Up The Hammers (Heathens From The North, Virgin Steele, Heir Apparent, Lethal κ.ά.) @ Κύτταρο, 26-27/02/16

Ο συναυλιακός μαραθώνιος του φετινού, ενδέκατου Up The Hammers Festival ξεκίνησε την Πέμπτη το απόγευμα από το An Club με το Warm Up Show. Διάφορες αναποδιές της τελευταίας στιγμής δεν μας επέτρεψαν να καλύψουμε το συγκεκριμένο event όπως θα θέλαμε, οπότε θα προχωρήσουμε σε μια πιο συνοπτική παρουσίαση, πριν από την αναλυτικότερη καταγραφή όσων σπουδαίων διαδραματίστηκαν στο Κύτταρο την Παρασκευή και το Σάββατο.

Warm Up Show (Blaspheme, Mayfair, Doomocracy, Hardraw, Skullwinx) @ An Club, 25/02/16

Τον χορό άνοιξαν λίγο μετά τις 19:00 οι Γερμανοί πιτσιρικάδες Skullwinx με το βαρβαρικό heavy metal τους. Παρότι δεν είχαν σύμμαχό τους τον ήχο, φάνηκαν πολύ καλύτεροι σε σχέση με το studio και το εμπνευσμένο θεματολογικά από τους άθλους του Ηρακλέως (βεβαίως βεβαίως) ντεμπούτο τους, "TheMissions Of Heracles". Ιδανικό κλείσιμο η διασκευή στην κομματάρα των Pretty Maids, "Back To Back", που παίζει να έχω να την ακούσω ζωντανά από το '98 και το θρυλικό live των InnerWish στο Αγρίνιο.

Η συνέχεια άνηκε στους Κυπρίους Hardraw που παρουσίασαν ένα αναλόγου διάρκειας (γύρω στα 35 λεπτά δηλαδή) σετ. Διαθέτοντας καλύτερο ντράμερ από τους προκατόχους τους στην σκηνή, φάνηκε να είναι συνολικά πιο δεμένη μπάντα, αποδίδοντας πειστικότατα το άλλοτε μελωδικό και άλλοτε speedαριστό power / epic metal τους. Ο σαφώς περισσότερος κόσμος φάνηκε να διασκεδάζει αρκετά, με αποκορύφωμα τον Panzerικό ύμνο "Heavy Metal Union" στο φινάλε.

Στα πρόσωπα των Doomocracy φαίνεται πως επιτέλους έχουμε βρει άξιους πρεσβευτές του παραδοσιακού doom, όπως επιβεβαιώθηκε και από την εξαιρετική εμφάνιση των Κρητικών. Μπροστά σε λιγότερο αλλά άξιο κόσμο, παρουσίασαν το προ διετίας ντεμπούτο τους "The End Is Written", με αρωγό τον πολύ καλό (παλιακό και ξερό) ήχο στα τύμπανα και έναν τρομερό μπασίστα. Οι Solitude Aeturnus μπορούν να αισθάνονται περήφανοι για τα τέκνα τους και οι Morgana Lefay, ίσως και να ζήλευαν την εκτέλεση του "Maleficium".

Οι Αυστριακοί μελαγχολικοί progsters Mayfair θα πρέπει να μοιραστούν με τους Vardis τον τίτλο της περισσότερο out of the box εμφάνισης του τριημέρου, αν και το ύφος τους θα πρέπει να κάνει γκελ στους παλαιοdoomsters. Έχοντας επιστρέψει το 2010 από ένα δεκαετές διάλειμμα, χώρεσαν στο σετ τους υλικό από τα ένδοξα 90s (βλέπε "Behind" EP) μέχρι τις πρόσφατες μέρες τους, αποδεικνύοντας πως διαθέτουν ακόμη την κλάση ιδιαίτερης μπάντας. Παλιοί και νέοι fans να σημειώσουν την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ "Our Fire Starts Here" στις 15 Απριλίου.

