Various Tapes Vol. 3

Πέρασε ο Μάιος εμπρός βήμα ταχύ κορμάρες να πετάξουμε γυμνές στην εξοχή. Κάπως έτσι, που έλεγαν και τα Ημίζ.

Μπαίνει λοιπόν το καλοκαίρι όπου νάναι και μουσικά για τους περισσότερους σημαίνει reggae (έτσι συνηθίζεται να λέγεται, housάκια και λαϊκά ακούν οι πιο πολλοί), για τους σκληρούς stoner και για τους εναλλακτικούς surf-rock.

Εμείς όμως που είμεθα πρόβατα της underground και καλά μόδας του internet τι ακούμε; Ακούμε Chillwave, και μάλιστα το ακούμε εδώ και αρκετά χρόνια διότι είμαστε ψαγμένοι και cool. Βέβαια τώρα που το έμαθαν πολλοί και έχει αρχίσει να ξεφουσκώνει μολονότι δεν παίζει πια στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα λέμε να το αφήσουμε (έτσι κάνουν οι σωστοί ψευτο-hipsters). Τι είναι όμως το Chillwave;

Chillwave is Dead!

Πριν ξεκινήσω την ανάλυση θα πρέπει να αναφέρω πως και που το πρωτοσυνάντησα εγώ, τότε στην φοιτητική μου νιότη. Για πάμε.

Ο Alan Palomo φιγούραρε σε κάποια σελίδα του Pop+Rock κρατώντας στα χέρια του ένα synthesizer. Σταμάτησα το ξεφύλλισμα των σελίδων και στάθηκα να διαβάσω. Οι Neon Indian κάνουν πάταγο στην Αμερική με τον φρέσκο ήχο τους έλεγε εν ολίγοις. Αμέσως έτρεξα να πληκτρολογήσω στο youtube το όνομα τους και εκείνη η στιγμή έγινε η πρώτη μου επαφή με τον Chillwave ήχο. Ό πρώτος τους δίσκος το Psychic Chasms έμελλε να με συνοδεύει για τα επόμενα δύο καλοκαίρια αποτελώντας το πιο δροσερό σφηνάκι.

Έτσι λοιπόν ο κύριος Palomo μου έμαθε το Chillwave, για να έρθει στην συνέχεια ο Washed Out, ο Millionyoung, ο Toro Y Moi και άλλα ονόματα όπως Memory Tapes, Gold Panda, Teen Daze μέχρι και οι δικοί μας Keep Shelly In Athens (το έχουν το Chillwave και αυτοί) και να με κάνουν να χαρακτηρίσω αυτό τον ήχο ως το trendy Τrip Ηop του καλοκαιριού.

Tα beats, το παίξιμο με τα samples, οι κιθάρες και γενικά ότι σου γαργαλάει όμορφα το αυτί σε προδιαθέτει για καλοκαιρινή βόλτα κάποιο δειλινό. Όμως δεν είναι αυτά τα μόνα συναισθήματα που σου προκαλεί, το συγκεκριμένο είδος είναι βουτηγμένο σε μια vintage αισθητική + το ότι ακούγεται λες και βγήκε από τα 80s και σε κάνει να τα νιώθεις τόσο έντονα είναι τόσο παράξενο διότι αυτός ήχος παίζεται από παιδιά ηλικίας «20 και κάτι ψιλά» που ήταν νιάνιαρα την δεκαετία αυτή. Ε, όλο αυτό το καταστεί τόσο περίεργο και ταυτόχρονα γαμάτο.

Από πού όμως προέρχεται το όνομα του και ποιές είναι οι μουσικές ρίζες του;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι μουσικόφιλοι νεανίες που σουλατσάρουν στα ιντερνετς έχουν μια τάση να βάζουν ταμπέλες σε κάθε τι νέο που ακούν. Μερικοί το απεχθάνονται, όμως είναι ένας καλός τρόπος να χαρακτηρίσεις κάθε νέο άκουσμα έτσι ώστε να περιγράψεις τον ήχο με μια λέξη, άσε που αρκετές φορές έχει φάση.

