Αυτοκαταστραφήκαμε!

Η οδηγία του αρχισυντάκτη ήταν σαφής. «Ας προσπαθήσουμε να χαλαρώσουμε λίγο με τους Metallica». Έχουμε πήξει στους Metallica λες και δεν υπάρχει κάτι άλλο να ασχοληθούμε. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι ο Mark (ο Zuckerberg ντε) χρωστάει χάρη στον Lars. Κάθε λίγο βλέπω στον τοίχο μου και μια νέα, χορηγούμενη δημοσίευση στο FB από κάποιον που δίνει λεφτά να διαβάσουμε την άποψή του ή κάποιο generic νέο για τους Metallica.

Συμφωνώ μαζί του! Υπάρχουν τόσα άλλα ωραία πράγματα για τα οποία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι έγραψα ένα άρθρο γύρω από αυτούς και δεν χρειαζόταν να γράψω κάτι άλλο.

Αρχικά, έλεγα να γράψω κάτι για το reunion των Helloween, αλλά δεν υπάρχουν πολλά να πει κάποιος. Ήταν αναμενόμενο και μάλλον τα λεφτά έγιναν πλέον αρκετά ικανοποιητικά. Τους τιμάει, πάντως, που δεν πετάνε στην άκρη την τωρινή σύνθεση. Θεωρώ πως δεν υπάρχει πιθανότητα να μην περάσει αυτή η περιοδεία από τα μέρη μας.

Μετά, είπα να γράψω για τους Dream Theater που ξαφνικά ανακοίνωσαν ότι θα γιορτάσουν τα 25 χρόνια από το "Images And Words", αλλά να είμαι ειλικρινής κάτι με χαλάει στο ότι το κάνουν χωρίς τον Mike Portnoy. Όχι πως δεν τρώγομαι να πάω να το δω το show κάπου έξω, για το (μάλλον) αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών μιλάμε. Το ότι στην Τσεχία το εισιτήριο κάνει 60€ με κάνει να σκέφτομαι ότι η εν λόγω περιοδεία είναι μάλλον πολύ ακριβή για τη χώρα μας. Πόσοι θα έδιναν στη σημερινή εποχή πάνω από 40€ για να δουν αυτό το show;

Τέλος, σκέφτηκα να γράψω κάτι για την ελληνική prog σκηνή που σιγοβράζει με πολύ όμορφα πράγματα, με αφορμή τα νέα video των Need και Poem. Αλλά φαντάζομαι ότι απασχολεί λίγους ακόμα, άσε που νιώθω ότι έχω ξαναγράψει πολλάκις για κάποια πράγματα...

Οπότε, να που με αναιρώ. Θα μιλήσω για τους Metallica και το "Hardwired... To Self Destruct".

Θα μου επιτραπεί να γράψω με βάση κάποιους όρους που έρχονται στο κεφάλι μου όσο περισσότερο ακούω το άλμπουμ και αναλογίζομαι πράγματα για την μπάντα. Και ελπίζω να μου επιτραπεί να προσεγγίσω κάποιες καταστάσεις με υποψία χιούμορ.

1. Grower: Κατά καιρούς έχουμε διαφωνήσει με φίλους/γνωστούς για το αν έχει νόημα η έννοια του grower. Θεωρούν τον όρο ένα «ευχολόγιο» για την αυθυποβολή, ενώ εγώ πιστεύω ακράδαντα πως υπάρχουν μουσικές προτάσεις τις οποίες μπορείς να εκτιμήσεις πολύ καλύτερα με τον καιρό και τις ακροάσεις. Το "Hardwired..." είναι σαφές παράδειγμα grower δίσκου και μόνο δυο κατηγορίες βαμμένων ανθρώπων δεν χρειάστηκαν ακροάσεις για να καταλάβουν πράγματα σε αυτό το άλμπουμ. Η πρώτη είναι αυτή των fanboyδων...

2. Fanboys: Γενικά, οι fan μιας μπάντας είναι ωραίοι τύποι. Μπορείς να κάνεις εις βάθος συζήτηση μαζί τους και να μάθεις πράγματα για μια μπάντα, ενώ συχνά μπορεί να σε παρασύρουν με τον ενθουσιασμό τους. Αλλά μερικές φορές - όπως στην προκειμένη - μπορεί να γίνουν και λίγο κουραστικοί και να σε αναγκάσουν να πας στο άλλο άκρο, για να επαναφέρεις μια ισορροπία στα πράγματα, παρόλο που δεν το θες. Οι fanboys είχαν προαποφασίσει για το πόσο τέλειο θα ήταν το άλμπουμ, δεν αναγνωρίζουν ιδιαίτερα μειονεκτήματα κι αν κάποιος τολμήσει να το αμφισβητήσει θα πέσουν να τον φάνε. Και όσο κρατάνε αυτήν τη στάση, τόσο περισσότεροι αντιδραστικοί παρουσιάζονται…

3. Οι αντιδραστικοί: «Μηδέν το νέο Metallica». «Συνεχίστε να ασχολείστε με εκατομμυριούχους, ενώ το καλό metal γράφεται σε κάποιο υπόγειο» κλπ. Υπάρχει κόσμος που θα ήθελε το metal να πρεσβεύει κάτι το περιθωριακό, κάτι για τους λίγους και αν μια μπάντα τους το χάλασε μια και καλή το όνειρο, αυτή είναι οι Metallica. Δύσκολα θα τους το συγχωρέσουν. Το "Hardwired… To Self Destruct" έχει κάμποσα θέματα υπό συζήτηση και, όπως ανέφερα και πριν, μπορεί να κριθεί λάθος αν δεν του δώσεις λίγο χρόνο, οπότε έχουν υλικό να το απαξιώσουν.

