Abbath

Είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό το πώς έχει καταφέρει ο Abbath να ανταπεξέρχεται από τις όποιες δυσκολίες – κακοποδιές μπορεί να τυγχάνουν σε αυτόν και γενικότερα στο περιβάλλον των Immortal. Δεν μπορεί να αγνοηθεί επ’ ουδενί η καμπή στη δισκογραφική πορεία που έλαβε χώρα με το “At The Heart Of Winter”. Αναλαμβάνοντας ουσιαστικά τα ηνία έπειτα από την ζημιά στο χέρι του Demonaz δε κράτησε τους Immortal απλά ζεστούς – η καλύτερα παγωμένους σαν το βόρειο χειμώνα – αλλά τους έκανε group ευρύτερης αποδοχής. Και αν σκεφτούμε ότι η αλλαγή στη μουσική μπορεί να μη μοιάζει τώρα τόσο ραγδαία, για τότε όμως ήταν δύσκολα χωνέψιμη από τους φίλους του σχήματος, θυμηθείτε εξάλλου τις γκρίνιες μέχρι και για το ζωγραφιστό εξώφυλλο. Κάτι τέτοιο θεωρώ ότι συμβαίνει και τώρα (όχι μουσικά φυσικά) όπου απλά δεν έχω καταλάβει ποιό είναι το νόημα να υπάρχει η μουσική αυτή δίχως το όνομα Immortal από πίσω. Μπορεί να μοιάζει ανούσιο αλλά δυστυχώς  το μεταλλικό κοινό σε πολλά παραδείγματα δείχνει ατέλειωτη ονοματολαγνεία.

Συνεπώς μπορούμε να θεωρήσουμε το “Abbath” σαν μια νέα αρχή και πάλι. Μαζί με τους King στο μπάσο (πρώην Gorgoroth, είχε συμμετάσχει και στο δίσκο των I) και τον Kevin Foley στα drums (Benighted) έχουμε ένα δυναμικό σχήμα και τουλάχιστον για τον δίσκο τούτο το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Με ένα ήχο που βγάζει μπροστά το καλό παίξιμο στα τύμπανα (ίσως θα έπρεπε οι κιθάρες να ήταν λίγο πιο πάνω) και το μπάσο να δίνει extra χρώμα, θεωρώ ότι σε προδιαθέτουν εξαρχής θετικά. Το νόημα βέβαια κρύβεται πίσω από τις συνθέσεις και εκεί θεωρώ ότι ο Abbath μπορεί να μην παίρνει άριστα αλλά έχει δημιουργήσει κάτι καλό και σίγουρα άξιο προσοχής. 

Το album βγάζει μια φυσικότητα, κυλάει πολύ χαλαρά, σπάνια σε κουράζει και ο συγκερασμός αργών και γρήγορων τραγουδιών το κάνει ενδιαφέρων. Αυτή η μίξη λειτουργεί άριστα, με το εναρκτήριο “To War!” να σε βάζει στο κλίμα αμέσως ενώ το ψύχος των Immortal προβάλει έντονα. Το “Winterbane” με τις τυμπανικές ομοβροντίες είναι αδιαμφισβήτητα highlight και το ακουστικό σημείο που είναι τίγκα Bathory μας βγάζει τον Quorthon χούλιγκαν και μας αρέσει! Γενικώς όπως γνωρίζουν οι φίλοι των Immortal ο Σουηδός έχει αφήσει έντονο το στίγμα του και το γεγονός ότι ο Abbath εξακολουθεί να το βγάζει έξω είναι κάτι που προσωπικά το γουστάρω. Οι ταχύτητες βαράνε σαν τις θύελλες σε βόρεια βουνά σε τραγούδια όπως στα “Ashes Of The Damned”, “Fenrir Hunts” και “Endless”, κουβαλώντας μπόλικη ψύχρα. Αλλά και στα πιο ατμοσφαιρικά σημεία του δίσκου όπως στο “Root Of The Mountain” (φανταστείτε αρμονικό μαγείρεμα Kiss, Inquisition και Burzum) η blackίλα είναι έκδηλη. Μελανή στιγμή θα έλεγα πως είναι η ξεκάρφωτη διασκευή στο “Riding On The Wind” που φτάνει στα όρια του αστείου και το ψιλοαδιάφορο “Ocean Of Wounds”. Για το Priest συγχωρείται πάντωςμ αφού σαν bonus track μπορεί να θεωρηθεί filler. 

Δεν θα έλεγες το “Abbath” από τις κυκλοφορίες τις χρονιάς ούτε κάτι το καινοφανές. Έχει όμως χαρακτήρα, ωραία τραγούδια και κυλάει αβίαστα. Και αν στην αρχή σου βγάζει το συναίσθημα ότι θα το βαρεθείς, έπειτα από κάποιες ακροάσεις θα βρεθείτε… εθισμένοι!