Metallica, Kvelertak @ Unipol Arena, Μπολόνια, Ιταλία, 12/02/18

Όπως λέει και το ρητό «όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ». Έτσι καθώς οι Metallica δεν θα πέρναγαν για μια ακόμα φορά από τα μέρη μας και δεδομένα οι πιθανότητες να τους δούμε σε δύο συνεχόμενα βράδια είναι μηδαμινές, αποφασίσαμε να πεταχτούμε μέχρι την Μπολόνια, μια πόλη 350 χιλιάδων κατοίκων. 

Μπορεί να μας υποδέχθηκε με τσουχτερό κρύο και βροχή αλλά αυτά είχαν λίγη σημασία καθώς στην Unipol Arena μας περίμενε η κεντρικά στημένη σκηνή των Metallica.

Ακριβώς στην ώρα τους οι Νορβηγοί Kvelertak βγήκαν από μια πλάγια θύρα (θυμίζοντας την είσοδο των παλαιστών του WWF στο ρινγκ) και για περίπου σαράντα λεπτά προσπάθησαν να «γεμίσουν» την φτιαγμένη στα μέτρα των Metallica κεντρική σκηνή. Η αλήθεια είναι πως έχουν το νεύρο και τα riff - ακόμα και την «εκκεντρικότητα» (βλέπε την trademark κουκουβάγια στο κεφάλι του τραγουδιστή) να κερδίζουν τις εντυπώσεις.

Δεν χρονοτριβούσαν καθόλου ανάμεσα στα κομμάτια τους, και με εξαίρεση τον μπασίστα που μάλλον έκανε παρέα στον (αναγκαστικά) πακτωμένο drummer, οι υπόλοιποι είχαν απλωθεί στις διάφορες γωνίες της σκηνής, αλλάζοντας σε τακτά χρονικά διαστήματα και κάνοντας headbanging είτε ο καθένας μόνος του, είτε μαζευόμενοι σε φάσεις κάπου κεντρικά.

Ο κόσμος τους υποδέχθηκε ευχάριστα, αλλά σε γενικές γραμμές τα πράγματα ήταν χαλαρά όσο έπαιζαν οι Νορβηγοί, που έχουν φτάσει να ανοίγουν τις συναυλίες των Metallica με το σπαθί τους, ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος ότι τραγουδάνε αποκλειστικά στην γλώσσα τους.

Για να μιλήσω και λίγο υποκειμενικά, τα φωνητικά - τόσο το στυλ τους όσο και η γλώσσα - αποτελούν για μένα τον κύριο ανασταλτικό παράγοντα για να δεθώ περισσότερο με τις μουσικές τους. Πάντως, αυτό δεν μπορεί να με κάνει να μην παραδεχθώ ότι κάποια riff και μουσικά τους μέρη είναι πραγματικά γαμάτα και πως στη σκηνή τα δίνουν όλα. Η αλήθεια είναι, όμως, πως σε μια τέτοια βραδιά η εμφάνισή τους ξεχνιέται μάλλον γρήγορα και φυσικά δεν φταίνε οι ίδιοι για αυτό...

(Χ.Κ.)

Με μια μικρή καθυστέρηση στην ώρα έναρξης, τα ηχεία ξεκινάνε να παίζουν το "It’s A Long Way To The Top" των AC/DC και ο ενθουσιασμός στην Unipol Arena χτυπάει ταβάνι. Τα φώτα σβήνουν, το "Ecstasy Of Gold" ακολουθεί, με το βίντεο που παίζει στις οθόνες να κάνει νερά για να ταιριάζει στο ύφος του τραγουδιού που θα ακολουθήσει και το οποίο δεν θα είναι άλλο από το "Hardwired". Η προ-ηχογραφημένη εισαγωγή κρατάει όσο χρειάζεται για να κάνουν τα μέλη της μπάντας τον καθιερωμένο γύρο της σκηνής για να χαιρετήσουν τους οπαδούς της πρώτης σειράς και να γνωρίσουν την αποθέωση. Το σκάσιμο στο ταμπούρο από τον Lars που θα σημάνει και την έναρξη θα μας βάλει σε μια σκουληκότρυπα. Ο χρόνος σταματάει να έχει νόημα και για τα επόμενα 135 λεπτά θα γίνουμε μάρτυρες μιας ακόμα απόδειξης το πόσο τεράστια μπάντα είναι οι Αμερικάνοι.

Το "Hardwired" θα τύχει ένθερμης ανταπόκρισης από τους Ιταλούς και θα αποδείξει πως είναι από εκείνα τα τραγούδια που live αποκτάνε μια εντελώς διαφορετική υπόσταση. Ο ήχος είναι ευκρινής και δυνατός και η απόδοση της μπάντας σεμιναριακή. "Atlas, Rise!" στα καπάκια και ο κόσμος δείχνει πόσο πολύ έχει αγκαλιάσει το τελευταίο δισκογραφικό πόνημα των Metallica. Όμως, στη συνέχεια θα έρθει η ώρα για κάποια παλιά τραγούδια όπως ανέφερε ο Hetfield και το εναρκτήριο riff του "Seek And Destroy" θα ξυπνήσει και την τελευταία κατσαρίδα που κρυβόταν στο πιο σκοτεινό και υγρό υπόγειο του σταδίου...

Η πρώτη μεγάλη έκπληξη θα έρθει με το "Shortest Straw" που θα ακολουθήσει. Ο ήχος της κιθάρας του Papa Het είναι ΜΠΕΤΟΝ αλλά νομίζω πως σαν συνολική απόδοση ήταν ένα σκαλί πιο κάτω από το peak τους. Κάπως βαβουριάρικο σε σημεία και ο Lars είχε κάποια θεματάκια συγχρονισμού με τους υπόλοιπους. Στα καπάκια θα έρθει όμως η δεύτερη έκπληξη. Τα φώτα σβήνουν η μπάντα κατεβαίνει για λίγο από τη σκηνή και μια ακουστική κιθάρα σε stand θα τοποθετηθεί μπροστά σε μικρόφωνο. Τα εναρκτήρια αρπίσματα από το "Fade To Black" και το σόλο του Hammett θα προκαλέσουν σκίρτημά στις καρδιές των οπαδών και θα γίνουμε μάρτυρες μιας τρομερής εκτέλεσης του ύμνου (aka το τραγούδι με το οποίο ξεπουλήθηκαν... back in the day).

«Για να ζήσεις πρέπει να πεθάνεις» φωνάζει ο James και είναι η ώρα να ακουστεί το "Now That We' re Dead". Το μέρος που κοπανάνε τα ταμπούρλα όλοι οι υπόλοιποι πλην τους Lars αν και σπάει τη συνοχή του τραγουδιού έχει τη φάση του (αν και έχουν ένα θέμα συγχρονισμού, καθώς όλο και κάποιος βαράει στο γάμο του καραγκιόζη, λέγε με Kirk), αλλά εκεί που θα πει ταφόπλακα στο ερώτημα «σε ποια συναυλία έχεις ακούσει τον καλύτερο ήχο;» θα είναι στο "Dream No More" που έπεται. Απίστευτος όγκος και ευκρίνεια, και άλλο ένα τραγούδι από το "Hardwired... To Self-Destruct" που ζωντανά αποδιδόμενο απογειώνεται.

Το πάρτι συνεχίζεται με τη διπλέτα θανάτου "For Whom The Bell Tolls" και "Halo On Fire" και θα αποτελέσει μια τρανή απόδειξη για το πόσο σπουδαία τραγούδια εξακολουθούν να γράφουν οι Metallica, αλλά και το πόσο ευχαριστιούνται να παίζουν το νέο υλικό ζωντανά. Στο "Bellz" θα επικρατήσει πανδαιμόνιο, αλλά και στο "Halo" η αντιμετώπιση του κόσμου θα είναι η αναμενόμενη με μπόλικο sing along και μανούριασμα σε σημεία. Με το πέρας του "Halo" ο James θα δώσει τη σκηνή αποκλειστικά στο Kirk και στον Rob για να τιμήσουν την Ιταλική φαμίλια τους σε μια jam εκδοχή του "Volare" το οποίο θα τραγουδήσει ο Trujillo πριν μείνει μόνος του στη σκηνή και παίξει το "(Anesthesia) Pulling Teeth" ενώ στις οθόνες θα παίζει βίντεο με τον αδικοχαμένο Cliff Burton και θα ακολουθήσει ακόμα μια έκπληξη καθώς για την συγκεκριμένη βραδιά είχαν επιλέξει να τιμήσουν τους Diamond Head παίζοντας το "Helpless".

Μπαίνοντας σιγά σιγά στην τελική ευθεία της κανονικής διάρκειας του set, θα ακούσουμε μεγαλειώδεις εκτελέσεις των "Creeping Death" και "Moth Into Flame" (φοβερό σε σύλληψη και εκτέλεση το concept με τα mini-drones σε ρόλο νυχτοπεταλούδες να πετάνε καθόλη τη διάρκεια του τραγουδιού πάνω από το κέντρο της σκηνής), αλλά η τριάδα που ακολουθεί θα ταλαιπωρήσει όσο τίποτα τους γερασμένους σβέρκους μας.

