Metallica, Kvelertak @ Unipol Arena, Μπολόνια, Ιταλία, 14/02/18

Έχοντας νωπές τις εντυπώσεις της πρώτης βραδιάς, οδεύοντας προς την Unipol Arena αναρωτιόμασταν πόσο καλά πράξαμε που επιλέξαμε να δούμε το δεύτερο βράδυ των εμφανίσεων των Metallica, στην πόλη της Μπολόνια, από τις κερκίδες κι όχι από την αρένα. 

Η αλήθεια είναι πως είμαστε παραδοσιακά μεγαλωμένοι κι έχουμε μάθει να ζούμε με τον παλμό της κάθε συναυλίας από κοντά, οπότε και κάτι μας χάλαγε στην ιδέα ότι θα βλέπαμε τους Metallica καθιστοί, ενώ ο δίπλα θα μασουλάει το ποπ κορν του. Αλλά όπως λέει κι ο σοφός λαός «ουκ έρχεται μόνο του» και στην πραγματικότητα η εν λόγω επιλογή - όπως και οι περισσότερες σε αυτή τη ζωή - είχε τα θετικά και τα αρνητικά της. Some you win, some you lose...

Όταν είσαι στην αρένα η κεντρική σκηνή σου δίνει την δυνατότητα ανά στιγμές να έχεις κάποιο μέλος της μπάντας στα 2-3 μέτρα και να νομίζεις ότι εκείνη τη στιγμή παίζει αποκλειστικά για σένα. Παράλληλα, όμως, είναι αρκετές και οι περιπτώσεις που ψάχνεις να δεις τι γίνεται και (όπως αποδείχθηκε) αντιλαμβάνεσαι μόνο ένα μικρό κομμάτι του "show" που έχουν στήσει οι Metallica. Το καταλαβαίνεις άπαξ και το δεις από την απόσταση που προσφέρει η κερκίδα.

Με αυτόν τον τρόπο είδαμε και με ένα διαφορετικό μάτι την εμφάνιση των Kvelertak, των οποίων κάποια μέλη εντοπίσαμε νωρίτερα μέσα στην ημέρα να τρώνε παγωτό στο κέντρο της πόλης. Ως Νορβηγοί μάλλον δεν αντιλαμβάνονταν το κρύο όσο τσουχτερό το ίδιο με εμάς...

Το σετ τους ήταν μάλλον αναμενόμενα απαράλλαχτο και μαζί με αυτό ήταν και τα ρούχα που φόραγαν τα μέλη της μπάντας (Emperor, Black Sabbath, Lord Dying), ενώ και η απόδοσή τους δεν διαφοροποιήθηκε ιδιαίτερα.

Άνοιξαν και πάλι ιδανικά με το εντυπωσιακά όμορφο riff του "Apenbaring" και για σαράντα πέντε περίπου λεπτά πήγαν σερί ως το τελείωμα του "Kvelertak", δίνοντας όση ενέργεια είχαν. Αυτή τη φορά η ανταπόκριση που βρήκαν από το Ιταλικό κοινό ήταν μάλλον πιο ζεστή, με highlights το punkίζον "Mjod", το groovy "Evig Vandrar", και κυρίως τα «χιτάκια» 1985 και "Blodtorst".

Επιβεβαιώσαμε για μια ακόμα φορά ότι έχουν κάποια εξαιρετικά μέρη στις συνθέσεις τους και πως είναι μια συναυλιακή μπάντα, αλλά και πάλι μείναμε με την απορία του πόσο καλύτερα (ή ίσως χειρότερα για κάποιους) θα ήταν τα πράγματα αν είχαν πιο «φυσιολογικά» φωνητικά. Τα «αν» δεν κάνουν πραγματικότητες όμως, και σε κάθε περίπτωση αυτοί είναι οι Kvelertak και υποστηρίζουν πολύ καλά αυτό που παίζουν.

Πανομοιότυπα με το προηγούμενο βράδυ, περίπου ένα τέταρτο μετά τις εννέα, αφού ακούσαμε το "It’s A Long Way To The Top" των ACDC, τα φώτα έσβησαν για να ακουστεί κλασσικά το "Ecstasy Of Gold" πριν οι James, Lars, Kirk και Rob εφορμήσουν στην σκηνή για την γνωστή τριπλέτα που ανοίγει τις συναυλίες αυτής της περιοδείας: "Hardwired", "Atlas, Rise!" και "Seek & Destroy". Ο ήχος ή ήταν αρκετά καλύτερος από την πρώτη βραδιά ή απλά ακουγόταν πιο καθαρός στις κερκίδες, ενώ το κοινό φαινόταν εξαρχής πιο ζεστό, κάτι που θα παραδεχτεί κι ο Hetfield. Εκ των τριών τραγουδιών, ξεχώρισε η εκτέλεση του "Atlas, Rise!", ενός εκ των τριών καλύτερων τραγουδιών του τελευταίου δίσκου, με τον James να είναι τόσο επιβλητικός που με έκανε να σκέφτομαι πως ο ίδιος ως άλλος Άτλας στο παρελθόν έχει πάρει το heavy metal στους ώμους του και το έχει πάει λίγο ψηλότερα. Σχεδόν μόνος του.

