Up The Hammers X: Day 2 (Manilla Road, Slauter Xstroyes, Tribute To Bathory, Crush, Battleroar κ.ά.) @ Κύτταρο, 07/03/15

Έπειτα από το από το warm-up show της Πέμπτης που από πολλές απόψεις προσέγγισε σαν event συνολικά τις κανονικές φεστιβαλικές ημέρες προηγούμενων ετών και την πρώτη ημέρα όπου οι Titan Force έριξαν βαρύ τον ίσκιο τους στις επικές μάχες που προηγήθηκαν, το δέκατο, επετειακό Up The Hammers Festival ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο, σε μια δεύτερη ημέρα που προσέφερε μοναδικές -με όλη την σημασία της λέξεως- συγκινήσεις. Η αναβίωση του μύθου του αξέχαστου γίγαντα Quorthon με το Tribute στους Bathory από εκλεκτούς μουσικούς και πολύ περισσότερο η πρώτη και αποκλειστική εμφάνισή των Manilla Road επί ευρωπαϊκού εδάφους με τον θρυλικό Randy 'Thrasher' Foxe στην σύνθεσή τους, αποτέλεσαν όχι μόνο κορυφαίες στιγμές στην δεκάχρονη ιστορία του φεστιβάλ, αλλά γεγονότα που θα μνημονεύονται ως ιστορικά στους underground metal κύκλους της Γηραιάς Ηπείρου.

Θ.Ξ.

Battle Ram

At the crack of the noon, που λένε και και οι Tenacious D, βγήκαν στη σκηνή οι Ιταλοί Battle Ram και για 30 λεπτά αναλάβανε να ζεστάνουν το κοινό παίζοντας κυρίως τραγούδια από το προ διετίας ντεμπούτο τους "Long Live The Ram".



Η έτερη μπάντα του Gianluca Silvi των Doomsword έκανε ποδαρικό στη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ με το τίμιο επικό metal της, το οποίο προσωπικά δεν με συγκινεί, αλλά μπορούμε να πούμε πως η προσπάθειά τους στέφθηκε με επιτυχία, καθώς φάνηκαν να έχουν αρκετά καλή απόδοση ενώ αίσθηση προκάλεσε και η καλή διασκευή στο "Red Sharks" των Crimson Glory. Για ορεκτικό καθόλου άσχημοι, αλλά τα σπουδαία ήταν ακόμα μπροστά μας.

Κ.Π.

Wrathblade

Οι Wrathblade πάτησαν στη σκηνή του Up The Hammers κατά τις 15:40 και για περίπου 35 λεπτά έπαιξαν με την ψυχή τους το βάρβαρο επικό heavy metal τους, μπροστά σε πολύ κόσμο, τον οποίο χωρίς πρόβλημα κέρδισαν, ήδη με τις πρώτες νότες του "God-Defying Typhoeus", από το ντεμπούτο τους, "Into The Netherworld's Realm" του 2012.



Είδαμε εκδηλώσεις λατρείας από το κοινό (και όχι μόνο από τους Έλληνες), με το συγκρότημα να είναι σε μεγάλα κέφια και να κάνει μια παρουσίαση της καριέρας του, αποδίδοντας εξαιρετικά και τα «παλιά» "Defend The Metal Faith", "Met In Hades" και το πιο πρόσφατο "Vaunted Pride" και κλείνοντας με το ήδη «hit» στις τάξεις του underground epic metal, "Dolorous Shock". Mε λιτή σκηνική παρουσία, όπως αρμόζει στους στίχους τους, με πολλά decibel, αρκετά καλό ήχο και με πολύ headbanging, οι Wrathblade έπαιξαν με αέρα έμπειρης μπάντας και εντυπωσίασαν για άλλη μια φορά επί σκηνής. Ανελέητοι!

Setlist: God-Defying Typhoeus / Flee To Freedom / Defend The Metal Faith / For You / Met In Hades / Vaunted Pride / Dolorous Shock.

