Various Tapes Vol. 4 (Μουσική με θολή ταυτότητα)
«Από τον Burial σε έναν μασκοφόρο εκδικητή και από εκεί σε κάποιον μυστήριο ερημίτη»
Από τον Πάνο Κατσούρη, 28/06/2013 @ 13:25
Μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα, προ στιγμήν, αρκετοί βρεθήκαμε προ εκπλήξεως με αν όχι το μουσικό νέο της χρονιάς, τότε σίγουρα με ένα από τα μεγαλύτερα. Στην αναμπουμπούλα τέτοιου νέου κάποιοι δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τις αντιδράσεις τους και έπεσαν τα μούτρα πάνω του.
Τι συνέβη;
Κάποιο μουσικό webzine εν ονόματι equalizermag προσπάθησε να διαλευκάνει το μυστήριο που καλύπτει ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μουσικά μυαλά τον William Bevan, κατά κόσμον Burial. Εφόσον δεν γνωρίζεις τι πάει να πει Burial θα σε παραπέμψω στην τελευταία του κυκλοφορία εδώ και θα σου επισημάνω πως αυτός-αυτός ο άνθρωπος αυτός παρά το μεγαλείο της μουσικής του παραμένει πεισματικά ταπεινός και απαρνείται τα φώτα της δημοσιότητας σε σημείο που το underground γίνεται συνώνυμο του ονόματος του.
Το equalizermag που λέτε, δήλωσε πως πίσω από το ψευδώνυμο Burial δεν βρίσκεται όπως γνωρίζουμε όλοι ο William Bevan αλλά ο Kieran Hebden, ο Four Tet δηλαδή. Μέσα στο άρθρο ανέφερε πως αν googlάρεις το όνομα του οδηγήσε σε στοιχεία που αφορούν το χωριό του Four Tet (μα είναι άκρος λογικό, είναι γνωστό πως έχουν κοινές ρίζες, μάλιστα ήταν και συμμαθητές στο παρελθόν), επικαλέστηκε ένα παρελθοντικό twitt του Caribou ο οποίος μάλλον trollαρε δηλώνοντας “Μα πως μου είχε ξεφύγει τόσο καιρό πως ο Burial είναι ο Four Tet”, διαβίβασε τους αναγνώστες σε ένα tumblr που υποστηρίζει τις ίδιες θεωρίες και πάνω απ’ όλα postαρε ένα status που ο ίδιος ο Four Tet αποκάλυπτε το alter ego του (το οποίο post δεν υπήρξε ποτέ).
Για να μην πολυλογώ άλλο, το συγκεκριμένο site (χιουμοριστικό τελικά) είναι κάποιου τύπου Οnion στον τομέα της μουσικής, και εμείς συνεπαρμένοι από τον ενθουσιασμό μας βιαστήκαμε να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα.
Παρόλα αυτά το νταβαντούρι διήρκεσε κανά 2-3 μερούλες, το twitter και η FB page του Four Tet δέχθηκαν επίθεση ερωτήσεων, αυτός δεν άντεξε αρνήθηκε τις θεωρίες, ζήτησε να σεβαστούν έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς και συνθέτες των καιρών μας και ο Kode9 (πατέρας και στυλοβάτης της Hyperdub) πήρε σειρά κατεβάζοντας καντήλια.
Είναι επόμενο ο κόσμος να διψά για τέτοιου είδους αποκαλύψεις. Όπως είναι επόμενο κάποιοι να μην μπορούν να χωνέψουν το τόσο χαμηλό τόνων profile που συντηρεί ο Burial και ειδικότερα σε μια εποχή που οποιοσδήποτε με τόση ευκολία μπορεί να πλασάρει τον εαυτό του όπως θέλει μέσω του διαδικτύου.
Στον χώρο της μουσικής έχουμε δει αρκετά περιστατικά που καλλιτέχνες είτε για λόγους promotion είτε επειδή απλά θέλουν να φτιάχνουν μουσική και τίποτα άλλο, κρατούν την ταυτότητα τους κρυμμένη ή τουλάχιστον την καλύπτουν με μια ιδιαίτερη περσόνα.
Παίρνω λοιπόν ως πρόφαση το παραπάνω περιστατικό και σκαλίζω την μνήμη μου να θυμηθώ παρόμοιες περιπτώσεις. Ή έστω κάνω κάποιους συνειρμούς βρε αδερφέ. Αφήνω στην άκρη τρανταχτές περιπτώσεις (τύπου Gorillaz ας πούμε) ή αυτές που συνάμα κράτησαν λίγο (Captain Murphy, το rap alter ego του Flying Lotus δηλαδή) και σβήνω μονομιάς όσες ήταν καθαρά θέματος promotion (Unknown Mortal Orchestra).
Όμως, για να φτάσω στην πιο cool ιστορία που γνωρίζω θα ρίξω γοργά-γοργά γέφυρες, με την βοήθεια ενός από τους πιο badass underground καλλιτέχνες. Τον MF Doom!
The Rise of MF Doom.
O Daniel Dumile έχοντας ρίζες από Τρίνινταντ και Ζιμπάμπουε γεννήθηκε στο Λονδίνο και μεγάλωσε στην Νέα Υόρκη. Ως Zev Love X από μικρή ηλικία βρισκόταν στο σχήμα KMD μαζί με τον αδερφό του (Subroc) και άλλον έναν που δεν μας ενδιαφέρει διότι μετά έφυγε και τον αντικατέστησε κάποιος άλλος (ο οποίος ούτε αυτός μας ενδιαφέρει και πολύ).
