Various Tapes Vol. 6 (Metaphorical Music)
Ένα αστέρι που έσβησε νωρίς
Από τον Πάνο Κατσούρη, 03/09/2013 @ 14:24
Πριν περίπου δέκα χρόνια (10 χρόνια και μια ντουζίνα μέρες το πολύ δηλαδή) κυκλοφόρησε ο πρώτος solo δίσκος του Jun Seba. Το "Metaphorical Music" ήταν αυτό που σύστησε σε όλο τον κόσμο ένα από τα ομορφότερα μουσικά μυαλά, ένα λαμπρό μουσικό μυαλό το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβε να λάμψει για πολύ.
Πάντα έψαχνα την ευκαιρία να γράψω για αυτόν τον μοναδικό παραγωγό-συνθέτη και να που τώρα στα δέκατα γενέθλια του ντεμπούτου του δεν επρόκειτο να χάσω την ευκαιρία.
Relax your Mind!
Βάζοντας ανάποδα τα γράμματα του ονόματος που του έδωσαν οι γονείς του έχεις το ψευδώνυμο κάτω από το οποίο μας χάρισε τις chillάτες μουσικές του ερχόμενες από την μακρινή Ιαπωνία.
O Nujabes μιλώντας σε μια άμεση γλώσσα κατάφερε με μεγάλη ευκολία και επικοινώνησε με ανθρώπους εκτός των συνόρων του, με ανθρώπους τόσο διαφορετικών κουλτουρών που λάτρεψαν σε υπερβολικό βαθμό τα δημιουργήματα του. Όμως το αξιοσημείωτο σε όλο αυτό το εγχείρημα ήταν πως τα καλλιτεχνήματα του παρήχθησαν μέσα από μια μικρή ανεξάρτητη δισκογραφική και η υφή τους είχε κάτι το τόσο ξένο για την χώρα από την οποία προέρχεται.
Αν μου πεις να περιγράψω τον ήχο του, να αποτυπώσω τα συναισθήματα που καταφέρνει να μου προκαλέσει, θα σου έλεγα πως στην πλειονότητα η δουλειά του φέρνει γαλήνη και ειρήνη στο μυαλό μου. Ο Nujabes κάνει καλό στην ψυχή και σου προξενεί είτε χαμόγελα ή ένα ελαφρύ cool ύφος. Δημιουργεί έναν κόσμο που είμαστε όλοι προσκεκλημένοι όμως είναι φορές που ντρεπόμαστε να πατήσουμε την ποδάκλα μας μην τυχόν και τον λερώσουμε.
Αυτό που έκανε την διαφορά στα χαρακτηριστικά του παρόλο που εκ πρώτης όψεως δεν μπορεί να θεωρηθεί ρηξικέλευθο, είναι η απλή πρωτοποριακή ματιά που είχε για την hip hop αλλά και η αυθεντικότητα που απέπνεε.
Όλα περιτριγύριζαν αλλά και περιτριγυρίζονταν από μια έντονη jazz αύρα. Jazz ατμοσφαιρική, καθαρή, νοσταλγική, χαρούμενη, βασισμένη στους μεγάλους του παρελθόντος και κυρίως σε θρύλους όπως ο Miles Davis. Αυτή ήταν η ιδιαιτερότητα της μουσικής του Nujabes που έμελλε να επηρεάσει πολλούς, να τον κατατάξει ως έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς της γενιάς του αλλά και κυρίως να ορίσει ένα νέο δρομολόγιο στην hip hop σκηνή.
Ηκληρονομιάπουάφησε.
«We deeply regret the loss of a unique talent and a close friend. Through his soulful music, Nujabes has touched so many people around the world, even beyond his dreams. He was a mysterious character to most as he avoided the public limelight, rarely conducted interviews, so only a few got to know the man behind the signature production. Yet it continued to amaze me how young listeners of all backgrounds learned of his enigmatic name, and expressed support for his music.»
Τα παραπάνω λόγια αποτελούν ένα μικρό κομμάτι από το μήνυμα ανακοίνωσης του θανάτου του από τον Shing02, έναν Ιάπωνα hip hop καλλιτέχνη που συνεργάστηκε έντονα μαζί του και διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις.