Valor

Στις 16:30 ήρθε η ώρα του πιο μελωδικού (μαζί με τους Titan Force, φυσικά) συγκροτήματος του διημέρου, τους Valor. H πληκτράτη εισαγωγή οδηγεί στην κομματάρα τους, "Answer's Yonder", που ζωντανά ακούγεται πάντα πιο εντυπωσιακή και σιγά-σιγά οι Valor ζεσταίνονται και ζεσταίνουν τον κόσμο, που αρχίζει να ξαναγεμίζει το χώρο του Κύτταρου. Πάντα δεμένοι και κεφάτοι, έχουν την τύχη να διαθέτουν χαρισματικό frontman και ψαρωτικό κιθαριστικό δίδυμο (ακούστε τα lead κιθαριστικά μέρη και ιδίως τα solo τους και θα καταλάβετε) και τα πλήκτρα τους αντί να νερώνουν, ενισχύουν τον επικό χαρακτήρα της μουσικής τους.



Δικαίως τίμησαν όλες τους τις δουλειές, ενώ μας παρουσίασαν και ένα όμορφο καινούργιο κομμάτι ("Crown Of Evermore"), από το φρέσκο τους επτάιντσο, "The Crown And The King". Ο ήχος τους ήταν δυνατός αλλά όχι αρκετά διαυγής, όμως οι ίδιοι για 40 λεπτά άφησαν το στίγμα τους στο κοινό του Up The Hammers, παίζοντας αλάνθαστα και συμπεριλαμβάνοντας στο set τους την -και ηχογραφημένη πλέον- διασκευή στο "The King" των Accept, σήμα - κατατεθέν των ζωντανών εμφανίσεών τους. Ελπίζουμε να τους βλέπουμε πιο συχνά live, γιατί πραγματικά ήταν απολαυστικοί!

Setlist: The Journey Begins / The Answer's Yonder / Choices / Witch's Tear / V.A.L.I.S. / Follow Me / Into The Night / Crown Of Evermore / The King / On The Final Day.

Battleroar MK II

Η μεσαία σύνθεση των Battleroar, αυτή δηλαδή με την οποία ηχογράφησαν τα τρία πρώτα full-length τους, έκανε την εμφάνισή της στις 17:35 και για τρίτη συνεχόμενη ημέρα, οι ύμνοι των 'Roar ακούστηκαν στο Up The Hammers, κι αυτή τη φορά σε έντονο συγκινησιακό κλίμα. Χωρίς βιολί στη σύνθεσή του τώρα (αλλά και χωρίς "Finis Mundi"...), με πολλή ορμή και με εμφανή ανάμεσα στα πέντε μέλη την αίσθηση ότι «ποιος-ξέρει-πότε-θα-ξαναπαίξουμε-μαζί-εμείς-οι-πέντε», το συγκρότημα έγραψε άλλη μια μεγάλη εμφάνιση στο βιογραφικό του.



Ο κακός χαμός έγινε ξανά στα "Death Before Disgrace", "Hyrkanian Blades", "Metal From Hellas" (το οποίο προλόγισε θαυμάσια ο Marco Concoreggi) και φυσικά στο "Battleroar", κατά το οποίο τους συνόδευσε στη σκηνή και ο Βαγγέλης Κρούσκας των Valor και αυθεντικός τραγουδιστής της μπάντας. Δίχως άλλο, οι Battleroar είναι η εμβληματική πλέον μπάντα του ελληνικού επικού metal (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διάφορες μπάντες του ήχου «συνδέονται» μαζί τους, ενώ διαθέτουν ένα ισχυρότατο fan base), και έγιναν δικαίως, για ένα τριήμερο, το house-band του Up The Hammers festival, το κοινό του οποίου τους αγκάλιασε με θέρμη.

Β.Σ.

Setlist: The Wrathforge / Dragonhelm / Sword Of Crom / Death Before Disgrace / Metal From Hellas / ***/  Hyrkanian Blades / Battleroar.

Crush

Επόμενοι στην σειρά, με μια μικρή καθυστέρηση σχετικά με την προκαθορισμένη ώρα έναρξης τους, εμφανίστηκαν οι Crush, ένα από τα μακροβιότερα και πιο αγαπητά σχήματα της χώρας μας. Ένα συγκρότημα το οποίο όπου έχει παίξει και ήμουν παρών ποτέ δεν είχε άσχημη απόδοση. Το μόνο παράπονο ήταν ότι δεν ακούγαμε καινούργιο υλικό από αυτούς, κάτι που ευτυχώς λύθηκε στο Up The Hammers: «Άνοιξαν» την εμφάνισή τους με το mid tempo "20 Years Ago" από την επερχόμενη δουλειά τους και αργότερα έπαιξαν και το πιο γρήγορο "On The Cross".



