Adolf Plays The Jazz

Είχαν ζητήσει την βοήθεια των φίλων τους και τελικά να που αυτός ο δίσκος είναι πραγματικότητα και κυκλοφορεί ελεύθερα για ακρόαση και κατέβασμα. Η μπάντα, ή μάλλον καλύτερα, η κολεκτίβα, μιας και αλλάζει σύνθεση συνεχώς, παρουσιάζει ένα ορχηστρικό και υπερφορτωμένο post-rock με ανεξάντλητους θορύβους και εντάσεις που κορυφώνονται ανά άτακτα χρονικά διαστήματα. Με αισθητή βελτίωση σε όλους τους τομείς σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους, έρχονται φέτος και σταθερά με κινηματογραφικό φίλτρο που περιλαμβάνει Terry Gilliam και Roman Polanski, φτιάχνουν συνθέσεις που σε ταξιδεύουν.

Βρίσκω αρκετά ενδιαφέροντες τις δημιουργίες τους και διακρίνω χρήση πολλών διαφορετικών οργάνων. Κάτι που αρχικά φαντάζει σαν «πολύ κακό για το τίποτα» , αλλά αν σε απορροφήσει θα καταλάβεις ότι το ταίριασμα τους είναι αρκετά καλό. Αρχικά, το "Woven Cloud" εξηγεί γιατί η μπάντα παίζει post-rock. Έχει ξεκάθαρες τελετουργικές διεργασίες για μια να αποδώσει τίμη στους πατέρες του είδους από το Μόντρεαλ. Βρίσκω το "Care" πανέμορφο κομμάτι και αντιλαμβάνομαι ότι μέχρι και folk στοιχεία επηρεάζουν εδώ την μπάντα. Το "Tendency To Fall" καθορίζει τα πάντα. Δείχνει τις επιρροές τους και φτιάχνει πολύ ωραία περάσματα και τοπία. Αν και αρκετά δυνατό και γρήγορο στην αρχή, φαντάζει ίσως το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι τους. Είναι στο όριο να κουράσει, αλλά διάσπαρτα κινηματογραφικά samples, όπως ανέφερα, ακούγονται συχνά και σε προετοιμάζουν για τις μεταλλάξεις του. Το "Panik" αρκετά πειραματικό, με ambient διάθεση, πνίγεται στον θόρυβο χωρίς καμία ιδιαίτερη έμπνευση. Εξίσου προβληματικό και άσκοπα παραφορτωμένο είναι και το επόμενο "Natural Born Manic", το οποίο επαναλαμβάνει περάσματα και ήχους που έχουμε ακούσει ήδη στις προηγούμενες συνθέσεις. Το "Words" εξελίσσεται λογικά. Ακολουθεί λίγο τους Swans και βρίσκει στο θορυβώδες rock και την επανάληψη την λύτρωση του. Επίπονο και βαρύ για τους περισσότερους, θα ενθουσιάσει ελάχιστους. Όλα κλείνουν με το τεράστιο χρονικά "Collapse". Όπως συνηθίζουν με τόσο μεγάλες συνθέσεις, καταφέρνουν να παρουσιάσουν μερικά κομμάτια μαζί, σαν παζλ και να αποδώσουν τελικά μια τρομακτική σύνθεση, άκρως κινηματογραφική, που θα έντυνε τέλεια μια ασπρόμαυρη, σκληρή και εντελώς σκοτεινή ταινία.

Η μουσική τους είναι ώριμη. Ο ήχος τους καλός. Οι ιδέες τους κάπως μπερδεμένες και οι συνθέσεις εμφανίζουν δυσκολία από το να ξεκολλήσουν από τις επιρροές τους. Τα delay τους ασταμάτητα και το χτίσιμο τους γεμάτο παραπανίσια λάσπη από ότι χρειάζεται. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας ευχάριστος δίσκος με πινελιές από shoegaze, ambient, drone, μέχρι και jazz μουσικά στυλ, που δεν φοβάται το μονότονο, αλλά δεν αρκείται με το λίγο και το απλό.

Bandcamp