Μία ακόμη ιδιαίτερη περίπτωση θα πρέπει να θεωρούνται και οι Γάλλοι Blaspheme, καθώς πρωτοστάτησαν στο ευρωπαϊκό underground metal των '80s με στίχους στην μητρική τους γλώσσα. Κι εκεί που παλιότερα πίστευες πως αποκλείεται να δεις ποτέ ζωντανά τέτοιες μπάντες, πλέον αρκετές μας έχουν επισκεφθεί για συναυλίες. Βασιζόμενοι στο δεύτερο και καλύτερο άλμπουμ τους, "Désir De Vampyr", ικανοποίησαν το γεμάτο στο μεγαλύτερο βαθμό An και τους λάτρεις του παραδοσιακού όσο δεν πάει heavy metal, κλείνοντας παράλληλα με τον καλύτερο τρόπο την προθέρμανση του φεστιβάλ. Στα αξιοσημείωτα η εμφάνισή τους με δύο διαφορετικούς ερμηνευτές.

Κρίνοντας συνολικά το Warm Up Show αλλά και σε σχέση με την περσινή αντίστοιχη εμπειρία, διοργανωτικά όλα κύλησαν και πάλι ομαλά, ενώ στο μουσικό κομμάτι καλύφθηκαν όλα τα γούστα από πέντε μπάντες που είχαν να δώσουν πράγματα. Το σημαντικότερο όλων πάντως είναι ότι οι Πέμπτες πριν από το κυρίως πιάτο του Up The Hammers, αποτελούν μία μικρότερη αλλά άξια εκδοχή ενός σπουδαίου πλέον φεστιβάλ, με αποτέλεσμα να μπορούν να σταθούν και ανεξάρτητα ως event.

Θοδωρής Ξουρίδας

Day One (Virgin Steele, Lethal, Vardis, Ironsword, Tempest, Sacral Rage, Seven Sisters) @ Κύτταρο, 26/02/16

Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ έμελε να έχει από αξιοπρεπεις έως σαρωτικές εμφανίσεις, με αποκορύφωμα την τρομερή παρουσία των Lethal και εξαίρεση δυστυχώς το φιάσκο των Virgin Steele, που δεν πλησίασαν ούτε στο ελάχιστο την αίγλη που συνηθίζεται να έχουν οι headliners του Up The Hammers.

Λίγο μετά τις 15.00, την αυλαία θα άνοιγαν οι Bρετανοί true metallers Seven Sisters. Μπροστά σε αρκετό κόσμο για την ώρα, παρουσίασαν ουσιαστικά τη μπάντα τους στο κοινό, παίζοντας αξιοπρεπώς για περίπου μισή ώρα υλικό από το 7-ιντσο single και το demo τους ("Τhe Warden", "Lost In Time"). Είχαν την ατυχία, εξαιτίας προβλήματος υγείας στα μάτια, να μην έχουν μαζί τους τον lead κιθαρίστα τους, οπότε αναγκάστηκαν να αναπροσαρμόσουν το setlist και το παίξιμό τους. Στάθηκαν αρκετά καλά, ήταν συμπαθείς σαν φυσιογνωμίες και μουσικά θύμισαν κάποιους mid-tempo Enforcer (όχι τόσο εμπνευσμένους). Ίσως η εικόνα τους, σαν φουλ κουαρτέτο, να είναι αρκετά καλύτερη από ό,τι είδαμε στη σκηνή του Up The Hammers, που πάντως δεν φάνηκε να χάλασε και κανέναν.

Το πάρτυ, όπως αναμενόταν, ξεκίνησε στους τρομερούς Αθηναίους tech-thrashers Sacral Rage, oι οποίοι έδωσαν άλλο ένα επαγγελματικό show, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική τους τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό. Άριστη σκηνική παρουσία (ο τραγουδιστής τους έσκασε στη σκηνή με το ζουρλομανδύα -κάτι που τείνει να καθιερωθεί πλέον στις ζωντανές εμφανίσεις τους- για να τραγουδήσει το παρανοϊκό "En Cima Del Mal"), χειρουργική ακρίβεια στις εκτελέσεις των τραγουδιών τους (ο κακός χαμός σημειώθηκε φυσικά στις κομματάρες του ντεμπούτου LP τους, "Illusions In Infinite Void") και εξαιρετική, για το νεαρό της ηλικίας τους, επαφή με τον κόσμο.

