Ufomammut, Last Rizla @ An Club, 29/03/14

Τις τελευταίες βδομάδες επικρατεί μια έντονη αναμπουμπούλα στα ίντερνετς, τόσο όσον αφορά τις ανακοινώσεις σε Rockwave αλλά και στο Heavy By The Sea. Οι απανταχού true metalheads έχουν φρίξει που μπάντες με μέσο όρο ηλικίας τα εννιάμερα δεν έρχονται για 60ή φορά στην Ελλάδα, με τους διοργανωτές να προτιμούν soft μπάντες μικρού βεληνεκούς όπως οι Deftones. Η φράση «συναυλιακός μεσαίωνας» χρησιμοποιήθηκε τόσο έντονα που είναι στα πρόθυρα του να αποκτήσει συμβολικό χαρακτήρα, ενώ ετοιμάζονται να την τυπώσουν σε πανό και να κατέβουν σε πορεία στο Σύνταγμα. Εν μέσω λοιπόν αυτού του «συναυλιακού μεσαίωνα», η CTS φέρνει τους Ufomammut, τους Ιταλούς τιτάνες που έκαναν τους Scott Kelly και Steve Von Till να τρίβουν τα χέρια τους σαρδόνια όταν τους υπέγραψαν στη Neurot, αυτούς που έκαναν το Roadburn να παραμιλάει πριν δύο χρόνια, αυτούς που θριάμβευσαν με το αριστουργηματικό προ τετρατίας “Eve” και κατέκτησαν αναρίθμητες πρωτιές σε πολλά σπουδαία περιοδικά και site ανά τον κόσμο. Η ίσως σπουδαιότερη και σημαντικότερη doom μπάντα των τελευταίων δέκα ετών ήρθε στην Ελλάδα για πρώτη φορά αποδεικνύοντας περίτρανα ότι αυτό το αστειάκι με τον περίφημο «συναυλιακό μεσαίων» πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή.

Τηρώντας το πρόγραμμα στην εντέλεια, οι Last Rizla ξεκίνησαν τη συναυλία γύρω στις 21:30. Τρίτη φορά που τους βλέπω αλλά τελευταία φορά, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν σε ένα πάρτι της Spinalonga Records, στον ίδιο χώρο πριν τέσσερα χρόνια τουλάχιστον. Πρόκειται για τριμελή μπάντα (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα) που παίρνει την οργανική πλευρά των Isis και με πλουσιότερες δυναμικές και ξέφρενα ξεσπάσματα δίνει μια νέα υπόσταση στον παρωχημένο όρο «post-metal».



Τα ατμοσφαιρικά τους σημεία αποφεύγουν τα αιθέρια κλισέ και χάρη στο στιβαρό rhythm section δίνουν έμφαση στις δυναμικές τους, οι οποίες κοπανάνε κεφάλια στον τοίχο με εξαιρετικό ρυθμό. Δεν ξέρω τι κάνουν γενικά στα live τους (όπως είπα, τους είχα χάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια) αλλά χθες είχαν και μια πολύτιμη βοήθεια. Τον Σταύρο από τους Sadhus. Ο τύπος αυτός είναι πραγματικά τρομερός. Μόλις πριν μερικές μέρες ήταν που ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τους Korsikov (στο live των Sigiriya), προσφέροντας τις υπηρεσίες του και έκανε ένα ήδη πολύ καλό κομμάτι να ακουστεί δέκα φορές καλύτερο.



Έτσι και τώρα, σε δύο κομμάτια αυτή τη φορά ανέβηκε στη σκηνή και έδωσε μια νέα υπόσταση στην instrumental μουσική των Last Rizla, προσθέτοντας τις εκπληκτικές ακραίες κραυγές και τσιρίδες του πάνω στα λυσσασμένα riff, κάνοντας το σχεδόν γεμάτο An, να χαζεύει. Αυτήν τη μπάντα επιβάλλεται να τη μάθει περισσότερος κόσμος, οπότε όπου τους πετύχετε, μην τους χάσετε, θα σας καταστρέψουν το μυαλό.

Μετά το πέρας της παράστασης των Last Rizla και αφού κατέβηκαν από τη σκηνή, πρόσεξα τους τεράστιους ενισχυτές που υπήρχαν από πίσω. Ένας τεράστιος Green στα αριστερά και άλλος ένας... Ufomammut (!) από τα δεξιά, άφηναν μεγαλόπνοες υποσχέσεις για τη συνέχεια της βραδιάς. Υποσχέσεις οι οποίες τηρήθηκαν ευλαβικά. Οι Ufomammut ανέβηκαν στην σκηνή και από τις πρώτες νότες του "Superjunkhead" γίναμε μάρτυρες όλοι μας, ενός ηχητικού τείχους χτισμένου από πηχτό fuzz και τόνους feedback. Τον ήχο τον ακούμπαγες, τον γευόσουν. Εξωπραγματικός ήχος πόσω μάλλον για τα δεδομένα του An που δεν φημίζεται κιόλας γι’ αυτό (αν και για τέτοιου είδους heavy συναυλίες, ενδείκνυται η αλήθεια είναι).



