Satyricon, On Thorns I Lay @ Fuzz, 23/01/18

Σύρθηκα με την μονίμως ξινή μου μούρη μέσα στο κρύο νωρίς-νωρίς προς το Fuzz γιατί κάτι ενστικτωδώς μου έλεγε ότι θα γίνει πανικός από κόσμο. Πράγματι το κοινό είχε αρχίσει να συνωστίζεται από νωρίς και ίσα που πρόλαβα να στριμωχτώ κοντά στην μπάρα σαν αίλουρος που είμαι. Ευτυχώς χωρίς καμία καθυστέρηση, γιατί πόνεσε η μεσούλα μου, στις 20:49 πατάνε στο σανίδι οι On Thorns I Lay μετά από πολυετή απουσία στο σανίδι.

Οι On Thorns I Lay, όταν ο ατμομέταλ ήχος ήταν στα πάνω του, είχαν την ατυχία να δραστηριοποιούνται σε λάθος χώρα (ή χώρες αν θέλετε) διότι είναι απλά μία τεράστια κατά βάση metal μπάντα που ξέρει να γράφει ουσιαστική και ποιοτική μουσική. Κλείνει η παρένθεση.

Αν και όλοι φουλ μαγκωμένοι κατάφεραν να κάνουν τους τοίχους να δακρύσουν. Όλοι μαγκωμένοι είπα; Όχι. Χαιρετίζω τον μπασίστα/άτυπο φροντμαν της μπάντας, μια τεράστια μορφή, που με την υπερβολική σκηνική του παρουσία δεν τον χώραγε ο τόπος. Ο τύπος γούσταρε μόνος του, έπρεπε να παίζουν οι Manowar για αυτόν support. Κλείνει και αυτή η παρένθεση.

Οι κιθάρες των On Thorns έσταζαν οδύνη και πόνο με τα μινόρε τους και ο υποδειγματικός και τέλειος ήχος τους στα έγχορδα και στα τύμπανα (άντε και στα πλήκτρα) έφερε το κοινό στην σπάνια θέση να μην θέλει να τελειώσει το opening act. Ο ελάχιστα επικοινωνιακός, αλλά αγαπητός τραγουδιστής δεν ξέρω αν ήταν βραχνιασμένος ή ήταν μέρος της καλλιτεχνικής του περσόνας, θα μπορούσε να λέει τους τίτλους των τραγουδιών χωρίς την Obituary φωνή του για να καταλαβαίνουμε και καμιά λέξη, αφού το επόμενο τραγούδι το έλεγαν πάντα «Ααααρρργκκ». Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τέτοια μεγαλειώδη εμφάνιση, παρά το γεγονός ότι θεωρούσα εκ των προτέρων τους On Thorns «μεγάλο όνομα». Το τέλος ήρθε απότομα και λίγο αμήχανα και οι On Thorns μάζεψαν τα πράγματα τους γρήγορα και έκαναν χώρο για τους Νορβηγούς.

Ένα τσιγάρο μετά, ένας roadie ακούμπα την επική βάση μικροφώνου του Satyr που είναι σαν δίκρανο, μπαίνει το intro, χαμηλώνουν τα φώτα και σπλατς τρώμε το metal χαστούκι.

Οι Satyricon παίζουν αγνό metal, υπερβατικό όλων των ειδών και λίγα δευτερόλεπτα μετά τα πρώτα εκκωφαντικά beat του λιμοξίφτερου Frost, ανεβαίνει στην σκηνή και ο Josh Homme του black metal, για το εναρκτήριο λάκτισμα στην μούρη με το "Midnight Serpent".

Αν και ο ήχος στην αρχή κατώτερος των On Thorns σύντομα μετατράπηκε, τουλάχιστον από εκεί που καθόμουν, σε ηχητικό ναρκωτικό, το οποίο δεν το χορταίνεις και δεν μπορεί να πιστέψεις πόσο καλό είναι. To setlist ουσιαστικά αποτελούταν από τέσσερις ενότητες, τις οποίες τις χώριζε κάθε φορά ένα μικρό ιντερλούδιο και μέχρι το τέλος της πρώτης φάσης με το "Deep Calleth Upon Deep", το κοινό έχει ζεσταθεί επαρκώς, ο ήχος είχε γίνει επιτέλους τσουνάμι και αυτή η ΜΠΟΤΑ του Frost δημιουργούσε πλέον βλάβες στα εσωτερικά μας όργανα.