Ο μύθος θέλει τον dj και blogger που τρέχει το εντελώς «γεια σου» και ειρωνικό Ηipster Runoff να είναι ο νονός του. Διόλου απίθανο μιας και είναι από τους λίγους που χρησιμοποιεί τόσο ανοιχτά το όνομα αυτό, πέρα του ότι έχει κάνει ένα σωρό άρθρα-αφιερώματα (χιουμοριστικά) πάνω του.

Το Chillwave όσο υφίσταται ως είδος στα blogs και στις ιντερνετικές κουβέντες άλλο τόσο δεν υφίσταται στην πραγματικότητα, διότι δεν πιστεύω να βγει κάποιος καλλιτέχνης και να πει παίζω Chillwave, σίγουρα θα τον πάρουν με τις ντομάτες, εδώ να το λες μπορεί να γίνεις περίγελος. (Έχει χαρακτηριστεί και ως ρετσινιά από κάποιες καλλιτέχνες.)

Το Chillwave είναι κάτι σαν καλοδιατηρημένο viral που όλοι ξέρουν πως είναι μια μπούρδα αλλά το μοιράζονται για την πλάκα τους. Μπορείς να πεις είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της κουλτούρας του διαδυκτίου και ένα τρανό παράδειγμα της σχέσης internet και μουσικής.

Ηχητικά οι ρίζες του ξεκινούν από τον Panda Bear και τον Ariel Pink ακόμα και αν αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με το τελικό δημιούργημα. Ορθά κοφτά, μουσικά ακούγεται σαν lo-fi παραλίας μπερδεμένο με ηλεκτρονικά στοιχεία (glo-fi) και έχεις ως κύριες επιρροές Synthpop, Electro, Disco, Funk, Psychedelic. Οι πιτσιρικάδες που πλαισίωσαν την σκηνή του όσο μεγαλώνουν αλλάζουν τον ήχο τους, οι παραγωγές τους γίνονται πιο σοβαρές (φεύγουν από τα παιδικά δωμάτια τους) και προχωρούν σε πιο συγκεκριμένα είδη, έτσι ως επακόλουθο είναι η ταμπέλα να ξεχειλώνει, να γίνεται ομπρέλα και να μπαίνουν από κάτω της άκυροι καλλιτέχνες.

Τώρα, αν έχεις την περιέργια να πάρεις μια γεύση σου παραθέτω τους top5 δίσκους κατ' εμέ. Αθώοι δίσκοι, τότε που το συγκεκριμένο tag ήταν άγουρο.

---

Washed Out - Life Of Leisure

Κατά πολλούς (μέσα σε αυτούς και εγώ) το αποκορύφωμα της Chillwave. Η βίβλος. Αγνή μουσική που κυκλοφόρησε αρχικά μόνο σε limited edition κασέτα. Το "Belong" μπορεί να θεωρηθεί και ύμνος. Ο Ernest Greene από εκεί και μετά ακολούθησε μια ανοδική πορεία. Συμβόλαιο σε καλή δισκογραφική, δυνατές κριτικές, airplays στα ραδιόφωνα και ένας ήχος διαφορετικός στο "Within And Without".

---

Keep Shelly In Athens - In Love With Dusk

Εγχώριο προϊόν, και μάλιστα από τα καλύτερα εκεί έξω. Η παρέα από την Κυψέλη φέτος κυκλοφορεί την πρώτη της ολοκληρωμένη δουλειά, ίσως κάπως σκοτεινά αλλαγμένη από όσα ακούσαμε στο πρώτο single. Oι πρώτες τους δουλειές δεν γινόταν να μην τραβήξουν τα βλέμματα, έτσι το Gorilla vs Bear, μανούλα στο scouting τέτοιων συγκροτημάτων, δεν έχασε την ευκαιρία, τους γράπωσε και τους έβαλε κάτω από τις φτερούγες της δισκογραφικής του. Οι Keep Shelly In Athens είναι το καλύτερο εξαγώγιμο μουσικό προϊόν που έβγαλε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

---

Toro Y Moi - Underneath The Pine

Από την έκρηξη του κινήματος και μετά ήταν εκεί. Μεγάλωσε μαζί του, έδειξε μεγάλη πρόοδο και εν τέλη ανοίχτηκαν μπροστά του νέοι μουσικούς ορίζοντες. Όλες του οι δουλειές από την φετινή και πίσω (η οποία είναι αρκετά pop) είναι αψεγάδιαστες. Το ντεμπούτο του ίσως να είναι πιο κοντά στον Chillwave ήχο από άποψη αισθητικής, όμως η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά του, η οποία φλερτάρει έντονα με την funk είναι πραγματικά το κάτι άλλο.

