Palaye Royale, Starbenders, Oceandvst @ Gagarin 205, 13/03/23

Στον όχι τόσο αγγελικά πλασμένο κόσμο του σκληρού ήχου, δεν είναι ιδιαίτερα σπάνιο ένα συγκρότημα με δέκα χρόνια ανελλιπούς παρουσίας και κάμποσες κυκλοφορίες στο βιογραφικό του να κουβαλάει τον χαρακτηρισμό του καινούριου/ανερχόμενου/πες το όπως θέλεις. Κοιτώντας όσο πιο ψύχραιμα γίνεται, αυτό μάλλον περισσότερο μοιάζει με τον κανόνα παρά με την εξαίρεση. Πετώντας στην άκρη τις αναλύσεις, και με δεδομένο ότι οι αλήθειες ακούγονται δυνατότερα στο σανίδι παρά στο στούντιο, συναυλίες σαν τη χθεσινή λειτουργούν ως τέλεια υπενθύμιση προς κάθε κατεύθυνση ότι αυτό καλό θα ήταν να αλλάξει.

Η ουρά του κόσμου, που απλωνόταν από την είσοδο του venue της Λιοσίων μέχρι τις ράγες στην κάτω μεριά του τετραγώνου, έκανε την αρχή στα σοκ της βραδιάς. Αν και όχι κάτι το τραγικό ή πρωτόγνωρο, ο μικρός πανικός στην είσοδο μου κόστισε περίπου πέντε λεπτά από το ξεκίνημα των Oceandvst. Χωρίς υποψία υπερβολής, η τριάδα είχε ήδη προλάβει να δυναμιτίσει την ατμόσφαιρα, δίνοντας τα πάντα επί σκηνής. Αν νόμισες ότι οι μικρού μήκους ηχογραφήσεις ή το "Floating" μπορούσαν να απεικονίσουν πλήρως το πάθος και το κέφι της, ένα κουπλέ κι ένα ρεφραίν αρκούσαν για να σε κάνουν να ανακαλέσεις.

Κάθε κιθαριστικό θέμα, κάθε γέμισμα στα ντραμς, κάθε ερμηνεία, ακόμα και η μικρότερη λεπτομέρεια ξεχείλιζε ενέργεια. Τα πρώτα sing along δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Οι χορευτικές φιγούρες παρομοίως. Η φρέσκια αίσθηση του "NME" ταίριαξε ιδανικά στο παζλ. Το παιχνίδι με τη μελωδία του "Isn't Love Supposed To Be A Good Thing?" κερδήθηκε πανεύκολα. Όσο προχωρούσε το σετ, οι φωνές μόνο δυνάμωναν. Η απουσία ζωντανού μπάσου χτυπούσε τακτικά στη γεροπαράξενη αφεντιά μου, η απόδοση της τριάδας όμως ήταν τέτοια που σταθερά τη μετέτρεπε σε υποσημείωση πριν προλάβω να το σκεφτώ.

Με το χώρο να έχει γεμίσει για τα καλά, sold out γαρ, στις 20:10 τα φώτα χαμήλωσαν και η εισαγωγή του "The Day Is My Enemy" άρχισε να ακούγεται από τα ηχεία. Αν δεν καταλαβαίνεις τι σχέση μπορεί να έχουν οι Prodigy με ένα modern rock συγκρότημα από την Ατλάντα που γλυκοκοιτάζει τη δεκαετία του '80, θα σου πρότεινα να ρίξεις μία ακόμα ματιά στο πρώτο συνθετικό της ταμπέλας, να το σκεφτείς, και μετά να πεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Οι Starbenders αγαπάνε το glam, αλλά μεγάλωσαν είκοσι και βάλε χρόνια αφού αυτό έσβησε. Κάτω από τα δερμάτινα και τις καμπάνες υπάρχει μία απόλυτα σύγχρονη καρδιά.

Ο ήχος δυνάμωσε σε σχέση με λίγο νωρίτερα, παραμένοντας καθαρός. Το αλάνθαστο στήσιμο με δύο κιθάρες συν μικρόφωνα, μπάσο και ντραμς λειτούργησε υποδειγματικά. Απολύτως αναμενόμενα, η Kimi Shelter τραβούσε φώτα και βλέμματα από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Δεν ήταν ο τρόπος που άλλαζε από χαμηλές, γλυκές γραμμές σε φωνακλάδικα, γεμάτα νεύρο ξεσπάσματα. Δεν ήταν τα ριφφάκια της, ούτε οι στιγμές που σόλαρε. Δεν ήταν η αμεσότητα στην επαφή με το κοινό και οι υπερβολικά σωστές προτροπές στα ελληνικά. Ήταν όλα αυτά μαζί σε πακέτο, δεμένα με κατακόκκινο γουστόζικο φιογκάκι.

Η καλησπέρα με το παλιό πλέον "Blood Moon" έθεσε τον τόνο. Το υπέρ-κολλητικό σερί των "Holy Mother" και "Bitches Be Witches" χτύπησε ταβάνι νωρίς. Η λιτή αφιέρωση και η ανάσα πριν το "Precious" σκοτείνιασαν απότομα το κλίμα. Οι πόζες, οι συνεχόμενες αλλαγές στα μικρόφωνα, οι αγκαλιές στον πρόλογο του "Cover Me" και οι δροσιές του "Seven White Horses" μοίρασαν απλόχερα χαμόγελα. Το rock 'n' roll γλέντι του "Can't Cheat Time" έκανε και τους πιο δύσκολους να κουνηθούν. Τα "The Game" και "If You Need It" έριξαν αυλαία με ιδρώτα και φωνές. Μακάρι να τους ξαναφέρει ο δρόμος εδώ γύρω σύντομα.

Για το σκηνικό και τη γενικότερη υπερπαραγωγή ήμουν λίγο-πολύ προϊδεασμένος από τα σχόλια και τις φωτογραφίες της προηγούμενης ημέρας. Για τον καθολικό ενθουσιασμό υπήρχαν σίγουρα πολλά ξεκάθαρα σημάδια, ωστόσο τη σφαλιάρα δεν κατάφερα να την αποφύγω. Ίσως δεν είχα διαβάσει σωστά την κατάσταση. Ίσως φταίει ότι υποσυνείδητα κι εγώ πέφτω στην παγίδα της εισαγωγικής παραγράφου. Ίσως ήταν απλά Δευτέρα. Σε κάθε περίπτωση, οι εκκωφαντικές αντιδράσεις που συνόδευσαν την είσοδο των Palaye Royale έμοιαζαν βγαλμένες από τις πιο λαμπρές σελίδες του μεγάλου ροκ βιβλίου.

Με τη θερμοκρασία ήδη ανεβασμένη, τα πρώτα μέτρα του "Nightmares" τράβηξαν την ένταση ακόμα ψηλότερα, με κάθε πιθανή έννοια. Ανάμεσα στα ρυθμικά, τους έντονους φωτισμούς, τα pyros και το κύμα αντιδράσεων κάτω από τη σκηνή, το αποτέλεσμα πρακτικά είχε κλειδώσει. Η είσοδος του Remington Leith πρόσθεσε απλά ένα ωραιότατο θαυμαστικό. Τι κι αν δεύτερη κιθάρα δεν είδαμε ποτέ. Τι κι αν τα backing tracks έπαιζαν ένα, μπορεί και δύο, επίπεδα πιο δυνατά από όσο θα ήθελα. Το κουαρτέτο έβγαζε την αυτοπεποίθηση πραγματικού πρώτου ονόματος και κρατούσε το χώρο στο χέρι του.

Από τις πάσες του μικροφώνου και τα, εντός ρυθμού παρακαλώ, χειροκροτήματα στο "Broken" μέχρι τη φιλόδοξη απόπειρα για circle pit στην κατάμεστη πλατεία στο "Fucking With My Head", κι από την κυριολεκτική, υστερική βαρκάδα στο "King Of The Fools" μέχρι την ομοβροντία από φλας και την προσθήκη επιπλέον ρεφραίν για καραόκε στο "Oblivion", η εμφάνιση ήταν τόσο καλοστημένη που θα άγγιζε ακόμα και τυχαίους περαστικούς. Με τους δικούς τους οπαδούς, που ήταν εκεί για να τους δουν πρώτη φορά, δεύτερη για τους πιο βαμμένους, το κοκτέιλ ήταν καταδικασμένο να πετύχει κέντρο· όπως και έγινε.

Στιγμές σαν το πέρασμα από το "People Are Strange" αντί γέφυρας στο "Mr. Doctor Man", με τον Emerson Barrett να αφήνει τις μπαγκέτες για να χωθεί στο κοινό, δύσκολα χωράνε σε λέξεις. Το ίδιο ισχύει για τις ασταμάτητες, ειλικρινείς ευχαριστίες του Sebastian Danzig προς τους ανθρώπους που μαζί με εκείνους έτρεξαν την περιοδεία. Ή για τον υπέροχο παροξυσμό στο πιανίστικο μπάσιμο του "Lonely". Η οριστική καληνύχτα με κομφετί κι ένα τελευταίο sing along στο ομώνυμο του περσινού "Fever Dream", πραγματοποίησε μία υπόσχεση και δημιούργησε μία καινούρια. Για τους ίδιους τους Palaye Royale και για ολόκληρη τη σκηνή.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά