Warlord, Doomsword, Dexter Ward, War Dance @ Gagarin 205, 27-28/04/13

Οι Warlord αποτελούσαν ανέκαθεν ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά απωθημένα του ελληνικού heavy metal κοινού. Το γεγονός ότι η συναυλία του Σαββάτου έγινε sold-out ένα μήνα πριν την πραγματοποίησή της αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Σαν αποτέλεσμα προστέθηκε και δεύτερη ημερομηνία στην Αθήνα, με τους Warlord να πραγματοποιούν συνολικά τρεις εμφανίσεις στη χώρα μας, μία στη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη που μας πέρασε και άλλες δύο το Σαββατοκύριακο στο Gagarin. Φυσικά πολλοί ήταν και φίλοι που ταξίδεψαν από τη επαρχία αλλά και το εξωτερικό για να παρακολουθήσουν επί τω έργω μία από τις πιο ξεχωριστές μπάντες που έχουν αναδειχτεί στο χώρο του επικού και μελωδικού heavy metal. Το billing των επί αθηναϊκού εδάφους εμφανίσεων θα συμπλήρωναν οι «δικοί μας» War Dance και Dexter Ward, ενώ όσοι είχαν προνοήσει να αγοράσουν από νωρίς εισιτήριο για το Σάββατο, θα απολάμβαναν και τους σπουδαίους Ιταλούς epic/doom metallers Doomsword.

Τον συναυλιακό μαραθώνιο του Σαββάτου άνοιξαν στις 19:10 περίπου οι War Dance, με το Gagarin να είναι ήδη μισογεμάτο. Η απόδοσή τους επιβεβαίωσε γιατί θεωρούνται μια από τις πιο ελπιδοφόρες νέες metal μπάντες στη χώρα μας. Σύγχρονος και σφιχτοδεμένος power/prog ήχος με το επικό όμως στοιχείο διάχυτο σε όλες τις συνθέσεις τους, τραγουδιστής με χροιά που θυμίζει έντονα τον Eric Adams, πολύ καλά καταρτισμένοι μουσικοί και κιθαριστική δουλειά που παραπέμπει σε Warlord αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής τους. Στο μισάωρο που τους αναλογούσε απέδωσαν πολύ πειστικά το υλικό τους και άφησαν αρκετά καλές εντυπώσεις σε εκείνους που τους παρακολουθούσαν για πρώτη φορά, ενώ για όσους τους είχαν ξαναδεί, η άκρως ικανοποιητική τους εμφάνιση απλά επιβεβαίωσε την πολύ θετική γνώμη που έχει ήδη σχηματιστεί. Από τα πέντε κομμάτια που έπαιξαν, ξεχώρισα το "Freedom" από το promo EP τους και το ακυκλοφόρητο ακόμη "Achilles' War Dance". Αναμένουμε λοιπόν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το συντομότερο ελπίζουμε, την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά.

Μετά από ένα δεκάλεπτο μόλις διάλειμμα, η συνέχεια δόθηκε με τους Dexter Ward. Έχοντας στις τάξεις τους δύο πρώην μέλη των Battleroar (τον ρυθμικό κιθαρίστα Μανώλη Καραζέρη και τον Ιταλό τραγουδιστή Mark Dexter, γνωστό και ως Marco Concoreggi) και τον Γιάννη Τσίμα (πρώην Airged L'ahm και νυν Rock 'n' Roll Children) απέδωσαν εξαιρετικά το US Metal που αγαπούν και κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου που είχε σιγά σιγά αρχίσει να γεμίζει το Gagarin. Το 35-λεπτο set βασίστηκε στο μοναδικό full-length άλμπουμ τους με τίτλο "Neon Lights", ενώ ακούσαμε ακόμη τη πολύ καλή διασκευή στο "Massacre" των Thin Lizzy και το "Stars And Stripes" από το επτάιντσο με τον ίδιο τίτλο που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες. Καλύτερες στιγμές το άκρως πορωτικό και συναυλιακό "Metal Rites" και το "Back To Saigon" με το φοβερό του riff. Ο ήχος ήταν, όπως και στους War Dance, αρκετά καλός και η απόδοση από τη μπάντα άφησε σίγουρα ικανοποιημένους όλους τους παρευρισκόμενους.

Με το χρονοδιάγραμμα να τηρείται σχεδόν όπως είχε ανακοινωθεί, οι πολύ αγαπητοί στο ελληνικό κοινό Doomsword πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή λίγο μετά τις οκτώμιση. Οι Ιταλοί είναι από τα λίγα νεότερα συγκροτήματα που έχουν καταφέρει κατά τη γνώμη μου να αναπαράγουν τον αυθεντικό επικό ήχο της δεκαετίας του '80 όπως πρέπει, χωρίς υπερβολές και με τρόπο εμπνευσμένο δηλαδή. Στα 55 λεπτά που ακολούθησαν επιβεβαιώθηκαν οι υψηλές προσδοκίες που είχαμε πριν την εμφάνισή τους. Ο απόλυτος συνδυασμός doom και επικού heavy metal, δοσμένος μέσα από μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις κυριάρχησε, με μοναδική εξαίρεση το υπερηχιτικό "Steel Of My Axe". Πολύ καλός, δεμένος ήχος και εξαιρετική σκηνική παρουσία, με τον lead κιθαρίστα να αποτελεί εξαίρεση στο αντρίκειο σύνολο από μαλλιά και μούσια που παρουσίασαν οι υπόλοιποι τέσσερις Doomsword. Απαραίτητο συνοδευτικό της εμφάνισής τους τα battle horns, με τον τραγουδιστή να επιδεικνύει το δικό του ουκ ολίγες φορές. Ανάμεσα στα κομμάτια από τις παλιότερες δουλειές των Ιταλών ακούστηκε και το καινούριο "The God Of War", ενώ κορυφαίες στιγμές σε μία εμφάνιση αντάξια της φήμης τους ήταν το "Heathen Assault" και τα "Resound The Horn: Odin's Hail" και "Sacred Metal" με τα οποία έκλεισε το set. Εκτός από την εξαιρετική εμφάνιση του group, κρατάμε επίσης τις θερμές αντιδράσεις του ελληνικού κοινού που απέναντί τους, κάτι που καθιστά σχεδόν βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε ξανά.

Με το ρολόι να δείχνει λίγα λεπτά μετά τις εννιάμιση, ξέραμε πολύ καλά ότι η προσμονή πολλών ετών (μέχρι και δεκαετιών για αρκετούς) έφτανε σιγά σιγά, και βασανιστικά όπως θα αποδεικνύονταν πολύ σύντομα, στο τέλος της. Σίγουρα δεν είχα την απαίτηση να είναι όλα έτοιμα μέσα σε δέκα λεπτά, αλλά τα 55 λεπτά της αναμονής, με κύρια αιτία της τόσο μεγάλης καθυστέρησης απ’ ότι φάνηκε να είναι το πως θα τοποθετηθούν τα stand με το «W» είναι σίγουρα υπερβολικά.



Όπως και να έχει πάντως, «the moon it was full (σχεδόν, κατά διαβολική σύμπτωση), and the time it had come for us all» και το δίλεπτο περίπου intro έφερε τον Zonder, τον Tsamis και τους υπόλοιπους Warlord επιτέλους στη σκηνή. Η εισαγωγή από τη studio εκτέλεση του "Deliver Us From Evil" αποτέλεσε το έναυσμα για το πρώτο από τα αμέτρητα sing-along της βραδιάς και τα πρώτα χτυπήματα του Zonder σήκωσαν ολόκληρο το Gagarin στον αέρα.



Το τι ακολούθησε είναι απλά δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια. Τα πέντε πρώτα κομμάτια του "Deliver Us" με τη σειρά που βρίσκονται στο δίσκο, "Mrs. Victoria", "Lost And Lonely Days", "Aliens" και "Soliloquy", όλα ουσιαστικά τα κλασικά τραγούδια των Warlord από τα 80s (μόνο το "Lucifer's Hammer" κρατήθηκε για το encore), συνετέλεσαν σε ένα ανεπανάληπτο σερί κορυφαίων στιγμών που θα μείνουν αξέχαστες. Οι εκτελέσεις ήταν εκπληκτικές και σχεδόν όλοι τραγουδούσαν κουπλέ, ρεφρέν και μελωδίες. Ο ήχος των τυμπάνων και του μπάσου ήταν παρότι πολύ δυνατός αρκετά καθαρός, ενώ οι κιθάρες αν και λίγο χαμηλά στις αρχή, ειδικά στα lead και τα solo ακούγονταν όπως έπρεπε. Τα φωνητικά μόνο ίσως ήταν χαμηλότερα απ' ότι έπρεπε στη μίξη, με αποτέλεσμα αρκετές στιγμές (και όχι μόνο όταν τα κάλυπταν οι φωνές του κόσμου) να μην ακούγονται σωστά.



