Behemoth

31 χρόνια μετά τα πρώτα demo, 27 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους και 11 albums μετά ήρθε η ώρα για τον Nergal και την κολασμένη παρέα του να μας δώσει το νούμερα 12 και το τρίτο μετά το game changer "The Satanist" του 2014 όπου είδαν -δικαίως- τη δημοτικότητα και τις πωλήσεις τους να εκτοξεύονται στη στρατόσφαιρα με το νέο blackened death ήχο τους, το ανελέητο marketing και την οξυδέρκεια του νικητή της ζωής (νίκησε τη λευχαιμία) Nergal.

To "Opus Contra Naturam" συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και μοιάζει πάρα πολύ με τον τελευταίο δίσκο τους σε ύφος, αγριάδα, παραγωγή. Οι ίδιοι εκμεταλλευόμενοι την πανδημία ισχυρίζονται ότι μπόρεσαν χωρίς πίεση να επικεντρωθούν στην παραμικρή λεπτομέρεια και η αλήθεια είναι ότι σαν παραγωγή και ενορχήστρωση μοιάζει πιό γεμάτη, ογκώδης, επική. Είναι μια επίθεση του Nergal στο σύγχρονο τρόπο σκέψης περισσότερο, ενάντια στο ρεύμα των social media όπου ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του, ενάντια στο hype και στην κάθε ηλιθιότητα που ακούς εκεί έξω. Δύσκολα να φέρουμε αντίρρηση σε αυτό.

Ακόμα και η εισαγωγή του "Post-God Nirvana" δεν αρκείται σε ατμοσφαιρικό πρελούδιο με λίγη μουσική, αλλά ο Nergal σε αρπάζει από το λαιμό και ουρλιάζει μέσα στο αυτί σου "We worship the devil-we hail the beast". Το "Malaria Vvlgata" είναι ένα ταχύτατο black που θυμίζει παλιότερες πιό κολασμένες εποχές των Πολωνών, με τον Inferno στα drums να ακούγεται καλύτερος από ποτέ με ενδιαφέροντα γεμίσματα και πολύ σταθερότητα. Τα κομμάτια που διαπρέπουν όμως πλέον είναι αυτά όπως το "The Deathless Sun" και "Ov My Herculean Exile". Mid-tempo θύελλες από τα κολασμένα οράματα του Nergal με το πρώτο να είναι σαν ένα εκκλησιαστικό σατανιστικό κάλεσμα προς τον τρισκατάρατο με χορωδίες, σόλο και επικά κοψίματα με τον Inferno πάλι να κάνει παπάδες. Το έτερο single με αναφορά στον μυθικό Ηρακλή, στον Οδυσσέα και τον Ποσειδώνα είναι κάτι που προσπαθούν από το "The Satanist" να πετύχουν οι Behemoth, αυτό τον αργόσυρτο εφιάλτη του "O Father O Satan O Sun", αλλά χωρίς τεράστια επιτυχία, καθώς δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει καν. Αντιθέτως εκεί που τα πάνε καλύτερα είναι στιγμές όπως το "Off To War!" με το μυστικιστικό του χαρακτήρα και το riff που σου καρφώνεται στο μυαλό. Απλοϊκό αλλά άρεσε το "Once Upon A Pale Horse" ενώ το "Thy Becoming Eternal" μας πάει πίσω σε εποχές "Evangelion" και είναι ίσως από τις επικότερες και καλύτερες συνθέσεις των Behemoth της νέας εποχής.

Για το τέλος ο Nergal φτύνει χολή ενάντια στον Χριστό και κάθε μορφής θρησκεία, δογματισμό, wokeness και υποκρισίας. To "Versvs Christvs" βγάζει γνήσιο μίσος χτισμένο σιγά-σιγά από ένα απλό ψιθύρισμα του Nergal σε ένα επικό κρεσέντο σατανικότητας όπως μόνο οι Behemoth μπορούν να αποδώσουν με τέτοια….ειλικρίνεια. Δεν είναι οι πιό black ούτε οι πιό κακοί εκεί έξω αφού το marketing και οι τάσεις τις εποχής που ακολουθεί -παρά το μίσος του- ο Nergal επιτάσσουν η παραγωγή να είναι κρύσταλλο και ο ήχος εμπορικότερος αλλά σίγουρα είναι ειλικρινείς, συνεπείς και εξελίσσονται. Έχουν βρεί έναν ήχο και στυλ που τους ταιριάζει και που αρέσει. Όλα τα όργανα ακούγονται πεντακάθαρα, οι συνθέσεις είναι πάρα πολύ δυνατές και τα 43 λεπτά του άλμπουμ ακούγονται εύκολα και ευχάριστα. Καλύτερο από το προηγούμενο αλλά όχι από το "The Satanist", ωστόσο κρατάει τους Behemoth περισσότερο από σχετικούς και γιγαντώνει ακόμα περισσότερο το όνομα τους στο σύγχρονο κόσμο του metal.