Iced Earth, Tidal Dreams @ Fuzz, 24/01/18

Φτάνοντας έξω από το Fuzz και βλέποντας τον πάρα πολύ κόσμο που είχε μαζευτεί και περίμενε υπομονετικά μέσα στο τσουχτερό κρύο να ανοίξουν οι πόρτες (με κάποια καθυστέρηση είναι αλήθεια), για ακόμα μια φορά συνειδητοποίησα το πόσο αγαπητοί είναι σε εμάς τους Έλληνες οι Iced Earth. Λίγες μέρες μετά τους Kreator, μια μόλις μετά τους Satyricon και τρεις πριν τους Fates Warning και Tankard ο κόσμος γέμισε σχεδόν ασφυκτικά το Fuzz και απέδωσε τα δέοντα στον Schaffer και την παρέα του.

Λόγω της καθυστέρησης που υπήρξε στο άνοιγμα της πόρτας και της εισόδου του κόσμου στο μαγαζί, εισήλθαμε στο χώρο με τους δικούς μας Tidal Dreams να έχουν ξεκινήσει ήδη την εμφάνισή τους, η οποία και βασίστηκε εξ ολοκλήρου στο περσινό δεύτερο δίσκο τους "Previsor". Αυτό που φάνηκε από την αρχή ήταν πως πρόκειται για μια καλοπροβαρισμένη μπάντα, που αποδίδει πειστικά το αρκετά καλό υλικό της, το οποίομουσικά κινείται κάπου μεταξύ στο heavy και power metal, με βασικό συστατικό το έντονο λυρικό στοιχείο, την πολύ καλή κιθαριστική δουλειά και τις υψίφωνες ερμηνείες. Χωρίς πολλά λόγια, με λίγο τρακ, αλλά και αφοσίωση και πίστη στο υλικό τους, θεωρώ πως κέρδισαν τις εντυπώσεις και κέρδισαν νέους οπαδούς κατά τη διάρκεια της 40λεπτης εμφάνισής τους, που έκλεισε με το "Midnight Rider" το οποίο μάλλον αποτέλεσε και το Highlight της βραδιάς (μαζί με την εμφάνιση της γκάιντας λίγο πιο πριν).

Η ώρα είναι δέκα παρά δέκα, τα φώτα χαμηλώνουν και από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του "Great Heathen Army" και οι Iced Earth μέσα σε αποθέωση εμφανίζονται στη σκηνή για να ακολουθήσει ένα σχεδόν δίωρο σφυροκοπήματος από τον ρυθμικό ογκόλιθο και ιθύνων νου της μπάντας, Jon Schaffer. Στα καπάκια θα ακουστεί το κλασικό "Burning Times" και ο ήχος αρχίζει να στρώνει και στο "Dystopia" τα πράγματα φαίνεται να έχουν πάρει ήδη τον δρόμο τους. Ο Stu Block είναι αρκετά επικοινωνιακός και αποδίδει φοβερά, ενώ και η υπόλοιπη μπάντα δίνει τα ρέστα της, κάτι που φαίνεται και στην εκτέλεση των “Black Flag” και “Seven Headed Whore” (εξακολουθώ να το θεωρώ πολύ μέτριο τραγούδι) μέσα από το "Incorruptible" από το οποίο ακούσαμε συνολικά έξι τραγούδια μιας και η περιοδεία αφορά την προώθησή του.

Στα "I Died For You" και "Vengeance Is Mine" όλα λειτουργούν ρολόι με τον κόσμο να ανταποκρίνεται πλήρως τραγουδώντας τους στίχους, το "Dracula" θα μας θυμίσει πόσο δισκάρα είναι το "Horror Show", το "Last December" θα αποτελέσει τον μοναδικό εκπρόσωπο του "Burn Offerings" και θα προκαλέσει έναν μικρό σεισμό, αλλά ο πραγματικός πανικός και οι εκδηλώσεις λατρείας θα ακολουθήσουν μετά το "Raven Wing" όταν και αποδόθηκε στην ολότητά της η τριλογία του "Something Wicked".