Ο Satyr με το κοντό μαλλί του τίγκα στην μπριγιαντίνη ήταν υπερτσίτα και ομιλητικός, ο Azarak ήταν μονολιθικός, ακλόνητος και ακούνητος σαν Βικίνγκ, ο Κλίνγκον μπασίστας διασκέδαζε αφάνταστα τις αντιδράσεις του κοινού, ο έτερος κιθαρίστας φαινόταν ελαφρώς ψαρωμένος ακόμα, ο πληκτράς υπήρχε και ο Frost, παρόλο που ήταν κρυμμένος πίσω από την δίκαση του, μας έκανε να απορούμε που βρίσκει την αντοχή.

Πραγματικά, των ολυμπιακών επιδόσεων drumming του Frost είναι σχεδόν εξωγήινο, όχι μόνο από την εξωφρενική ένταση, την δύναμη, την ακρίβεια και την ταχύτητα, αλλά και από το γεγονός ότι δεν σταματάει να χτυπιέται ακόμα και στα blast κάνοντας μύλο με το μαλλί του. Όταν πήρα χαμπάρι τι ακριβώς κάνει ο Frost στο "Die By My Hand" διαπίστωσα ότι δεν σταματάει ακόμα και όταν τα φώτα κλείνουν.

Το "Now Diabolical" κλείνει τον δεύτερο κύκλο του live και ο Satyr έχει πάρει με το μέρος του ολόκληρο το κοινό παρακινώντας το να τραγουδήσει μαζί του. Εγώ έχοντας πάθει σύνδρομο εγκλεισμού από το σοκ, παραληρώ με όσα διαδραματίζονται στο σανίδι, πράγμα που είχα να πάθω από τα εφηβικά μου χρόνια. Επιστρέφοντας στο θέμα μας, τα πλήκτρα πάντως ήταν τόσο διακριτικά που αν κάποιος δεν ήθελε, απλά δεν τα άκουγε, αλλά αυτά ήταν πάντα εκεί και έδιναν την ατμόσφαιρα που χρειάζεται.

Η μόνη κουράδα στη εμφάνιση των Satyricon ήταν ο ανούσιος, αλλά ευτυχώς σύντομος, πολιτικός λόγος που έβγαλε ο Satyr περί Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας, που κράτησαν και καλά τους Satyricon για εννιά χρόνια μακριά από την Ελλάδα.

Ο τρίτος κύκλος διέθετε μπόλικη θεατρικότητα, αφού οι πόζες και τα πιο black στησίματα κυριαρχούσαν και ξεκινά με το "Walk The Path Of Sorrow", ενώ ο Satyr πιάνει μια φιδίσια ESP κιθάρα στα χέρια του. Στη συνέχεια έρχονται εμβόλιμα τα "To Your Brethren In The Dark" και "Ghost Of Rome", τα οποία ακούγονται απείρως καλύτερα και πιο σφιχτά από ότι στο άλμπουμ και τελικά ο κύκλος κλείνει με το "Transcendental Requiem Of Slaves" και τον καταιγισμό του "Mother North".

Το encore είναι δεδομένο φυσικά και σχεδόν όλοι ξέρουμε τι έχει μείνει. Εγώ, ως φλώρος, ήθελα και το "Phoenix", αλλά κατά βάθος ήξερα ότι δεν θα μου γίνει το χατίρι. Και πράγματι δεν μου έκαναν την χάρη, αλλά το "Pentagram Burns" έβαλε φωτιά στο κοινό, ενώ το mosh pit και το crowd surfing χαρακτηρίστηκαν από πώρωση και σεβασμό ταυτόχρονα.

Καπάκι ήρθε μια υπερηχητική, σχεδόν punk (αν μου επιτρέπετε) εκτέλεση του "Fuel For Hatred", η οποία αναμενόμενα έριξε metal βενζίνη στο ήδη πυρωμένο κοινό και αμέσως μετά το "K.I.N.G.", ρίχνοντας την αυλαία στην συναυλία που θέτει άμεσα υποψηφιότητα ως μία από τις πιο καλύτερες συναυλίες της χρονιάς.

Οι Satyricon είναι επαγγελματίες. Είναι και παραμένουν όμως μια black metal μπάντα με την αισθητική τους, αλλά έχουν αέρα μεγάλου metal συγκροτήματος και αυτό αντικατοπτρίζεται και στον live ήχο τους. Και για αυτό το λόγο, φύγαμε από το Fuzz -ελπίζω όλοι- κερδισμένοι.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com