Δυστυχώς, το παρ' ολίγο σαραντάλεπτο σετ, φάνηκε πολύ περιορισμένο για αυτή τη γκρουπάρα, που θα μπορούσε εύκολα να ήταν πιο ψηλά στο line-up της συγκεκριμένης μέρας του φεστιβάλ. Έπαιξαν και μια λυσσασμένη διασκευή στο "Phantasmagoria" των Annihilator (μεγάλη επιρροή για το συγκρότημα), αφήνοντας τους πάντες με ανοιχτό το στόμα.

Μετά τη θυελλώδη εμφάνιση των Sacral Rage,  οι Γερμανοί Tempest είχαν δύσκολο έργο. Χαρακτηριστικό είναι ότι αρκετός κόσμος που συνωστίσθηκε στις πρώτες σειρές νωρίτερα στους Αθηναίους, βγήκε προς τα έξω να κάνει ένα διάλειμμα από τα decibel.

Παρ' όλα αυτά και μολονότι το τεχνικό και μελωδικό (επ' ουδενί «φλώρικο», πάντως) power metal των Tempest δεν είναι και ό,τι πιο ξεσηκωτικό για ένα φεστιβάλ όπως το Up The Hammers, η μπάντα τα έδωσε όλα και για περίπου 40 λεπτά έδωσε κάτι παραπάνω από μια τίμια συναυλία, έχοντας ωραίο ήχο, στιβαρό παίξιμο (στα ντραμς τούς βοήθησε, απροβάριστος σχεδόν, ο τωρινός ντράμερ των Manilla Road, Andreas Neuderth) και σεμνή σκηνική παρουσία. Ομολογώ πως δεν είχα ιδέα για τους Tempest μέχρι το UTH, όμως με κέρδισαν, όπως πιστεύω και όσους παρέμειναν και τους παρακολούθησαν επί σκηνής.

Tα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν επικίνδυνα γύρω στις έξι το απόγευμα, όταν το σκηνικό είχε στηθεί για να υποδεχτεί τους Πορτογάλους τραμπούκους Ironsword, οι οποίοι ήταν επιβλητικοί το λιγότερο, και με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο και την δίψα για αληθινό επικό metal, οι Ironsword συνεπήραν με την εμφάνισή τους τον κόσμο για σχεδόν πενήντα λεπτά.

Εμφανιζόμενοι σαν τρίο, θυμίζοντας ένα κινούμενο tribute κατά πρώτον στους Manilla Road και κατά δεύτερον τους Omen, έπαιξαν κομμάτια από όλες τους τις δουλειές ("Ancient Sword Of The Damned", "Burning Metal", "Forging The Sword" κλπ), ενθουσιάζοντας τους πάντες. Τι κι αν ο Tann δεν είναι ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου, τι κι αν ο ντράμερ τους μπορεί να πάθει εγκεφαλικό αν χρειαστεί να αλλάξει ξαφνικά το tempo σε ένα τραγούδι, οι Ironsword ικανοποίησαν με την εμφάνισή τους 100%, αφήνοντας μόνο στάχτες και αίματα (και τα πλατιά χαμόγελα των οπαδών τους), για τους άτυχους που θα τους ακολουθούσαν στη συνέχεια.

...Αυτοί θα ήταν οι Βρετανοί παλαίμαχοι Vardis, του ήρωα Steve Zodiac και της παρέας του. Οι Vardis κλήθηκαν να αντικαταστήσουν τους Αμερικανούς epic metallers Visigoth, οι οποίοι ακύρωσαν την εμφάνισή τους, προς απογοήτευση αρκετών οπαδών (και εμένα μεταξύ αυτών, καθώς το άλμπουμ τους, "The Revenant King", ήταν μέσα στις κορυφαίες κυκλοφορίες του είδους για το 2015). Το πιο rock 'n' roll και κεφάτο στυλ της μπάντας, έμοιαζε τελικά σαν το απαραίτητο μουσικό διάλειμμα μεταξύ αυτού που προηγήθηκε και αυτού που θα ακολουθούσε στο πρόγραμμα του φεστιβάλ. Όσοι παρακολούθησαν την πενηντάλεπτη εμφάνισή τους (ως ήταν αναμενόμενο, με τη μερίδα του λέοντος να προέρχεται από το μακρινό ντεμπούτο τους, "100 MPH", του 1980) έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι, ικανοποιώντας και το βίτσιο του να έχεις παρακολουθήσει άλλο ένα θρυλικό μέλος του ΝWOBHM κινήματος.

Στις 20:23 ήρθε η ώρα για τους Αμερικανούς τεχνικούς power metallers Lethal, την κατά τη γνώμη μου καλύτερη, με διαφορά από τη δεύτερη, μπάντα αυτής της ημέρας του φεστιβάλ. Με φόντο πίσω τους το εξώφυλλο του "Programmed", αφιερωμένο στον κιθαρίστα τους Eric Cook, ο οποίος έχασε τη μάχη με τον καρκίνο το 2012, οι Lethal εμφανίστηκαν με τρεις κιθαρίστες επί σκηνής, παρουσιάζοντας ζωντανά τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους και παραδίδοντας μαθήματα αμερικάνικου τεχνικού power metal. Εντυπωσιακές εκτελέσεις, με έναν Tom Mallicoat (φωνητικά) ερχόμενο από άλλο πλανήτη και με τους κιθαρίστες να αποδίδουν ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια των κομματιών, όπως ακριβώς αυτές ακούγονται στις στούντιο εκτελέσεις τους! Ο Mallicoat, μολονότι έβηχε και ξερόβηχε, υποθέτω από υπερβολική συστολή, καθώς απευθυνόταν στον κόσμο μεταξύ των τραγουδιών, όταν ερχόταν η ώρα να τραγουδήσει, αποδείκνυε ότι ο χρόνος δεν τον έχει ακουμπήσει καθόλου, και «χτυπούσε» κάθε νότα στο δόξα πατρί, αφήνοντας το κοινό εκστασιασμένο.

Όπως ήταν αναμενόμενο, παροξυσμός σημειώθηκε στις κομματάρες του Programmed ("Fire In Your Skin", "Immune", "Obscure The Sky" κλπ), αλλά και στους υπόλοιπους, καλά κρυμμένους ύμνους που ακούστηκαν ("Just Before Dawn", "Distortion", μεταξύ άλλων). Πραγματικά, οι Lethal σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους, με μια χορταστική και σεμιναριακή εμφάνιση, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε πώς στο καλό δεν τα κατάφεραν ποτέ τους εμπορικά και πόσο άδικο είναι να τους θυμάται ο κόσμος ως «κλώνους των Queensryche»... Μακάρι, λέω εγώ, να μπορούσαν να πιάσουν οι τωρινοί 'Ryche έστω και τη μισή απόδοση των Lethal, συναυλιακά.

