Uli Jon Roth @ Κύτταρο, 02/06/13

Αλήθεια #1: Οι Scorpions των 70s και τα τέσσερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν με τον Uli Jon Roth στη σύνθεσή τους με συγκινούσαν ανέκαθεν πολύ περισσότερο από τις μετέπειτα (το ίδιο εξαιρετικές μέχρι κάποιο σημείο) δουλειές των Γερμανών.

Αλήθεια #2: Μπορεί την τελευταία δεκαετία να έχουμε πραγματικά χορτάσει τους Σκορπιούς τα καλοκαίρια και τον Roth τους χειμώνες, ποτέ όμως δεν λέμε όχι όταν έχουμε την ευκαιρία να τους απολάυσουμε μία επιπλέον φορά. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που ο Uli στα live του προσεγγίζει όλο και περισσότερο το συγκρότημα που τον ανέδειξε, δεν πρέπει να αφήνουμε αυτές τις ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες.



Δυόμιση ακριβώς χρόνια μετά την τελευταία του συναυλία στην Αθήνα, ο Roth επέστρεψε στη χώρα μας, δίνοντας εκτός από τις συναυλίες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, άλλες τέσσερις σε Κέρκυρα, Ιωάννινα, Καβάλα και Πάτρα. Ο κόσμος, αν και λίγο πριν τις εννέα ήταν λιγοστός, γέμισε γρήγορα το Κύτταρο με αποτέλεσμα να μην καθυστερήσει ιδιαίτερα η έναρξη της συναυλίας. Αυτή τη φορά το πρόγραμμα δεν είχε καθόλου Electric Sun ή Sky Of Avalon, είχε όμως όπως ήταν αναμενόμενο πάρα πολύ Scorpions και λίγο Hendrix. Πριν διαβάζετε τη συνέχεια, κάντε ένα κόπο να ρίξετε μια ματιά στο setlist και ύστερα επανέρχεστε.



Έχουμε και λέμε λοιπόν: Δυόμισι ώρες μουσικής, επτά τραγούδια από το "In Trance", πέντε από το "Virgin Killer", τέσσερα από το "Fly To The Rainbow", τρία από το "Taken By Force", δύο από το "Tokyo Tapes" και τρεις διασκευές Hendrix. To επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων ήταν φυσικά ο Roth. Είναι πραγματικά να τον χαζεύεις αυτόν τον άνθρωπο, όχι μόνο λόγω του απίστευτου παιξίματός του, αλλά και του τρόπου του που επικοινωνεί με την εξάχορδη. Παρατηρώντας τις κινήσεις του και τη γλώσσα του σώματος, ο χαρακτηρισμός «αέρινος» είναι πραγματικά ο πιο ταιριαστός.



Από highlights πραγματικά τι να πρωτοθυμηθείς. Το "We'll Burn The Sky" με τον Roth να παίζει ακριβώς την μελωδία των στίχων πριν μπει το κουπλέ και να μας στέλνει κάθε φορά αδιάβαστους; Το "Sails Of Charon" που αν το αποδομήσεις, με τόση εκπληκτική μουσική που περιέχει μπορείς να φτιάξεις έναν ολόκληρο δίσκο; Τον εξαιρετικό Γιάννη Παπανικολάου των Rock 'N' Roll Children που εμφανίστηκε σαν guest, απογείωσε το "In Trance" και έδωσε ψυχή στο "Pictured Life"; Τα απίστευτα εκτός στουντιακών εκτελέσεων solo του Uli, όπως αυτό που παρενέβαλε στο "Dark Lady"; To sing-along και τη συμμετοχή του κόσμου στα περισσότερα κομμάτια; Τις απίθανες μπαλάντες κυρίως μέχρι τη μέση και το πρώιμο heavy metal στα πιο δυναμικά κομμάτια; Το σχεδόν doom "Kojo No Tsuki"; Ή το Hendrix κερασάκι στο τέλος;



Ενώ λοιπόν οι εκτελέσεις ήταν εξαιρετικές, το μοναδικό αλλά σημαντικό πρόβλημα της βραδιάς αφορούσε στη σύνθεση του line-up. Το rthythm section (Ule Ritgen στο μπάσο και Jamie Little στα drums) ήταν βέβαια άψογο, η επιλογή του Roth όμως να βρίσκονται συνολικά τρεις κιθαρίστες επάνω στη σκηνή φόρτωσε κατ’αρχάς υπερβολικά τον ήχο. Το χειρότερο όμως ήταν η λανθασμένη επιλογή του τραγουδιστή / κιθαρίστα Niklas Turmann. Το λάθος του στο "Evening Wing" (πήγε να μπει νωρίτερα στο ρεφρέν) ήταν το λιγότερο. Αυτό που μας πείραξε ήταν η μέτρια έως κακή του απόδοσή του σαν ερμηνευτής. Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα τον δυσκόλευε, εκτός όμως από την ομοιότητα της χροιάς του με αυτήν του Meine και τα σημεία που μαζί με τον έτερο ρυθμικό κιθαρίστα David Klisinski συμπλήρωνε τον Uli στα lead, αποτέλεσε πραγματικά τον αρνητικό πρωταγωνιστή της βραδιάς. Τον Steve Owen στα πλήκτρα δεν τον σχολιάζουμε καθόλου γιατί δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου.



Ακόμη και με αυτήν την ένσταση, όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η εμφάνιση του Roth υπενθύμισε με τον πιο εμφατικό τρόπο την ικανότητα των Scorpions να γράφουν καταπληκτικές μελωδίες (αυτό οι Γερμανοί γενικότερα το 'χουνε στο τσεπάκι) και την απίστευτη κιθαριστική δουλειά που προσέφερε στη σκληρή μουσική ο Uli όταν ανακάτεψε τον Henrdix με τη κλασική. Μπορεί λοιπόν να ζήσαμε αρκετές απίστευτες στιγμές, καταλάβαμε όμως επίσης ότι η επιλογή του setlist και η κιθαριστική μαγεία του Γερμανού, όταν δεν συνοδεύονται από έναν καλό ερμηνευτή και αρκετά καλό ήχο, μας χαλάνε δυστυχώς όσο να 'ναι το όνειρο. Ευχόμαστε λοιπόν την επόμενη φορά που θα πάμε να δούμε τον Uli, η επιλογή του τραγουδιστή να είναι πιο προσεγμένη.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com