Naxatras, SuperSoul @ Gagarin 205, 21/04/18

Είναι πραγματικά καλές εποχές για να είσαι νέα μπάντα στην Ελλάδα. Αν απευθύνεσαι στο stoner/psych κοινό. Πεδίο δόξης λαμπρό ο συγκεκριμένος ήχος. Εδώ έχουμε το παράδειγμα μιας εγχώριας μπάντας που τρία χρόνια - και τρεις δίσκους- μετά το ντεμπούτο της, παίζει για ένα σχεδόν γεμάτο Gagarin. Και χωρίς κάτι τέτοιο να αποτελεί πλέον έκπληξη.

Έχει αναπτυχθεί μια τεράστια σκηνή με μπροστάρηδες το δίπολο Planet Of Zeus - 1000Μods κι ένα δεύτερο κύμα που έρχεται να κάνει το follow-up με καλές μπάντες σαν τους Naxatras, ενώ έπονται δεκάδες. Δυσανάλογα πολλά σχήματα ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια για ένα κομμάτι της πίτας, συνήθως με το ένα πόδι στους Kyuss και το άλλο στους Clutch. Όλο το ενδιάμεσο κενό γεμίζουν ενίοτε ενδιαφέρουσες, αλλά συνήθως επαναλαμβανόμενες επιρροές.

Αυτά σαν μια γενική μόνο σκέψη, καθότι οι Naxatras με τα πολλά instrumental μέρη και τα υπνωτικά τους περάσματα έχουν καταφέρει να διαφοροποιηθούν αρκετά.

Πρώτοι στη σκηνή οι Supersoul. Νιούφηδες στο χώρο, με το ντεμπούτο ("Faith Bender") που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβρη ανά χείρας, ανήκουν ακριβώς σε αυτό που περιγράψαμε προηγουμένως. Μοντέρνο hard rock με τσαγανό και διάχυτη ενέργεια. Άμεσα τέκνα των Planet ετούτοι, κλίνουν λίγο προς ZZ Top μεριά με μπόλικη southern-ίλα και ολίγα blues. Κάπως έτσι δημιουργούνται οι σκηνές, φίλτατοι.

Εμείς οφείλουμε να αναρωτηθούμε πόσα τέτοια riff ν' ακούσει κανείς πια, μιας και υπάρχουν κι άλλες μουσικές εκεί έξω, αλλά ποιος νοιάζεται στην τελική; Το τρίο από την Αθήνα παίζει εξαίρετα τη μουσική του, όντας δεμένο και επαγγελματικότατο. Με πολύ groove και αρκετή αλητεία - όση χρειάζεται για να μην μοιάζει επιτηδευμένο το αποτέλεσμα - κέρδισαν τελικά ένα ολόκληρο κοινό που ίσως ούτε καν τους γνώριζε από πριν. Τους πόντους που ίσως χάνουν σε πρωτοτυπία, τους παίρνουν πίσω σε live απόδοση. Πρόκειται ξεκάθαρα για συγκρότημα που ανεβαίνει επίπεδο πάνω στο σανίδι. Ειδική μνεία στο εξαιρετικό για το είδος γρέζι της φωνής πίσω από τα μούσια του Rami Winston. Οι Supersoul  «τό 'χουν»! Μας έκαναν να περάσουμε ωραία μαζί τους και να θέλουμε να παρακολουθήσουμε πού θα το πάνε στο μέλλον.

Το Gagarin, λοιπόν, γεμάτο το βράδυ του Σαββάτου, αφού η νεολαία προτιμά να δώσει δέκα ευρώ για να βρεθεί σ’ ένα talk of the town live όπου θα περάσει καλά μαζί με φίλους και γνωστούς, παρά να επενδύσει τα τριπλάσια σε μια ξένη μπάντα. Κατανοητό και καθόλου κατακριτέο.

Μισή ώρα μετά τις δέκα, στην σκηνή ανεβαίνουν οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, οι τρεις Naxatras («Οίκοι της Σελήνης» στα σανσκριτικά), και ξεκινούν το δίωρο σετ τους με το πρώτο τραγούδι του νέου τους δίσκου "III".

Οι Θεσσαλονικείς έχουν ενδιαφέροντα ήχο στον οποίο δεσπόζει η (ρετρό πλέον) α λα Gilmour κιθάρα και ποντάρουν σε μίνιμαλ ντραμς που αναδεικνύουν σόλα και riff, ενώ τοποθετούν το μπάσο πολύ μπροστά, γεμίζοντας το κενό.

Η για κάποιον λόγο οικεία χροιά της φωνής του τραγουδιστή μας οδηγεί στα λιγοστά μέρη που διαθέτουν φωνητικά, ενώ το φάντασμα των Beatles μπλέκεται στα πόδια των πανταχού παρόντων Floyd των προοδευτικών συνθέσεων που ξεκινούν πάντα από μια βασική ιδέα. Όλα μοιάζουν με το αβίαστο τζαμάρισμα που παίζεται συνήθως για ζέσταμα λίγο πριν το πραγματικό τραγούδι. Το τραγούδι όμως τελικά δεν αποκαλύπτεται σχεδόν ποτέ...

Μέσα από παράξενους καπνούς, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στην σκηνή εμφανίζεται η σκοτεινή θεότητα Ρωξάνη που σωματοποιεί στον μυσταγωγικό χορό της τις ψυχεδελικές νότες. Σε παρόμοια ατμόσφαιρα έχει κυλήσει άλλωστε σαν νερό ολόκληρο το live, με μια μικρή διακοπή κάπου στη μέση λόγω λιποθυμιών στις μπροστινές σειρές.

Ξεχώρισε το "Sun Is Burning", μέχρι να ακουστεί το ανατολίτικο έπος του encore και να ισοπεδώσει ό,τι είχαμε να θυμόμαστε από την εμφάνιση μέχρι εκείνη τη στιγμή. Εκεί πραγματικά ο κόσμος τα έδωσε όλα, χορεύοντας κι αυτός με την ψυχή του. Θα τολμήσουμε να μαντέψουμε διασκευή σε Hawkwind, μπας και κερδίσουμε την μπύρα που υποσχέθηκαν τα μέλη...

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography