U2, Snow Patrol, Aviv Geffen @ O.A.K.A., 03/09/10

Πολλή παραφιλολογία είχε αναπτυχθεί τον τελευταίο καιρό διαδικτυακώς (και στον ιστότοπό μας) αναφορικά με το αν οι U2 είναι συγκρότημα πρώτης κλάσης ή ένα σχήμα ευνοημένο από media και τύχη. Οι πολλές χιλιάδες κόσμου που κατέκλυσαν το ΟΑΚΑ φάνηκαν να μην έχουν τέτοιου είδους προβληματισμούς, αλλά μονάχα μια απορία: πως είναι οι U2 ζωντανά, τόσα χρόνια μετά τη Θεσσαλονίκη (οι μεγαλύτεροι), και αν αξίζουν την όλη κουβέντα γύρω από το όνομά τους (οι μικρότεροι). Μόνο ο χρόνος και ό,τι ακολούθησε τελικά μπόρεσε να μας δώσει σαφείς απαντήσεις...



Το show άνοιξε ο Aviv Geffen, που στηρίχθηκε, όπως αναμενόταν, στις εξαιρετικές δουλειές των Βlackfield και στα δικά του solo κομμάτια. Η θεατρικότητά του κατασπαράχτηκε από το μεγαλειώδες του σκηνικού και η μελαγχολία του, σε συνδυασμό με τη συχνότητα εμφάνισής του στην Ελλάδα, συντέλεσε στο να περάσει μάλλον απαρατήρητος για τον πολύ κόσμο. Δυστυχώς για τον Geffen η υπερέκθεση φαίνεται να λειτουργεί αρνητικά, καθώς -μιας και τον είχα δει και λίγους μήνες πριν στο Rockwave- κάθε φορά μου φαίνεται όλο και πιο μονοδιάστατος και επαναλαμβανόμενος...

Setlist:
Blackfield (Blackfield) / Pain (Blackfield) / The One / End Of The World (Blackfield) / Mr. Down & Mrs. High / It Was Meant To Be A Love Song

...Πράγμα που δε μπορώ να πω για τους φρεσκότατους Snow Patrol, οι οποίοι πήδηξαν πάνω στη σκηνή για να αναμετρηθούν με το μέγεθός τους (πρωτίστως) αλλά και το μέγεθος του κόσμου, που είχε ήδη μισογεμίσει το στάδιο. Παίζοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα, δεν παρέλειψαν να μας υπενθυμίσουν πόσο τυχεροί νιώθουν που οι U2 τους επιτρέπουν να εμφανίζονται μπροστά σε τόσο κόσμο και έκαναν τα πάντα για να μας ζεστάνουν, χοροπηδώντας και αναπαράγοντας τα post-britpop/indie κομμάτια τους, όσο περισσότερο εντυπωσιακά γινόταν. Η αλήθεια είναι πως το κοινό δεν πολυβοήθησε, καθώς τα χλιαρά χειροκροτήματα μάλλον άγχωσαν, παρά βοήθησαν, τους Snow Patrol, οι οποίοι όμως, κάνοντας και λίγη έκκληση στο φιλότιμό μας, κατάφεραν να σώσουν τα τελευταία κομμάτια του set τους, ειδικά εκτελώντας πολύ όμορφα το πιο πρόσφατο hit τους "Just Say Yes", και φεύγοντας από τη σκηνή απέσπασαν κάποια περισσότερα χειροκροτήματα, κερδίζοντας παράλληλα κάποιους νέους φίλους.

Setlist:
Open Your Eyes / Chocolate / Hands Open / Shut Your Eyes / Run / Chasing Cars / Crack The Shutters / Just Say Yes

Το ρολόι μας δείχνει περασμένες εννέα, αλλά το μεγάλο ρολόι στην κορυφή της σκηνής δείχνει μια ώρα αλλοπρόσαλλη. Μετά τα πρώτα μας σχόλια για την κακή του ρύθμιση, παρατηρούμε πως οι δείκτες του κινούνται αφύσικα γρήγορα, για να καταλήξουν στα μεσάνυχτα, όπου σημαίνουν και επίσημα την έναρξη του ονείρου, καθώς ήδη από τη σταδιακή αποδόμηση του ρολογιού οι U2 κάνουν την εμφάνισή τους στην αρένα και ήρεμα, και με χαλαρό βηματισμό, πλησιάζουν για να πάρουν τις θέσεις τους, με όλα τα φώτα ανοιχτά και το κοινό να τους επευφημεί. Οι αισθήσεις μουδιάζουν, ο εγκέφαλος παραδίδεται και το όνειρο ξεκινά, καθώς πέφτουμε στο πρώτο στάδιο ονείρου, όπου αρχιτέκτονας είναι ο Bono και η μεγάλη του σκηνή/χταπόδι και πρωταγωνιστές όλοι εμείς.