Η επιλογή του να ξεκινήσουν το σετ τους με τα"Superjunkhead" και "Mars" (από τα "Godlike Snake" και "Lucifer Songs" αντίστοιχα), κρίνεται μερικώς αντισυμβατική, αφού τα εν λόγω τραγούδια περιλαμβάνονται στους δύο πιθανόν λιγότερο καλούς δίσκους τους. Από την άλλη και τα δύο αυτά κομμάτια έχουν τις τσίτες τέρμα, κινούμενα σε μια πανκ λογική, οπότε ήταν ό,τι πρέπει για να ανοίξουν με αυτά το show τους αφού ζέσταναν τον κόσμο χωρίς να έχουν παίξει ακόμα κάποιο από τα μνημεία τους. Ούτως ή άλλως, οι Ufomammut είναι μια μπάντα που προσεγγίζει το doom κυρίως εγκεφαλικά, χωρίς να εστιάζει στο πως θα προκαλέσει headbanging (όχι ότι δεν έχουν και τέτοιες σημειάρες φυσικά), αλλά δίνοντας έμφαση στην αποπνικτική ατμόσφαιρα, οπότε αυτά τα κομμάτια τα οποία πάνε κόντρα στην συνήθη λογική της μπάντας, αποτέλεσαν ένα ιδανικό ξεκίνημα.



Τα πραγματικά μνημεία τους ήρθαν στη συνέχεια και τιμώντας ολόκληρη τη δισκογραφία τους, χωρίζοντας το σετ τους ισομερώς, δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο. Είναι η περίπτωση των Ufomammut τέτοια, που όχι μόνο δεν έχουν κακή στιγμή στη δισκογραφία τους, αλλά αντίθετα έχουν τρεις κορυφές ("Snailking", "Idomum" και "Eve") οπότε είτε ανήκεις σε αυτούς που γουστάρουν τα πάντα είτε σε αυτούς που έχουν προσωπικά αγαπημένα, δεν υπάρχει περίπτωση να έφυγες από το An και να μην χαμογέλαγες.



Για κάτι λιγότερο από δύο ώρες οι Ιταλοί γίγαντες σφυροκοπούσαν αδιάκοπα ενώ ακόμα και ανάμεσα από τα κομμάτια πολλές φορές, άφηναν τον Κο. Poia και το «ταυράκι» του να γεμίζει τα κενά με κιθαριστικό noise. Το μπάσο έκοβε την ανάσα χάρη στην εκκωφαντική του ένταση, ενώ σε συνδυασμό με την χαμηλωμένη στα τάρταρα κιθάρα, μοιάζει να έκαναν έναν πρωτοφανή πόλεμο χαμηλών συχνοτήτων που έκανε το στέρνος να πάλλεται και τα μάτια να γουρλώνουν. Οι ψυχεδέλειές τους, όπως ήταν αναμενόμενο live περιορίζονται, αφού δεν υπάρχει κάποιος να έχει την επιμέλεια των moog πέρα από τους ίδιους, αλλά ακόμα και έτσι, οι ψυχεδελικές τους γραμμές ήταν συντριπτικές.



Οι τύποι μας επιφύλαξαν δύο φανταστικά encore, με το δεύτερο να κάνουν και το παιχνίδι τους με το κοινό, κάτι που μάλλον ούτε και οι ίδιοι δεν περίμεναν. Στο "Stardog" συγκεκριμένα, ανάμεσα στο κοψίματα που κάνει το κομμάτι άρχισε ο κόσμος να ουρλιάζει ρυθμικά, οπότε και οι ίδιοι, αυθόρμητα, αποφάσισαν να το τραβήξουν περισσότερο (πριν μπει το δεύτερο ισοπεδωτικό μέρος του κομματιού) και να κάνουν το παιχνίδι τους. Τα έκπληκτα πρόσωπά τους, φανέρωναν ότι δεν τους είχε ξανατύχει κάτι παρόμοιο, οπότε πήραν κι αυτοί κάτι να έχουν να θυμούνται. Τι, μόνο εμείς δηλαδή;



Βασικά όμως ναι. Εμείς θα είμαστε αυτοί που θα τη θυμόμαστε αυτή τη συναυλία για καιρό. Είχε από την αρχή μέχρι το τέλος αυτή τη τη στόφα του ότι βιώνεις κάτι που θα σε σημαδέψει για καιρό. Από το φανταστικό support, στο εκπληκτικό merch (το οποίο περιελάμβανε άπειρες αφίσες σε διάφορα μεγέθη επιμελημένα από το σχεδιαστικό alter ego τους, Malleus, τρία βινύλια, έξι CD και δύο μπλουζάκια) και από εκεί στο ψυχεδελικό video wall που προκαλούσε μαστούρα χωρίς χρήση άλλων ουσιών και φυσικά στην αριστουργηματική, πλήρως επαγγελματική αλλά σε καμία περίπτωση ψυχρή εμφάνιση των εκπληκτικών Ιταλών. Εξωπραγματική βραδιά, εξωπραγματικό show, εξωπραγματικό συγκρότημα. Ευχαριστούμε.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com