W.A.S.P. @ Gagarin 205, 23/11/12

Τριάντα χρόνια καριέρας. Τριάντα συναπτά έτη στα οποία οι W.A.S.P. -έχοντας εξασφαλισμένη μια σημαντική θέση στην ιστορία του heavy metal- μας χαρίζουν συνεχώς σπουδαία τραγούδια αποδεικνύοντας σε κάθε δουλειά το μεγαλείο τους. Τριάντα χρόνια που όμως δεν γιορτάστηκαν όπως θα τους άρμοζε και θα περίμεναν και οι οπαδοί τους.

Λίγα λεπτά μετά τις 21:00 ήμουν έξω από τον χώρο ελπίζοντας ότι το κοινό θα έχει ξεκινήσει να εισέρχεται, μιας και η συγκεκριμένη ήταν η ώρα που θα άνοιγαν υποτίθεται οι πόρτες. Ο κόσμος πολύς, παρά τις πολλές επισκέψεις που έχουν κάνει στη χώρα μας. Ένα δείγμα του πόσο τους αγαπάει και τους ακολουθεί το ελληνικό κοινό. Το τι ακολούθησε ήταν απερίγραπτο. Με επίσημη ώρα έναρξης τις 22:30, η συναυλία τελίκώς ξεκίνησε στις 23:45. Ακούστηκαν φήμες όπως το ότι το crew των WASP τσακώθηκε με το αντίστοιχο ελληνικό. Κάποιοι άλλοι ανέφεραν ότι υπήρχε θέμα με το merchandise και την μη καταβολή φορών από το group στους διοργανωτές. Ό,τι και αν συνεβη (αναμένοντας και την ανακοίνωση των διοργανωτών) δεν πρέπει να παίζεις με τα νεύρα και την χαρά των ανθρώπων που επέλεξαν να δουν ένα συγκρότημα-θρύλο της μουσικής. Δεν έχεις δικαίωμα να φέρεσαι έτσι σε όλους αυτούς που αν μη τι άλλο σε έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια, είτε λέγεσαι διοργανωτής είτε συγκρότημα.



Με αυτά και με αυτά και μετά από μια εισαγωγή που αποτελούταν από τη γνωστή σειρήνα του πολεμικού συναγερμού και μέρη από τις επιτυχίες τους, οι W.A.S.P. έκαναν την εμφάνισή τους μπροστά στο ελληνικό κοινό που παρ' όλη την ταλαιπωρία του τίμησε δεόντως τη μεγάλη αυτή μπάντα. Ευτυχώς η απόδοση του συγκροτήματος κάπως μαλάκωσε την αναμονή. Από το εναρκτήριο "On Your Knees" μέχρι το τέλος, το συγκρότημα είχε κέφια και διασκέδασε τον κόσμο. Λειτουργώντας επί σκηνής σαν μια καλοστημένη και καλοπροβαρισμένη μηχανή, έδωσε στον κόσμο αυτό που ήθελε, εκτελώντας τα τραγούδια έτσι όπως τους άρμοζε. Με κινήσεις «δουλεμένες στην προπόνηση» έδειξαν ότι τίποτα που έκαναν δεν ήταν τυχαίο.



Όπως είχε δηλωθεί από την αρχή της περιοδείας, το setlist θα ήταν χωρισμένο σε τρία μέρη συνολικής διαρκείας δύο ωρών. Το πρώτο θα είχε κομμάτια από την πρώτη περίοδο του group, το δεύτερο θα είχε ένα τριαντάλεπτο medley του "Crimson Idol" και το τρίτο τραγούδια από την νεότερη καριέρα τους. Όπερ και έγινε λοιπόν και στο πρώτο μέρος ακούσαμε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους όπως τα "L.O.V.E. Machine", "Wild Child", "I Wanna Be Somebody" αλλά και το "Sleeping In The Fire" ενωμένο με το "Forever Free" που δημιούργησε ανατριχίλα αφού ο κόσμος και οι καλλιτέχνες έγιναν πραγματικά ένα. Μαγικό. Το δεύτερο μέρος ήταν μεν από το "Crimson Idol" αλλά διήρκησε περίπου 23 λεπτά, ενώ το τρίτο είχε μόνο τελικά μόνο δύο τραγούδια. Συνολική εμφάνιση γύρω στα 75 με 80 λεπτά. Ο κόσμος συμμετείχε συνεχώς όπως μπορούσε σε κάθε κομμάτι, ειδικά του πρώτου μέρους. Βλέπετε, κάποια κομμάτια όντας κλασικά μένουν ανέγγιχτα στο χρόνο και είναι συνεχώς στα χείλια κάθε οπαδού. Το συγκρότημα από σκηνής, και ο Blackie αλλά και οι άλλοι τρεις που τον πλαισίωναν, έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους προς χάριν του κοινού. Αεικίνητοι, άλλαζαν συνεχώς θέσεις «παίζοντας» με τον κόσμο, ο οποίος είχε δώσει έναν εκρηκτικό παλμό στην όλη εμφάνιση θυμίζοντάς μου την πρώτη επίσκεψη των Accept στη χώρα μας με τον Mark Tornillo. Ο Blackie τραγουδούσε πολύ καλά χωρίς να δείχνει επηρεασμένος από τον χρόνο. Με πολύ λίγες κουβέντες και παραμένοντας εμβληματική φιγούρα εισέπραττε τη λατρεία του κόσμου. Πολλές φορές το όνομά του δόνησε τον χώρο και εκείνος «ατάραχος» απλά κοιτούσε το κοινό, όπως άλλωστε τον έχουμε συνηθίσει. Προσωπικά θα ήθελα να δώσω ένα μεγάλο μπράβο στον drummer που ήταν ένας πραγματικός μετρονόμος για όλους. Θεωρώ ατυχή επιλογή να παίξουν στη μέση το "Crimson Idol", μιας και η μελωδικότητα και οι σχετικά χαμηλωμένες ταχύτητες έριξαν κάπως την ενέργεια του κόσμου που είχε «ανέβει» από τις παλιές επιτυχίες.



Μέχρι εδώ όλα καλά. Όσο ήταν επί σκηνής, η μπάντα ήταν χάρμα ιδέσθαι. Αλλά υπάρχει και η άλλη άσχημη πλευρά. Κε Blackie, το μπλουζάκι που φορούσες ανέφερε "30 Years Of Thunder". Έτσι γιορτάζεις τα 30 χρόνια σου στον χώρο; Παίζοντας τόσο λίγο; Δεν λέω, σίγουρα έχεις μεγαλώσει, αλλά μην αναφέρεις τάχα μου εορταστική περιοδεία κλπ. Απλά δήλωσε ότι βγαίνεις να παίξεις σε venues, έτσι απλά χωρίς λόγο. Έχεις τόσο υλικό, βλέπεις έναν κόσμο από κάτω λυσσασμένο να σε ακούσει και φέρεσαι τόσο ψυχρά και επαγγελματικά; Δεν έχεις κανένα άλλοθι. Δυστυχώς πρέπει να σταματήσεις να κάνεις τέτοιου είδους συναυλίες. Όσο φανατικούς οπαδούς κι αν έχεις, πια η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Έχω μάθει στη ζωή μου να διαχωρίζω τους καλλιτέχνες που σέβονται τους οπαδούς. Εσύ δυστυχώς σέβεσαι μόνο την τσέπη σου από ότι φαίνεται. Ό,τι και να έχει γίνει πιο πριν, βγες και παίξε για αυτόν τον υπέροχο κόσμο που στριμώχτηκε για χάρη σου. Για αυτόν, που ειδικά στις μέρες μας έχει στερηθεί για να έρθει να σε δει. Δεν έχεις δικαίωμα να διαλαλείς χαρές, γλέντια και πανηγύρια, να γεμίζει ο κόσμος τον χώρο και να παίζεις κουτσουρεμένο setlist. Κρίμα...



Το "Blind In Texas" -μετά από μια συγνώμη που ζήτησε από τον κόσμο για κάποια τεχνικά προβλήματα (κάτι που δεν ξέρω αν ήταν αληθές) που δεν επέτρεψαν να παιχτεί η ταινία που συνοδεύει συνήθως την περιοδεία- ήταν το τραγούδι που έκλεισε την εμφάνισή τους. Μια εμφάνιση που θα συζητηθεί, αφού άφησε καλές εντυπώσεις μόνο όσον αφορά στην απόδοση των τραγουδιών. Σε τίποτα άλλο. Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι καπηλεύονται τις δύο ιερές λέξεις που έχουν μεγαλώσει γενιές. Την τελευταία φορά που έπαιξαν επί αθηναϊκού εδάφους τους δικαιολόγησα σε αρκετά που θεώρησα στραβά. Στην εν λόγω βραδιά όχι. Λυπάμαι πολύ Κε Blackie.

Το setlist ήταν:

Πρώτο μέρος:
On Your Knees
The Torture Never Stops
The Real Me
L.O.V.E Machine
Wild Child
Sleeping In The Fire/Forever Free
I Wanna Be Somebody

Δεύτερο μέρος:
The Crimson Idol medley (Titanic Overture/The Invisible Boy/The Idol/The Great Misconception Of Me)

Τρίτο μέρος:
Heaven's Hung In Black
Blind In Texas

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com