Ο Jun Seba μας χαιρέτησε απότομα μόλις στα 36 του χρόνια καθώς έχασε την ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Άφησε πίσω του πέρα από δύο δισκοπωλεία και μια ανεξάρτητη δισκογραφική, έναν μεγάλο αριθμό από ιδιαίτερα τραγούδια.
Εν αντιθέσει με τους αντίστοιχους καλλιτέχνες της χώρας του, ο Jun Seba κατάφερε και συνεργάστηκε με αρκετούς underground καλλιτέχνες της αμερικάνικης hip hop. Πάνω στις δουλειές του παρέλασαν ουκ ολίγα ονόματα που γνώρισαν τον ήχο του και τον μετέφεραν σε νέους κόσμους με αποτέλεσμα η μουσική του να αναγνωριστεί παγκόσμια και εν συνεχεία να αποτελέσει επιδραστική.
Μουσικά άρχισε να δραστηριοποιείται από τα μέσα της δεκαετίας του 90 μέσω συνεργασιών ή single, με την πρώτη του solo δουλειά να δίνει σήμα εκκίνησης για την σύντομη λαμπρή καριέρα του το 2003. Στο βιογραφικό του θα βρεις ακόμα δύο solo δίσκους με τον έναν μάλιστα να κυκλοφορεί λίγο μετά τον θάνατο του μιας και ήταν ο δίσκος που δεν πρόλαβε να τελειώσει και οι κοντινοί του φίλοι αποφάσισαν να μην τον αφήσουν έτσι ως χρέος στην μνήμη του. Highlight της καριέρας του ίσως να αποτελεί σύνθεση του soundtrack του anime Samurai Champloo παρέα με τον Fat Jon, ενός animation που έμπλεκε μέσα στην κουλτούρα των σαμουράι κάτι από hip hop.
Εν τέλει, δεν μπορώ να κλείσω με διαφορετική λέξη πέρα από μια συγκεκριμένη. Αγάπη, αγάπη για το πως πρέπει πραγματικά να βλέπεις την ζωή. Αυτόν ήταν που προσπαθούσε να περάσει ο Nujabes μέσα από τις συνθέσεις του ή από τις ακτιβιστικές ρίμες που τις έντυναν. Αγάπη και τίποτα λιγότερο δέχτηκε από κοινό και κριτικούς όπως τους άξιζε. Η μουσική του ήταν έναν δώρο και ως δώρο πρέπει να συνεχίσει να μοιράζεται γιαυτό και εγώ επέλεξα να μιλήσω με τόσο ενθουσιώδες τρόπο για αυτόν.
Ακολουθούν δίσκοι από τον σωρό που ξεχώρισαν.
Unknown - I Cry (EP)
(Juno Records)
Είναι κάποιες φορές που θες το υποκατάστατο σου και παρόλο που είναι ιεροσυλία θα το πω. Αυτός ο άγνωστος τύπος από το Belfast (δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για αυτόν) θυμίζει κάτι από Burial αλλά για μην παρεξηγηθώ μιλώ για ότι αφορά τα Garage στοιχεία και τίποτα παραπάνω. Κουτσό EP, τρία-τέσσερα τραγούδια μόνο, όμως αυτή η UK Garage είναι από τις πιο δυνατές που έχουμε ακούσει.
Forest Swords - Engravings
(Tri Angle)
Αρχέγονα συναισθήματα λες και περιτριγυρίζεσαι από την άγρια φύση αλλά και όχι μόνο. Η ηλεκτρονική μουσική γίνεται οργανική και είναι τόσο αληθινή που νιώθεις έτοιμος να την αγγίξεις. Μια εξερεύνηση πάνω σε dub, ambient, drone μέχρι και dream pop με κλεφτές ματιές σε ρυθμούς hip hop, glitch, dubstep... τι σκατά να πρωτοπώ! Αυτή είναι μαγεία της πειραματικότητας. Τρομερός δίσκος από τον Matthew Barnes από το Liverpool που αντλεί συναισθήματα από τα τοπία των περιχώρων.