Εν συνεχεία ο James ρώτησε πόσοι από τους παρευρισκόμενους ήταν και πριν δυο βράδια εκεί, για να επισημάνει ότι (θέλοντας να τιμήσουν αυτούς που πήγαν και τις δυο βραδιές) θα υπάρξουν κάποιες αλλαγές στα τραγούδια. Πρώτη εξ αυτών, το "Of Wolf And Man" από το "Black Album" που νομίζω κανείς δεν περίμενε να ακούσει και το οποίο (πέραν του ότι είναι σπουδαίο τραγούδι) αποδόθηκε πολύ δυνατά, ακολουθούμενο από μια δεύτερη έκπληξη, το "The Day That Never Comes". Με τα χρόνια να έχουν περάσει και να δίνουν μια απόσταση ασφαλείας θεωρώ πως είναι το καλύτερο τραγούδι του "Death Magnetic" και αποδόθηκε τόσο καλά που θα το έβαζα στις καλύτερες στιγμές της συναυλίας.

Πίσω στο "Hardwired... To Self-Destruct", το "Now That We’re Dead" αποδόθηκε πιο δεμένα σε σχέση με την πρώτη φορά, περιλαμβάνοντας και πάλι αυτό το μεσαίο μέρος με τα κρουστά. Σαν θέαμα είναι ενδιαφέρον, αλλά μουσικά δεν λέει τίποτα, και πάλι μου φάνηκε σαν να κόβει τη συνοχή ενός εξαιρετικού τραγουδιού.

Η τρίτη αλλαγή στο σετ είχε να κάνει με μια «εσωτερική» αλλαγή από το τελευταίο άλμπουμ, καθώς τη θέση του "Dream No More" πήρε το «αφιερωμένο σε όσους υπηρετούν» "Confusion". Ένα πολύ δυνατό κομμάτι αντικαταστάθηκε με ένα απλά συμπαθητικό και στο τέλος για να είμαστε ειλικρινείς δεν θα είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα αν είχαν επιλέξει κάποιο άλλο τραγούδι. Αλλά δεν παραπονιόμαστε κιόλας...

Ο χαμός στο "For Whom The Bell Tolls" ήρθε να θυμίσει γιατί ποτέ δεν πρέπει να λείπει από οποιαδήποτε συναυλία των Metallica, ενώ το "Halo Of Fire" ήταν για μια ακόμα φορά συγκλονιστικό, όντας μάλλον το καλύτερο τραγούδι που έχει γράψει ο James (OK και οι υπόλοιποι) την τελευταία 20ετία.

Έπειτα, ο λόγος δόθηκε και πάλι στους Hammet και Trujillo για να κάνουν λίγο χαβαλέ (κάτι που τόνισε ο James σαν να ήθελε να προλάβει κακοθελητές σαν του λόγου μου). Μετά το «καρναβαλικό» Καντάρε (έτσι ξέρουμε εμείς το "Nel Blu Dipinto Di Blu") της Δευτέρας έπαιξαν το "Caruso" του Lucio Dalla λόγω Αγίου Βαλεντίνου ή τουλάχιστον προσπάθησαν γιατί μετά βίας ακουγόταν αυτό που έπαιζαν. Προσωπικά το βρήκα και πάλι χάσιμο χρόνου και εδώ θέλω να τονίσω κάτι. Είναι άσκοπο σε κάθε τραγούδι ο Rob να κάνει ότι τραγουδά, ενώ δεν ακούγεται ποτέ, και ακόμα χειρότερα είναι όταν τύχει να τον ακούσουμε (πχ στο "Spit Out The Bone").

Όμως, όσο με το ζόρι μπορεί να (μην) του βγαίνουν τα δεύτερα φωνητικά τόσο επιβλητικός είναι στο μπάσο, κάτι που απέδειξε παίζοντας για μια ακόμα φορά το "Anesthesia (Pulling Teeth)" με τα video wall να δείχνουν τον αείμνηστο Cliff. Πέραν οποιοδήποτε αστείου, ο τύπος είναι εξωπραγματικά καλός μουσικός και το παίξιμό του στο μπάσο σε ψαρώνει...

Παρακάτω στο πρόγραμμα ήταν η καθιερωμένη διασκευή, η οποία αποτέλεσε και την πιο ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, καθώς επιλέχτηκε η καταπληκτική εκτέλεση στο "Whiskey In The Jar" των Thin Lizzy (ξέρω, είμαι άσχετος, είναι παραδοσιακό τραγούδι). Ό,τι πρέπει για να στηθεί ένα μικρό party, που θα συνεχιστεί με το "Fuel", το οποίο προκάλεσε έναν μικρό χαμό στο κοινό. Το έπαιξαν γαμάτα, αν και ο Lars το έτρεξε σε ταχύτητα σχεδόν μιάμιση φορά του κανονικού. Το δε "Moth Into The Flame" που ακολούθησε, συνοδεύτηκε από εντυπωσιακά σκηνικά και με drone (εν είδει νυχτοπεταλούδων) αποτέλεσαν ιδιαίτερο θέαμα σε μια ακόμα άψογη εκτέλεση.

Για την τριπλέτα που κλείνει το βασικό σετ των Metallica δεν έχω να πω πολύ περισσότερα από όσα είπε ο Πολύζος. Το "Sad But True" σε παρασέρνει στο ασύλληπτο groove του, το "One" κάθε φορά που το ακούω μου υπενθυμίζει ότι είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών, αλλά το "Master Of Puppets" που μπαίνει στα καπάκια με βάζει σε κάποιες δεύτερες σκέψεις. Κακός χαμός πάνω και κάτω από τη σκηνή και ένα δικαιολογημένο ντελίριο επικράτησε, πριν - για πολύ λίγο - οι Metallica φύγουν από τη σκηνή...

Επιστροφή για encore με τον thrash ύμνο του τελευταίου άλμπουμ, το "Spit Out The Bone", του οποίου η εκτέλεση δεν μπορώ να πω ότι με παρέσυρε όσο θα περίμενα, ενώ κλασσικά το φινάλε θα έρθει πρώτα με το "Nothing Else Matters" που αποδόθηκε ξανά πανέμορφα (αν και ο James βάζει υπερβολικό reverb στο σόλο και βαβουριάζει λίγο) και έπειτα με το "Enter Sandman" που είναι ΜΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ.

Ειλικρινά, στα τόσα χρόνια που γυρνάω σε συναυλίες αυτόν τον χαμό με το "Enter Sandman" που το τραγούδαγαν ως και τα σκαλοπάτια στις εξέδρες δεν θυμάμαι να το έχω δει σε πάνω από δυο-τρεις περιπτώσεις. Χαζεύοντας αυτόν τον παροξυσμό που επικράτησε μου πέρασε η σκέψη ότι το εν λόγω τραγούδι παίζει να είναι και κάτι σαν «άτυπος εθνικός ύμνος του heavy metal» (αλλά δεν το λέω για να μην πέσουν να με φάνε).

Δυο ώρες και είκοσι λεπτά μετά, αυτήν τη φορά φύγαμε χορτασμένοι μεν, χωρίς να πονάνε τα γέρικα κόκκαλά μας δε. Σίγουρα χάσαμε κάτι από το νεύρο του να είσαι δίπλα στη σκηνή, αλλά είδαμε το σύνολο της παραγωγής στο μεγαλείο της: χαζέψαμε τα απίστευτα φώτα, τις φωτιές και τα video wall που ανεβοκατέβαιναν (αν και κάποια στιγμή έκρυβαν την ίδια τη σκηνή) και παρατηρούσαμε πως υπήρχαν παντού τεχνικοί (στην οροφή, γύρω από τη σκηνή, κάτω από τη σκηνή) που δούλευαν άοκνα για να βγει το υπερθέαμα που έχουν στήσει σε αυτήν την περιοδεία οι Metallica.

Πάντως, οφείλω να ομολογήσω πως παρόλο που αυτό το στήσιμο της σκηνής κεντρικά ήταν ένα διαφορετικό και συνάμα εντυπωσιακό θέαμα που αξίζει να δει κάποιος μια φορά, την επόμενη θα προτιμούσα να τους δω σε μια παραδοσιακού στησίματος σκηνή, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Όσον αφορά στο μουσικό κομμάτι, ο Lars υπάρχουν στιγμές που υπολείπεται της υπόλοιπης μπάντας (κυρίως στα γρήγορα σημεία), αλλά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν είναι μάλλον βελτιωμένος και συνολικά τα όποια λάθη ξεχνιούνται μέσα στο γενικότερο κλίμα ευφορίας που επικρατεί όσο η μπάντα βρίσκεται επί σκηνής. Ο Rob είναι βράχος, ο Kirk παίζει μια χαρά, αλλά εννοείται ότι όλοι κρέμονται από το δεξί χέρι, τη φωνή και την εν γένει φιγούρα του James.

Δυστυχώς, ένα τέτοιο διήμερο όπως αυτό στην Μπολόνια δεν θα μπορέσουμε για πολλούς λόγους να απολαύσουμε στη χώρα μας, παρά μόνο αν έρθουν σε κάποιο καλοκαιρινό φεστιβάλ (κι αυτό υπό όρους καθώς είναι μια πολύ ακριβή παραγωγή, με υψηλό κόστος). Οπότε προς το παρόν μπορούμε να συνεχίσουμε απρόσκοπτα τις συζητήσεις για το αν είναι καλύτεροι από τους Iron Maiden, για το αν ξεπουλήθηκαν πριν είκοσι χρόνια (όταν και κουρεύτηκαν), ή ακόμα και για το αν είναι «πραγματικό» metal αυτό που παίζουν και πρεσβεύουν πλέον...

...θέματα που ο υπόλοιπος κόσμος μάλλον έχει λύσει και προτιμάει να απολαμβάνει τέτοιες διπλές βραδιές, από αυτές που αν δεις θα τις θυμάσαι για πολλά χρόνια.

Φωτογραφίες: Brett Murray