Στα πρώτα βήματα του το group KMD είχε την χαρά να γευτεί κάποιου βαθμού επιτυχία και ως επακόλουθο ήταν να υπογράψει σε δισκογραφική. Όμως η μοίρα έμελλε να χτυπήσει άσχημα την πόρτα των δυο αδερφών. Πριν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του σχήματος ο Subroc χτυπήθηκε από αμάξι καθώς προσπαθούσε να διασχίσει κάποιον δρόμο και πέθανε. Εντούτοις την ίδια βδομάδα οι KMD εκδιώχθηκαν από την εταιρία και ο δεύτερος δίσκος δεν κυκλοφόρησε για τον λόγο του ότι το εξώφυλλο ήταν ιδιαίτερα ακραίο.
Αυτό ήταν, ο Dumile αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Για 3-4 χρόνια βρέθηκε σε τραγικά βιοτικά επίπεδα, άστεγος γυρνούσε στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Στα τέλη της δεκαετίας του 90 αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Ατλάντα και έχοντας επουλώσει τις πληγές του πια, φορώντας μια μάσκα παρόμοια με του super-villain Doctor Doom, χωρίς ταυτότητα και κρατόντας ένα μικρόφωνο στο χέρι τα έβαλε με την μουσική βιομηχανία που του είχε φερθεί τόσο άσχημα. Η underground hip-hop σκηνή μόλις είχε βρει ένα λαμπρό αστέρι στην περσόνα κάτω από το όνομα MF Doom και αυτός μια νέα οικογένεια στην αγκαλιά της.
Ο Mf Doom κατά την διάρκεια της καριέρας του έχει συνεργαστεί με αρκετούς αξιόλογους καλλιτέχνες και έχει βρεθεί κάτω από πολύ επιτυχημένα σχήματα, όπως οι Madvillain ή το project Danger Doom (με τον θέουλα Danger Mouse). Εγώ θα κρατήσω ένα από αυτά που είναι λιγότερο γνωστό έτσι ώστε να μεταπηδήσω στον τελικό μου στόχο.
“MF Doom Meets Clutchy Hopkins” και ποιός είναι αυτός ο τύπος πίσω από το άγνωστο όνομα Clutchy Hopkins άραγε;
Η μουσική ιδιοφυΐα ενός ερημίτη.
Σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ που πρωτοσυνάντησα αυτό το όνομα. Πάνε περίπου 5-6 χρόνια που για καιρό έπαιζε κάθε βράδυ στα ηχεία μου ο πρώτος δίσκος του Clutchy Hopkins και εγώ με ένα ηλίθιο χαμόγελο εξ- ιστορούσα σε όποιον με ρωτούσε “τι παίζει” ποιος βρίσκεται πίσω από αυτό ιδιαίτερο jazz δημιούργημα.
Αν χαρακτήριζα με μια-δυο λέξεις την μουσική του θα την αποκαλούσα jazz-hop, ένα πανέμορφο μπέρδεμα instrumental hip hop με jazz, με επιρροές από διάφορες μουσικές του κόσμου. Όμως ο μύθος πέρα από τον ήχο του έχει το ίδιο ενδιαφέρον...
Η πηγές που προσπαθούν να ρίξουν φως στο αίνιγμα αναφέρουν τα παρακάτω:
O Clutchy ένας άγνωστης ταυτότητας recording engineer από μικρή ηλικία ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και πέρα από τις πάμπολλες κουλτούρες και τρόπους ζωής που γνώρισε διδάχθηκε τις παραδοσιακές μουσικές του κάθε τόπου. Εξωτικοί ρυθμοί και μυστικές μελωδίες κατέκλυσαν το μυαλό του. Από Ινδιάνους της Αμερικής, σε μοναχούς της Ασίας μέχρι φυλές της Αφρικής... γεύτηκε τις παραδόσεις, άγγιξε τις ρίζες του κάθε λαού και έγραψε μουσική με κάθε λογής αυτόχθονα που δεν ηχογραφήθηκε ποτέ.
Γυρνώντας στις Η.Π.Α. (άγνωστο πότε, κάποιοι πιστεύουν στα 80s) δούλεψε ως session μουσικός. Μάλιστα τότε θεωρείτε πως βρισκόταν πίσω μεγάλα διαμάντια της funk και jazz μουσικής τα οποία στην συνέχεια έγιναν πασίγνωστα samples. Παρόλα αυτά ο ίδιος δεν θέλησε ποτέ του να αναφερθεί το όνομα του και προτίμησε να μείνει στο παρασκήνιο ώσπου κάποια στιγμή εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνη.
Κάπου στο 2005 σε κάποια υπαίθρια αγορά στο Los Angeles ανακαλύφθηκε ένα κουτί με κασέτες τύπου μαγνητικής εγγραφής οι οποίες περιείχαν μελωδίες φτιαγμένες από homemade όργανα. Τα στοιχεία παράδοσης οδηγούσαν στο όνομα Kelly Hopkins, την κόρη του, στην οποία ο ίδιος έδωσε το ελεύθερο να διαχειριστεί την μουσική του όπως επιθυμεί αλλά και να την χαρίσει σε νέους καλλιτέχνες έτσι ώστε να πατήσουν πάνω της. Η ίδια η Kelly από την πλευρά της αναφέρει πως ο Clutchy πια ζει σε μια σπηλιά στην έρημο Mojave.
