου δίνει εκείνη τη «φανταστική γεύση» της άμμου. Το "A Looking In View" χρησιμοποιήθηκε ως προπομπός και ενθουσίασε με το κλειστοφοβικό του feeling και το δυνατό refrain. Οι ακουστικές στιγμές του δίσκου, που παρουσιάζονται στα "Your Decision" και "When The Sun Rose Again", είναι πραγματικά μαγικές και θα στέκονταν άνετα στο EP "Sap", με τα κρουστά στο δεύτερο να προσδίδουν επιπλέον ομορφιά. Το "Lesson Learned" πιθανότατα θα αποτελέσει ένα από τα επόμενα single με την κολλητική του μελωδία, ενώ το "Private Hell" είναι ένα νέο "Down In A Hole". Το κλείσιμο είναι απλά μεγαλειώδες, με το ομώνυμο τραγούδι, ένα αργό ακουστικό τραγούδι, όπου το πιάνο έχει αναλάβει ο «πολύς» Elton John, να αποτελεί φόρο τιμής στον Staley. Κορύφωση συναισθημάτων και κλείσιμο ανάλογο ενός μεγάλου δίσκου. Στο "Black Give Way To Blue" δε θα βρείτε fillers, όσο και να προσπαθήσετε, στα 54 λεπτά του.

Η παραγωγή είναι άψογη, άλλωστε ο Nick Raskulineck έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του (Rush, Foo Fighters, Coheed & Cambria), ενώ το καυτό ερώτημα, που είναι η απόδοση του «νέου» William DuVall, παύει να υφίσταται μετά την πρώτη ακρόαση του album. Όχι ότι μαγεύει με τις ερμηνείες του, αλλά η φωνή του δένει άψογα με του Cantrell και οι συνθέσεις αρκούν από μόνες τους. Έτσι και αλλιώς ο Jerry Cantrell ήταν πάντα η ψυχή αυτής της μπάντας. Μια ψυχή που δε δίστασε ποτέ να καταθέσει και το ξανακάνει πειστικά στο, ενδεχομένως, πιο δύσκολο εγχείρημά του.

Δεν είναι απλώς μια επιστροφή που ήρθε από το πουθενά. Επιμένω πως πρόκειται για ένα μικρό θρίαμβο. Μια νέα αρχή που ενθουσιάζει. Πρόκειται για τεράστιο δίσκο που φέρει με χαρακτηριστική άνεση το όνομα των Alice In Chains και στέκεται ισάξια με την υπόλοιπη δισκογραφία της μπάντας.