Udo Dirkschneider, Anvil, Palace @ Piraeus 117 Academy, 19/03/16

Σύναξη «γερόντων» το Σάββατο στην Πειραιώς, με τον μέσο όρο ηλικίας να είναι πολύ πάνω από τα 30 χρόνια, κάτι που φαντάζει απολύτως λογικό, αλλά κρίμα που δεν παραβρέθηκαν ακόμα περισσότεροι μικρότερης ηλικίας οπαδοί για να πάρουν το μάθημα ιστορίας που έμελλε να διδαχτεί εκείνη την ημέρα. Είχα δει τον Udo τελευταία φορά ζωντανά στο Ρόδον το 1998 αν θυμάμαι καλά και για να πω την αλήθεια δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο άγχος για το αν θα περάσουμε καλά, αλλά σίγουρα δεν περίμενα να γίνει αυτό που έγινε...

Για κάποιο περίεργο λόγο οι Palace βγήκαν νωρίτερα από το αναμενόμενο στη σκηνή, με αποτέλεσμα να παίξουν μπροστά σε πολύ λίγο κόσμο για σχεδόν μισή ώρα. Ήταν αρκετά δεμένοι, είχαν σχετικά καλό ήχο, φάνηκαν να το ευχαριστιούνται αρκετά, ενώ και το ύφος της μουσικής τους ταίριαζε ηχητικά με την όλη βραδιά. Δεν μπορώ να πω πως θαμπώθηκα από αυτό που άκουσα, αλλά για ζέσταμα ήταν ό,τι έπρεπε.

Χωρίς ίχνος καθυστέρησης, ακριβώς στις 20:00, στο σανίδι πάτησαν οι Anvil. Τα δέκα χρόνια από την τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας ήταν όντως πολλά, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο Lips κι έτσι βάλθηκαν/προσπάθησαν να μας αποζημιώσουν από την πρώτη στιγμή που άνοιξαν το σετ τους με το "March Of The Crabs". Ο Lips ήταν αρκετά ευδιάθετος και αν και αρχικά ο χώρος απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί γεμάτος, μέχρι να ακουστούν τα "Winged Assassins" και "Free As A Wind", κάπου στο μέσο της εμφάνισής τους, αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί για να παρακολουθήσει τους Καναδούς.

Δεν ξέρω αν έφταιγε το setlist ή η έλλειψη συνοχής λόγω των μεγάλων σχετικά κενών ανάμεσα στα τραγούδια, αλλά δεν πήρα αυτό που ήθελα από τους Anvil. Νομίζω πως συνολικά η εμφάνιση τους δεν έβγαλε το απαιτούμενο νεύρο, ο κόσμος ήταν σχεδόν απαθής, ενώ και το solo στα drums από τον Reiner θεωρώ πως ήταν αχρείαστο, πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε πως θα μπορούσαν να το αντικαταστήσουν με ένα ακόμα τραγούδι. Η αδυναμία πάντως του Kudlow να αποδώσει το υλικό που τον έχει αναγκάσει να τραγουδά πιο συγκρατημένα ήταν εμφανής και φαντάζομαι έπαιξε και αυτή το ρόλο της.

Από τον τελευταίο δίσκο ακούσαμε μόνο τα "Daggers And Rum" και "Die For A Lie", με το set να ολοκληρώνεται με το υπερκλασσικό "Metal On Metal". Ίσως σε ένα μικρότερο χώρο, με κοινό αποκλειστικά δικό τους να τα πήγαιναν καλύτερα. Δεν απογοήτευσαν, αλλά δεν μας ξετρέλαναν κιόλας.

Μετά τους Anvil, είχε έρθει η ώρα για τον πρωταγωνιστή της βραδιάς να βγει πάνω στην σκηνή και να μας πάρει τα σώβρακα. Τα φώτα σβήνουν, ο David Lee Roth ακούγεται να τραγουδά το "Just A Gigolo" και μετά... "Starlight" και παροξυσμός. Ο Udo ξερνάει τους στίχους των τραγουδιών, ενώ το συγκρότημα που τον πλαισιώνει είναι απλά καταπληκτικό και προσεγγίζει τα τραγούδια με τον απαιτούμενο σεβασμό.

Ο Udo μας στριμώχνει στη γωνιά και μας σφυροκοπά με έναν καταιγισμό από υπερ-ύμνους της πρώην μπάντας του. "Living For Tonite", "London Leatherboys", "Midnight Mover", "Breaker"... βρισκόμαστε μονίμως στο μάτι ενός heavy metal-ικού κυκλώνα και η φάση είναι «πω πω, θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας εδώ μέσα». Σύμμαχοι του κοντού στο όλο εγχείρημα της αναβίωσης της καριέρας του με τους Accept είναι το φοβερό setlist, ο τρομερός ήχος, αλλά ας μην γελιόμαστε, οι μουσικοί που έχει επιλέξει αποδεικνύονται «λίρα εκατό» και άξιοι συμπρωταγωνιστές.

Η μοναδική στιγμή που θα πέσουν λίγο οι ταχύτητες θα είναι στο "Winterdreams", αλλά αμέσως μετά το γκάζι θα πιάσει και πάλι πάτωμα με μια αλληλουχία από τρομερά τραγούδια, όπως είναι τα "Restless And Wild", "Son Of A Bitch", "Up To The Limit", "Wrong Is Right". O Udo δεν δείχνει καμία διάθεση να πιάσει την κουβέντα με το κοινό παρά μόνο να μας προσφέρει τις αγέρωχες «σαν να μην πέρασε μια μέρα» ερμηνείες του και η κανονική διάρκεια του σετ θα κλείσει με το "Losers And Winners".

Ο κόσμος αποθεώνει και φωνάζει ρυθμικά το όνομά του, αν και κανείς λογικός άνθρωπος δεν περίμενε όντως να είναι αυτό το τέλος, αφού δεν είχαν ακουστεί ακόμα τα "Metal Heart", "Fast As A Shark" (με τον κόσμο να τραγουδά ακαπέλα το χαιντι-χαιντο-χαιντα αρχικά) και "Balls To The Wall", όπερ και εγένετο σε καταπληκτικές για ακόμα μια φορά εκτελέσεις. Τα "I'm A Rebel" και "Burning", που επίσης ακούστηκαν κατά τη διάρκεια του encore, θα είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα και μετά από δύο γεμάτες ώρες και 24 τραγούδια θα έρθει η ώρα να πάρουμε τους σμπαραλιασμένους σβέρκους μας και να πάμε να συζητάμε για ώρες το πόσο μαγευτική εμφάνιση ήταν αυτή που μόλις παρακολουθήσαμε.

All in all, που λέμε και στο χωριό μου: Palace τίμιοι, Anvil καλοί αλλά περίμενα περισσότερο κέφι, Udo ισοπεδωτικός. Ο χώρος του Piraeus Academy 117 είναι πολύ καλός και επιτέλους είδαμε στην Ελλάδα ένα venue με κλίση στο δάπεδο για να μπορούν να βλέπουν όλοι. Ο κόσμος τίμησε υπέρ του δέοντος, γεμίζοντας την πλατεία του μαγαζιού (ο εξώστης ήταν κλειστός) και γενικότερα δεν νομίζω πως υπήρχε κάποιος που να μην έφυγε απόλυτα ικανοποιημένος από όλες τις συγκινητικές στιγμές που του πρόσφερε ο μεγάλος αυτός τραγουδιστής. Μεγαλειώδης εμφάνιση λοιπόν από έναν 63χρονο που το λέει ακόμα η ψυχή του. Vielen dank Udo!

ΥΓ: έτσι για να γκρινιάξω λίγο, θα πω πως ήθελα να ακούσω κανα δυο κομματάκια από το "Objection Overruled" που αγνοήθηκε επιδεικτικά.

ΥΓ2: Λατρεύω τωρινούς Accept, αλλά ο Tornillo (που τον αγαπάμε) δεν είναι Udo._