Το 2006 το όνομα Clutchy Hopkins ήρθε στην επιφάνεια. Ένα βίντεο στο youtube που αποτελούσε κάτι σαν ντοκιμαντέρ ανέφερε σημαντικά στοιχεία και διάφοροι παραγωγοί που είχαν γνωρίσει ή δει τον ίδιο μιλούσαν για αυτόν. Στο description τα link σε οδηγούσαν σε κάποιο mail, σε μια σελίδα στο myspace με έναν μουσάτο ολίγον παραμελημένο κύριο να δεσπόζει φάτσα φόρα και σε ένα site που παρουσίαζε το πρώτο album “The Life of Clutchy Hopkins” και ανέφερε το δισκοπωλείο που το πουλούσε. Στην συνέχεια ακολούθησε ένα EP με τον MF Doom να πατά πάνω στις μουσικές, ακόμα δύο solo δίσκοι αλλά και δύο συνεργασίες με τον Shawn Lee.
Από το 2006 μέχρι σήμερα αρκετοί, μην πιστεύοντας την ιστορία, έχουν προσπαθήσει να βρουν ποιος ή ποιοι βρίσκονται πίσω από το όνομα Clutchy Hopkins. Τα ονόματα πολλά, ανάλογα με μεμονωμένες κυκλοφορίες που έχουν βγάλει καλλιτέχνες στο παρελθόν έχοντας ξεφύγει από τα συνηθισμένα για αυτούς μονοπάτια. Από Danger Mouse και Dj Shadow μέχρι Beastie Boys βάση της τελευταίας τους κυκλοφορίας.
Εγώ από την πλευρά μου μόνο έναν θα μπορούσα να θεωρήσω πως μπορεί να κρύβεται από πίσω, εφόσον βέβαια δεν υφίσταται αυτή η ιστορία. Shawn Lee το όνομα αυτού και ο μόνος λόγος που το λέω είναι διότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι μόνος που γνωρίζω να έχει τόσες γνώσεις πάνω σε μουσικές του κόσμου + γνωρίζει τα μυστικά τόσων πολλών οργάνων.
Όμως υπάρχουν και αυτοί οι 2 δίσκοι που βρίσκονται και τα δύο ονόματα μέσα, οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά και έτσι αφήνω τον μύθο ως έχει και συνεχίζω να τον απολαμβάνω πιστεύοντας πως σε μια σπηλιά, κάποιος ταπεινός ερημίτης διαλογίζεται φτιάχνοντας μουσική πάνω σε παραδοσιακές φόρμες από όλον τον κόσμο.
Ακολουθεί διάλειμμα με την παρουσίαση δίσκων που μου έκαναν εντύπωση τον μήνα που πέρασε.
Melt Yourself Down - Melt Yourself Down
(The Leaf Label)
Ο Σατανάς διοργανώνει jazz party στον κάτω κόσμο και η ορχήστρα έχει καταπιεί μια καρτέλα κουμπιά κατά κεφαλήν. Οι Melt Yourself Down παίζουν jazz που ακόμα και τα mosh pit είναι καλοδεχούμενα. Απολαυστικότατη world music στο ντεμπούτο των Βρετανών που έχουν τόσο πολύ το ρυθμό μέσα τους σε σημείο που δεν μπορούν να τον τιθασεύσουν.
Disclosure - Settle
(Universal / Island)
Όσο οπισθοδρομικός ακούγεται ο ήχος, άλλο τόσο είναι μπροστά από την εποχή του. Και αυτό διότι ίσως ο πρώτος δίσκος των Disclosure στα επόμενα χρόνια να φαντάζει πως συμβαδίζει με τους καιρούς, μιας και συχνά πυκνά βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με αναβιώσεις. Oldschool house και garage λοιπόν, τα αδέρφια από την Αγγλιά κάνουν πάταγο και το περίγραμμα των προσώπων τους φοριέται πολύ τελευταία.
Mount Kimbie - Cold Spring Fault Less Youth
(Warp)
Είναι indie, είναι σοφιστικέ-χορευτικοί, είναι neo trip-hop, είναι post-dubstep. Με δυο λέξεις; Mount Kimbie. Ανανεωμένοι στην δεύτερη δουλειά τους μας δίνουν έναν από του πιο ορεξάτους δίσκους της χρονιάς. Ίσως σε βάθος και πολυπλοκότητα να υστερούν σε σχέση με το παρελθόν, παρόλο που έχουμε να κάνουμε με σοβαρότερη παραγωγή και περισσότερο οργανικό παίξιμο με την βοήθεια αναζωογονητικών οργάνων. Όμως με τραγούδια όπως το “Made to Stray” (πραγματικά, αν ήταν 2 λεπτά μακρύτερο τότε θα μιλούσαμε για το dance τραγούδι της χρονιάς) δείχνουν πως αν αυτοί και οι υπόλοιποι της παρέας αφήσουν τα beats τους να ξεχυθούν ελεύθερα στους δρόμους θα δούμε με μια νέα μόδα να κατακλύζει τα ραδιόφωνα.
Thundercat - Apocalypse
(Brainfeeder)
Προσπαθώ να καταλάβω τον λόγο ξεσπάσματος του Flying Lotus όταν έμαθε πως leakαρε το album του Thundercat. Δακρύβρεχτα twitts για το ότι το παιδί έκανε μεγάλη προσπάθεια σε αυτό τον δίσκο, δούλεψε αρκετά και δεν του αξίζει κάτι τέτοιο. Αν μπερδεύτηκες, να σου πω πως ο FlyLo είναι ο άνθρωπος πίσω από την παραγωγή της δεύτερης δουλειάς του τύπου με τα ινδιάνικα πούπουλα στο κεφάλι και όταν έχει κάνει με άτομα που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν συμπεριφέρεται σαν πατέρας. Τελικά, συμπαθητικό future funk αποτέλεσμα, ιδιαίτερο και κάτι διαφορετικό σε σχέση με τους συνηθισμένους ήχους που ακούμε συχνά. Παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να μου βγάλει από το μυαλό πως όλο αυτό το σούσουρο έγινε για να πάρει δημοσιότητα ο δίσκος και όχι επειδή τους πείραξε η διαρροή.