Και τα δυο τραγούδια χάρισαν χαμόγελα αφού είναι στο ύφος όσων έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής από αυτούς. Σαφώς όμως θα έχουν καλύτερης κριτικής με πιο πολλές ακροάσεις όταν θα δει το φως της δημοσιότητας το νέο άλμπουμ. Η εμφάνιση τους ήταν κουτσουρεμένη χρονικά εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας του frontman, κάτι που είχε ήδη ανακοινωθεί από την επίσημη σελίδα του σχήματος στο Facebook. Όσα τραγούδια όμως αποδόθηκαν ζωντανά, με σύμμαχο τον καλό ήχο, ήταν άκρως ικανοποιητικά. Άλλωστε τα "Kingdom Of The Kings", "Run To The Highway", "Unborn" και "Morpheus World" θα παραμένουν αθάνατα δείγματα ελληνικού heavy metal.



Γενικά όμως η όλη τους εμφάνιση ήταν κάπως άνευρη και σαφώς όχι στο επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει. Ήταν μάλλον περισσότερο «αναγκαστική» για να μην την ακυρώσουν παρά ουσιαστική. Δεν πειράζει όμως. Ελπίζω με την έλευση της νέας δουλειάς τους να κάνουν μια ζωντανή εμφάνιση όπως τους αρμόζει και αξίζει, σαφώς προς τέρψη του κοινού. Αναμένω με μεγάλη αγωνία το νέο τους υλικό.

Θ.Μ.

Setlist: 20 Years Ago / Kingdom Of The Kings / Run To The Highway / Unborn / On The Cross / Morpheus World.

Tribute to Bathory

Η ανακοίνωση πως θα υπάρξει tribute μπάντα στους Bathory που θα αποτελούνταν από μέλη των Battleroar, Wishdoom, Marauder, Fragile Vastness, είχε ενθουσιάσει πολλούς καθώς η μουσική του μακαρίτη Quorthon είναι πολύ αγαπητή. Επίσης ο Alan Averill των Primordial θα πλαισίωνε τα υπόλοιπα μέλη, οπότε το όλο εγχείρημα αποκτούσε αυτομάτως ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Επέλεξαν να ανοίξουν με το "Shores In Flames" από το "Hammerheart" και αμέσως έγινε ξεκάθαρη η πιο heavy metal προσέγγιση που έδωσαν στη μουσική των Bathory. Τεχνικά αρτιότατα, ο Alan κερνούσε πόνο, αλλά το συναίσθημα ήταν αδύνατον να το συλλάβουν, κάτι που ήταν έως έναν βαθμό αναμενόμενο.



Συνέχεια στο ίδιο μοτίβο με το "Through Blood By Thunder" από το "Twilight Of The Gods" με τον Nemtheanga να είναι αρκετά ψαρωτικός φορώντας την κουκούλα του και τείνοντας συνεχώς την βάση του μικροφώνου προς το κοινό. Το "Home Of Once Brave" ήταν το δεύτερο τραγούδι που ακούσαμε από το Hammerheart με το "A Fine Day To Die" να εκπροσωπεί ιδανικά το "Blood Fire Death". Για το τέλος επιλέχθηκε το "Enter The Eternal Fire", για το οποίο στη σκηνή ανέβηκαν ο Σάκης και ο Γιώργος των Rotting Christ. Αν και δεν δηλώνω οπαδός της black metal περιόδου των Bathory, μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι που τους αρέσει αυτή η περίοδος της μπάντας, ίσως και να μην ικανοποιήθηκαν από την λιγότερο «ακραία» προσέγγιση του τραγουδιού.