Θα ακολουθήσει ένας μικρός διάλογος του James με έναν οκτάχρονο οπαδό στην πρώτη γραμμή στην προσπάθειά του τα μιλήσει για το εύρος των ηλικιών που παρίστανται στις συναυλίες τους για να ρωτήσει τελικά όλους "Do you want heavy?", ο κόσμος να βροντοφωνάξει «ναι», o Het θα δεχτεί την απάντηση λέγοντας "Metallica gives you heavy Bologna" και το μέτρημα του Urlrich στο πιατίνι θα ακολουθήσει μια υπέρβαρη εκτέλεση του "Sad But True", που κάθε φορά που το ακούω ζωντανά νιώθω πως μου φυτρώνει ακόμα ένας όρχις από την μαγκιά που σου βγάζει η εκτέλεση.

Τα φώτα σβήνουν, σκηνές από την ταινία «Ο Γιαννάκης πήρε το όπλο του» θα παίζουν στις οθόνες και όλοι καταλαβαίνουν πως είχε έρθει η ώρα για το "One", ίσως τo καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ (ταδε έφη Χρήστος Καραδημήτρης) και κολλητά θα ακολουθήσει το "Master Of Puppets" για να καταλάβουμε όλοι ποιος είναι το αφεντικό. Τρομερές εκτελέσεις που θα τους οδηγήσουν εκτός  σκηνής εν μέσω αποθέωσης.

Τα φώτα θα σβήσουν για ακόμα μια φορά και η εισαγωγή του "Battery" θα παίξει στα ηχεία και το encore θα ξεκινήσει με αυτόν τον thrash δυναμίτη το βασικό riff του οποίου είναι ικανό να προκαλέσει εξάρθρωση στο χέρι οποιουδήποτε άλλου πλην του Hetfield. Φωτιές, στιβαρό rhythm section και αλάνθαστο solo από τον Hammett θα προκαλέσει ντελίριο στον κόσμο, για να έρθει η ώρα να βγουν τα κινητά (αυτή η μάστιγα) στο "Nothing Else Matters" (με το υπερβολικό και χωρίς λόγο echo στο solo του Hetfield). Το "Enter Sandman" θα κλείσει τη βραδιά και θα αποδείξει -για ακόμα μια φορά- το πόσο μεγάλη επιτυχία και συναυλιακό must είναι, καθώς κανένας στο κοινό δεν θα μείνει αμέτοχος.

Σύνοψη:

Οι Metallica διανύουν δεύτερη νιότη. Η φωνή του Hetfield είναι σε απίστευτη φόρμα, ο Hammett παίζει τα solo του αλλάζοντας κάποια μέρη αλλά παίζοντας ταυτόχρονα απίστευτα εύστοχα τα λατρεμένα σημεία. Ο Trujillo είναι απλά απίστευτος και ο Lars είναι πολύ καλός και πολύ βελτιωμένος σε σχέση με πριν -ας πούμε- δέκα χρόνια, αν και έχει κάποια θεματάκια σε κάποια σημεία με άκυρα χτυπήματα.

Setlist:

Με τέτοιο κατάλογο πάντα θα νιώθεις πως υπάρχουν ελλείψεις, αλλά η αλήθεια είναι πως ήταν ιδανικό. Η μπάντα πιστεύει πολύ το καινούριο υλικό και ο κόσμος έχει αγκαλιάσει τον νέο δίσκο οπότε φαντάζει απολύτως λογικό να παίζονται τόσο πολλά τραγούδια μέσα από το "Hardwired...To Self-Destruct". 

Ήχος:

Μπόμπα, μπετό, ογκοδέστατος, ευκρινέστατος, μπλα μπλα μπλα… ό,τι καλύτερο θα ακούσεις 

Προσέλευση/Ανταπόκριση/Συνθήκες:

Η Unipol Arena ήταν κατάμεστη. Είχε αρκετή ζέστη και ο κόσμος ήταν αρκετά εκδηλωτικός. Καμία σχέση δηλαδή με κάποια βίντεο που έχουμε δει από την περιοδεία με μέτριες αντιδράσεις. Πολύ πιο φανατισμένος και με μεσογειακό ταπεραμέντο.

Η συνέχεια αύριο...

(Κ.Π.)

Φωτογραφίες: Jeff Yeager​