Airbourne

Ναι, οι Airbourne είναι κλώνοι των AC/DC, ναι τους έχουν αντιγράψει σε πολλαπλά επίπεδα, ναι, ναι, ναι, ναι σε όλα. Αλλά όσο παράγουν διασκεδαστική (και καλή στο είδος της στην τελική) μουσική, η όποια ξεπατηκοσούρα δεν ενδιαφέρει και πολύ τον ακροατή. Εξάλλου, είναι ήδη αρκετά απασχολημένος, είτε επιδιδόμενος σε headbanging, είτε σε αδυσώπητο air guitar-ing, είτε πίνοντας τη μπύρα του, είτε (εξασκώντας τα ζογκλερικά του) κάνοντάς τα όλα μαζί. Και το καταλαβαίνω απόλυτα. Σε αυτό που κάνουν οι Αυστραλοί είναι εξαιρετικοί, το γουστάρουν και δεν χρειάζεται να απολογηθούν σε κανέναν για τίποτε.

Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν να έχεις κάτι να πεις. Κάτι έστω απ' τα ίδια. Οι Airbourne, το 2010 είχαν κάτι να πουν με το "No Guts. No Glory.". Παρουσιάστηκαν καλύτεροι απ' το ήδη ηχηρό τους ντεμπούτο, με βελτιωμένη σχεδόν κάθε πτυχή των συνθέσεών, του παιξίματος και της παραγωγής τους. Δεν άλλαξαν βέβαια την άποψη που μπορεί να σχημάτισε κάποιος όταν τους πρωτοάκουσε, γιατί πολύ απλά δεν επιχείρησαν ούτε στο ελάχιστο κάτι τέτοιο. Αυτό που επιχείρησαν ήταν, μιας και είχαν πλέον τα μέσα, να κάνουν ακριβώς ότι έκαναν στο "Runnin' Wild", απλά κάπως πιο προσεγμένα και επαγγελματικά.

Αυτός ο επαγγελματισμός έχει σίγουρα περάσει και στη νέα τους δουλειά, "Black Dog Barking". Τρανή απόδειξη ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω απ' την κονσόλα. Η επιλογή του Brian Howes (Nickelback, Hinder, Rev Theory, Puddle Of Mudd) για τον συγκεκριμένο ρόλο είναι προφανές πως διόλου τυχαία δεν είναι. Είναι δεδομένο πως πάρθηκε η απόφαση να γίνει η προσπάθεια να έρθουν οι Αυστραλοί λίγο πιο προς τα mainstream χωράφια του hard rock. Αυτό στα χαρτιά βέβαια. Στην πράξη άλλος έχει τον πρώτο λόγο.

Και αυτά είναι τα τραγούδια σε συνάρτηση με τους συνθέτες και ερμηνευτές τους. Στο τρίτο άλμπουμ των Airbourne λοιπόν έχουμε δύο αντίρροπες δυνάμεις: τη μπάντα απ' τη μία και τον Howes απ' την άλλη. Τα δέκα (δεκατρία συμπεριλαμβανομένων των bonus tracks) κομμάτια που παρουσιάζονται εδώ δεν πρόκειται να εκπλήξουν κανέναν. Δεν πρόκειται να ακούσετε καμία καινοτομία και κανένα «μοντερνισμό». Τουλάχιστον όσον αφορά τη μουσική αυτή καθαυτή. Ό,τι έκανε το συγκρότημα, αυτό συνεχίζει να κάνει. Είναι γεγονός πως συνθέσεις όπως το "Animalize" και το "Woman Like That" έχουν λίγο πιο ανάλαφρο ύφος στο ρεφρέν, θυμίζοντας μου ολίγον Def Leppard, αλλά σε γενικές γραμμές ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει.

Κάτι τέτοιο, στην περίπτωση των Airbourne, δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό, αλλά στην προκειμένη «ελαττώματα» του τύπου κλέβω λίγο απ' εδώ, λίγο απ' εκεί και λίγο απ' εμένα, βγαίνουν πιο εμφανώς στη φόρα. Αυτό, διότι αν κάτι είχαν οι δύο προηγούμενοι δίσκοι της μπάντας αυτό ήταν μια διαλομένη συνοχή. Συνοχή ως μουσικοί, συνοχή οι -απλές αλλά αποτελεσματικές- συνθέσεις, συνοχή μεταξύ τους τα τραγούδια, μέσω της τσαμπουκαλεμένης εκτέλεσης και της παραγωγής. Στο "Black Dog Barking" αυτό που κάνει «κρα» με την πρώτη ακρόαση είναι ότι ο ήχος του υλικού δεν συμβαδίζει με τις αρχικές προθέσεις του. Ο Howes είναι αναμφίβολα υπεύθυνος γι' αυτό, αφού θαρρώ πως δεν έκανε καμία ουσιαστική κίνηση για να φέρει λίγο πιο κοντά στον ήχο που ήθελε να δημιουργήσει, τη μουσική των αδερφών O'Keefe. Παρά μόνο φαίνεται να αρκέστηκε στο να γυαλίσει απλώς το τελικό αποτέλεσμα, λες και το έκανε κρυφά την τελευταία στιγμή, χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι.

Φυσικά, για να είμαι δίκαιος, το βάρος του αταίριαστου παντρέματος συγκροτήματος και παραγωγού και η επίδραση που είχε στον δίσκο, δεν βαραίνει μόνο τον δεύτερο. Το συγκρότημα δεν παρουσιάζεται και στα καλύτερά του, συνθετικά, καθώς το άλμπουμ έχει μεν καλές airbourne-ικες στιγμές, όπως τα "No One Fits Me (Better Than You)", "Live It Up" και "Back In The Game", αλλά δεν σε προκαλεί επουδενί να το βάλεις στο repeat.

Αυτή τη φορά λοιπόν, οι Airbourne δείχνουν να μην πατάνε τόσο σταθερά στα πόδια τους όσο μας είχαν συνηθίσει, μιας και έμειναν κάπου στη μέση της mainstream-οποίησης και του (επαναλαμβανόμενου) παλιομοδίτικου hard rock τους. Οι συγκυρίες απ' ότι φαίνεται δεν ήταν κι οι ιδανικότερες, θέλω να ελπίζω όμως πως κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.