Zomby - With Love
(4AD)
Ακούγοντας τον Zomby είναι σαν να παίρνεις μαθήματα “σύγχρονης underground dance μουσικής της Αγγλίας”. Σε ένα διπλό album είναι όλα εκεί μέσα (να ακούσεις το πρώτο). Rave, DnB, techno, dubstep, hip hop... Όμως έχει και αυτό το κάτι που ταιριάζει γάντι με την κάθε τίμια ανεξάρτητη δισκογραφική που έχει συνεργαστεί. Τι; Μα κρατάει ένα ανώνυμο profile. Είναι άλλος ένας μασκοφόρος που προτιμά να μας χαρίζει ανεξήγητες μουσικές μια προς μια ξέχωρες έναντι να τραβάει τα φώτα πάνω του.
Αυτά από δίσκους. Και τώρα στα άλλα μικρά νέα που χτύπησαν στο αυτί ή σε κάτι αξιοσημείωτο μέσα στον μήνα που πέρασε βρε αδερφέ, είχαμε τον Nicola Jaar να παίρνει ολόκληρο το “Random Access Memories” των Daft Punk, να το μεταλλάσσει κάτω από το πέπλο των Darkside (του mini σχήματος που έχει δημιουργήσει μαζί με τον Dave Harrington) και να το δίνει τσάμπα. Γιατί; Γιατί είναι φοβερός, γιατί είναι τρομερός, γιατί είναι μεγάλος, γιατί είναι ο Jaar και μπορεί να δώσει το στίγμα του και να στο παραδώσει από μια άλλη οπτική που δεν είχες καν σκεφτεί πως μπορεί να υφίσταται.
Είχαμε όμως και την κυκλοφορία του “Yeezus”, “West was my slave name and Yeezus is my god name”. Ο οποίος πριν leakαρει, τα Αμερικανάκια είχαν φτάσει σε σημείο παροξυσμού. Δεν θα κριτικάρω τον δίσκο (παρόλο που έχει πολύ ζουμί), το μόνο που θα πω είναι πως ηχητικά είναι κάτι σαν trap. Αν δεν ξέρεις τι είναι η trap, δεν χάνεις και τίποτα και δεν πρόκειται να σου εξηγήσω, μονάχα θα σου πω πως είναι μια μόδα σαν το βαβουρο-σκουπιδο-dubstep και ότι καλύτερο μπορείς να ακούσεις (και αξίζει) χωράει σε ένα όνομα. TNGHT και να παρακάτω τελευταίο τους φετινό τραγούδι.
Παρόλα αυτά θα σταθώ κάπου αλλού που έχει γέλιο. Ο Justin Vernon (Bon Iver) έδωσε συνέντευξη στο p4k και μίλησε για την συνεργασία που είχε ξανά με τον Kanye (παλιότερα στο τρομερό “My Beautiful Dark Twisted Fantasy”, τώρα στο “Yeezus”). Μέσα σε όσα είπε ανέφερε και τα παρακάτω:
“I don’t even know what I’m singing on ‘I’m in It’—I’d have to look at it. Kanye’s talking about a bunch of really violently and stunningly visual sex shit in there, but it’s not like he’s saying stuff like that to his friends 24 hours a day. I mean, sitting around the studio, we all have intelligent conversations about the state of women in the world—I wouldn’t say we had a conversation about feminism, necessarily, but we’re sensitive to it.”
Μισό λεπτό, νομίζω πως στο βάθος ακούω τα αδέλφια Dreijer να κλαίνε από συγκίνηση διότι τους θύμισε τις ανθρωπιστικές κουβέντες ευαισθητοποίησης που είχαν πριν την δημιουργία του "Shaking The Habitual".
Αλλά ας πάμε παρακάτω και πριν κλείσω ας χαϊδέψω ένα άλλο φαλλοκρατικό κεφάλι που βλέπει και αυτό τις γυναίκες ως “κρέας” στους στίχους του. Ένα πολύ μεγάλο κεφάλι της mainstream rap/hip hop σκηνής που στις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσει και αυτός τον νέο δίσκο του. “Magna Carta Holy Grail” από τον Jay-Z και... ανατριχιάσαμε.
O “HOV” (ο “JeHOVah”, ο “god mc”) λοιπόν, μιας και είναι μεγάλο επιχειρηματικό μυαλό και ξέρει να χώνεται παντού (εδώ αγόρασε τους Nets, τους παράτησε και μιας και έκανε τα κονέ έφτιαξε γραφείο manager παιχτών) στην νέα του κυκλοφορία επιχειρεί μια ενδιαφέρουσα καινοτομία. Λανσάρει το “Magna Carta Holy Grail Samsung mobile app” και δίνει την δυνατότητα σε όσους έχουν android και την συγκεκριμένη εφαρμογή να βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση και να γευτούν τον νέο δίσκο λίγες μέρες νωρίτερα και μάλιστα δωρεάν, συν θα έχουν μπόνους δωράκια με special βίντεο και άλλα κουλά όπως το ότι πριν λίγες μέρες στάλθηκε μια φωτογραφία που είχε τους στίχους του τραγουδιού που συνεργάστηκε με τον Justin τον Timberlake οι οποίοι είναι εμπνευσμένοι από Nirvana και δη από το “Smells Like Teen Spirit”. Λέει λοιπόν επηρεασμένος από Cobain, “And we all just / Entertainers / And we’re stupid / And contagious” και εγώ λέω με την σειρά μου, μπράβο παιδιά που το καταλάβατε έστω και αργά (το τρίτο).
Τα λέμε την επόμενη...
Τι συνέβη;
Κάποιο μουσικό webzine εν ονόματι equalizermag προσπάθησε να διαλευκάνει το μυστήριο που καλύπτει ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μουσικά μυαλά τον William Bevan, κατά κόσμον Burial. Εφόσον δεν γνωρίζεις τι πάει να πει Burial θα σε παραπέμψω στην τελευταία του κυκλοφορία εδώ και θα σου επισημάνω πως αυτός-αυτός ο άνθρωπος αυτός παρά το μεγαλείο της μουσικής του παραμένει πεισματικά ταπεινός και απαρνείται τα φώτα της δημοσιότητας σε σημείο που το underground γίνεται συνώνυμο του ονόματος του.Το equalizermag που λέτε, δήλωσε πως πίσω από το ψευδώνυμο Burial δεν βρίσκεται όπως γνωρίζουμε όλοι ο William Bevan αλλά ο Kieran Hebden, ο Four Tet δηλαδή. Μέσα στο άρθρο ανέφερε πως αν googlάρεις το όνομα του οδηγήσε σε στοιχεία που αφορούν το χωριό του Four Tet (μα είναι άκρος λογικό, είναι γνωστό πως έχουν κοινές ρίζες, μάλιστα ήταν και συμμαθητές στο παρελθόν), επικαλέστηκε ένα παρελθοντικό twitt του Caribou ο οποίος μάλλον trollαρε δηλώνοντας “Μα πως μου είχε ξεφύγει τόσο καιρό πως ο Burial είναι ο Four Tet”, διαβίβασε τους αναγνώστες σε ένα tumblr που υποστηρίζει τις ίδιες θεωρίες και πάνω απ’ όλα postαρε ένα status που ο ίδιος ο Four Tet αποκάλυπτε το alter ego του (το οποίο post δεν υπήρξε ποτέ).
Για να μην πολυλογώ άλλο, το συγκεκριμένο site (χιουμοριστικό τελικά) είναι κάποιου τύπου Οnion στον τομέα της μουσικής, και εμείς συνεπαρμένοι από τον ενθουσιασμό μας βιαστήκαμε να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα.
Παρόλα αυτά το νταβαντούρι διήρκεσε κανά 2-3 μερούλες, το twitter και η FB page του Four Tet δέχθηκαν επίθεση ερωτήσεων, αυτός δεν άντεξε αρνήθηκε τις θεωρίες, ζήτησε να σεβαστούν έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς και συνθέτες των καιρών μας και ο Kode9 (πατέρας και στυλοβάτης της Hyperdub) πήρε σειρά κατεβάζοντας καντήλια.
Burial is tiesto - now fuck off
— kode nine (@kodenine) June 19, 2013
Είναι επόμενο ο κόσμος να διψά για τέτοιου είδους αποκαλύψεις. Όπως είναι επόμενο κάποιοι να μην μπορούν να χωνέψουν το τόσο χαμηλό τόνων profile που συντηρεί ο Burial και ειδικότερα σε μια εποχή που οποιοσδήποτε με τόση ευκολία μπορεί να πλασάρει τον εαυτό του όπως θέλει μέσω του διαδικτύου.
Στον χώρο της μουσικής έχουμε δει αρκετά περιστατικά που καλλιτέχνες είτε για λόγους promotion είτε επειδή απλά θέλουν να φτιάχνουν μουσική και τίποτα άλλο, κρατούν την ταυτότητα τους κρυμμένη ή τουλάχιστον την καλύπτουν με μια ιδιαίτερη περσόνα.
Παίρνω λοιπόν ως πρόφαση το παραπάνω περιστατικό και σκαλίζω την μνήμη μου να θυμηθώ παρόμοιες περιπτώσεις. Ή έστω κάνω κάποιους συνειρμούς βρε αδερφέ. Αφήνω στην άκρη τρανταχτές περιπτώσεις (τύπου Gorillaz ας πούμε) ή αυτές που συνάμα κράτησαν λίγο (Captain Murphy, το rap alter ego του Flying Lotus δηλαδή) και σβήνω μονομιάς όσες ήταν καθαρά θέματος promotion (Unknown Mortal Orchestra).Όμως, για να φτάσω στην πιο cool ιστορία που γνωρίζω θα ρίξω γοργά-γοργά γέφυρες, με την βοήθεια ενός από τους πιο badass underground καλλιτέχνες. Τον MF Doom!
The Rise of MF Doom.
O Daniel Dumile έχοντας ρίζες από Τρίνινταντ και Ζιμπάμπουε γεννήθηκε στο Λονδίνο και μεγάλωσε στην Νέα Υόρκη. Ως Zev Love X από μικρή ηλικία βρισκόταν στο σχήμα KMD μαζί με τον αδερφό του (Subroc) και άλλον έναν που δεν μας ενδιαφέρει διότι μετά έφυγε και τον αντικατέστησε κάποιος άλλος (ο οποίος ούτε αυτός μας ενδιαφέρει και πολύ).
Στα πρώτα βήματα του το group KMD είχε την χαρά να γευτεί κάποιου βαθμού επιτυχία και ως επακόλουθο ήταν να υπογράψει σε δισκογραφική. Όμως η μοίρα έμελλε να χτυπήσει άσχημα την πόρτα των δυο αδερφών. Πριν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του σχήματος ο Subroc χτυπήθηκε από αμάξι καθώς προσπαθούσε να διασχίσει κάποιον δρόμο και πέθανε. Εντούτοις την ίδια βδομάδα οι KMD εκδιώχθηκαν από την εταιρία και ο δεύτερος δίσκος δεν κυκλοφόρησε για τον λόγο του ότι το εξώφυλλο ήταν ιδιαίτερα ακραίο.Αυτό ήταν, ο Dumile αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Για 3-4 χρόνια βρέθηκε σε τραγικά βιοτικά επίπεδα, άστεγος γυρνούσε στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Στα τέλη της δεκαετίας του 90 αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Ατλάντα και έχοντας επουλώσει τις πληγές του πια, φορώντας μια μάσκα παρόμοια με του super-villain Doctor Doom, χωρίς ταυτότητα και κρατόντας ένα μικρόφωνο στο χέρι τα έβαλε με την μουσική βιομηχανία που του είχε φερθεί τόσο άσχημα. Η underground hip-hop σκηνή μόλις είχε βρει ένα λαμπρό αστέρι στην περσόνα κάτω από το όνομα MF Doom και αυτός μια νέα οικογένεια στην αγκαλιά της.
Ο Mf Doom κατά την διάρκεια της καριέρας του έχει συνεργαστεί με αρκετούς αξιόλογους καλλιτέχνες και έχει βρεθεί κάτω από πολύ επιτυχημένα σχήματα, όπως οι Madvillain ή το project Danger Doom (με τον θέουλα Danger Mouse). Εγώ θα κρατήσω ένα από αυτά που είναι λιγότερο γνωστό έτσι ώστε να μεταπηδήσω στον τελικό μου στόχο.“MF Doom Meets Clutchy Hopkins” και ποιός είναι αυτός ο τύπος πίσω από το άγνωστο όνομα Clutchy Hopkins άραγε;
Η μουσική ιδιοφυΐα ενός ερημίτη.
Σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ που πρωτοσυνάντησα αυτό το όνομα. Πάνε περίπου 5-6 χρόνια που για καιρό έπαιζε κάθε βράδυ στα ηχεία μου ο πρώτος δίσκος του Clutchy Hopkins και εγώ με ένα ηλίθιο χαμόγελο εξ- ιστορούσα σε όποιον με ρωτούσε “τι παίζει” ποιος βρίσκεται πίσω από αυτό ιδιαίτερο jazz δημιούργημα.
Αν χαρακτήριζα με μια-δυο λέξεις την μουσική του θα την αποκαλούσα jazz-hop, ένα πανέμορφο μπέρδεμα instrumental hip hop με jazz, με επιρροές από διάφορες μουσικές του κόσμου. Όμως ο μύθος πέρα από τον ήχο του έχει το ίδιο ενδιαφέρον...
Η πηγές που προσπαθούν να ρίξουν φως στο αίνιγμα αναφέρουν τα παρακάτω:
O Clutchy ένας άγνωστης ταυτότητας recording engineer από μικρή ηλικία ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και πέρα από τις πάμπολλες κουλτούρες και τρόπους ζωής που γνώρισε διδάχθηκε τις παραδοσιακές μουσικές του κάθε τόπου. Εξωτικοί ρυθμοί και μυστικές μελωδίες κατέκλυσαν το μυαλό του. Από Ινδιάνους της Αμερικής, σε μοναχούς της Ασίας μέχρι φυλές της Αφρικής... γεύτηκε τις παραδόσεις, άγγιξε τις ρίζες του κάθε λαού και έγραψε μουσική με κάθε λογής αυτόχθονα που δεν ηχογραφήθηκε ποτέ.Γυρνώντας στις Η.Π.Α. (άγνωστο πότε, κάποιοι πιστεύουν στα 80s) δούλεψε ως session μουσικός. Μάλιστα τότε θεωρείτε πως βρισκόταν πίσω μεγάλα διαμάντια της funk και jazz μουσικής τα οποία στην συνέχεια έγιναν πασίγνωστα samples. Παρόλα αυτά ο ίδιος δεν θέλησε ποτέ του να αναφερθεί το όνομα του και προτίμησε να μείνει στο παρασκήνιο ώσπου κάποια στιγμή εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνη.
Κάπου στο 2005 σε κάποια υπαίθρια αγορά στο Los Angeles ανακαλύφθηκε ένα κουτί με κασέτες τύπου μαγνητικής εγγραφής οι οποίες περιείχαν μελωδίες φτιαγμένες από homemade όργανα. Τα στοιχεία παράδοσης οδηγούσαν στο όνομα Kelly Hopkins, την κόρη του, στην οποία ο ίδιος έδωσε το ελεύθερο να διαχειριστεί την μουσική του όπως επιθυμεί αλλά και να την χαρίσει σε νέους καλλιτέχνες έτσι ώστε να πατήσουν πάνω της. Η ίδια η Kelly από την πλευρά της αναφέρει πως ο Clutchy πια ζει σε μια σπηλιά στην έρημο Mojave.
Το 2006 το όνομα Clutchy Hopkins ήρθε στην επιφάνεια. Ένα βίντεο στο youtube που αποτελούσε κάτι σαν ντοκιμαντέρ ανέφερε σημαντικά στοιχεία και διάφοροι παραγωγοί που είχαν γνωρίσει ή δει τον ίδιο μιλούσαν για αυτόν. Στο description τα link σε οδηγούσαν σε κάποιο mail, σε μια σελίδα στο myspace με έναν μουσάτο ολίγον παραμελημένο κύριο να δεσπόζει φάτσα φόρα και σε ένα site που παρουσίαζε το πρώτο album “The Life of Clutchy Hopkins” και ανέφερε το δισκοπωλείο που το πουλούσε. Στην συνέχεια ακολούθησε ένα EP με τον MF Doom να πατά πάνω στις μουσικές, ακόμα δύο solo δίσκοι αλλά και δύο συνεργασίες με τον Shawn Lee.Από το 2006 μέχρι σήμερα αρκετοί, μην πιστεύοντας την ιστορία, έχουν προσπαθήσει να βρουν ποιος ή ποιοι βρίσκονται πίσω από το όνομα Clutchy Hopkins. Τα ονόματα πολλά, ανάλογα με μεμονωμένες κυκλοφορίες που έχουν βγάλει καλλιτέχνες στο παρελθόν έχοντας ξεφύγει από τα συνηθισμένα για αυτούς μονοπάτια. Από Danger Mouse και Dj Shadow μέχρι Beastie Boys βάση της τελευταίας τους κυκλοφορίας.
Εγώ από την πλευρά μου μόνο έναν θα μπορούσα να θεωρήσω πως μπορεί να κρύβεται από πίσω, εφόσον βέβαια δεν υφίσταται αυτή η ιστορία. Shawn Lee το όνομα αυτού και ο μόνος λόγος που το λέω είναι διότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι μόνος που γνωρίζω να έχει τόσες γνώσεις πάνω σε μουσικές του κόσμου + γνωρίζει τα μυστικά τόσων πολλών οργάνων.
Όμως υπάρχουν και αυτοί οι 2 δίσκοι που βρίσκονται και τα δύο ονόματα μέσα, οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά και έτσι αφήνω τον μύθο ως έχει και συνεχίζω να τον απολαμβάνω πιστεύοντας πως σε μια σπηλιά, κάποιος ταπεινός ερημίτης διαλογίζεται φτιάχνοντας μουσική πάνω σε παραδοσιακές φόρμες από όλον τον κόσμο.
VIDEO
Ακολουθεί διάλειμμα με την παρουσίαση δίσκων που μου έκαναν εντύπωση τον μήνα που πέρασε.
Melt Yourself Down - Melt Yourself Down(The Leaf Label)
Ο Σατανάς διοργανώνει jazz party στον κάτω κόσμο και η ορχήστρα έχει καταπιεί μια καρτέλα κουμπιά κατά κεφαλήν. Οι Melt Yourself Down παίζουν jazz που ακόμα και τα mosh pit είναι καλοδεχούμενα. Απολαυστικότατη world music στο ντεμπούτο των Βρετανών που έχουν τόσο πολύ το ρυθμό μέσα τους σε σημείο που δεν μπορούν να τον τιθασεύσουν.
VIDEO
Disclosure - Settle(Universal / Island)
Όσο οπισθοδρομικός ακούγεται ο ήχος, άλλο τόσο είναι μπροστά από την εποχή του. Και αυτό διότι ίσως ο πρώτος δίσκος των Disclosure στα επόμενα χρόνια να φαντάζει πως συμβαδίζει με τους καιρούς, μιας και συχνά πυκνά βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με αναβιώσεις. Oldschool house και garage λοιπόν, τα αδέρφια από την Αγγλιά κάνουν πάταγο και το περίγραμμα των προσώπων τους φοριέται πολύ τελευταία.
Mount Kimbie - Cold Spring Fault Less Youth(Warp)
Είναι indie, είναι σοφιστικέ-χορευτικοί, είναι neo trip-hop, είναι post-dubstep. Με δυο λέξεις; Mount Kimbie. Ανανεωμένοι στην δεύτερη δουλειά τους μας δίνουν έναν από του πιο ορεξάτους δίσκους της χρονιάς. Ίσως σε βάθος και πολυπλοκότητα να υστερούν σε σχέση με το παρελθόν, παρόλο που έχουμε να κάνουμε με σοβαρότερη παραγωγή και περισσότερο οργανικό παίξιμο με την βοήθεια αναζωογονητικών οργάνων. Όμως με τραγούδια όπως το “Made to Stray” (πραγματικά, αν ήταν 2 λεπτά μακρύτερο τότε θα μιλούσαμε για το dance τραγούδι της χρονιάς) δείχνουν πως αν αυτοί και οι υπόλοιποι της παρέας αφήσουν τα beats τους να ξεχυθούν ελεύθερα στους δρόμους θα δούμε με μια νέα μόδα να κατακλύζει τα ραδιόφωνα.
VIDEO
Thundercat - Apocalypse(Brainfeeder)
Προσπαθώ να καταλάβω τον λόγο ξεσπάσματος του Flying Lotus όταν έμαθε πως leakαρε το album του Thundercat. Δακρύβρεχτα twitts για το ότι το παιδί έκανε μεγάλη προσπάθεια σε αυτό τον δίσκο, δούλεψε αρκετά και δεν του αξίζει κάτι τέτοιο. Αν μπερδεύτηκες, να σου πω πως ο FlyLo είναι ο άνθρωπος πίσω από την παραγωγή της δεύτερης δουλειάς του τύπου με τα ινδιάνικα πούπουλα στο κεφάλι και όταν έχει κάνει με άτομα που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν συμπεριφέρεται σαν πατέρας. Τελικά, συμπαθητικό future funk αποτέλεσμα, ιδιαίτερο και κάτι διαφορετικό σε σχέση με τους συνηθισμένους ήχους που ακούμε συχνά. Παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να μου βγάλει από το μυαλό πως όλο αυτό το σούσουρο έγινε για να πάρει δημοσιότητα ο δίσκος και όχι επειδή τους πείραξε η διαρροή.