Γενικά κρίνοντας την προσπάθεια, θεωρώ πως η όλη φάση είχε τα ρίσκα της καθώς η ατμόσφαιρα της μουσικής του Quorthon πολύ δύσκολα μπορεί να αναπαραχθεί. Το setlist ίσως χρειαζόταν να είναι λιγάκι διαφοροποιημένο, ενώ και η διάρκεια του set θεωρώ πως θα μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερη. Πάντως για να λέμε του στραβού το δίκιο δεν πιστεύω πως υπήρξε κάποιος που ξενέρωσε με την όλη φάση, απλά μάλλον ίσως παραείχαμε ενθουσιαστεί και είχαμε υπέρμετρες προσδοκίες. Η μπάντα τουλάχιστον, είχε πολύ καλή απόδοση, έβγαλε ψυχή και ο κόσμος διασκέδασε με την εμφάνισή της. Δεν είναι και λίγο αν αναλογιστούμε τι νούμερο παπούτσια επέλεξαν να γεμίσουν .

Κ.Π.

Setlist: Shores In Flames / Through Blood By Thunder / Home Of Once Brave / A Fine Day To Die / Enter The Eternal Fire (με τον Σάκη και τον Γιώργο από Rotting Christ).

Slauter Xstroyes

Έχοντας υπόψη την εξαιρετική κατά τα λεγόμενα εμφάνιση των Slauter Xstroyes στο πέμπτο Up The Hammers το 2010, περίμενα με αρκετή περιέργεια την επανεμφάνιση των Αμερικανών στην χώρα μας. Βλέπετε η ιδιαιτερότητα του ύφους τους είναι τέτοια που καταρχάς αναρωτιέσαι εάν το υλικό θα αποδοθεί τουλάχιστον ικανοποιητικά και έπειτα σε ποιον βαθμό θα ανταποκριθεί το κοινό. Τελικά, οι τέσσερις Αμερικανοί -τουλάχιστον όσον αφορά την απόδοση τους- ήταν εκπληκτικοί, ενώ πιστεύω ότι κέρδισαν ακόμη και όσους εξακολουθούν να τους θεωρούν υφολογικά εκκεντρικούς.



Για όσους δεν γνωρίζουν για τί είδους μπάντα μιλάμε, οι Slauter Xstroyes θεωρούνται ως μια από τις πρώτες μπάντες του U.S. power που progressive-ίσανε, και το πράξανε σχεδόν με ακραίο τρόπο πίσω στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80, περιλαμβάνοντας στην μουσική τους στοιχεία από το ευρύ φάσμα του rock μέχρι το thrash. Αυτό ακριβώς το «πράγμα» βιώσαμε και το Σάββατο το βράδυ στο Κύτταρο, άψογα εκτελεσμένο και με πολύ καλύτερο ήχο σε σχέση με τις παραγωγές του "Winter Kill" και του "Free The Beast". Μοναδική ένσταση στα αυτιά μου ήταν οι φωνητικές ακροβασίες του Steven Reimer, παραδεχόμενος όμως ότι αποτελούν μέρος του «μύθου».

Όσον αφορά τα υπόλοιπα μέλη, ο Rik Kroll στα τύμπανα και ο «πολύς» Brent Sullivan στο μπάσο έχτισαν ένα τρομερό rhythm section, που συμπλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο ο εξαιρετικός -σε ήχο και απόδοση- Paul Kratky. Το βάρος δόθηκε αναμενόμενα στο θρυλικό στους underground κύκλους "Winter Kill", τα επτά κομμάτια του οποίου -αν δεν κάνω λάθος- παίχτηκαν όλα, με την σειρά που υπάρχουν στο άλμπουμ και προκάλεσαν αναμενόμενα τις πιο ένθερμες αντιδράσεις. Συλλογικό highlight ήταν νομίζω το ομώνυμο κομμάτι του ντεμπούτου και προσωπικό η σολάρα του Kratky στο φινάλε του "Black Rose Αnd Thorns".



Γενικότερα, οι Slauter Xstroyes με την συγκεκριμένη ωριαία εμφάνισή τους δικαιολόγησαν γιατί τοποθετήθηκαν τόσο ψηλά στο billing της δεύτερης ημέρας, προσφέροντας παράλληλα μια διαφορετική οπτική στο κατά βάση επικόφρον κοινό του Up The Hammers - όπως συνέβη σε αντιστοιχία και την πρώτη ημέρα με τους Titan Force. Εξίσου αν όχι περισσότερο σημαντικό όμως είναι ότι δικαιολόγησαν απόλυτα τον cult following που έχουν, κερδίζοντας συνάμα τουλάχιστον την εκτίμηση και τον σεβασμό στις τάξεις των μη μυημένων.