Earl Sweatshirt - Doris
(Columbia)
Τα τρία μεγάλα κεφάλια της κολεκτίβας Odd Future έχουν ξεχυθεί και προσπαθούν να τραβήξουν τα φώτα πάνω τους. Αυτή την φορά ήταν η ώρα του Earl Sweatshirt να προχωρήσει στην πρώτη πολύ-αναμενόμενη κανονική κυκλοφορία του. Αργοί μαστούρικοι ρυθμοί, ατάκες που πιάνει η νέα γενιά κυρίως, πανέμορφες συνεργασίες με τους άλλους της ofgwta και όχι μόνο, αλλά κυρίως εκεί που πας να βαρεθείς ξάφνου μπροστά σου τρομερές μεμονωμένες παραγωγές τραγουδιών από τον RZA μέχρι τους τρομερούς BadBadNotGood σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Ντάξει όχι κάτι το μεγάλο, αλλά καλό.
Blondes - Swisher
(RVNG Intl.)
Πάει ένας και κάτι χρόνος που είχα ακούσει την πρώτη full length κυκλοφορία των Blondes. Το ηλεκτρονικό ντούετο από το Brooklyn είχε σκάσει από το πουθενά και μας είχε παρουσιάσει έναν από τους πιο καθαρούς house-techno ήχους. Δεν θυμάμαι τον λόγο αλλά μου είχε κάτσει κάπως βαρύ το όλο θέμα, όχι και τόσο αρνητικά βαρύ όμως. Πριν κάποιες βδομάδες είχαμε τον δεύτερο δίσκο τους και έχω την ιδέα πως είναι πιο δυνατός. Αυτή την φορά μας ξεπέταξαν αρκετούς νέους αγκαθωτούς ήχους, reverbs και παραμορφώσεις. Είναι πιο ψυχεδελικοί. Το volume στο τέρμα και η zombie υπερκινητικότητα χτυπάει κόκκινο.
Στα νέα τώρα, δηλαδή εκεί που όσο και αν προσπαθώ δεν γίνεται να μην ασχοληθώ και να μην ξεκινήσω με τον Kanye West... Όμως πραγματικά πιστέψτε με κάτι σαν το παρακάτω είναι τόσο ηλίθιο που πρέπει να το γράψω. Στο τελευταίο άλμπουμ του Kanye λοιπόν και συγκεκριμένα στο τραγούδι "I Am God" λέει κάποια στιγμή «I am a god / So hurry up with my damn massage / In a French-ass restaurant / Hurry up with my damn croissants».
Ε, για αυτή την μπούρδα κάποια στιγμή στο διαδίκτυο έσκασε ένα νέο που έλεγε «άκουσον άκουσον» πως ο σύλλογος Γάλλων αρτοποιών θίχτηκε από τις προαναφερθείσες ρίμες του Kanye και έστειλε ανοιχτή επιστολή παραπόνων λέγοντας του bon appétit ειρωνικά και άλλα διάφορα ξεκαρδιστικά. Πιστεύω δεν χρειάζεται να πω πως η επιστολή ήταν απλά μια πλάκα και για άλλη μια φορά τα ειδησιογραφικά παπαρίστηκαν τρέχοντας να βγάλουν νέο.
Στα σοβαρά τώρα, ο Jaar επιστρέφει, ο Jaar έρχεται και είμαστε χαρούμενοι. Ακούσαμε ένα μικρό κομμάτι από τον απερχόμενο δίσκο του κάτω από το project Darkside, ένα ντουένο που έχει δημιουργήσει με τον Dave Harrington. Από την προηγούμενη τους δουλειά (πέρα από την μεταμόρφωση του RAM των Daft Punk πρόσφατα) έχουν περάσει δυο χρόνια και ήταν μονάχα ένα EP τριών τραγουδιών, γιαυτό και εμείς τώρα το περιμένουμε πώς και πώς.
Τώρα ας πάμε σε αυτό που ασχολήθηκε όλος ο κοσμάκης τον προηγούμενο μήνα και έκανε τεράστιο σαματά γενικότερα, στον Kendrick Lamar δηλαδή. Αν δεν πήρες χαμπάρι τίποτα θα σου πω πως ειπώθηκε πως αυτός ο κύριος άνοιξε πόλεμο στην Hip Hop - Rap σκηνή, της έβαλε φωτιά και την ξύπνησε φέρνοντας έναν αέρα από τα παλιά. Πώς; Με μονάχα ένα guest appearance verse σε ένα τραγούδι κάποιου Big Sean, το παρκάτω.
Τι μας λέει λοιπόν και γιατί ειπώθηκαν τόσο μεγάλα λόγια για αυτό που έκανε; Ας βουτήξω τα σημαντικότερα κομμάτια για να τα δούμε καλύτερα. Μην ανησυχείς δεν θα πάρει πολύ.
Ίσως το κυριότερο απ' όλα να είναι πως έκανε ανοιχτό diss σε ένα μεγάλο κομμάτι της νέας φουρνιάς. Έβαλε μπροστά τον εαυτό του, τα έχωσε σε όλους και φώναξε πως βάζει τόσο ψηλά τον πήχη θα είναι αυτοκτονία αν προσπαθήσει κάποιος να τον φτάσει. Χαρακτηριστικά συγκαταλέγει τον εαυτό του μαζί με μεγάλους του παρελθόντος και επισημαίνει στους νέους να μην εμπλακούν. Όμως δεν σταματά εκεί, υπήρξαν στιγμές που έφτασε σε σημείο αθυροστομίας παρομοιάζοντας τον εαυτό του με τον Tupac και τον Biggie (I'm Makaveli's offspring, I'm the king of New York).
Κάνοντας την σούμα τώρα μπορούμε να πούμε τα εξής: 1) Ο Kendrick Lamar είναι έξυπνο παιδί, σωστά δεν μπλέκει την underground σκηνή διότι γνωρίζει πως αν δεν ανοίξει το στοματάκι του προς εκείνη την κατεύθυνση κανείς δεν επρόκειτο να ασχοληθεί μαζί του. 2) Η μουσική βιομηχανία ψοφά για κάτι τέτοια και τώρα τρίβει τα χέρια της αγκαλιάζοντας τον ζεστά για άλλη μια φορά. 3) Τραβά τα φώτα πάνω του αλλά δεν κάνει μόνο καλό σε αυτόν, εμφανέστατα μόνο συν μπορεί να δώσει στον mainstream χώρο της rap / hip hop με ένα παιχνιδάκι κόντρας «και καλά όπως παλιά» ξεμουδιάζοντας την και σηκώνοντας την έστω και για λίγο από τα φρου φρου και αρώματα που αράζει εδώ και χρόνια. 4) Γενικά ο Lamar έχει τα skills να καταφέρνει με ευκολία να μεταμορφώνεται ανάλογα στις εκάστοτε περιστάσεις, ναι είναι φωτιά σε αυτό το verse και δείχνει τρομερός όμως επ ουδενί δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το θρυλικό, όλα γίνονται μεγαλύτερα λόγω των ΜΜΕ.
Αυτά! Τα λέμε την επόμενη!
Πάντα έψαχνα την ευκαιρία να γράψω για αυτόν τον μοναδικό παραγωγό-συνθέτη και να που τώρα στα δέκατα γενέθλια του ντεμπούτου του δεν επρόκειτο να χάσω την ευκαιρία.
Relax your Mind!
Βάζοντας ανάποδα τα γράμματα του ονόματος που του έδωσαν οι γονείς του έχεις το ψευδώνυμο κάτω από το οποίο μας χάρισε τις chillάτες μουσικές του ερχόμενες από την μακρινή Ιαπωνία.
O Nujabes μιλώντας σε μια άμεση γλώσσα κατάφερε με μεγάλη ευκολία και επικοινώνησε με ανθρώπους εκτός των συνόρων του, με ανθρώπους τόσο διαφορετικών κουλτουρών που λάτρεψαν σε υπερβολικό βαθμό τα δημιουργήματα του. Όμως το αξιοσημείωτο σε όλο αυτό το εγχείρημα ήταν πως τα καλλιτεχνήματα του παρήχθησαν μέσα από μια μικρή ανεξάρτητη δισκογραφική και η υφή τους είχε κάτι το τόσο ξένο για την χώρα από την οποία προέρχεται.Αν μου πεις να περιγράψω τον ήχο του, να αποτυπώσω τα συναισθήματα που καταφέρνει να μου προκαλέσει, θα σου έλεγα πως στην πλειονότητα η δουλειά του φέρνει γαλήνη και ειρήνη στο μυαλό μου. Ο Nujabes κάνει καλό στην ψυχή και σου προξενεί είτε χαμόγελα ή ένα ελαφρύ cool ύφος. Δημιουργεί έναν κόσμο που είμαστε όλοι προσκεκλημένοι όμως είναι φορές που ντρεπόμαστε να πατήσουμε την ποδάκλα μας μην τυχόν και τον λερώσουμε.
Αυτό που έκανε την διαφορά στα χαρακτηριστικά του παρόλο που εκ πρώτης όψεως δεν μπορεί να θεωρηθεί ρηξικέλευθο, είναι η απλή πρωτοποριακή ματιά που είχε για την hip hop αλλά και η αυθεντικότητα που απέπνεε.
Όλα περιτριγύριζαν αλλά και περιτριγυρίζονταν από μια έντονη jazz αύρα. Jazz ατμοσφαιρική, καθαρή, νοσταλγική, χαρούμενη, βασισμένη στους μεγάλους του παρελθόντος και κυρίως σε θρύλους όπως ο Miles Davis. Αυτή ήταν η ιδιαιτερότητα της μουσικής του Nujabes που έμελλε να επηρεάσει πολλούς, να τον κατατάξει ως έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς της γενιάς του αλλά και κυρίως να ορίσει ένα νέο δρομολόγιο στην hip hop σκηνή.
VIDEO
Ηκληρονομιάπουάφησε.
«We deeply regret the loss of a unique talent and a close friend. Through his soulful music, Nujabes has touched so many people around the world, even beyond his dreams. He was a mysterious character to most as he avoided the public limelight, rarely conducted interviews, so only a few got to know the man behind the signature production. Yet it continued to amaze me how young listeners of all backgrounds learned of his enigmatic name, and expressed support for his music.»
Τα παραπάνω λόγια αποτελούν ένα μικρό κομμάτι από το μήνυμα ανακοίνωσης του θανάτου του από τον Shing02, έναν Ιάπωνα hip hop καλλιτέχνη που συνεργάστηκε έντονα μαζί του και διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις.Ο Jun Seba μας χαιρέτησε απότομα μόλις στα 36 του χρόνια καθώς έχασε την ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Άφησε πίσω του πέρα από δύο δισκοπωλεία και μια ανεξάρτητη δισκογραφική, έναν μεγάλο αριθμό από ιδιαίτερα τραγούδια.
Εν αντιθέσει με τους αντίστοιχους καλλιτέχνες της χώρας του, ο Jun Seba κατάφερε και συνεργάστηκε με αρκετούς underground καλλιτέχνες της αμερικάνικης hip hop. Πάνω στις δουλειές του παρέλασαν ουκ ολίγα ονόματα που γνώρισαν τον ήχο του και τον μετέφεραν σε νέους κόσμους με αποτέλεσμα η μουσική του να αναγνωριστεί παγκόσμια και εν συνεχεία να αποτελέσει επιδραστική.
Μουσικά άρχισε να δραστηριοποιείται από τα μέσα της δεκαετίας του 90 μέσω συνεργασιών ή single, με την πρώτη του solo δουλειά να δίνει σήμα εκκίνησης για την σύντομη λαμπρή καριέρα του το 2003. Στο βιογραφικό του θα βρεις ακόμα δύο solo δίσκους με τον έναν μάλιστα να κυκλοφορεί λίγο μετά τον θάνατο του μιας και ήταν ο δίσκος που δεν πρόλαβε να τελειώσει και οι κοντινοί του φίλοι αποφάσισαν να μην τον αφήσουν έτσι ως χρέος στην μνήμη του. Highlight της καριέρας του ίσως να αποτελεί σύνθεση του soundtrack του anime Samurai Champloo παρέα με τον Fat Jon, ενός animation που έμπλεκε μέσα στην κουλτούρα των σαμουράι κάτι από hip hop.
Εν τέλει, δεν μπορώ να κλείσω με διαφορετική λέξη πέρα από μια συγκεκριμένη. Αγάπη, αγάπη για το πως πρέπει πραγματικά να βλέπεις την ζωή. Αυτόν ήταν που προσπαθούσε να περάσει ο Nujabes μέσα από τις συνθέσεις του ή από τις ακτιβιστικές ρίμες που τις έντυναν. Αγάπη και τίποτα λιγότερο δέχτηκε από κοινό και κριτικούς όπως τους άξιζε. Η μουσική του ήταν έναν δώρο και ως δώρο πρέπει να συνεχίσει να μοιράζεται γιαυτό και εγώ επέλεξα να μιλήσω με τόσο ενθουσιώδες τρόπο για αυτόν.