Το φιάσκο της βραδιάς θα αποτελούσαν, δυστυχώς, οι Virgin Steele. Ένα συγκρότημα με βαριά ιστορία, πολλούς σημαντικούς δίσκους και αμέτρητα κλασικά τραγούδια, μοιάζει σήμερα με μια άχαρη σκιά του εαυτού του. Ο mainman της μπάντας, ο τραγουδιστής / πληκτράς / συνθέτης / στιχουργός David DeFeis, είναι, κατά τεκμήριο (εφόσον θες να παίρνεις όλα τα εύσημα για τα θετικά, θα πάρεις και όλο το κάζο για τα αρνητικά, μίστερ) ο κύριος υπεύθυνος για τη σημερινή κατάντια των Steele, τόσο δισκογραφικά (γελάει ο κόσμος) όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις:

Ένα ενοχλητικό echo / delay στα φωνητικά του DeFeis (διότι προφανώς δεν μπορεί να τραγουδήσει και πίστεψε ότι με αυτό το «κόλπο», θα ξεγελάσει τους τριτοκοσμικούς) και γενικά ένας απαράδεκτα πρίμος ήχος καθόλη τη διάρκεια του set τρυπούσε τα τύμπανα των αυτιών μας, κάνοντας την εμπειρία της παρακολούθησης του show τους πραγματικά βασανιστική. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Ed Pursino στην κιθάρα και του σχετικά καλού setlist που επελέγη ("Kingdom Of The Fearless", "Dust From The Burning", "Invictus", "The Burning Of Rome", "Queen Of The Dead", κλπ), οι Virgin Steele απέτυχαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες του κοινού, αλλά και να ανταπεξέλθουν στο βάρος του να είσαι headliner σε ένα τέτοιο festival, όπως το Up The Hammers (θυμηθείτε τις εμφανίσεις των headliners σε όλα τα UTH που προηγήθηκαν, και βρείτε μου έστω μία που να πλησιάζει το χάλι των Virgin Steele. Τουλάχιστον την τελευταία φορά που τους είδαμε στο Κύτταρο, το 2011, είχαν στάθηκαν με σχετική αξιοπρέπεια...). Δυστυχώς, οι Steele ήταν το κακό επιδόρπιο στο πλούσιο και χορταστικό μενού της πρώτης ημέρας του φετινού Up The Hammers festival.

Βασίλης Σκιαδάς

Day Two (Heathens From The North, Heir Apparent, Ruthless, Below, Etrusgrave, Solitary Sabred, Endomain) @ Κύτταρο, 27/02/16

Η δράση το Σάββατο ξεκίνησε νωρίτερα από τις 15:00, καθώς για τις 14.30 ήταν προγραμματισμένο signing session με τα δύο μέλη των Heavy Load που τίμησαν το Up The Hammers με την παρουσία τους. Eddy Malm και Styrbjörn Wahlquist βρέθηκαν στην είσοδο του Κυττάρου και για μία περίπου ώρα υπέγραφαν κατά κύριο λόγο βινύλια και φωτογραφίζονταν με τους οπαδούς. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η άψογη συμπεριφορά τους, ενώ μια σχετική είδηση είναι η σοβαρή πιθανότητα να επανακυκλοφορήσουν επιτέλους επίσημα τα άλμπουμ της μπάντας (είναι ντροπή, νομίζω κάτι θα κάνουμε γι' αυτό, ήταν τα ακριβή λόγια του Eddy).

Πρώτη μπάντα που βρέθηκε στην σκηνή ήταν οι συμπατριώτες μας Endomain και, δεδομένου του άχαρου ρόλου τους (να ανοίξουν δηλαδή μπροστά σε λίγο κόσμο), δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα.

Αναμενόμενα το σετ τους βασίστηκε στο πρόσφατο ντεμπούτο τους, "Step In The Machine", και υφολογικά περιελάμβανε λίγο πολύ όλες τις τάσεις του κλασικού metal ήχου (heavy, epic, power, progressive) σε περισσότερο σύγχρονες και λιγότερο παραδοσιακές φόρμες. Χωρίς τα υπόλοιπα μέλη να υστερούν σημαντικά, την παράσταση έκλεψαν ο τραγουδισταράς Stratis Steele και ο παιχταράς John Luna Tsimas στο μπάσο, σε μια συνολικά ικανοποιητική εμφάνιση από μία δεμένη πεντάδα.