Setlist (με επιφύλαξη): Free The Beast / Dignified Disaster / Winter Kill / No Idea / The Stage / City Of Sirtel / Charlotte / Black Rose And Thorns / Mother, Mother Fucker / Metal's No Sin / NSZ 190.

Manilla Road

Για τους Manilla Road οι συστάσεις, ειδικά στο ελληνικό κοινό που τους αγαπούσε ανέκαθεν, είναι περιττές. Αρκεί μόνο να πούμε πως οι Αμερικανοί, έχοντας στογγυλοκαθίσει στον θρόνο του underground / επικού heavy metal, δεδομένα αποτελούν την ιδανική επιλογή για το κλείσιμο των μεγαλύτερων φεστιβάλ του είδους και ήταν αδύνατον αυτό να μην συμβεί και στο δέκατο, επετειακό Up The Hammers.

Η στιγμή που όλοι περίμεναν έφτασε λίγο μετά τις δέκα και το ιδανικό μπάσιμο με το αγαπημένο "Flaming Metal Systems" από την συλλογή "U.S. Metal Vol. IΙΙ" προκάλεσε φυσιολογικά υπέρμετρο ενθουσιασμό στο γεμάτο Κύτταρο. Η επιλογή να παιχτούν στην συνέχεια τα οχτώ από τα δέκα κομμάτια του ενός μηνός "The Blessed Curse - After The Muse" προκάλεσε αναπόφευκτο μούδιασμα στην μεγαλύτερη μερίδα του κοινού, που αφυπνίστηκε στο μέτρο του δυνατού από τα παλιά, αλλά όχι ευρέως γνωστά "Cage Of Mirrors" και "Far Side Of The Sun".



Για να είμαστε δίκαιοι, είναι απολύτως σεβαστή η επιλογή της μπάντας να παρουσιάσει ζωντανά αρκετά τραγούδια από την ολοκαίνουρια της δουλειά, την οποία προφανώς πιστεύει αρκετά. Επιπλέον, αν ως κοινό θέλεις να ακούσεις μόνο παλιά και αγαπημένα τραγούδια, στην τελική δεν σέβεσαι την μπάντα που προσπαθεί και παραμένει δημιουργική. Και από την στιγμή που έχει παίξει στο παρελθόν μεγάλα σε διάρκεια set, προ τριετίας έχει δώσει συναυλία μόνο με παλιά -εξαιρουμένου ενός- κομμάτια και έχει ανακοινώσει ότι θα παίξει συνολικά πάλι τρεις ώρες, αν παραπονιέσαι για την παρουσίαση του νέου υλικού, τότε είσαι μάλλον αχάριστος.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, είναι αλήθεια πως τα οχτώ νέα κομμάτια ήταν πολλά όπως και να διαμορφωνόταν το setlist, ενώ εάν ήταν γνωστό ότι θα παρουσιαστεί το νέο άλπμουμ στα πλαίσια ενός άτυπου release show, ο κόσμος θα ήταν κάπως προετοιμασμένος και θα αποδέχονταν ευκολότερα την επιλογή της μπάντας. Προσωπικά θα ήμουν απολύτως σύμφωνος εάν στην θέση δύο νέων κομματιών συμπεριλαμβάνονταν το "The Veils Of Negative Existence" και ένα ακόμη της προ Thrasher περιόδου.  Όπως και να ‘χει, καλύτερη στιγμή πριν το ανεπανάληπτο ντεμαράζ κομματιών από το "Crystal Logic" αποτέλεσε το "Falling" με τον Shelton να λάμπει (πότε θα βγει αυτό το ακουστικό solo άλμπουμ;), ενώ θετικότερες εντυπώσεις άφησαν τα "The Blessed Curse", "Kings Of Invention", "Reign Of Dreams" και "Luxiferia's Light".