Το δεύτερο ουσιαστικά μέρος του main set περιελάμβανε έξι ακόμη τραγούδια, τέσσερα κομμάτια στη σειρά από το "The Holy Empire" και δύο από το "Rising Out Of The Ashes". Οι εκπλήξεις της βραδιάς ήταν τα λόγια του Tsamis στα ελληνικά, η εκτέλεση ενός instrumental με μουσική παρμένη από το soundtrack της ταινίας "Pan's Labyrinth" και η αφήγηση του Tsamis πριν την εκτέλεση του "Father". Σε ελεύθερη απόδοση: «Σαν σήμερα γεννήθηκε ο πατέρας μου. Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα όταν ήμουν οκτώ χρονών και όταν στα έντεκα ήθελα να σταματήσω, ο πατέρας μου δεν μου το επέτρεψε γιατί όπως μου είπε κάποια μέρα θα το μετανιώσω. Αυτό το βράδυ είναι εκείνη η ημέρα. Αυτό το τραγούδι είναι για τον πατέρα μου. Πάμε.». Από τα καινούρια κομμάτια περισσότερος ενθουσιασμός υπήρξε στο "Kill Zone", ενώ αναμενόμενα στα δύο κομμάτια του "Rising..." (και ειδικά στο "Winds Of Thor") υπήρξε σίγουρα μεγαλύτερη ανταπόκριση. Στο encore ζήσαμε και πάλι στιγμές "Deliver Us", ενώ το τελείωμα του "Achilles Revenge" με το επαναλαμβανόμενο “Hail to the one” ήταν εξίσου συγκλονιστικό.



Έχοντας μείνει σίγουρα ικανοποιημένοι από το υπερθέαμα του Σαββάτου και δεδομένου ότι η Κυριακή θα ήταν πιο χαλαρή δεδομένης της απουσίας των Doomsword, πήραμε και πάλι το δρόμο προς το Gagarin. Ότι και να λέμε, την ευκαιρία να δούμε για δεύτερη σερί βραδιά τους Warlord να παιζουν ζωντανά στην Αθήνα δεν θα την ξαναέχουμε.

Το γεγονός ότι οι War Dance και οι Dexter Ward θα είχαν λίγο παραπάνω χρόνο στη διάθεση τους αλλά και διαφορoποημένο setlist όπως θα αποδεικνύονταν, αντάμειψε όσουν βρέθηκαν από νωρίς (και δεν ήταν λίγοι αυτοί) στο χώρο της συναυλίας. Οι War Dance παρουσίασαν και πάλι το ίδιο δεμένο σύνολο, άλλαξαν το τελευταίο κομμάτι και πρόσθεσαν πριν από αυτό τη διασκευή του "Marathon" των Sarissa. Διαφοροποιημένο setlist και ένα επιπλέον πεντάλεπτο έπαιξαν και οι Dexter Ward, οι οποίοι τίμησαν και πάλι τη τελευταία τους κυκλοφορία με το "Stars And Stripes", ενώ η διασκευή της ημέρας ήταν στο "Powerslave" των Maiden. Παρά τις μικρές διαφορές πάντως στα setlist και των δύο support σχημάτων, τα κομμάτια που μου έμειναν περισσότερο ήταν και πάλι τα "Freedom" και "Achilles' War Dance" από τους War Dance και τα "Metal Rites" και "Back To Saigon" από τους Dexter Ward. Σε κάθε περίπτωση, οι πρώτοι διαθέτουν μία εξαιρετκή σύγχρονη επικομεταλική προσέγγιση, ενώ οι δεύτεροι αποτελούν μια εγγυημένη απόλαυση σε όσους αρέσκονται στο παλιακό US metal.

Μισή ώρα μετά από τη στιγμή που οι Dexter Ward άφησαν τη σκηνή, όλα ήταν έτοιμα για την επανάληψη των όσων απίθανων εκτυλίχθηκαν στον ίδιο χώρο το προηγούμενο βράδυ. Θα μπορούσες να πεις ότι το Gagarin ήταν και πάλι γεμάτο, χωρίς όμως τις ασφυκτικές συνθήκες που είχε δημιουργήσει το το σαββατιάτικο sold-out. Έτσι λοιπόν αντί για το περίσσιο πάθος από πλευράς του κόσμου, θα είχαμε πιο άνετες συνθήκες για να παρακολουθήσουμε τη συναυλία. Μοναδική σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο εμφανίσεων ήταν  ότι τη Κυριακή έλλειψε το instrumental και ο λόγος του Tsamis προς το κοινό, που περιορίστηκε αυτή τη φορά σε λιγοστά λόγια. Μπορεί η απόδοση του group κυμάνθηκε στο ίδιο κορυφαίο επίπεδο και τις δύο ημέρες, επιβάλλεται όμως να γίνει μια αναφορά στον καθένα ξεχωριστά.



Bill Tsamis: Η σκηνική του παρουσία δεν περιελάμβανε κάποια ιδιαίτερη έκπληξη, καθώς βρισκόταν συνεχώς στο ίδιο σημείο. Λίγες στιγμές απευθύνθηκε όσο έπαιζε με κάποια κίνηση στο κοινό, το παίξιμό του όμως είναι αυτό που μετράει, και ήταν πραγματικά άψογο.



Mark Zonder: Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια μπροστά σε αυτόν τον τεράστιο drummer. Το παίξιμό του έχει στιγματίσει τις studio εκτελέσεις των Warlord, και ήταν απόλαυση και τιμή που τον είδαμε να αναπαράγει σε όλο του το μεγαλείο το απίθανο drumming που ακούμε στα album.



Philip Bynoe: Ένας από τους καλύτερους μπασίστες που έχουμε δει και ένας από τους τους καλύτερους ήχους μπάσου που έχουμε ακούσει. Respect.



Paolo Viani: Ο Ιταλός εξετέλεσε ξανά την αποστολή του άψογα, συμπληρώνοντας με το καλύτερο τρόπο το παίξιμο του Tsamis, τόσο στα ρυθμικά μέρη, όσο και στις δισολίες.



Giles Lavery: Αναμφισβήτητα μακράν το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο όσον αφορά στην απόδοσή του. Να λέμε την αλήθεια, όταν πρέπει να αποδώσει ζωντανά το υλικό που έχει ηχογραφηθεί από τρεις-τέσσερις διαφορετικούς τραγουδιστές, το έργο του είναι εξαρχής δύσκολο. Εκτός από το γεγονός ότι το Σάββατο ή φωνή του ήταν μάλλον χαμηλά στη μίξη, εκτιμώντας συνολικά την φωνητική απόδοση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κυμάνθηκε από μέτρια έως πολύ καλά επίπεδα. Φόρτε του ήταν οι κραυγές που δεδομένα τις έχει, αδύνατο σημείο σίγουρα του τα χαμηλά φωνητικά. Και σαν frontman όμως άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις, καθώς θα μπορούσε να είναι περισσότερο επικοινωνιακός και να μην χάνεται στα δεξιά όταν δεν τραγουδούσε.



Άγγελος Βαφειάδης: Το «δικό μας παιδί» είχε εκ των πραγμάτων το ευκολότερο έργο οπότε είναι σχεδόν περιττό να αναφέρουμε ότι αντεπεξήλθε στον ρόλο του. Με βάση το πόσο φαίνεται να το ευχαριστιέται παροτρύνοντας συνεχώς τις εκδηλώσεις του κοινού, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ήταν πιο frontman και από τον frontman.



Η μοναδική σοβαρή ένσταση απέναντι και στις δύο βραδιές συνολικά είναι ο τρόπος που διαμορφώθηκε το setlist. Δεν είναι τόσο ότι τα παλιά και πιο αγαπημένα κομμάτια παίχτηκαν στην αρχή και όχι προς το τέλος, όπως συνηθίζεται τουλάχιστον κατά κόρον. Είναι ότι παίζοντας τα εννέα από τα δέκα κλασικά κομμάτια που έχεις σαν συγκρότημα στην αρχή, η μεγάλη πλειοψηφία του κοινού πέφτει απότομα και για αρκετή ώρα, ενώ αν είχαν παιχτεί π.χ. εναλλάξ δύο παλιά και ένα καινούριο, θα μπορούσες να εγκλωβίσεις μέρος του ενθουσιασμού των παλιών στα πιο πρόσφατα. Πιστεύω επίσης ότι κάποια άλλα κομμάτια από το "Rising...", όπως το "Sons Of A Dream", το "Invaders" ή το "Battle Of The Living Dead" θα ταίριαζαν καλύτερα στο κλίμα της συναυλίας.



Όπως και να έχει πάντως, εφόσον ακούσαμε ζωντανά όλα τα κλασικά Warlord τραγούδια που οι περισσότεροι αγαπήσαμε πριν 25, 20 ή 15 χρόνια, δεν μπορούμε να μην είμαστε ικανοποιημένοι.  Συγκλονιστικότερη στιγμή και τις δύο μέρες στην απίθανη σειρά των πρώτων εννέα κομματιών ήταν μάλλον το "Black Mass". Φυσικά εκτιμούμε την άψογη και άκρως επαγγελματική απόδοση της μπάντας και μπορούμε πλέον να αισθανόμαστε λίγο περισσότερο πλήρεις σαν οπαδοί αυτής της μουσικής, από τη στιγμή που καταφέραμε να ικανοποιήσουμε ακόμη ένα από τα μεγάλα συναυλιακά μας απωθημένα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com