---

Neon Indian - Psychic Chasms

Ο δίσκος που με έβαλε στο παιχνίδι όπως προείπα. Το προ διετίας album τους ήταν μια 8-bitη arcade ονείρωξη. Το ντεμπούτο; Πολύχρωμα χημικά. Ο Alan Palomo είναι το μεγαλύτερο όνομα της σκηνής και δείχνει να μην θέλει να χάσει την θέση του.

---

MillionYoung - Sunndreamm (EP)

Καλοκαίρι! Τίποτα άλλο! To "Hammock" και το "Youthless" σού σκάνε στα μούτρα μια θάλασσα από χαμόγελα. Μακάρι ο μετέπειτα ήχος του να έμενε στο ίδιο στυλ με αυτό το EP. Περιμένουμε στο μέλλον να κάνει στροφή στο επιτυχημένο παρελθόν του.

---

Τώρα αν δεν σου αρέσει το Chillwave δοκίμασε μια παρακάτω κάποιους δίσκους που μου χτύπησαν στο αυτί, τους άκουσα αλλά τελικά δεν κατάφεραν να φτάσουν στις κανονικές κριτικές (δηλαδή βαριέμαι να γράψω τα review τους και δεν τους άκουσα τόσο πολύ όσο άλλους).

---

Ghostface Killah - Twelve Reasons To Die (Soul Temple)

Βασισμένο σε comic, στην παραγωγή ο συνθέτης ταινιών Adrian Younge και ως αποτέλεσμα ένα αρκετά cinematic hip hop άλμπουμ. Ο Ghostface Killah δραστηριοποιείται αρκετά χρόνια μόνος του, έχει τον δικό του σκληρό πυρήνα οπαδών και δεν χάνει την ευκαιρία να του χαρίζει δυνατές δουλειές ως επιβράβευση για την προσήλωσή του.

---

The RZA Presents Shaolin Soul Selection: Volume 1 (Soul Temple)

Οι Wu Tang είναι φορτσάτοι την φετινή χρονιά (δείτε δω badass εμφάνιση στο coachella με ορχήστρα), ίσως σε αυτό να έχει συμβάλει ο ιδιαίτερα δραστήριος τα τελευταία χρόνια RZA. Πραγματικά βρίσκεται παντού, παραγωγές ταινιών, δίσκων, συνεργασίες, απλές εμφανίσεις γιατί είναι «και γαμώ» να έχεις έστω και το όνομα του στην δουλειά σου και άλλα πολλά. O Robert Fitzgerald Diggs λοιπόν, διάλεξε και mixαρε θρυλικά κομμάτια της Stax Records (soul-funk-blues) που επηρέασαν τους Wu Tang Clan και μας τα σέρβιρε τόσο όμορφα. Hip Hop sample heaven.

---

Ghostpoet - Some Say I So I Say Light (Play It Again Sam)

Ιδιαίτερος και δίκαια υποψήφιος για Mercury prize στο ντεμπούτο του. Όμως, ποιος περίμενε να πάει παραπέρα τον ήχο του; Μα δεν γίνεται να παρουσιάσει κάτι καινούργιο. Ίσως είναι πιο ώριμος. Τα ασύγχρονα beats λογικά δυσκολεύουν αρκετούς, όμως αυτό το spoken-word-τι-στο-διάλο-είναι, βγάζει μια μοντέρνα trendy βρετανίλα. Απλώς συνεχίζει από εκεί τον αφήσαμε πριν δυο χρόνια.

