Villagers Of Ioannina City, Πλειάδες, Vavoura Band @ Τεχνόπολις, 25/09/15

Έχω δει τους Villagers αρκετές φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτή τη φορά η προσέλευση ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Μιλάμε για πάνω από 6.000 άτομα, έτοιμα να υποδεχθούν τη μπάντα από τα Γιάννενα στην πρωτεύουσα για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις μήνες. Τη μπάντα που λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του πρώτου της full-length, "Riza", έκανε sold-out το Fuzz πέρυσι το φθινόπωρο. Φαίνεται πως το αθηναϊκό κοινό δεν μπορεί να χορτάσει τις αργόσυρτες μελωδίες της Ηπείρου, τις ηλεκτρικά ντυμένες ωδές στην ξενιτειά, στην μέθη, στην αγάπη και στην οργή. Τραγούδια που, ανεξαρτήτου καταγωγής, μας θυμίζουν ποιοι είμαστε.

Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Vavoura Band, ένα ιστορικό ελληνικό συγκρότημα που αποτελείται από τον Johnny Vavouras στη φωνή και στο μπάσο, τον Γιάννη Δρόλαπα στην κιθάρα και τον Θωμά Ανδρέου στα τύμπανα.



Rock τραγούδια ψυχεδελικής διάθεσης με αρκετά στοιχεία της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, αλλά και ανατολίτικα. Ξεχωριστός και ιδιαίτερος ήχος από μία μπάντα ώριμη που κουβαλάει 40 χρόνια παρουσίας και ξέρει να βγάζει την εμπειρία της επί σκηνής. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που παίζουν μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους. Μέσα σε άλλα απέδωσαν και το περίφημο τραγούδι "The Dance Of Aphrodite", που είναι γνωστό και ως το πρώτο βίντεο κλιπ που γυρίστηκε από ελληνική rock μπάντα.

Σειρά είχαν οι Πλειάδες. Εννέα εκπληκτικές φωνές πλημμύρισαν τη σκηνή του Τεχνόπολις αποδίδοντας ελληνικά και γενικώς βαλκανικά δημοτικά τραγούδια a cappella για περίπου 40 λεπτά. Οποιαδήποτε άλλα μουσικά όργανα θα ήταν περιττά. Έξυπνη ιδέα να ανοίξουν και αυτές τη συναυλία στήνοντας την παραδοσιακή διάθεση της βραδιάς με τον καλύτερο τρόπο.



Η Ήπειρος έρχεται αναπόφευκτα στο μυαλό όλων μας, το ίδιο και η Θράκη. Οι αρμονίες τους μεθούν τον αέρα με στίχους άλλοτε στα ελληνικά, άλλοτε στα βουλγάρικα και άλλοτε στα ιταλικά. Παρ' όλα αυτά και ενώ η σκηνή τους άνηκε είχαν ήδη αρχίσει οι υποψίες σχετικά με το αν θα συνόδευαν τους πρωταγωνιστές V.I.C.. Έτσι, λοιπόν, η παρουσία αυτού του πολυφωνικού συγκροτήματος έμελλε να λάμψει και για δεύτερη φορά στο ίδιο βράδυ...

Ώρα 21:30 και τα φώτα χαμηλώνουν. "Kalesma". "Echoes" και τα πρώτα ουρλιαχτά του κοινού σκεπάζουν την κιθάρα. Οι πρώτες νότες του κλαρίνου, όμως, έρχονται να στοιχειώσουν την ατμόσφαιρα και οι ανατριχίλες είναι αναπόφευκτες. Δεν έχουμε να κάνουμε με μία rock συναυλία γιατί οι Villagers ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν.



Όσοι έχετε ζήσει παραδοσιακό πανηγύρι σε κάποιο χωριό της Ηπείρου καταλαβαίνετε τι λέω. Εκεί η μουσική είναι ο οδηγός του χορού. Είναι ο πρώτος χορευτής. Έτσι οι κλασικές μουσικές δομές δεν έχουν τόση σημασία. Γι' αυτόν τον λόγο και τα τραγούδια τους σε ζωντανές εμφανίσεις έχουν μεγαλύτερες διάρκειες. Τα jams δεν γίνονταν για αυτοσχεδιαστικούς λόγους, αλλά για να συνεπάρουν και να μαγέψουν. Αυτή η ξεχωριστή ατμόσφαιρα που ενώνει τις βουκολικές μνήμες με το rock νεύρο είναι το νόημα για να χαθούμε σε τέτοιες βραδιές. Είναι ο λόγος που στο κοινό των V.I.C. θα συναντήσει κανείς από 20-άρηδες μπάχαλους μέχρι 50-άρηδες λάτρεις της παραδοσιακής μουσικής και όλους τους ενδιάμεσους συνδυασμούς. Είναι και ο λόγος που τόσα άτομα χορεύουν χέρι με χέρι κάτω από τη σκηνή (καμιά φορά και πάνω #Resistance_Festival #geoponiki_sxoli).



Αυτή τη φορά, όμως, η μπάντα δεν ήταν μόνη της. Εκτός από όλους τους φίλους και συνεργάτες τους, εκτός από την ασταμάτητη και μαζική συμμετοχή του κοινού, είχαν και τις Πλειάδες που με τις φωνές τους λειτουργούσαν ως ορχήστρα ντύνοντας άριστα τη μουσική. Θέλουμε κι άλλες τέτοιες συνεργασίες, γιατί έτσι γίνονται τα μεγάλα live αξέχαστα. Το "Nova" απογειώθηκε, όπως και το "Jannim", ενώ η "Chalasia" συνοδεύτηκε από τον Γιάννη Μήτση που το τραγουδάει και στον δίσκο.



Όλα καλά μέχρις εδώ. Κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να τρελαίνονται, ενώ σε άλλους ο ενθουσιασμός συγκρατείται. Το δεύτερο μέρος του live, όμως, έμελλε να έχει όλα αυτά που περίμενε τόσος κόσμος να ζήσει. Όλοι ψυλλιαστήκαμε πότε θα έμπαινε το "Zvara" και ο χαμός ήταν ασυγκράτητος. Φωτοβολίδες άναψαν, καπνοί, σπρωξίδι, φώτα και οι φωνές μας ξεπέρασαν τα ηχεία. Καπάκι σκάει και το "Ti Kako" και οι Πλειάδες έδειξαν για άλλη μια φορά πόσο μπορούν να απογειώσουν ένα τραγούδι. Νομίζω πως ειδικά το τελευταίο δεν μπορεί να ξεπεραστεί, ο ηλεκτρισμός πέρασε στην ατμόσφαιρα.



Στη συνέχεια ακούσαμε το "Krasi" με τον κύριο Γιάννη Χαλδούπη στο κλαρίνο, ο οποίος με την παρουσία του έκανε το πάντρεμα της rock συναυλίας με την παραδοσιακή γιορτή συνειδητό σε όλους μας. Η Αγία Τριάδα ("St. Triad"), αυτό το medley τριών κλασικών ηπειρώτικων τραγουδιών ("Πήγαινα Το Δρόμο, Δρόμο", "Ζαλίζομαι" και "Έχω Ζάλη") μαζί με το "Karakolia", την περίφημη διασκευή σε ένα από τα πρώτα ρεμπέτικα που γράφτηκαν ποτέ (1928), έκλεισαν ιδανικά τη βραδιά γύρω στις 11:30, 12 παρά... δεν ξέρω, δεν με νοιάζει. Αυτό που με νοιάζει είναι να ακούσω άλλο ένα τραγούδι. Έτσι κι έγινε, λοιπόν, κατόπιν προτροπής του frontman Αλέξη Καραμέτη, ξανακούσαμε το "Zvara" σαν μοναδικό encore που έπαιξαν γι' αυτούς και για εμάς με την προϋπόθεση να μείνει μεταξύ μας (ναι καλά).



Συνοψίζοντας: ήχος φανταστικός, απόδοση μπάντας άψογη, μπάσο και τύμπανα σε απόλυτη συμμαχία, ένταση ικανοποιητική, συμμετοχή και προσέλευση μαζική και διοργάνωση αξιοπρεπής. Θεωρώ πως ο ανοιχτός χώρος ήταν έξυπνη επιλογή και πραγματικά τυχερή, αφού η μέρα του live απειλείτο από βροχές. Βέβαια και να 'βρεχε δεν θα ψαρώναμε γιατί οι V.I.C. είναι, χωρίς αμφιβολία, μια από τις σημαντικότερες μπάντες που έχουμε σ' αυτή η χώρα.



Τώρα υπομονή. Υπομονή για καινούργιο δίσκο; Καινούργια τραγούδια; Αλλαγή κατεύθυνσης; Δεν γνωρίζω. Όμως ελπίζω το καλοκαίρι του ’16, ένα βράδυ, να τους ξαναδούμε μέσα σε ένα ξέφωτο στη Μαλακάσα, για να είμαστε ακόμη περισσότεροι και να ξαναζήσουμε αυτή τη μουσική μέσα στα βουνά. Εκεί που γεννήθηκε.

Υ.Γ.: Τι λέτε να έκανε αυτό το drone πάνω από τα κεφάλια μας; Λέτε να σκάσει του χρόνου κάνα DVD "V.I.C. In Athens" και να 'χουμ' άλλα;

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com