Algiers

Κακά τα ψέματα, η εκλογή του Donald Trump στο ύπατο αξίωμα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής άνοιξε κάτι σαν τους ασκούς του Αιόλου για μία κοινωνία που, όσο παράταιρο κι αν μας φαίνεται, έχει δοκιμαστεί τα τελευταία χρόνια. Με τα δεδομένα που μπορεί να δοκιμαστεί μία ανεπτυγμένη δυτική κοινωνία τέλος πάντων. Μία Αμερική που βίωνε την πολιτική με βαθιά απάθεια, μέχρι που βρέθηκε ανάμεσα σε δύο υποψήφιους προέδρους, οι οποίοι δεν εξέφραζαν τίποτα απ' ό,τι υποτίθεται πως πρεσβεύει σαν ένωση. Η ανάδυση του συντηρητισμού και των διακρίσεων προβλήθηκε ξαφνικά από τα ΜΜΕ σαν σοκαριστικό και πρωτοφανές φαινόμενο σε μία χώρα που, καλέ, είναι τόσο δημοκρατική και αξιοκρατική- μέχρι και μαύρο πρόεδρο εξέλεξε, και μάλιστα δις! Μέσα σε ένα πολωμένο κλίμα, «φιλελεύθεροι» υπερασπιστές των δικαιωμάτων - που έπεσαν αναπάντεχα από τα σύννεφα - εξαπολύουν υποκριτικά λογύδρια και δακρύβρεχτες επικλήσεις για θέματα που αγνοούσαν σκανδαλωδώς για πάμπολλα χρόνια. Από την άλλη πλευρά, «αφυπνισμένοι» πατριώτες φορούν με περηφάνια βρακί-αστερόεσσα, βγαίνουν από τα λαγούμια τους και επιτίθενται σε ό,τι  χαλάει την (αμφισβητήσιμη, έως βλαπτική) ηθική και αισθητική τους, πάντα με την ανοχή των υψηλά ιστάμενων ακατάλληλων ατόμων και -πολλές φορές- τη σύμπραξη των αρχών. 

Θα μου πεις, σε τί αποσκοπεί αυτή η εισαγωγή; Ένα μικρό throwback είναι απαραίτητο για να φωτίσει τα σημεία που ενέπνευσαν το "The Underside Of Power" και το κάνουν τόσο ξεχωριστό. Καταρχάς, το συγκρότημα ακολουθεί μία δοκιμασμένη, από άλλα συγκροτήματα, τεχνική επιλογής ονόματος (πχ οι Beirut, οι PVRIS κλπ). Η πρωτεύουσα της Αλγερίας ήταν η ιδανική λύση, λόγω της ανάμιξης των πολιτισμών και των θρησκειών, αλλά και του ευρύτερου συμβολισμού που δίνεται στο αποικιακό της παρελθόν και τον πόλεμο για την ανεξαρτησία. Όπως καταλαβαίνουμε, οι πολιτικοί προβληματισμοί δηλώνουν παρών από την πρώτη γνωριμία.

Η μπάντα από την Atlanta κυκλοφόρησε το 2015 το ομώνυμο ντεμπούτο της, αποκομίζοντας θετικές κριτικές, και έβαλε τα θεμέλια για τη γέννηση ενός ιδιαίτερου μουσικού πρίσματος. Για να ακριβολογώ, οι Algiers συνδυάζουν post-punk, gospel, darkwave και soul, ενώ η χρήση samples ανοίγει διάλογο με ηλεκτρονικές τάσεις του μουσικού φάσματος, τύπου trip hop. Η εναλλαγή τόσων πολλών ακουσμάτων μέσα σε 44 λεπτά μπορεί να ξενίζει κάποιους, όμως με τη βοήθεια του Adrian Utley των Portishead πίσω από την κονσόλα του παραγωγού, μπλέκονται έξυπνα και δημιουργείται συνοχή. Από το πιάνο του "Mme Rieux" μέχρι την πιο gloomy ψιλό-new wave στροφή του "Death March" κι από τον punk-ish ενθουσιασμό του "Animals" και του electro-gospel "Cleveland" στα επιβλητικά sci-fi synths στο "Plague Years", σα να υπάρχουν πολλές σελίδες κάποιας εγκυκλοπαίδειας σχετικά με την ιστορία της μουσικής που έχουν παραλειφθεί, αλλά κάθε άλλο παρά άσχετες συρραφές ιδεών θυμίζει το "The Underside Of Power". Η προσθήκη του Matt Tong στα τύμπανα δίνει περισσότερη ένταση στον ήχο των Algiers, ενώ θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρω πως η επιρροή του στη σύνθεση είναι καθοριστική, μιας και φέρνει μαζί του στοιχεία από τα προηγούμενα projects του και μπαίνουν αθροιστικά στον ήδη καλοδουλεμένο ήχο τους.