Ο κόσμος βγαίνει εκτός ελέγχου και ο Stu τον χειρίζεται σαν μεγάλος performer, αλλά κάπου εδώ συνειδητοποιώ τον υπερβολικά μπασαρισμένο ήχο που προέρχεται κυρίως από την κιθάρα του Schaffer. Κάπου βελτιώθηκε το πράγμα κατά την εκτέλεση του "The Coming Curse", αλλά ποτέ δεν έστρωσε απόλυτα πιστεύω μέχρι ο τέλος.

Μετά την τριλογία θα ακολουθήσει μια μικρή διακοπή εν είδει encore και μετά τον μικρό λόγο που έβγαλε ο Scaffer, θα βουτήξουμε για τα καλά στο παρελθόν των Iced Earth με την τριπλέτα φωτιά "Stormrider", "Angels' Holocaust" και "Travel In Stygian". Το "Stormrider" θα το τραγουδήσει κλασικά ο Jon και γενικότερα ο κόσμος θα τα δώσει όλα. Δεύτερη διακοπή και στη συνέχεια από τα ηχεία θα ακουστεί η εισαγωγή του "Clear The Way" το οποίο θα αποδοθεί εμφατικά και μάλιστα θα κοπεί το μεσαίο ατμοσφαιρικό κομμάτι δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη συνοχή σε αυτό το φανταστικό τραγούδι. Το "Watching Over Me" θα το αφιερώσει ο Stu σε όλους (μπάντα, crew, κόσμο) αλλά και στον Warell Dane, με τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του εκλιπόντα Wally και προορίζεται για τελευταίο τραγούδι της βραδιάς με τον κόσμο στο τέλος ακαπέλα να τραγουδά για να «αναγκάσει» την μπάντα να παίξει ακόμα μια φορά το refrain. Τελικά, όμως θα μας την φέρουν και θα παίξουν και το "The Hunter" πριν μας χαιρετίσουν και ανανεώσουμε το ραντεβού μας μαζί τους για την επόμενη φορά μέσα σε αποθέωση.

Σύνοψη:

Απόδοση: Η μπάντα είναι σε μεγάλη φόρμα και όλοι αποδίδουν φανταστικά, με τον νιούμπη Jake Dreyer να κερδίζει πολλούς πόντους με το ωραίο του παίξιμο στα solo των προκατόχων του. Κατά τα άλλα το δεξί χέρι του Schaffer έσπειρε και πάλι τον τρόμο, ο Block απέδωσε φοβερά το υλικό (χωρίς αχρείαστες υπερβολές) και το ρυθμικό μέρος των Appleton/Smedley ήταν μπετό.   

Setlist: Τι να βάλεις μέσα και τι να αφήσεις έξω. Η μοναδική «γκρίνια» που θα είχε ίσως βάση ήταν η έλλειψη κάποιου τραγουδιού από το ντεμπούτο της μπάντας και η απουσία του “A Question Of Heaven”, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν νομίζω πως έφυγε κανείς παραπονεμένος. Ακούσαμε την "Something Wicked Trilogy" διάολε...

Ήχος: Εδώ ίσως κρύβεται το μελανό σημείο της εμφάνισης. Αφενός ανά σημεία ο ήχος ήταν υπερβολικά μπασαρισμένος,  αφετέρου στη μίξη η ρυθμική κιθάρα του Jon ήταν πολύ δυνατά και δεν μας άφηνε να πάρουμε μια ανάσα στα solo του Dreyer. Σίγουρα όχι κακός ο ήχος συνολικά, αλλά είχε θεματάκια.

Προσέλευση: Πάρα πολύς κόσμος και σχεδόν ο ένας απάνω στον άλλον, μια κατάσταση που επιδεινώθηκε από τους διάφορους έξυπνους που ερχόντουσαν και στριμώχνονταν σε σημεία που πρακτικά δεν υπήρχε χώρος για να στριμωχτούν (+ η μάστιγα του πάω σε συναυλία με back pack).

Συνθήκες: Με τόσο πολύ κόσμο, δεν υπάρχει κάτι να σχολιάσεις ιδιαίτερα. It is what it is...

Support: Πολύ δυνατή εμφάνιση από τους Tidal Dreams που φάνηκε πως πρόκειται για μπάντα που κουβαλάει πολύ ταλέντο.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος