Warrel Dane, Nuclear Terror @ Metal Union Club (Αγρίνιο), 07/11/15

Η αλήθεια είναι πως αντιμετωπίστηκε με μεγάλη δόση σκεπτικισμού η ανακοίνωση της μίνι περιοδείας του Warrel Dane για τα 15 χρόνια από την κυκλοφορία του "Dead Heart In A Dead World" χωρίς τους Nevermore. «Αρπαχτή» ήταν η λέξη που πρωταγωνίστησε στις περισσότερες συζητήσεις μεταξύ των οπαδών, αλλά ήμουν από εκείνους που ναι μεν θα έφερνα το μικρό μου καλάθι στην συναυλία, αλλά επ' ουδενί λόγο δεν θα έσπευδα να χαρακτηρίσω την φάση ως αρπαχτή. Πώς να κάνεις κάτι τέτοιο όταν συμμετέχει ο βασικός τραγουδιστής / στιχουργός; Και σε όσους έλεγαν ότι το κάνει για τα λεφτά, η απάντηση ήταν «ενώ τα υπόλοιπα κανονικά συγκροτήματα για ποιό λόγο περιοδεύουν; Για την ψυχή της μάνας τους;».

Συγχωρέστε τον μακρύ πρόλογο, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι πως τον Dane θα τον έκρινα για την απόδοσή του στο live και όχι για τον λόγο που έκανε την συναυλία. Μεγάλα παιδιά είμαστε και ξέρουμε πως το χρηματικό κρύβεται πίσω από το 99,99% των περιπτώσεων, πόσο μάλλον σε μια περιοδεία ενός καλλιτέχνη επιπέδου Dane στην Καστοριά, το Αγρίνιο, την Λαμία, την Λάρισα και τα Χανιά, εκτός από Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Ως support συγκρότημα είχε επιλεχτεί το αθηναϊκό thrash κουαρτέτο των Nuclear Terror. Στα 45 λεπτά που διήρκησε η εμφάνισή τους ακούσαμε ωραίο τεχνικό thrash, χωρίς βέβαια να λείψουν κάποια μικροπροβλήματα κυρίως με την μια κιθάρα, η ένταση της οποίας είχε σκαμπανεβάσματα.



Αν και δεν τους είχα ξανακούσει, το υλικό φάνηκε ενδιαφέρον, ήταν αρκετά δεμένοι και σίγουρα κέρδισαν δίκαια το χειροκρότημα του κοινού. Χρειάζονται φυσικά να δουλέψουν πολύ ακόμα και να βελτιώσουν ακόμα περισσότερο την τεχνική τους (οι διπλομποτιές είχαν ένα θεματάκι). Highlight η διασκευή στο "The Conjuring" των Megadeth, κάτι το οποίο όπως μας είπαν ήταν δώρο καθώς δεν συνηθίζουν να το παίζουν.

Μετά από το ορεκτικό των Nuclear Terror, είχε έρθει η ώρα για τον Dane και την παρέα του από τους τέσσερις Βραζιλιάνους να ανέβουν στην σκηνή και, αν και αρχικά φάνηκε να ξενερώνει ο Warrel, στη συνέχεια πήρε τα πάνω του και έδωσε ένα απολαυστικό σόου. Ο βασικός λόγος που κάπως στην αρχή μανούριασε ήταν πως ο ανεμιστήρας που είχε ζητήσει τον εμπόδιζε να τραγουδήσει καθώς του έφερνε τα μαλλιά στο στόμα, αλλά ok, στη συνέχεια το πρόβλημα ξεπεράστηκε και δεν τον ξαναπασχόλησε.



Τα τραγούδια του αριστουργήματος που ακούει στο όνομα "Dead Heart In A Dead World" αποδίδονται σωστά από την μπάντα των Βραζιλιάνων και ο Dane προσπαθεί να είναι όσο καλύτερος γίνεται. Το «προσπαθεί» είναι η λέξη κλειδί σχετικά με την απόδοσή του. Τα έχουμε ξαναπει σε παλιότερα report, η φωνή του δεν είναι αυτή που ήταν, αλλά το παλεύει όσο μπορεί. Αλλάζει τονικότητα σε κάποιες ερμηνείες, βάζει πάθος και θεατρικότητα, οπότε κανείς δεν μπορεί να του καταλογίσει πως είναι αδιάφορος.

Πρώτο highlight το "Inside Four Walls" με τον κόσμο να χοροπηδάει και το πάτωμα να σείεται με κάποιους (γκουχ γκουχ) να φοβούνται για το αν θα αντέξει. Στο "The River Dragon Has Come" επικρατεί ο αναμενόμενος πανικός, αλλά η δεύτερη μεγάλη στιγμή θα έρθει με το "Heart Collector" και το προφανές sing-along από όλους τους παρευρισκόμενους. Στα "Engines Of Hate" και "The Sound Of Silence" ο Dane παροτρύνει τον κόσμο να «τα σπάσει», κάτι που γίνεται, και στα καπάκια είναι η ώρα του "Believe In Nothing" για να ηρεμήσουμε λίγο πριν τον πανικό που θα σπείρει το ομώνυμο.



Για την συνέχεια θα επιλεχτούν πέντε ακόμα τραγούδια από την δισκογραφία των Nevermore και το "Future Tense" των Sanctuary μετά από λαϊκή απαίτηση. "Enemies Of Reality" και "Forever" αποδίδονται όπως πρέπει, αλλά οι μεγάλες ανατριχίλες έρχονται στο άκουσμα του μεγαλειώδους "Dreaming Neon Black".  Εκεί μετά το "Born" ο Dane ανακοινώνει πως η συναυλία έφτασε στο τέλος της αλλά ο κόσμος τραγουδάει το όνομά του για πάνω από δύο λεπτά και τους αναγκάζει να κάνουν μια μίνι σύσκεψη και να παίξουν τελικά και το "This Godless Endeavor" - καθόλου καλά ομολογουμένως καθώς επικράτησε μια απόλυτη βαβούρα. Ο Dane, ο οποίος παρεμπιπτόντως φορούσε ένα t-shirt που έγραφε «I have the biggest dick in this band», αστειεύτηκε σχολιάζοντας και την διαρρύθμιση του χώρου ρωτώντας αν πιστεύαμε πως αυτή η συναυλία δεν θα τελείωνε ποτέ επειδή έπρεπε να περάσει μέσα από το κοινό για να φύγει.



Η κίνηση της λέσχης Metal Union να φέρει ένα καταξιωμένο όνομα της παγκόσμιας σκηνής, σε όρους προσέλευσης, διάθεσης και συναυλιακής απόδοσης των συγκροτημάτων κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη. Το οικονομικό μέρος και το ρίσκο που πήρανε τα παιδιά είναι κάτι που αναδεικνύει θεωρώ τον ρόλο της λέσχης καθεαυτής. Ότι προσφέρει δηλαδή στα μέλη της και στον κόσμο γενικότερα ανταποδοτικά τέτοιες ωραίες βραδιές σε ένα Αγρίνιο που συναυλιακά μιζεριάζει σε επικίνδυνο βαθμό.



Υ.Γ.: Για την μπάντα του Dane δεν θέλω να πω πολλά. Μπορεί να ήταν καλοί παίχτες και ρυθμικά να απέδωσαν αξιοπρεπέστατα, αλλά κυρίως στα solo δεν μπόρεσαν να φτάσουν σε καμία περίπτωση τον τεράστιο Jeff Loomis. Όχι πως περίμενε κανείς να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά λέμε τώρα...

Υ.Γ.2: Εμφάνιση που διαρκεί μια ώρα και 45 λεπτά και που παίζονται 17 τραγούδια την λες και αρπαχτή ...NOT.