VIDEO
Ακολουθούν δίσκοι από τον σωρό που ξεχώρισαν.
Unknown - I Cry (EP)(Juno Records)
Είναι κάποιες φορές που θες το υποκατάστατο σου και παρόλο που είναι ιεροσυλία θα το πω. Αυτός ο άγνωστος τύπος από το Belfast (δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για αυτόν) θυμίζει κάτι από Burial αλλά για μην παρεξηγηθώ μιλώ για ότι αφορά τα Garage στοιχεία και τίποτα παραπάνω. Κουτσό EP, τρία-τέσσερα τραγούδια μόνο, όμως αυτή η UK Garage είναι από τις πιο δυνατές που έχουμε ακούσει.
VIDEO
Forest Swords - Engravings(Tri Angle)
Αρχέγονα συναισθήματα λες και περιτριγυρίζεσαι από την άγρια φύση αλλά και όχι μόνο. Η ηλεκτρονική μουσική γίνεται οργανική και είναι τόσο αληθινή που νιώθεις έτοιμος να την αγγίξεις. Μια εξερεύνηση πάνω σε dub, ambient, drone μέχρι και dream pop με κλεφτές ματιές σε ρυθμούς hip hop, glitch, dubstep... τι σκατά να πρωτοπώ! Αυτή είναι μαγεία της πειραματικότητας. Τρομερός δίσκος από τον Matthew Barnes από το Liverpool που αντλεί συναισθήματα από τα τοπία των περιχώρων.
Earl Sweatshirt - Doris(Columbia)
Τα τρία μεγάλα κεφάλια της κολεκτίβας Odd Future έχουν ξεχυθεί και προσπαθούν να τραβήξουν τα φώτα πάνω τους. Αυτή την φορά ήταν η ώρα του Earl Sweatshirt να προχωρήσει στην πρώτη πολύ-αναμενόμενη κανονική κυκλοφορία του. Αργοί μαστούρικοι ρυθμοί, ατάκες που πιάνει η νέα γενιά κυρίως, πανέμορφες συνεργασίες με τους άλλους της ofgwta και όχι μόνο, αλλά κυρίως εκεί που πας να βαρεθείς ξάφνου μπροστά σου τρομερές μεμονωμένες παραγωγές τραγουδιών από τον RZA μέχρι τους τρομερούς BadBadNotGood σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Ντάξει όχι κάτι το μεγάλο, αλλά καλό.
VIDEO
Blondes - Swisher(RVNG Intl.)
Πάει ένας και κάτι χρόνος που είχα ακούσει την πρώτη full length κυκλοφορία των Blondes. Το ηλεκτρονικό ντούετο από το Brooklyn είχε σκάσει από το πουθενά και μας είχε παρουσιάσει έναν από τους πιο καθαρούς house-techno ήχους. Δεν θυμάμαι τον λόγο αλλά μου είχε κάτσει κάπως βαρύ το όλο θέμα, όχι και τόσο αρνητικά βαρύ όμως. Πριν κάποιες βδομάδες είχαμε τον δεύτερο δίσκο τους και έχω την ιδέα πως είναι πιο δυνατός. Αυτή την φορά μας ξεπέταξαν αρκετούς νέους αγκαθωτούς ήχους, reverbs και παραμορφώσεις. Είναι πιο ψυχεδελικοί. Το volume στο τέρμα και η zombie υπερκινητικότητα χτυπάει κόκκινο.
Στα νέα τώρα, δηλαδή εκεί που όσο και αν προσπαθώ δεν γίνεται να μην ασχοληθώ και να μην ξεκινήσω με τον Kanye West... Όμως πραγματικά πιστέψτε με κάτι σαν το παρακάτω είναι τόσο ηλίθιο που πρέπει να το γράψω. Στο τελευταίο άλμπουμ του Kanye λοιπόν και συγκεκριμένα στο τραγούδι "I Am God" λέει κάποια στιγμή «I am a god / So hurry up with my damn massage / In a French-ass restaurant / Hurry up with my damn croissants».
Ε, για αυτή την μπούρδα κάποια στιγμή στο διαδίκτυο έσκασε ένα νέο που έλεγε «άκουσον άκουσον» πως ο σύλλογος Γάλλων αρτοποιών θίχτηκε από τις προαναφερθείσες ρίμες του Kanye και έστειλε ανοιχτή επιστολή παραπόνων λέγοντας του bon appétit ειρωνικά και άλλα διάφορα ξεκαρδιστικά. Πιστεύω δεν χρειάζεται να πω πως η επιστολή ήταν απλά μια πλάκα και για άλλη μια φορά τα ειδησιογραφικά παπαρίστηκαν τρέχοντας να βγάλουν νέο.
Στα σοβαρά τώρα, ο Jaar επιστρέφει, ο Jaar έρχεται και είμαστε χαρούμενοι. Ακούσαμε ένα μικρό κομμάτι από τον απερχόμενο δίσκο του κάτω από το project Darkside, ένα ντουένο που έχει δημιουργήσει με τον Dave Harrington. Από την προηγούμενη τους δουλειά (πέρα από την μεταμόρφωση του RAM των Daft Punk πρόσφατα) έχουν περάσει δυο χρόνια και ήταν μονάχα ένα EP τριών τραγουδιών, γιαυτό και εμείς τώρα το περιμένουμε πώς και πώς.
Τώρα ας πάμε σε αυτό που ασχολήθηκε όλος ο κοσμάκης τον προηγούμενο μήνα και έκανε τεράστιο σαματά γενικότερα, στον Kendrick Lamar δηλαδή. Αν δεν πήρες χαμπάρι τίποτα θα σου πω πως ειπώθηκε πως αυτός ο κύριος άνοιξε πόλεμο στην Hip Hop - Rap σκηνή, της έβαλε φωτιά και την ξύπνησε φέρνοντας έναν αέρα από τα παλιά. Πώς; Με μονάχα ένα guest appearance verse σε ένα τραγούδι κάποιου Big Sean, το παρκάτω.
AUDIO
Τι μας λέει λοιπόν και γιατί ειπώθηκαν τόσο μεγάλα λόγια για αυτό που έκανε; Ας βουτήξω τα σημαντικότερα κομμάτια για να τα δούμε καλύτερα. Μην ανησυχείς δεν θα πάρει πολύ.
Ίσως το κυριότερο απ' όλα να είναι πως έκανε ανοιχτό diss σε ένα μεγάλο κομμάτι της νέας φουρνιάς. Έβαλε μπροστά τον εαυτό του, τα έχωσε σε όλους και φώναξε πως βάζει τόσο ψηλά τον πήχη θα είναι αυτοκτονία αν προσπαθήσει κάποιος να τον φτάσει. Χαρακτηριστικά συγκαταλέγει τον εαυτό του μαζί με μεγάλους του παρελθόντος και επισημαίνει στους νέους να μην εμπλακούν. Όμως δεν σταματά εκεί, υπήρξαν στιγμές που έφτασε σε σημείο αθυροστομίας παρομοιάζοντας τον εαυτό του με τον Tupac και τον Biggie (I'm Makaveli's offspring, I'm the king of New York).Κάνοντας την σούμα τώρα μπορούμε να πούμε τα εξής: 1) Ο Kendrick Lamar είναι έξυπνο παιδί, σωστά δεν μπλέκει την underground σκηνή διότι γνωρίζει πως αν δεν ανοίξει το στοματάκι του προς εκείνη την κατεύθυνση κανείς δεν επρόκειτο να ασχοληθεί μαζί του. 2) Η μουσική βιομηχανία ψοφά για κάτι τέτοια και τώρα τρίβει τα χέρια της αγκαλιάζοντας τον ζεστά για άλλη μια φορά. 3) Τραβά τα φώτα πάνω του αλλά δεν κάνει μόνο καλό σε αυτόν, εμφανέστατα μόνο συν μπορεί να δώσει στον mainstream χώρο της rap / hip hop με ένα παιχνιδάκι κόντρας «και καλά όπως παλιά» ξεμουδιάζοντας την και σηκώνοντας την έστω και για λίγο από τα φρου φρου και αρώματα που αράζει εδώ και χρόνια. 4) Γενικά ο Lamar έχει τα skills να καταφέρνει με ευκολία να μεταμορφώνεται ανάλογα στις εκάστοτε περιστάσεις, ναι είναι φωτιά σε αυτό το verse και δείχνει τρομερός όμως επ ουδενί δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το θρυλικό, όλα γίνονται μεγαλύτερα λόγω των ΜΜΕ.
Αυτά! Τα λέμε την επόμενη!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