Την σκυτάλη από τους Αθηναίους πήραν οι Κύπριοι Solitary Sabred, που εμφανίστηκαν μπροστά σε αρκετό κόσμο δεδομένης της ώρας και σίγουρα αρκετούς ένθερμους οπαδούς τους (δεν ήταν και λίγοι οι επισκέπτες από την Μεγαλόνησο). Ως μπάντα ήταν σίγουρα πολύ καλή, με τον frontman να κλέβει τις εντυπώσεις, ενώ όσον αφορά το ύφος τους, ανάλογα με τα γούστα του καθενός θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από μέτριοι έως πολύ καλοί.

Το κατά βάση power metal τους με πολλές αλλαγές στις ταχύτητες και τις διαθέσεις (άλλοτε τυπικό και άλλοτε πιο επικό) δύσκολα θα μπορούσε να ικανοποιήσει τους πάντες, θετικό όμως είναι το ότι δεν σε άφηνε και αδιάφορο. Στα συν καταγράφονται και τα κιθαριστικά solo, καθότι επηρεασμένα σε μεγάλο βαθμό από την παράνοια του Mark Shelton.

Τους Ιταλούς Etrusgrave τους είχα παρακολουθήσει και το 2012 στα πλαίσια της δεύτερης ειδικής εκδοχής του Up The Hammers (πριν από τους Manilla Road), και οφείλω να ομολογήσω πως αντίθετα από τις προσδοκίες μου παρουσιάστηκαν αρκετά καλύτεροι. Παρότι κιθαρίστας και μπασίστας είχαν μερικά ακόμη χρόνια στην πλάτη τους δεν μάσησαν, επικουρούμενοι από έναν πιτσιρικά ντράμερ και έναν πολύ καλό τραγουδιστή.

Το περίεργο, ιταλικής προέλευσης επικό heavy metal δεν κούρασε, καθώς αποδόθηκε αρκετά πειστικά, με αποκορύφωμα την εκτέλεση του θρυλικού στους underground κύκλους "Colossus Οf Argil", κομματιού που είχε ηχογραφήσει πριν από τρεις περίπου δεκαετίες με τους Dark Quarterer ο Fulberto Serena.

Τις doom πινελιές τις βραδιάς προσέθεσαν οι Σουηδοί Below, βασιζόμενοι στο προπέρσινο ντεμπούτο τους, "Across The Dark River". Χωρίς να έχουν τον καλύτερο δυνατό ήχο και την αμέριστη (συμ-)παράσταση του κοινού, μετέδωσαν με αρκετά επαγγελματικό τρόπο τις διδαχές των Candemass (epicus doomicus metallicus λέμε) και άφησαν αρκετούς με το στόμα ανοιχτό καθώς διέθεταν έναν τραγουδιστή που θα μπορούσε να φορέσει με άνεση τα παπούτσια του Bruce Dickinson.

Οι φανατικοί φίλοι της μπάντας θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί με την πρώτη ever ζωντανή εκτέλεση του ομώνυμου κομματιού του δίσκου, ενώ ιδανικό ήταν το κλείσιμο με το "The Whitechapel Murderer" που παρέσυρε με χαρακτηριστική άνεση ακόμη και τους αδαείς στο αυθόρμητο sing-along.

Έπειτα από τα τέσσερα πρώτα, πάνω κάτω σαραντάλεπτα σετ, το πράγμα άρχισε να ζορίζει επικίνδυνα, καθώς θα περνούσαμε στα βαριά χαρτιά της δεύτερης ημέρας. Η δεύτερη αρχή έγινε με τους Ruthless, που πραγματοποίησαν μέσα σε μία ώρα σαρωτική εμφάνιση, με δυο-τρεις ενστάσεις. Εξαιρώντας τα σχετικά μεγάλα κενά ανάμεσα στα κομμάτια, τον ήχο που θα μπορούσε να είναι καλύτερος (χαρακτηριστικά ο ντράμερ δεν είχε ένταση στα χτυπήματά του στο ταμπούρο) και ίσως την επιλογή κομματιών (αρκετά καινούρια παρότι καλά), οι Αμερικανοί power metallers έσπειραν.