Για τα τέσσερα κομμάτια του θρυλικού "Crystal Logic" που έκλεισαν ιδανικά το πρώτο μέρος του set δεν υπάρχουν και πολλά να πεις, παρά να αναλογιστείς πως αν ποτέ παιχτεί ζωντανά στην χώρα μας ολόκληρο το άλμπουμ σίγουρα θα προκύψουν απώλειες. Βροντερά sing along, υψωμένες γροθιές, crowd surfing και ανελέητο head banging στα "The Ram" και "The Riddle Master", επιπλέον χαμός στο απόλυτο hit "Necropolis" και ιδανικό φινάλε με το ομώνυμο να αποδίδεται σε όλη την μεγαλοπρέπεια από μία μπάντα που φαίνεται να βρίσκεται στην καλύτερη φάση της μετά το 2000 πορείας της: Ο ακούραστος 'Shark' θα φύγει από την σκηνή μόνο όταν είναι να πετάξει για την Valhalla, o 'Hellroadie' μας τον θυμίζει όλο και περισσότερο στα καλύτερά του και το rhythm section του Neudi και του Josh κρίνεται στην παρούσα φάση ιδανικό.

Manilla Road with Randy 'Thrasher' Foxe

Πόλος έλξης και μεγάλο απωθημένο για τους απανταχού "Roadsters" που επιτέλους θα εκπληρώνονταν ήταν φυσικά το δεύτερο set με τον μέγα κοπανιστή Randy Foxe να κρατάει ανάποδα τις διπλάσιες σε μέγεθος μπαγκέτες και να ασελγεί στα δέρματα. Προηγουμένως και αφού είχε μεσολαβήσει ένα μισάωρο περίπου διάλειμμα, είχε έρθει ή ώρα να απονεμηθεί από την διοργάνωση αναμνηστικό με την ονομασία "Shield Of Honor" στους κορυφαίους Mark Shelton, Randy Foxe, Kenny Powell και Harry Conklin, στον άνθρωπο πίσω από το Keep It True Festival, Oliver Weinsheimer, καθώς και στον δικό μας Γρηγόρη Βαρσάμη της Eat Metal Records, ο οποίος έθεσε τα θεμέλια των επικών - underground συναυλιών στην χώρα μας με τους Brocas Helm το 2001.



Εν τέλει το σύνθημα δόθηκε με το εναρκτήριο riff του "Open The Gates" και στα πρώτα χτυπήματα του "Thrasher" ο χρόνος σταμάτησε, κατά άλλους γυρίσαμε 25 με 30 χρόνια πίσω, ή όπως ανέφερε και ένας συντοπίτης, «τότε ο Randy ξεκίνησε να παίζει και η ζωή δεν θα 'ταν ποτέ η ίδια». Οι όποιες αμφιβολίες για την απόδοση του ευγενούς γίγαντα εξαιτίας των αρκετών παραπάνω κιλών που κουβαλάει σβήστηκαν μονομιάς, και για τα πρώτα δεκαπέντε περίπου λεπτά βρέθηκα να κοιτάω αποσβολωμένος προς το drum set, μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που βλέπουν τα μάτια μου και ακούνε τα αυτιά μου.

Στα τρία επόμενα κολλητά κομμάτια, ενωμένα υπό τον τίτλο (σαν άλλοτε) "Masque Of The Red Death By The Hammer Of The Witches" ο Randy έφτασε στα όριά του, η ταχύτητά του και η δύναμη με την οποία εξαπέλυε τα χτυπήματά του εξακολουθούσε να είναι απίστευτη, συνταράσσοντας ολόκληρο το set, με αναπόφευκτη ίσως συνέπεια κάποια λαθάκια συγχρονισμού στο τελείωμα του ύμνου "Witches' Brew" (αχ αυτά τα γυρίσματα) και την έναρξη του "Taken By Storm". Μέσω του εξαιρετικού "Road Of Kings" οδηγηθήκαμε στην κορύφωση και το μεγαλειώδες sing-along του αγαπημένου "Divine Victim", ενώ οι τόνοι έπεσαν αναμενόμενα στο φλοϋδικής εισαγωγής, μεγαλοπρεπές "The Ninth Wave" που και αυτό τραγουδήθηκε δεόντως.

Και ξανά πάλι τα ίδια... Στο "Dementia" φλερτάραμε με την παραφροσύνη, στο "Mystification" είδαμε με τα μάτια μας στο break το εξωπραγματικό παίξιμο στα τύμπανα πριν το απίθανο solo του Shelton και στο "Haunted Palace" ο δείκτης της ταχύτητας έπιασε κόφτη, με τον Randy δυστυχώς να έχει ταλαιπωρήσει πλέον σε μια αναστρέψιμο βαθμό τον αριστερό του βραχίονα. Από το "Out Of The Abyss" ακούσαμε μόνο το σπονδυλωτό "War In Heaven", μιας και το "Helicon" δεν παίχτηκε παρότι προλογήθηκε, και σιγά σιγά γράφτηκε μέσα σε λίγο περίεργο κλίμα ο κατά τα άλλα απίθανος επίλογος με δύο κομμάτια από το " The Courts Of Chaos": To παρ’ ολίγο ομώνυμο "Into The Courts Of Chaos" και το απαγορευμένο στην Νότια Κορέα "The Prophecy".



Το κλίμα ανάμεσα στα μέλης της μπάντας ήταν περίεργο και κάπως στενάχωρο γιατί ήταν εμφανές ότι ο Randy με δυσκολία μπορούσε να συνεχίσει, από την άλλη όμως ο τεράστιος αυτός drummer ήθελε όσο τίποτα να επιδείξει στο κοινό μία ακόμη θρυλική πτυχή του ταλέντου του, ήτοι να παίξει ταυτόχρονα τύμπανα και πλήκτρα! Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, η άνεσή του στη ταυτόχρονη εκτέλεση στα δύο όργανα ήταν χαρακτηριστική, αποδεικνύοντας με έναν ακόμη τρόπο πόσο ξεχωριστή μπάντα ήταν οι Manilla Road στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80.

Η αμηχανία στο κλείσιμο του set πάντως, τόσο ανάμεσα στα μέλη της μπάντας όσο και στο ταλαιπωρημένο κοινό, δεν είναι ικανή να μειώσει ούτε κατ’ ελάχιστο την μια εμφάνιση που θα μνημονεύεται ως η πιο ξεχωριστή συναυλιακή στιγμή των Manilla Road στην χώρα μας. Και αυτό πολύ απλά γιατί βιώσαμε στον απόλυτο βαθμό και χωρίς καμία έκπτωση τις εικόνες που πλάθαμε με την φαντασία μας ακούγοντας τους δίσκους που κυκλοφόρησε από το '85 μέχρι το '90 ο Mark μαζί με τον Randy. Τέλος και για να μην υπάρχει απολύτως καμία σκιά, απόλυτο respect στην μπάντα που σε καμία περίπτωση δεν εκμεταλλεύτηκε το όνομα του 'Thrasher' και υπερέβαλε εαυτόν προσφέροντας στους οπαδούς ό,τι περισσότερο μπορούσαν να ζητήσουν. Τέτοια υποψία θα υπήρχε σε δυο-τρεις διεκπαιρεωτικές εκτελέσεις κομματιών- και όχι σε ένα set πιστών εκτελέσεων που ξεπέρασε την μιάμιση ώρα. Up The Hammers, Down The Nails!

Θ.Ξ.

Αντί Επιλόγου: Κρίνοντας συνολικά τις τρεις βραδιές του δέκατου, επετειακού Up The Hammers, μπορούμε να πούμε ότι όλα κύλησαν όπως θα περίμενε ακόμη και ο πιο αισιόδοξος. Οι μπάντες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, η διοργάνωση ήταν άψογη από όλες τις απόψεις παρά τους δεδομένους χωρικούς περιορισμούς και το φεστιβάλ αποτέλεσε όπως περιμέναμε με την ανακοίνωσή του μια εμπειρία ζωής. Πολλά συγχαρητήρια λοιπόν στους μουσικούς, σε όσους δούλεψαν για να τρέξει σωστά το event, σε όλους όσους το παρακολούθησαν χωρίς να δημιουργηθεί κανένα παρατράγουδο, και φυσικά στον Μανώλη Καραζέρη, τον άνθρωπο που οραματίστηκε ένα φεστιβάλ ως οπαδός και το έκανε πραγματικότητα σας επαγγελματίας, με αποτέλεσμα να υπερηφανευόμαστε ότι σαν χώρα διαθέτουμε ένα από τα κορυφαία στο είδος παγκοσμίως, που τιμούν με την παρουσία τους εκατοντάδες ξένοι επισκέπτες.

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Dorina Dragon