Zomby - With Love(4AD)
Ακούγοντας τον Zomby είναι σαν να παίρνεις μαθήματα “σύγχρονης underground dance μουσικής της Αγγλίας”. Σε ένα διπλό album είναι όλα εκεί μέσα (να ακούσεις το πρώτο). Rave, DnB, techno, dubstep, hip hop... Όμως έχει και αυτό το κάτι που ταιριάζει γάντι με την κάθε τίμια ανεξάρτητη δισκογραφική που έχει συνεργαστεί. Τι; Μα κρατάει ένα ανώνυμο profile. Είναι άλλος ένας μασκοφόρος που προτιμά να μας χαρίζει ανεξήγητες μουσικές μια προς μια ξέχωρες έναντι να τραβάει τα φώτα πάνω του.
VIDEO
Αυτά από δίσκους. Και τώρα στα άλλα μικρά νέα που χτύπησαν στο αυτί ή σε κάτι αξιοσημείωτο μέσα στον μήνα που πέρασε βρε αδερφέ, είχαμε τον Nicola Jaar να παίρνει ολόκληρο το “Random Access Memories” των Daft Punk, να το μεταλλάσσει κάτω από το πέπλο των Darkside (του mini σχήματος που έχει δημιουργήσει μαζί με τον Dave Harrington) και να το δίνει τσάμπα. Γιατί; Γιατί είναι φοβερός, γιατί είναι τρομερός, γιατί είναι μεγάλος, γιατί είναι ο Jaar και μπορεί να δώσει το στίγμα του και να στο παραδώσει από μια άλλη οπτική που δεν είχες καν σκεφτεί πως μπορεί να υφίσταται.
AUDIO
Είχαμε όμως και την κυκλοφορία του “Yeezus”, “West was my slave name and Yeezus is my god name”. Ο οποίος πριν leakαρει, τα Αμερικανάκια είχαν φτάσει σε σημείο παροξυσμού. Δεν θα κριτικάρω τον δίσκο (παρόλο που έχει πολύ ζουμί), το μόνο που θα πω είναι πως ηχητικά είναι κάτι σαν trap. Αν δεν ξέρεις τι είναι η trap, δεν χάνεις και τίποτα και δεν πρόκειται να σου εξηγήσω, μονάχα θα σου πω πως είναι μια μόδα σαν το βαβουρο-σκουπιδο-dubstep και ότι καλύτερο μπορείς να ακούσεις (και αξίζει) χωράει σε ένα όνομα. TNGHT και να παρακάτω τελευταίο τους φετινό τραγούδι.
VIDEO
Παρόλα αυτά θα σταθώ κάπου αλλού που έχει γέλιο. Ο Justin Vernon (Bon Iver) έδωσε συνέντευξη στο p4k και μίλησε για την συνεργασία που είχε ξανά με τον Kanye (παλιότερα στο τρομερό “My Beautiful Dark Twisted Fantasy”, τώρα στο “Yeezus”). Μέσα σε όσα είπε ανέφερε και τα παρακάτω:
“I don’t even know what I’m singing on ‘I’m in It’—I’d have to look at it. Kanye’s talking about a bunch of really violently and stunningly visual sex shit in there, but it’s not like he’s saying stuff like that to his friends 24 hours a day. I mean, sitting around the studio, we all have intelligent conversations about the state of women in the world—I wouldn’t say we had a conversation about feminism, necessarily, but we’re sensitive to it.”
Μισό λεπτό, νομίζω πως στο βάθος ακούω τα αδέλφια Dreijer να κλαίνε από συγκίνηση διότι τους θύμισε τις ανθρωπιστικές κουβέντες ευαισθητοποίησης που είχαν πριν την δημιουργία του "Shaking The Habitual".
Αλλά ας πάμε παρακάτω και πριν κλείσω ας χαϊδέψω ένα άλλο φαλλοκρατικό κεφάλι που βλέπει και αυτό τις γυναίκες ως “κρέας” στους στίχους του. Ένα πολύ μεγάλο κεφάλι της mainstream rap/hip hop σκηνής που στις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσει και αυτός τον νέο δίσκο του. “Magna Carta Holy Grail” από τον Jay-Z και... ανατριχιάσαμε.
O “HOV” (ο “JeHOVah”, ο “god mc”) λοιπόν, μιας και είναι μεγάλο επιχειρηματικό μυαλό και ξέρει να χώνεται παντού (εδώ αγόρασε τους Nets, τους παράτησε και μιας και έκανε τα κονέ έφτιαξε γραφείο manager παιχτών) στην νέα του κυκλοφορία επιχειρεί μια ενδιαφέρουσα καινοτομία. Λανσάρει το “Magna Carta Holy Grail Samsung mobile app” και δίνει την δυνατότητα σε όσους έχουν android και την συγκεκριμένη εφαρμογή να βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση και να γευτούν τον νέο δίσκο λίγες μέρες νωρίτερα και μάλιστα δωρεάν, συν θα έχουν μπόνους δωράκια με special βίντεο και άλλα κουλά όπως το ότι πριν λίγες μέρες στάλθηκε μια φωτογραφία που είχε τους στίχους του τραγουδιού που συνεργάστηκε με τον Justin τον Timberlake οι οποίοι είναι εμπνευσμένοι από Nirvana και δη από το “Smells Like Teen Spirit”. Λέει λοιπόν επηρεασμένος από Cobain, “And we all just / Entertainers / And we’re stupid / And contagious” και εγώ λέω με την σειρά μου, μπράβο παιδιά που το καταλάβατε έστω και αργά (το τρίτο).
Τα λέμε την επόμενη...
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
