Warlord, Battleroar @ Stage Volume 1, 06/07/14

Το βράδυ της Κυριακής, η heavy metal κοινότητα της Αθήνας που εκτιμά το επικό στοιχείο και τον άφθονο λυρισμό των συνθέσεων του Bill Tsamis βρέθηκε στο Stage Volume 1 για μια εμφάνιση που άφησε όλους με την εξής απορία: «Είναι ο Νικόλας Λεπτός τυχερός που μέσω των (φοβερών) Arrayan Path βρέθηκε σε μία από τις πλέον ιστορικές heavy metal μπάντες ή είναι οι Warlord τυχεροί που έχουν την πολυτέλεια να έχουν στη σύνθεσή τους τον πραγματικό Damien King που τους έπρεπε εξαρχής;» Προφανώς, η σχέση είναι αμφίδρομη και βγάζει κερδισμένες όχι μόνο αυτές τις δύο μεριές, μα και μια τρίτη, εμάς.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Την εμφάνιση των Battleroar εξαρχής δεν την λογάριαζα ως το τυπικό ελληνικό support που πρέπει να έχει κάθε συναυλία. Τα παλικάρια, κατ' εμέ, κυκλοφόρησαν φέτος έναν από τους καλύτερους δίσκους επικού μετάλλου των τελευταίων (αρκετών) χρόνων παγκοσμίως και έχουν συνεχώς ανοδική πορεία. Αν ήταν ξένοι κι έρχονταν μόνοι τους για μία συναυλία θα τύγχαναν σίγουρα σωστότερης υποδοχής από τις χλιαρές αντιδράσεις του κοινού του Stage Volume 1. Δεν πειράζει, όμως... Tα χρόνια περνάνε και, εκτός από scripta manent, ισχύει ότι και οι δίσκοι μένουν και αποκτούν την πρέπουσα αναγνώριση, έστω και μέσω του cult following. Όλα αυτά χωρίς να παραβλέπουμε ότι υπήρχαν μερικοί ηρωικοί οπαδοί, διάσπαρτα, που ήξεραν μέχρι και στίχους.

Οι Battleroar επί σκηνής παρουσιάστηκαν όσο δυνατοί τους περίμενα, κόντρα στον μέτριο ήχο. Ξέρουμε ότι ο Gerrit Mutz δεν είναι η καλύτερη φωνή του κόσμου, όμως, όπως και στο άλμπουμ, εμφανίστηκε αξιοπρεπέστατος με πολύ καλή σκηνική παρουσία και επικοινωνία. Την παράσταση έκλεψε, όπως ήταν λογικό, η επιβλητική φιγούρα του Τζώρτζη καθώς επίσης και το βιολί του Παπαδιαμάντη. Ακούσαμε οχτώ τραγούδια, τέσσερα από τους προηγούμενους δίσκους και τέσσερα από τον φετινό. Αποκορύφωση ήταν, δίχως αμφιβολία, οι τρεις κομματάρες: "Hyrkanian Blades", "Poisoned Well" και "Valkyries Above Us". Στα τελευταία, μάλιστα, σημαντική υπήρξε η συνεισφορά του Γιάννη Παπανικολάου που ανέβηκε στη σκηνή, καθώς επίσης και της Χριστιάνας των Elysion που επιστρατεύτηκε για να πιάσει κάτι ψηλές που δεν μπορούσε ο Mutz. Το set έκλεισε με τον ιδανικό τρόπο με το "Battleroar" από το ντεμπούτο τους.

Έχοντας βιώσει τις δυο θριαμβευτικές εμφανίσεις των Warlord στο Gagarin πριν από δεκατέσσερις περίπου μήνες και γνωρίζοντας φυσικά τις τεράστιες φωνητικές δυνατότητες του νέου τραγουδιστή, Νικόλα Λεπτού, περίμενα μια συναυλία αντικειμενικά ανώτερη από τις περσινές, που δεν θα μπορούσε όμως να προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα. Και οι δύο αυτές προβλέψεις επαληθεύτηκαν, καθώς ναι μεν ο Νικόλας θα έσκιζε, ανεβάζοντας κι άλλο επίπεδο τους Warlord, κάποιες εμπειρίες όμως είναι μοναδικές γατί πολύ απλά οι συνθήκες που τις καθορίζουν είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθούν.



Μιλώντας για συνθήκες, μια βασική διαφορά σε σχέση με τον περσινό Απρίλιο έμελε να είναι η διαμόρφωση του setlist. Και αν πέρυσι γνωρίζαμε εκ των προτέρων πως ήταν διαμορφωμένο, από τη στιγμή που είχαν προηγηθεί οι εμφανίσεις στο Keep It True Festival και τη Θεσσαλονίκη, φέτος θα υπήρχε το στοιχείο της έκπληξης, καθώς η συναυλία της Αθήνας θα ήταν η πρώτη της χρονιάς. Κατά διαβολική σύμπτωση όμως, το μάτι μου έπεσε επάνω στο setlist πριν από την έναρξη, οπότε θέλοντας και μη αντιλήφθηκα πως αφενός η δομή θα ήταν διαφορετική, αφετέρου τα κομμάτια που θα παιζόντουσαν θα ήταν σε μεγάλο ποσοστό τα ίδια.



Η αρχή έγινε λοιπόν στις 22:15 με τα λόγια του "Beginning" από τα ηχεία, για να ακολουθήσει μέσα σε γενικότερο ενθουσιασμό το "Lucifer's Hammer" και κατόπιν το "Mrs. Victoria". Οι ρυθμοί παρέμειναν ανεβασμένοι στο "Battle Of The Living Dead", για να έρθει το πρώτο sing-along στο "Winter Tears", πριν αντηχήσει στο Stage Volume 1 το μεγαλειώδες "Black Mass", όπου ο κόσμος τραγούδησε με τη ψυχή του την μελωδία και το ρεφρέν. Κάπου εκεί τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, με το ανεβαστικό "Glory" να δικαιολογεί τη θέση του και την παρουσία του, τον Νικόλα να ερμηνεύει φανταστικά τα "War In Heaven", "Night Of The Fury", "City Walls Of Troy" και "Kill Zone", και το κοινό να κάνει αυτό που πρέπει στα αγαπημένα "Aliens" και "Lost And Lonely Days".



Το πομπώδες "Winds Of Thor" πραγματικά καθήλωσε το ακροατήριο, το σαρωτικό "Child Of The Damned" ανέβασε ακόμη περισσότερο το θερμόμετρο, και ο σύντομος λόγος του Tsamis, πριν το κλείσιμο του main set με το υπερεπικό "Achilles Revenge", υπενθύμισε δύο πράγματα που, παρότι θεωρούνται ίσως αυτονόητα, δεν είναι καθόλου κακό να επαναλαμβάνονται. Η τωρινή σύνθεση των Warlord είναι αυτή που έπρεπε να είναι και πριν από 30 χρόνια, και οι Έλληνες οπαδοί είναι ήρωες και θεοί (σε αντιστοιχία προφανώς με όσα αναφέρονται στην ιστορία και τη μυθολογία). Ακόμη, μάθαμε ότι το πολυαναμενόμενο DVD / Blu-Ray από τις περσινές εμφανίσεις θα εμπλουτιστεί, πριν κυκλοφορήσει, με υλικό από τις φετινές εμφανίσεις του συγκροτήματος.



Το encore ήρθε με ελάχιστη καθυστέρηση, και περιελάμβανε τον ύμνο (μία λέξη) "Deliver Us From Evil" και το "70,000 Sorrows", το καλύτερο κομμάτι μέσα από τον περσινό δίσκο των Warlord, "The Holy Empire". Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν ο Bill Tsamis εισάκουσε την σχετική αναφορά μας στη συνέντευξη που μας παραχώρησε πρόσφατα, υπογράφω όμως με χέρια και με πόδια πως η σολιστική μονομαχία ανάμεσα σε εκείνον και τον Zonder αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας του συγκροτήματος, δικαιολογεί 100% την παρουσία του τραγουδιού στο encore, και κάνει όλους όσους είχαμε την τύχη να τη δούμε να ζωντανεύει, πλουσιότερους σε ξεχωριστές συναυλιακές εμπειρίες.



Λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, η εξάδα των Warlord άφησε τη σκηνή, αφήνοντας παράλληλα πλήρως ικανοποιημένους όσους γέμισαν το ισόγειο του Stage Volume 1 και μεγάλο μέρος του εξώστη, απ' όσο μπορούσα να δω (δεν είμαι καλός στο να υπολογίσω χωρητικότητες και πληρότητες, ο συγκεκριμένος χώρος πάντως δε μου φαίνεται μεγαλύτερος απ’ το Gagarin). Ο ήχος ήταν μάλλον καλύτερος και πιο δυνατός από πέρυσι, κυρίως όσον αφορά τα φωνητικά, οι εκτελέσεις ξανά εξαιρετικές, η διάθεση των μελών στα ύψη, ενώ αυτή του κόσμου σίγουρα δεν έφτανε τις περσινές συγκλονιστικές αντιδράσεις, συνετέλεσε όμως σε μία ακόμη σπουδαία συνολικά βραδιά.



Κρίνοντας τις ατομικές επιδόσεις των μελών, ξεχώρισε αναμφισβήτητα ο Νικόλας Λεπτός, και σαν frontman, και σαν ερμηνευτής, και γενικότερα ως ο τραγουδιστής που αξίζει 100% να βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο στους Warlord. O Tsamis εμφανίστηκε περισσότερο παθιασμένος στο παίξιμό του και αποτέλεσε μαζί με τον Paolo Viani ένα φανταστικό κιθαριστικό δίδυμο που εξαπέλυε ανελέητες σολιστικές επιθέσεις, ο Zonder με το ασύγκριτο παίξιμό του άφησε ξανά πολλά στόματα ανοιχτά, και ο Άγελλος Βαφειάδης περιορίστηκε αναμενόμενα σε δεύτερο ρόλο, έχοντας παράλληλα και τον άτυπο ρόλο του δεύτερου frontman. Τέλος, ο καινούργιος της παρέας, Gary Wehrkamp, ήταν εξαιρετικός και σαν δεύτερος τραγουδιστής και σαν μπασίστας, δεν διέθετε όμως δυστυχώς εκείνον τον φοβερό ήχο που έβγαλε πέρυσι ο Philip Bynoe.



Όσον αφορά το setlist και καταρχάς την δομή του, σωστά κατά την γνώμη μου δεν επαναλήφθηκε η περσινή «back to back» πρακτική, όπως επίσης σωστά κάποια κομμάτια έμειναν εκτός για να ακουστούν για πρώτη φορά κάποια άλλα. Έτσι λοιπόν, δεν ακούστηκαν τα "Penny For A Poor Man", "Soliloquy" και "Father", και τη θέση τους πήραν τα "Battle Of The Living Dead", "Night Of The Fury" και "70,000 Sorrows". Όποια τραγούδια και αν επιλεχθούν βέβαια, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει ότι δεν άκουσε όλα όσα θα ήθελε, οπότε το «πρόβλημα» θα λυθεί μόνο όταν οι Warlord μας επισκεφθούν τόσες φορές, ώστε να παίξουν όλα τα τραγούδια που έχουν ηχογραφήσει. Προσωπικά έχω να περιμένω το "Sons Of A Dream" και το "Invaders"!

Κλείνοντας, θα επαναλάβουμε, κι ας γινόμαστε κουραστικοί, πως ο Νικόλας Λεπτός είναι ο πραγματικός Damien King και ότι έχει όλα τα φόντα να αποδειχθεί στο εξής άξιος συνοδοιπόρος των Destroyer και Thunder Child. Το γεγονός ότι το ελληνικό κοινό λατρεύει τους Warlord αποδείχθηκε με τον πλέον εμφατικό τρόπο πέρυσι και παγιώθηκε φέτος, όπως επίσης αποδείχθηκε και παγιώθηκε αντίστοιχα η διάθεση και ο επαγγελματισμός της μπάντας. Από τη στιγμή λοιπόν που ζήσαμε και ξαναζήσαμε μεγάλες στιγμές, έχουμε πλέον να περιμένουμε έναν μεγάλο δίσκο με τον Νικόλα, και τουλάχιστον άλλη μία σειρά μεγάλων συναυλιών.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com