Airbag

KVLT PROG ROCK IST KRIEG!

Βρείτε μου ένα ακόμα ταλαντούχο νορβηγικό group που έχει ξεθάψει τους σβώλους που παίζαμε μικροί και τους κρατάει επίμονα ευθύς μπροστά από τα μάτια του και φτιάξαμε σκηνή. Απαραίτητη προϋπόθεση ένα φαινομενικά χαζό όνομα, είτε αυτό είναι η ανδαλουσιανής προελεύσεως τοματόσουπα, γκασπάτσο, είτε ο αερόσακος - έστω και αν αυτός κάποτε έσωσε τη ζωή των ραδιοκέφαλων. 'Σχωράτε με, αλλά το να βρίσκω δύο πανέμορφες μπάντες από τη χώρα των φιόρδ με τόσο εμφανή λατρεία για Marillion εποχής Hogarth εξάπτει τις σημειολογικές μου ανησυχίες.

Μια βουτιά στο κενό από μια πανύψηλη αψίδα, με ονειρικούς νόμους περί βαρύτητας και αιθέριες αποχρώσεις των χρωμάτων του σκηνικού τριγύρω σου. Κλείνεις τα μάτια, για την πτώση, για την ακρόαση, βυθίζεσαι στη λακκούβα της πολυθρόνας, οι νότες ξεκινούν το ταξίδι τους και το πρώτο κομμάτι φέρνει τον Steven Wilson που σου είχε λείψει να περπατάει ξυπόλητος σε αιωρούντα στρώματα αέρα. Αποποιείσαι των ευθυνών σου, με τα δικαιώματά σου παρμένα. Εξ' άλλου, αυτό είναι και το θετικό της ελεύθερης πτώσης, ότι δεν έχεις την παραμικρή εξουσία στο μέλλον. Στο παρόν. Οι Porcupine Tree διαφεντεύουν ολοκληρωτικά τις καταστάσεις μόνο κατά το εναρκτήριο, ομότιτλο άσμα, "All Rights Removed". Η συνέχεια ανήκει στους Marillion, με κάποιες διάσπαρτες πιο άμεσες αναφορές στους Pink Floyd της εποχής του εμπορικού -και αρτιστικού κατά πολλούς- ζενίθ τους.

Ολόκληρος ο δίσκος επιλέγει mid-tempo ρυθμούς για να αποδώσει τις μαγευτικές μελωδίες του, που σίγουρα κάπου, κάποτε, από κάποιον θα έχουν ακουστεί. Έχουν περάσει και πάνω από σαράντα χρόνια στο είδος άλλωστε. Συν τοις άλλοις, δεν είναι και πρόθεση των Airbag να περάσουν στην εμπροσθοφυλακή, η χώρα τους έχει από δαύτους να φαν' και οι λύκοι. Επιλέγουν να κάτσουν στις τελευταίες σειρές. Από εκεί έχουν καλύτερη εποπτεία των πραγμάτων. Από εκεί μπορούμε ευκολότερα να διαπιστώσουμε πόσο μαεστρικά χτίζουν ατμόσφαιρες και ηχοτοπία. Από εκεί μας βλέπουν καλύτερα και στοχεύουν κατευθείαν στο ψαχνό - τις ευαισθησίες εμάς των τρυφερών που γινόμαστε ένα με το χώμα όποτε ακούμε το "Marbles" και που το "Tick Tock" μάς βαραίνει τις καρδιές, χτύπημα με το χτύπημα.

Ο χρόνος πετάει, μάτια μου, ναι. Και πολλές φορές πετυχαίνει το στόχο του ετεροχρονισμένα, ίσως και λανθασμένα. Όμως για ρίχτε μια αυτιά, εσείς που το πιάσατε το υπονοούμενο -αλλά κι εσείς οι υπόλοιποι, γιατί όχι- στο 18λεπτο "Homesick I-III". Εδώ θα είμαστε, να τα λέμε.