Γιάννης Αγγελάκας @ Piraeus Academy, 27/02/16

Νέο σχήμα του Γιάννη Αγγελάκα: Ξεχάστε αυτά που ξέρετε! Καλά, όχι όλα όσα ξέρετε... Να τα δούμε πιο αναλυτικά;

Απρόσμενη πρώτη διαφορά με τις ως τώρα συναυλίες, η τήρηση σχεδόν κατά γράμμα της ανακοινωθείσας ώρας έναρξης (μάθαμε ότι οι μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή λίγα λεπτά μετά τις 21:30). Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έχασαν τα πρώτα τραγούδια πηγαίνοντας προς το live με χαλαρούς ρυθμούς, μην δίνοντας σημασία στην ανακοίνωση της ώρας έναρξης αφού διέθεταν πολλές προηγούμενες εμπειρίες από μεγάλες καθυστερήσεις. Η κανονική διάρκεια της συναυλίας έληξε στις έντεκα και μισή, ενώ το encore μας πήγε μέχρι τα μεσάνυχτα.

Βέβαια, το setlist όπως θα δείτε και μόνοι σας, μόνο μικρό δεν το λες. Είναι σίγουρα αρκετά προσαρμοσμένο στη νέα μπάντα, άρα κι αυτή είναι μια αναμενόμενη διαφορά. Συγχωρέστε μας τις όποιες ελλείψεις στα πρώτα τραγούδια, προσφέραμε την ψυχή μας στο διάβολο για να παρκάρουμε και το τελετουργικό είναι κάπως χρονοβόρο...

Σημαντικό ρόλο στην καλή συναυλιακή εμπειρία παίζει πάντοτε και ο χώρος που φιλοξενεί κοινό και μουσικούς. Το Academy στην Πειραιώς αποδείχθηκε ενδιαφέρουσα πρόταση για rock και metal συναυλίες, μιας και η θεατρική κλίση που έχει το πάτωμα και η απουσία σκαλιών, βελτιώνουν την ορατότητα από παντού και κάνουν λιγότερο επικίνδυνη την κυκλοφορία, ακόμα και σε καταστάσεις «υψηλής πυκνότητας» όπως αυτή. Στα θετικά σημειώστε και τον σωστό εξαερισμό και την καλή ακουστική. Αρνητικά, οι τουαλέτες που βρίσκονται σχεδόν έξω από το venue και η υπερβολική άνεση με την οποία γίνονται mosh pit, wall of death και άλλα τέτοια. Και ερχόμαστε έτσι στο άλλο ζήτημα της βραδιάς· το ξύλο!

Κανένα πρόβλημα γενικά με τις πιο «σκληρές» χορευτικές φιγούρες στις συναυλίες, όταν όμως επιδίδονται σε αυτές γνώστες του σπορ, που ξέρουν πώς να κρατούν το pit τους μακριά από τα γυναικόπαιδα και τα πλευρά / κεφάλια / πόδια όσων δεν γουστάρουν να συμμετέχουν. Η επαφή του κοινού που συνάντησα το Σάββατο με το συναυλιακό ξυλίκι ήταν εμφανώς επιδερμική, γι' αυτό και φρόντισα προσωπικά να αποκτήσουν μια πιο βαθιά γνώση ;). Πέραν από τα αστεία πάντως, αρκετοί ξέφυγαν εξαρχής, η όλη φάση έγινε γρήγορα ενοχλητική για όσους βρέθηκαν μπροστά στη σκηνή και ίσως κάποιες φορές, περισσότερο επικίνδυνη απ' όσο θα έπρεπε. Άναψε και φωτοβολίδα στο "Ακούω Την Αγάπη".

Αυτό, από την άλλη, ίσως συνηγορεί και στον εξαιρετικό παλμό που είχε η βραδιά. Εξ αρχής, ο νέος ήχος της καινούριας μουσικής παρέας του Αγγελάκα κέρδισε το κοινό και οι groov-άτες εκτελέσεις έδωσαν ρυθμό σε πολλά πόδια και χέρια, που δεν σταμάτησαν τον χορό μέχρι το τέλος. Οι νέες εκτελέσεις δεν είναι ska, δεν είναι reggae, ούτε κάτι άλλο «καθαρόαιμο». Τα «ομιλούντα» πνευστά των γεμάτων ενέργεια Γιώργου Αβραμίδη και James Wylie αποτέλεσαν, νομίζω, την ραχοκοκαλιά πάνω στον οποίο χτίστηκε όλη αυτή η διαφορετική -κατά βάση συναυλιακή- προσέγγιση στην δισκογραφία του καλλιτέχνη. Τα rock, βιαστικά τύμπανα του Αναστάση Βουκυκλαράκη, έδωσαν έναν garage τόνο, ενώ οι κιθάρες (ηλεκτρική ο Γιάννης Σαββίδης και ακουστική η Λαμπρινή Γρηγοριάδου) έδωσαν απλά ρέστα. Το μπάσο έλειψε σε κάποιους, αλλά ίσως τελικά να μπούκωνε τον οργανικό ήχο που η μπάντα ήθελε να κρατήσει πρίμο. Το γιουκαλίλι, στο τέλος, δεν μπορώ ακόμα να αποφασίσω αν είναι άξιος αντικαταστάτης του αξεπέραστου μπαγλαμά του Ντίνου Σαδίκη, αλλά αποτελεί σίγουρα μια πιο ταιριαστή στο σύνολο πρόταση.

(Τα παραπάνω περί ξύλου και παλμού συγκαταλέγονται στην ενότητα «Αγαπημένες Ομοιότητες».)

Ο ίδιος ο Γιάννης Αγγελάκας έδειξε τρομερά ευδιάθετος και συμμετείχε στον χαμό, χορεύοντας σχεδόν κάθε ρεφρέν. Παρατήρησε και αυτός την καταλληλότητα του χώρου, λέγοντας ότι «είναι ωραία να βλέπει όλες τις φάτσες». Αναφέρθηκε στην «τραγωδία» του προσφυγικού ζητήματος και με την φράση «ας μείνουμε άνθρωποι κι ας χάσουμε» πήρε θέση, προλογίζοντας ταυτόχρονα τον «Χαμένο», και αφιέρωσε τις «καντάδες» του encore «στα κορίτσια της αίθουσας». Εμφανώς ευδιάθετος, εισέπραξε την αγάπη του κόσμου «που θα την πάρει μαζί του Θεσσαλονίκη» και μας την ανταπέδωσε με μία ακόμη συναρπαστική ερμηνεία.

Συνοψίζοντας, ο Γιάννης πάντα θα μας λείπει -από το τέλος κάθε συναυλίας μέχρι την αρχή της επόμενης- και ήδη προσδοκούμε εναγωνίως τον επερχόμενο δίσκο που ηχογραφεί το νέο σχήμα.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com