"Beautiful Day" λοιπόν και όλος ο κόσμος στο πόδι να χοροπηδά και να προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να τραγουδήσει πιο δυνατά από τον Ιρλανδό που αγαπάμε να μισούμε και τους ενισχυτές του. Η 360° σκηνή, σαφέστατα όσο εντυπωσιακή έδειχνε από τις φωτογραφίες και τα video, σου έδινε την εντύπωση εξωγήινου mothership που είχε προσγειωθεί στη μέση του Ο.Α.Κ.Α. και με τα πλοκάμια του τροφοδοτούσε το κοινό με έκσταση. Οι U2, άνετοι όσο θα μπορούσαν να είναι και στο σαλόνι του σπιτιού τους, με στόφα μεγάλου, τεράστιου σχήματος, αλλά και με τη χημεία που δίνουν τα τόσα χρόνια συναυλιών, έκαναν χάζι, για άλλη μια φορά στην καριέρα τους, ένα κοινό να κοχλάζει. Κακά τα ψέματα, οι Έλληνες όλων των ηλικιών και των ακουσμάτων μαζεύτηκαν το βράδυ της Παρασκευής για να διασκεδάσουν. Και οι U2 τους έδωσαν ένα show για να θυμούνται.

Δεύτερο επίπεδο ονείρου και βυθιζόμαστε ακόμα περισσότερο μέσα στη συναυλία. "Magnificent" και όλοι μα όλοι τεστάρουν τις αντοχές των πνευμόνων τους, "Mysterious Ways" και οι γυναίκες στο video wall, αλλά και δίπλα μας, τεστάρουν τα όρια των αντοχών μας με τους χορούς τους και στο καπάκι "Elevation" για αγνή, rock διασκέδαση με χοροπήδημα και τρέλα. Το rhythm section των Ιρλανδών χτίζει έναν ήχο, πάνω στον οποίο οι The Edge/Bono πατάνε, για να απογειώσουν τη συναυλία. Ο The Edge ναι, δεν είναι ο showman που κάποιος ενδεχομένως να απαιτούσε, μιας και αποτελεί την ήρεμη δύναμη των U2, αλλά η απολυτότητα των ήχων του, σε συνδυασμό με το ζεν ύφος του, αρκούσε για να εγγυηθεί την αρτιότητα και την ορθότητα των ήχων, καθώς για αυτή των στίχων υπεύθυνος και μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς ήταν ο κύριος Bono, η αψεγάδιαστη φωνή του οποίου, σε συνδυασμό με τη «larger than life» ερμηνεία και παρουσία του πάνω στο σανίδι, αρκούσε για να επιβεβαιώσει το προφανές: ότι ναι, οι U2 είναι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της μουσικής που αγαπάμε και ένας πολύ καλός λόγος για να σηκωθεί κάποιος από τον καναπέ του και να υποστεί όλη την «ταλαιπωρία» μιας συναυλίας. Πολλά άσχημα μπορεί να έχει να καταλογίσει κάποιος στον φαφλατά ειρηνευτή, αλλά σίγουρα στη δουλειά του είναι επαγγελματίας: τραγούδησε, χόρεψε, χαμογέλασε, μάγεψε, θάμπωσε, ψιθύρισε και μας παρουσίασε ένα show, στο οποίο κυριάρχησε, τι άλλο, η αγάπη, καθώς θεωρούσα αδύνατο να μην είναι η αγάπη παρούσα σε κομμάτια όπως το "I Still Haven't Found What I'm Looking For" και τα παθιασμένα φιλιά που ξεπετάγονταν άναρχα και πρόστυχα στα ζευγάρια του κοινού απεδείκνυαν του λόγου το αληθές.