4. Οι «πρώην»: Έχουν να ασχοληθούν με τη metal μουσική από ούτε κι αυτοί ξέρουν πότε. Στο σαλόνι δεν χωράνε CD πλέον, οπότε αρκούνται σε mp3 κι αυτό στη δουλειά ή στο αμάξι. Αλλά το νέο Metallica θα το ακούσουν και θα πουν και την άποψή τους. Άλλοι θα θυμηθούν ότι είναι το καλύτερο metal άλμπουμ της τελευταίας 20ετιας παρόλο που έχουν με το ζόρι ακούσει πέντε-έξι δίσκους κι άλλοι θα ισχυριστούν ότι οι Metallica σταμάτησαν να είναι σπουδαίοι όταν σταμάτησαν να τους ακούνε αυτοί. Μόνο οι Metallica τους «ανασταίνουν» αυτούς τους τύπους. Γενικά, έχουν πλάκα και να είμαι ειλικρινής μόνο κέρδη βλέπω κι από αυτό.

5. Ο παραγωγός: Μεγάλωσαν τα παιδιά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και είναι λογικό να μην θέλουν μπάστακα πάνω από το κεφάλι τους. Πρώτιστη ανάγκη για να συνεχίσουν να γράφουν μουσική είναι να νιώσουν ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν και να το κάνουν με τους δικούς τους όρους. Δεν τους βγήκε κι η απόπειρα με τον Rick Rubin, οπότε ανακήρυξαν τον τεχνικό ήχου σε παραγωγό του νέου άλμπουμ. Μια χαρά δουλειά έχει κάνει ο Fidelman γενικά, αλλά στα δικά μου αυτιά είναι εμφανές ότι δεν έχουν τη σπουδαία συνεισφορά ενός Flemming Rasmussen ή ακόμα περισσότερο ενός Bob Rock. Ενός τύπου με γνώσεις και ειδικό βάρος που θα τους πει να μετριάσουν κάποιες διάρκειες και θα τον ακούσουν, που θα αναδείξει το μπάσο του Trujillo όπως έκανε με τον Newsted, που θα βγάλει από τον Hammet έναν λίγο καλύτερο εαυτό στα solo. Που, γενικά, θα τους κουμαντάρει λίγο και θα μετατρέψει το καλό σε μεγαλειώδες.

6. Τα τραγούδια: Χωρίζω τα τραγούδια του άλμπουμ σε τρεις κατηγορίες. Στα πραγματικά σπουδαία ("Moth Into Flame", "Atlas, Rise!", "Halo On Fire", "Spit Out The Bone"), στα αρκετά καλά ("Now That We’re Dead", "Confusion", "ManUnKind", "Dream No More") και στα απλώς οκ/ίσως και μέτρια για τα δεδομένα τους ("Hardwired", "Am I Savage?", "Here Comes Revenge", "Murder One"). Καταλαβαίνω ότι κάποια έχουν τη σημειολογία τους (πχ το "Murder"), αλλά καθαρά μουσικά έχω την αίσθηση πως ο δίσκος ίσως να είχε άλλη συνοχή χωρίς ένα-δυο τραγούδια από την τελευταία κατηγορία. Ίσως κι όχι. Just sayin'...

7. Ο Papa Het: Είναι το 80% του δίσκου, ίσως και των Metallica σήμερα, σε μουσικό επίπεδο. Δεν ξέρω αν τους άλλους δεν τους αφήνουν ή δεν μπορούν να συνεισφέρουν κάτι καλύτερο. Δεν ξέρω αν είναι για καλό ή για κακό. Αλλά η κάθε ολοκληρωμένη ακρόαση ενισχύει την πεποίθηση ότι έτσι έχουν τα πράγματα.

8. Το marketing: Πραγματικά, παίρνουν άριστα για μια ακόμα φορά σε αυτόν τον τομέα οι Metallica. Τόσο στο χτίσιμο της αναμονής του δίσκου, αλλά ειδικά με την κίνηση να βγάλουν μπαμ-μπαμ όλα τα (πολύ όμορφα, έξυπνα και δουλεμένα τα περισσότερα) βίντεο. Έπιασαν τον παλμό της γενιάς που ξημεροβραδιάζεται στο internet και έδωσαν υλικό να μιλάνε όλοι γι' αυτούς, προσεγγίζοντας όλα τα τραγούδια από μια ακόμα διάσταση. Επίσης, τεράστιο συν η φάση που έκαναν με τον Jimmy Fallon και τους Roots, παίζοντας το "Enter Sandman" με τα παιδικά όργανα. Αν υπάρχει μια μπάντα που μπορεί να (ξανα)κάνει cool αυτήν τη μουσική είναι οι Metallica. Και το χρειάζεται πολύ.

9. Η σούμα: Γενικά, κάποιος μπορεί εύκολα να δει το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο, ανάλογα με την προδιάθεση και τις απαιτήσεις που έχει από τους Metallica σήμερα. Στο σύνολο το πρόσημο είναι θετικό για μένα, στους περισσότερους τομείς (σύνθεσης, προσέγγισης, πλασαρίσματος). Παρόλο που η μεγάλη πλειονότητα των αντιδράσεων ως τώρα αρκούνται σε αποθέωση ή απαξίωση (με μικρό προβάδισμα της πρώτης), ανήκω σε αυτούς που στέκονται κάπου πιο ενδιάμεσα. Αν και δεν μπορώ να πω ότι δεν βλέπω τη μισοάδεια πλευρά του ποτηριού, σε γενικές γραμμές είμαι αρκετά ικανοποιημένος από αυτό που παρουσιάζουν οι Metallica το 2016.

Και κάπως έτσι πατάω ξανά το play. Μέχρι το τέλος. Μέχρι να φτύσω το κόκκαλο.