Με έναν εξαιρετικό συνδυασμό συνολικής απόδοσης και ρεπερτορίου, μας υπενθύμισαν πως καμιά φορά είναι αρκετό να διαθέτεις μερικά δολοφονικά riff, χαρακτηριστικά lead και εξαιρετικά ρεφρέν για να ξεχωρίσεις. Εξαιρετικός φυσικά ήταν και ο Sammy DeJohn που παρά την ηλικία του κατάφερε και έβγαλε φωνή. Μεγαλύτερος χαμός έγινε στα ομώνυμα κομμάτια του EP και του πρώτου full-length ("Discipline Of Steel" και "Metal Without Mercy" αντίστοιχα), ενώ όσο καλά κι αν ήταν τα τρία τραγούδια του περσινού "They Rise" και τα δύο ολοκαίνουργια (που ήταν), τουλάχιστον ένα "Hardcore" μου έλειψε. Για όσους τέλος δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν τους Αμερικανούς, ενημερωθήκαμε πως η εμφάνιση μαγνητοσκοπήθηκε για την κυκλοφορία ενός DVD, οπότε εκτός από τις αναμνήσεις μας θα υπάρξουν και πειστήρια.

Μετά την μάλλον απογοητευική εμφάνιση του 2012 εξαιτίας της κακής προετοιμασίας της μπάντας με αποκορύφωμα την επιλογή ενός αταίριαστου τραγουδιστή, υπήρχε η ελπίδα πως οι Ηeir Apparent θα επέστρεφαν στην χώρα μας για να ρεφάρουν. Κυριότερος λόγος ήταν η παρουσία του τραγουδιστή Will Shaw, που όπως φάνηκε από τα διάφορα βίντεο που είχαν διαρρεύσει, διαθέτει εξαιρετική φωνή. Αυτό που συνέβη όμως, με δυσκολία το περίμεναν ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι. Ακριβώς στις 21.00, η πεντάδα των τριών παλιών σε τύμπανα, μπάσο, κιθάρα και των δύο νεότερων σε πλήκτρα και φωνή, βρέθηκε στην σκηνή του Κυττάρου εκκινώντας με το "Dragon's Lair", για να εντυπωσιάσει το κοινό που πλέον είχε γεμίσει τον χώρο.

Ο ήχος είναι πολύ καλός, οι εκτελέσεις πιστότατες, τα πλήκτρα βρίσκονται όπου πρέπει για να γεμίσουν ιδανικά τα κενά και ο Shaw, όσο μπόι του λείπει, τόση φωνή βγάζει, αφήνοντας άφωνους τους περισσότερους. Περιττό να αναφέρουμε ότι το rhythm section είναι σχεδόν αψεγάδιαστο ενώ το χαρακτηριστικό, εφετζίδικο παίξιμο του Gorle ζωντανεύει στο 100%. Χαμός με τρομερό sing-along επικρατεί στο "Hands Of Destiny" και το "Tear Down The Walls", με την μπάντα να συνεχίζει ακάθεκτη και να κλείνει στο σαραντάλεπτο μια δεκάδα τραγουδιών με το "Masters Οf Invasion". Στο ορχηστρικό "R.I.P." ο Shaw αφήνει την σκηνή για να πάρει τις απαραίτητες ανάσες, και επανέρχεται για τα περισσότερο μελωδικά κομμάτια, πριν την κορύφωση με τα τρομερά "Keeper Of The Reign" και "Another Candle". Ο επίλογος μιας ονειρεμένης εμφάνισης γράφτηκε στα ογδόντα περίπου λεπτά με το "Cacophony Οf Anger", ουδείς θα πρέπει να έμεινε παραπονεμένος και εν τέλει αρκετοί θα πρέπει να περιμένουν ήδη την επιστροφή των Αμερικανών, ευελπιστώντας και στην κυκλοφορία νέου υλικού, τώρα που ή μπάντα έχει στρώσει. Είπα καθόλου "Graceful Inheritance"; "Graceful Inheritance" λοιπόν!