---

Bibio - Silver Wilkinson (Warp)

Ο Stephen Wilkinson κατά κόσμον Bibio μας έχει προσφέρει τόσους δίσκους όσα και τα χρόνια που δραστηριοποιείται ως παραγωγός. Ο πέμπτος του δίσκος "Ambivalence Avenue" ήταν το αποκορύφωμα των προσπαθειών του συνδυάζοντας αριστοτεχνικά jungle pop και folktronica. Έκτοτε κινήθηκε σε ρηχά νερά ώσπου φέτος με την γενναία προσπάθεια του "Silver Wilkinson" το οποίο πατάει σε γνώριμα και επιτυχημένα μονοπάτια για αυτόν αλλά και κάπως οργανικά, δείχνει να θέλει να μπει ξανά στο παιχνίδι.

---

Colin Stetson - New History Warfare Vol 3: To See More Light (Constellation)

Ένας από τους πιο πρωτοποριακούς μουσικούς παγκοσμίως, κατά βάση πνευστών (ότι φυσιέται του αλλάζει τα φώτα), με τις συνεργασίες του να αντλούνται από έναν μεγάλο αριθμό αξιόλογων καλλιτεχνών, από Arcade Fire, Bon Iver μέχρι Godspeed you Black Emperor! και Tom Waits φέτος ολοκληρώνει την τριλογία του. Τα εξωπραγματικά τοπία που δημιουργεί ο Colin Stetson είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εξερεύνηση νέων κόσμων. Μεγάλο συν το ότι στα guest φωνητικά βρίσκουμε τον Justin Vernon.

---

Αυτά από δίσκους που ξεχώρισαν αλλά έμειναν στην απέξω αυτό τον μήνα, για εμένα. Ένας μήνας που ήταν τόσο πολύ Boards Of Canada (αν ήταν οι Radiohead στην θέση τους ακόμα λιπόθυμοι θα ήμασταν). Δεν μιλάμε για μια απλή κυκλοφορία δίσκου, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα παιχνιδάκι promotion. Αυτό που έκαναν οι Boards of Canada είναι κάτι σύγχρονα διαδραστικό και πανέξυπνο. Θα τα πούμε ωραία, μαζεμένα και διθυραμβικά στην κριτική του άλμπουμ όταν με το καλό βγει.

Τώρα, κάτι άλλο άξιο αναφοράς ήταν πως είχαμε το πρώτο τραγούδι από τον νέο δίσκο του Kanye West, "New Slaves". Το οποίο έκανε πρεμιέρα από κυριλάτες οδούς μέχρι φυλακές, και μάλιστα σε κάποιες πόλεις απαγορεύτηκε.

Kanye αγόρι μου, τι παίζει; Γιατί θες να επαναστατήσουν οι έγχρωμοι; Μου έφερε πάλι στο μυαλό το "No Church In The Wild" εκεί όπου ό,τι πιο γυαλιστερό υπάρχει στην hip hop - rap σκηνή (Jay-Z, Kanye) βουτά τόσο βαθιά σε σκοτεινούς στίχους και με την φωνή του σύγχρονου hipster πατριάρχη (Frank Ocean) ντύνει το τραγούδι με κοινωνικό-θρησκευτικό-πολιτικό refrain και εσύ αναλογίζεσαι πως κάτι πάει στραβά... Που να βάλεις δηλαδή και στο μυαλό σου πως το videoclip έχει γυριστεί από τον ακραίο Ρομάν Γαβρά και οι μπάτσοι στην αντίπερα όχθη έχουν στο μπράτσο το σήμα της ΕΛ.ΑΣ. Ε, λοιπόν έτσι και τώρα προσπαθώ να καταλάβω που σκατά το πάει. Μα δεν είναι κάπως; Περίεργα παιχνίδια Μασόνων!

Λοιπόν, τα λέμε την επόμενη. Αυτή την φορά κλείνω με video και όχι με φωτογραφία. Κλείνω με Jaar από Boiler room. Το Boiler room, αυτό που καλεί τους κορυφαίους Djs/παραγωγούς να παίξουν και κάτι zombies να τους ακούσουν!