Vavoura Band @ Vinilion, 01/11/13

Οι Vavoura Band αποτελούν αναμφισβήτητα μία από τις ιστορικότερες αγγλόφωνες rock μπάντες που ανέδειξε ο τόπος μας. Σχηματίστηκαν το 1976 από τον Johnny Vavoura (μπάσο, φωνή) και τον Γιάννη Δρόλαπα (κιθάρα) και πορεύτηκαν σαν ένα κλασικό power trio, αλλάζοντας κατά διαστήματα διάφορους drummer. Η πρώτη τους δουλειά ήταν ένα single τριών κομματιών το 1980. Δύο χρόνια αργότερα συμμετείχαν με δύο κομμάτια στη συλλογή "Happening '82". Το 2003 κυκλοφόρησαν τη συλλογή "Live - The Early Days" που περιλαμβάνει ζωντανές ηχογραφήσεις τους από τον Σεπτέμβρη του 1977 έως τον Οκτώβρη του 1981 και λίγο αργότερα μία ακόμη συλλογή με μουσικές που έγραψαν κατά καιρούς για ταινίες και ντοκιμαντέρ ο Vavouras και ο Δρόλαπας ("Τώρα Το Λένε... Ethnic - Soundtracks For Films"). Tα τελευταία χρόνια, με τον Θωμά Ανδρέου πλέον πίσω από τα τύμπανα, συνεχίζουν τα live και αυτό το διάστημα ετοιμάζουν, έπειτα από 37 ολόκληρα χρόνια, τον πρώτο τους ολοκληρωμένο studio δίσκο.

Έχοντας χάσει αρκετές φορές στο παρελθόν -είτε από παράλειψη, είτε από ατυχή συγκυρία- την ευκαιρία να πους παρακολουθήσω σε μια ζωντανή τους εμφάνιση, θα ήταν αμαρτία να αφήσω ακόμη μια ευκαιρία να πάει χαμένη. Κάπως έτσι βρέθηκα την Παρασκευή το βράδυ στο Vinilion των δυτικών προαστίων, ένα όμορφο καφέ-μπαρ που διαθέτει σκηνή και φιλοξενεί συχνά συναυλίες. Λίγο μετά τις 23:00, ο Johnny, o Γιάννης και ο Θωμάς πήραν τις θέσεις του στη σκηνή και ξεκίνησαν το set τους χαλαρά, διασκευάζοντας το θαυμάσιο "Slabo Day" του Peter Green. Αυτή ήταν και η μοναδική διασκευή που ακούσαμε εκείνο το βράδυ, καθώς για τις επόμενες δύο περίπου ώρες πραγματοποιήθηκε μία αναδρομή σε μερικά από τα σπουδαία τραγούδια του παρελθόντος της μπάντας, καθώς και ένα άλμα στο μέλλον με αρκετά από τα καινούργια τραγούδια που προορίζονται για τον πρώτο ολοκληρωμένο studio δίσκο των Vavoura Band.



Με ξεχωριστό σίγουρα ενδιαφέρον και ένα αίσθημα συγκίνησης παρακολούθησα να αποδίδονται ζωντανά κομμάτια όπως τα "All Alone", "I Ain't The Junkie", "Park House Blues", "Love Strucken Man" και "Dead End", αλλά και τα κινηματογραφικά "Αγροτικό" και "Ο Χορός Της Αφροδίτης". Αυτό που έχει πάντως μεγαλύτερη σημασία, είναι ότι το κλασικό ύφος των Vavoura Band, το heavy rock δηλαδή της δεκαετίας του 1970 δηλαδή με επιρροές ανά περίπτωση από τα blues, την ψυχεδέλεια και την παραδοσιακή μουσική του κόσμου αποτυπώνεται άψογα και στα καινούργια κομμάτια. Από το classic rock του "Call The Doctor" και το southern "I'm Burning My Bridges" μέχρι τους αυτοσχεδιασμούς και το εντυπωσιακό ορχηστρικό "Isabella" (όπου η μπάντα άγγιξε ακόμη και το proto metal τύπου "Sails Of Charon") εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι ο επερχόμενος, πολυσυλλεκτικός δίσκος των Vavoura Band έχει τις δυνατότητες να προκαλέσει αίσθηση στους απανταχού λάτρεις του 70s rock. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως όλες οι εκτελέσεις ήταν φυσικά εξαιρετικές, με τον ήχο, παρά τις περιορισμένες δυνατότητες του χώρου, να καλύτερος σε σχέση με αυτόν που ακούμε τις περισσότερες φορές στα γνωστά, μεγάλα club.

Δεν θα μπορούσα να κλείσω αυτήν την ανταπόκριση χωρίς να αναφερθώ ξεχωριστά στα τρία μέλη των Vavoura Band. Ο γνωστός στο ευρύ κοινό για τις υποκριτικές του ικανότητες Johnny Vavouras μπορεί να μην χάνει, όπως απέδειξε, το χιούμορ του όταν εμφανίζεται με τους Vavoura Band, διαθέτει όμως το ταλέντο και τη δυνατότητα να τιμήσει και με το παραπάνω τη θέση του frontman σε μια classic rock μπάντα υψηλού επιπέδου. Ο Γιάννης Δρόλαπας είναι γνωστό πως θεωρείται ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες που διαθέτει η χώρα μας και δικαιολόγησε απόλυτα με το αβίαστο, παρ’ότι περίτεχνο, παίξιμό του αυτή του την φήμη. Ο Θωμάς Ανδρέου τέλος στα τύμπανα, εκτός από τις δεδομένες ικανότητες που διαθέτει σαν επαγγελματίας μουσικός, φαίνεται πως έχει δέσει άψογα με τους δύο «παλιούς», συμπληρώνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο την τριάδα.

Αναμένοντας λοιπόν με ιδιαίτερη ανυπομονησία τα καινούρια τραγούδια των Vavoura Band και ανακουφισμένος που κατάφερα επιτέλους να δω ζωντανά μια από τις πιο ιστορικές μπάντες που διαθέτει η χώρα μας, προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους αγαπούν τη μουσική της δεκαετίας του 1970 και δεν έχουν δει ζωντανά τους Vavoura Band, να το πράξουν το συντομότερο. Ειδικά για τους φίλους του κλασικού rock, η παράλειψη είναι σημαντική