Η πιο ξεχωριστή στιγμή του φεστιβάλ εφέτος έμελλε να είναι η εμφάνιση της tribute μπάντας στους τεράστιους Heavy Load με την ονομασία Heathens From Τhe North, που τίμησε με την παρουσία στην σκηνή ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των Σουηδών, Eddy Malm. Η μπάντα αποτελείτο από τα 3/4 των Strikelight (Θοδωρής Βογιατζής στα τύμπανα, Νίκος Παπακώστας στην lead κιθάρα και Γιώργος Σωτηρόπουλος στο μπάσο), τον Μανώλη Καραζέρη στις ρυθμικές κιθάρες και τον Βαγγέλη Κρούσκα των Valor στα φωνητικά. Ο ήχος ήταν μάλλον ο καλύτερος που ακούσαμε, με τα τύμπανα να ακούγονται πεντακαθαρά και τον Παπακώστα να διαθέτει ένα εξαιρετικό tone. Από την άλλη θα ήθελα ο Κρούσκας να ακούγεται πιο δυνατά, αλλά πρόκειται για λεπτομέρεια που δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία.

Την μεγαλύτερη σημασία αντιθέτως είχε η παρουσία του ορεξάτου Eddy Malm για τέσσερα τραγούδια, έστω σε ντουέτο με τον Βαγγέλη, χωρίς να έχει την καλύτερη φωνητική απόδοση και χωρίς να κρατάει κιθάρα. Οι εκτελέσεις ήταν εξαιρετικές, το μεγαλείο των συνθέσεων των τραγουδιών των Heavy Load αναδείχθηκε με τον καλύτερο τρόπο από διψασμένους οπαδούς και το πρωτόλειο επικό heavy metal ζωντάνεψε εντός των τειχών του Κυττάρου. Tο κάτι παραπάνω έδωσαν ο πρώτος τραγουδιστής των Doomsword, Nightcomer που έβγαλε ψυχή στο "Free" και η εξαιρετική Marta Gabriel των Crystal Viper στα "Heavy Metal Angels" και Take Me Away". Χαμός έγινε όπως αναμενόταν στα "Singing Swords" και Little Lies", με το "Saturday Night" να κλείνει περίπου στα μεσάνυχτα, παρουσία του Malm, το φεστιβάλ.

Όποιος περίμενε αστέρες του ευρωπαϊκού metal να προσκυνούν τους Ηeavy Load ή κάτι περισσότερο από τον Eddy Malm ή τον Styrbjörn Wahlquist, ίσως να απογοητεύηκε. Κάποιοι ακόμη ίσως να θεωρούν υπερβολική την τοποθετηση των Heathens From Τhe North ως headliners. Εγώ θα πω ότι χωρίς υπερβολές και μετά την κορύφωση με τους Heir Αpparent, μπήκε πολύ όμορφα ο επίλογος του φεστιβάλ, με την σημασία που είχε η παρουσία δύο μελών των Heavy Load αυτές τις δύο μέρες ανάμεσα στα πόδια μας (με την καλή έννοια). Ακόμη και αν δεν γίνει πραγματικότητα το πολυπόθητο reunion, θα έχουμε να λέμε ότι τιμήσαμε (και μας τίμησαν) δύο από τα τέσσερα βασικότερα μέλη μιας θρυλικής μπάντας, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί οπουδήποτε αλλού. Αν δεν ήταν οι Virgin Steele την Παρασκευή (sold out) θα λέγαμε ότι ζήσαμε πολλές ξεχωριστές στιγμές και αρκετές πολύ όμορφες χωρίς καμία μετριότητα. Ας ευχηθούμε ακόμη καλύτερα για του χρόνου τον Μάιο λοιπόν.

Θοδωρής Ξουρίδας

Φωτογραφίες: Chris Lemonis / Christina Alossi