Τρίτο επίπεδο ονείρου και πιάσαμε limbo κατάσταση. Eδώ τα πράγματα σοβαρεύουν και η πολιτική παίρνει τον πρώτο λόγο. Με μηνύματα από τα video wall αλλά και από μικροφώνου, οι U2, και κυρίως ο Βono, μας υπενθυμίζουν ότι δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο και ότι πολλά άσχημα συμβαίνουν, άσχημα τα οποία χρειάζονται την παρέμβασή μας. Η αλήθεια είναι ότι η real time μετάφραση (με πολλά λάθη) των λεγομένων του (εκατομμυριούχου) τραγουδιστή στο video wall ήταν κακή ως έμπνευση και ο διδακτισμός των αντίστοιχων video μπορεί να ενόχλησε κάποιους, αλλά από την άλλη το ίδιο δεν έκαναν και ο (επίσης εκατομμυριούχος) Waters ή ο Tankian σε αντίστοιχες συναυλίες τους; Το rock εν τη γεννέσει του ήταν συνδεδεμένο με την αμφισβήτηση των κατεστημένων και μπορεί ο Bono να στηρίζει κάποια, αλλά σίγουρα πολεμάει και κάποια άλλα, όχι μόνο με τη μουσική του, αλλά και με τη ζωή του. Στο "Miss Sarajevo" τραγουδάει και τα μέρη του Pavarotti και μας εκπλήσσει ευχάριστα και πάνω που το κλίμα πάει να ξαναβαρύνει, το πάρτυ δε σταματά, καθώς τα "Vertigo" αλλά και το discoteque-ικό "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight", με μια ιδέα από τους στίχους του ίδιου του "Discoteque", αναλαμβάνουν να μας επαναφέρουν σε χορευτικούς ρυθμούς.



Πρώτη εγκατάλειψη της σκηνής και πρώτο kick για να ανέβουμε επίπεδο, και μετά από άλλο ένα πολιτικό σχόλιο προλογίζεται το "One", ίσως το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ οι Ιρλανδοί, και όταν ο Bono μας το χαρίζει, όλο το στάδιο γίνεται ένα. Το τραγούδι είναι τόσο μεγαλειώδες, που στην παύση για το επόμενο (και ποιο επόμενο ε! Το "Where The Streets Have No Name") ο κόσμος δεν αντέχει άλλο να τραγουδήσει και χειροκροτεί παρατεταμένα, ενδεικτικό της κατάστασης ονείρωξης που βρέθηκαν όλοι.

Δεύτερη φυγή και δεύτερο kick. Πλησιάζουμε ολοένα προς την πραγματικότητα, αν και ο Bono με το κόκκινο αιωρούμενο από την οροφή μικρόφωνό του, αλλά και με το κοστούμι του με laser, έχει διαφορετική άποψη και αφού μας χτυπήσει λίγο ακόμα με το έντονο "Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me", μας ζητά να καταθέσουμε στο στάδιο ό,τι φωνή μας έχει απομείνει, με το "With Or Without You", καληνυχτίζοντάς μας με το "Moment Of Surrender". Οι U2 έχουν πλέον αποδείξει ότι κατατάσσονται στη λίστα όχι με τους μεγάλους, αλλά με τους τεράστιους (Rolling Stones, AC/DC κτλ.), τόσο από άποψη σκηνικών και εφέ (καθώς η οπτική πανδαισία που παρακολουθήσαμε δε συναντάται εύκολα), όσο και από άποψη set, καθώς όταν έχεις στον πάγκο κομμάτια σαν το "The Unforgettable Fire" και το "New Year's Day", το μέγεθός σου είναι δυσθεώρητο.



Η συναυλία κλείνει και η επιστροφή στην πραγματικότητα (;) είναι γλυκιά. Όσοι καταφέρνουν ακόμα να μιλήσουν, μιλούν για μια συναυλία σταθμό για τα συναυλιακά δρώμενα της Ελλάδας και άλλοι εύχονται να βλέπουμε όλο και συχνότερα ανάλογα θεάματα. Φεύγοντας, τα κανονικά φώτα και χρώματα του ΟΑΚΑ φαντάζουν κάπως ξένα και μια απορία μένει στο μυαλό όλων: «Θυμάσαι πως βρέθηκες εδώ;».

Setlist:
01. Return Of The Stingray Guitar
02. Beautiful Day
03. I Will Follow
04. Get On Your Boots
05. Magnificent
06. Mysterious Ways
07. Elevation
08. Until The End Of The World
09. I Still Haven't Found What I'm Looking For
10. Pride (In The Name Of Love)
11. In A Little While
12. Miss Sarajevo
13. City Of Blinding Lights
14. Vertigo
15. I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight
16. Sunday Bloody Sunday
17. MLK
18. Walk On
--------------------------------------------
19. One
20. Where The Streets Have No Name
--------------------------------------------
21. Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me
22. With Or Without You
23. Moment Of Surrender

Περισσότερες φωτογραφίες: