Walter Trout & His Band, Laurence Jones Band @ The Stables (Milton Keynes) 29/10/13

Το www.pollstar.com μου έχει χαρίσει μέχρι σήμερα αμέτρητες στιγμές ανυπέρβλητης χαράς, οπότε και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε ομοϊδεάτη που λατρεύει τη Μουσική (άρα και τις συναυλίες) και τα Ταξίδια. Πώς; Ενημερώνοντας με για το τι, πού και πότε παίζει σε κάθε χώρα που επισκέπτομαι! Πρόκειται για ένα δημοφιλή ιστότοπο Συναυλιών που λειτουργεί ως εξής: γράφεις στο search την χώρα ή την πόλη που θα επισκεφθείς, τις ημερομηνίες που θα βρίσκεσαι εκεί, και κείνο σου βρίσκει τις συναυλίες (από μικρομεσαίου μεγέθους έως και διεθνή Φεστιβάλ) προσφέροντας σου όλες της απαραίτητες πληροφορίες ώστε να οργανωθείς καταλλήλως. Τρανό παράδειγμα η περίπτωση της παρουσιαζόμενης βραδιάς...

Γνωρίζοντας πως θα βρεθώ Λονδίνο 28η Οκτωβρίου για τους πολυαγαπημένους μου Camel λοιπόν, έβαλα στα στοιχεία συν/πλην μια μέρα, κλικάρισα και το αντίστοιχο κουτάκι που ψάχνει και τις τριγύρω πόλεις και έτσι ανακάλυψα τούτο το «θησαυρό»: μια ώρα με το τραίνο, λίγο έξω από το Milton Keynes (η κωμόπολη που γέννησε τους θρυλικούς ενισχυτές Marshall), ο Αμερικανός Walter Trout έπαιζε στο εξοχικό (*) venue The Stables στα πλαίσια της περιοδείας του για την προώθηση του πρόσφατου δισκογραφικού Φόρου Τιμής που απέδωσε στον αείμνηστο Luther Allison. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια σκέφτηκα και ιδού!

Το The Stables ιδρύθηκε από Μουσικούς για Μουσικούς και Μουσικόφιλους από το ζεύγος Sir John Dankworth & Dame Cleo Laine, γνωστούς στο χώρο της Βρετανικής παραδοσιακής jazz. Το πανέμορφο, μικρό μα καθ’ όλα σύγχρονης τεχνολογίας αμφιθέατρο The Jim Marshall Auditorium των τετρακοσίων πενήντα ατόμων, δεν ήταν κατάμεστο το βράδυ αυτό της Τρίτης. Όμως το κλίμα ήταν ζεστό & πρόθυμο για την Γάμου Κοινωνία του hard rock με τα παραδοσιακά Αφροαμερικάνικα blues που ξεκίνησε οκτώ και τέταρτο με τη μπάντα του (για πολλούς) πολλά υποσχόμενου Laurence Jones και του τρίο του.



Εικοσιενός μόλις χρονών, ο λευκός κιθαρίστας τίμησε ξεκάθαρα με τη στάση, τον ήχο και την τραγουδοποιία του μέντορές του όπως οι Rory Gallagher, Eric Clapton, Robin Trower & Johnny Winter παρουσιάζοντας από σκηνής το περιεχόμενο του πρόσφατου ντεμπούτο άλμπουμ "Thunder In The Sky". Κι όμως. Ομολογώ πως ενώ όλα τα παραπάνω θα ήταν ικανά να με «στείλουν αδιάβαστο», δεν συνέβη το αναμενόμενο τουλάχιστον στο βαθμό που ευχόμουν. Ενώ όλα λειτουργούσαν ρολόι. Μήπως πάλι για αυτό; Ειλικρινά, είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν μπορώ να χωρέσω κάτι σε λέξεις και να νιώθω δίκαιος με τον εαυτό μου και τον απέναντί μου. Ο νεαρός Laurence τα έχει όλα και συμφέρει: παραπεμπτικό, βαρύγδουπο ονοματεπώνυμο σε ρόλο pedigree, τεχνική wha-wha ΑΑ, image & σκηνική παρουσία βασική, ήχο και τεχνοτροπία 70s. Άρα; Άρα οκ, απλά ok, και απομένουν προφανώς αυτά που μονάχα ο Χρόνος όμορφα, αργά και σταθερά σμιλεύει...

Το ζέσταμα ήταν κάλλιστο όμως εν τέλει. Τόσο, που μόλις βγήκε ο πασιφανώς καταπονημένος, αδυνατισμένος, «κομμένος», χλωμός Walter, το χειροκρότημα άργησε να σβήσει. Εξαρχής με διάθεση αυτοσαρκαστική, ο λευκός μουσικοσυνθέτης «έστυψε» παρόλα αυτά στα δάχτυλα του την Stratocaster όπως ελάχιστοι συνάδελφοί του θα κατάφερναν χαίροντας άκρας Υγείας!



Ζήτησε επανειλημμένα συγνώμη για τις φορές που χρειάστηκε να κάτσει στην καρέκλα ή στο flight case του ενισχυτή του που, όχι, ΔΕΝ ήταν Marshall! «Ξέρω πού παίζω αυτή τη στιγμή με άλλους ενισχυτές, δεν το ξεχνώ, όμως συμπαθάτε με», θα ομολογήσει από σκηνής, «μα κάθε φορά που έχω δοκιμάσει εγώ προσωπικά να βάλω το καλώδιο της κιθάρας μου σε Marshall, μη με ρωτάτε γιατί, ακούγομαι σκατά!», ολοκληρώνει και γελά.



Το 90-λεπτο set όπως αναμενόταν κατακυριεύτηκε από τα όσα εμπεριέχονται στο πρόσφατο "Luther's Blues - A Tribute To Luther Allison" από την Provogue / Mascot Records. Όμως στα διαλλείματα του ενός λεπτού που επιχειρούσε ο λευκός καλλιτέχνης ανάμεσα στα τραγούδια, πέρα από τον έγχρωμο μέντορά του, όχι μονάχα δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον άνθρωπο που φταίει για το ότι τον γνωρίζει κάθε οπαδός των hard rockin’ blues, μα τον εκθείασε θα έλεγα: τον John Mayall που πλέον είναι ογδόντα χρονών. Δικαίως! Αφού και ο Walter, όπως και τόσοι άλλοι επώνυμοι συνάδελφοί του (Clapton, Green, Taylor, Mandel, Montoya κ.α.) είναι γνήσιος απόφοιτος της Μεγάλης του Mayall Σχολής. Των Bluesbreakers!



Τον ρόλο του encore έπαιξε το θηριώδες "Going Down" του Don Nix που μας έχει ανατριχιάσει πολλάκις από τα δάχτυλα τιτάνων όπως οι Freddie King, Jeff Beck, Stevie Ray Vaughan. Σε εντελώς jam session style, με τον Laurence να συμπράττει παίζοντας (τι διάολο;) πολύ πιο ψυχωμένα από ότι στο δικό του set. Όμως το κλου της βραδιάς ήταν ο tour manager του Walter, Andrew Elt. Έπιασε το μικρόφωνο και, προσωπικά, ένιωσα τη ραχοκοκαλιά μου να ανατριχιάζει! Φαντάσου κάτι σαν τις ερμηνείες του Carl Sentence στο τελευταίο album του Don Airey και είσαι μέσα! Αυτά είναι.



(*) Το Wavendon είναι προάστιο του Milton Keynes κάποια χιλιόμετρα Νοτιοανατολικά του εμπορικού κέντρου. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι αραιά (κάθε μισή ώρα ένα λεωφορείο) και για να μετακινηθείς με ταξί, ειδικά αργά το βράδυ, σου στοιχίζει ο κούκος αηδόνι. Όμως εγώ στάθηκα πολύ τυχερός...

Ένα τεράστιο ευχαριστώ λοιπόν από τα βάθη της καρδιάς μου στον συνομήλικο παιδικό μου φίλο Γιώργο Παραπαντάκη και τη γλυκύτατη μητέρα του, Κάτια, συγκατοίκων μου στην Αθήνα από τη μέρα που βγήκα από τον αμνιακό σάκο, αφού με πήγαν και με έφεραν σώο και αβλαβή ξαγρυπνώντας για μένα. Να 'στε πάντα καλά! 

Κείμενο / φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com