Το κλείσιμο με το κομμάτι "The Cycle/The Spiral: Time To Go Down Slowly" καθρεφτίζει, εν ολίγοις, όλη την ουσία αυτού του δίσκου. Φωνητικά που φέρουν το κλίμα της jazz πλάι πλάι με drum machines και ατσούμπαλα riff, οι Algiers μεταπηδούν εκστατικά από είδος σε είδος και τα ανακατεύουν με έναν τρόπο που δεν έχει τίποτα το ρετρό. Ο ήχος τους είναι εντελώς σημερινός και πολύ φρέσκος, το αίμα του βράζει και τα κύτταρα του αναπαράγονται, σε αντίθεση με τις παγωμένες μουσειακές αναβιώσεις.

Πέρα από τη μουσική, ο δίσκος οφείλει τη δυναμική του κατά βάση στο στιχουργικό σκέλος. Κάθε ένα από τα κομμάτια αγγίζουν θέματα που δίχασαν και προκάλεσαν την αμερικανική (και όχι μόνο) κοινωνία. Η στοχοποίηση της μαύρης κοινότητας από τις Αρχές, η αδιαφορία των ανθρώπων για την πολιτική- που κατέληξε στην τραγελαφική νίκη του Trump, άπειρες αναφορές στα μακελειά που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, ταξικά χάσματα, βία, νύξεις για μία Δικαιοσύνη που εθελοτυφλεί και ο υπαρξιακός τρόμος είναι λίγοι από τους πολλούς και σύνθετους άξονες που κεντρίζει αυτός ο δίσκος. Η ποιητική χροιά αδιαμφισβήτητα τραβάει την προσοχή, χωρίς να παραβλέπεται εξαιτίας του ηχητικού χαλιού.

Ο συνδυασμός των δύο βασικών συστατικών των άλμπουμ πολλές φορές είναι δύσκολος, αφού το ένα καπελώνει το άλλο, είτε σκόπιμα για να καλύψει τα κενά του, είτε καταλάθος, λόγω του υπερβολικού ενθουσιασμού. Εδώ όμως χτυπάει ένα peak ευρηματικότητας και συγχρονισμού, δίνοντας χώρο στο κάθε σκέλος να κάνει το κομμάτι του, αλλά και χρόνο για να μεγαλώσει και να αναδείξει όλες τις πλευρές του, μετά από δύο, τρεις, εφτά, δώδεκα ακροάσεις. Το "The Underside Of Power" πατάει προσεκτικά πάνω σε ένα ναρκοθετημένο τοπίο- αυτό της κοινωνικοπολιτικής κριτικής- και αποφεύγει ό,τι φέρνει σε κλισέ κηρύγματα και ηθικολογία με επιτυχία. Οι Algiers ρισκάρουν και κερδίζουν, εισάγουν ένα πολυεπίπεδο σύνολο πειραματισμών και μελωδιών, το τσαγανό των (International) Noise Conspiracy, την dark ambience των Ministry, την ελαστικότητα των μουσικών ορίων που αποθέωσε η industrial και το gospel μυστικισμό, ενώ παράλληλα ο Joe Strummer θα ήταν περήφανος γι αυτούς τους πνευματικούς του σπόρους.

Η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά του έτους είναι ένας λεπτομερής αντικατοπτρισμός του σήμερα, κάτι σαν μία, ανατομικής ακρίβειας, μελέτη του ανθρώπινου και του κοινωνικού σώματος, που παρότι νοσεί, δίνει την τελευταία πάσα στο άτομο για να αναποδογυρίσει το παιχνίδι. Η επανάσταση τελικά δε θα προβληθεί στην τηλεόραση, το πιθανότερο είναι να τη δούμε σε κάποιο podcast ή σε live streaming από τα κοινωνικά δίκτυα, οι Algiers βέβαια είναι το ιδανικό soundtrack για την αλλαγή και ένα βροντερό κάλεσμα στα όπλα.