Symphony X, Fragile Vastness, Need @ Gagarin 205, 28/10/11

Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Μάνο Πατεράκη, 31/10/2011 @ 14:41
Δικαιολογία πρώτη το αντίτιμο, δικαιολογία δεύτερη οι πολλές συναυλίες, δικαιολογία τρίτη το setlist, δικαιολογία τέταρτη το τριήμερο. Δεκτές όλες, αλλά εσείς ΧΑΣΑΤΕ! Όσοι παρευρέθησαν στο κάτι περισσότερο από μισογεμάτο (και ουχί μισοάδειο) Gagarin θα προσπαθήσουν να σας περιγράψουν τι δεν είδατε, επιλέγοντας να μην προσέλθετε στη συναυλία των Symphony X, και όποια υπερβολή και να σας πουν, δίκιο θα έχουν.



Η καλή (συναυλιακή) μέρα όμως από νωρίς φαίνεται και οι Need, που κλήθηκαν να ανοίξουν τη βραδιά, με φέρνουν στην ευχάριστη θέση να επιβεβαιώνω τα όσα έλεγα και εξακολουθώ να πιστεύω για αυτούς από την εμφάνισή τους στο φετινό Sonisphere. Το μοντέρνο metal τους, που (συνοπτικά) βάζει τους Nevermore, τους Pantera και την prog προσέγγιση σε ισόποσες δόσεις, υποστηρίζεται από έναν frontman που θυμίζει John Bush στα καλά του και μέσα σε 35 λεπτά απλά τα έσπασαν. Με πολύ καλό ήχο και δυνατό groove, στηρίχτηκαν κυρίως στο δεύτερο άλμπουμ τους, "Siamese God", από όπου και έπαιξαν τα "Soon", "Lie Before You Sleep", "Siamese God" και "War/ning", ενώ ενδιάμεσα παρουσίασαν μια αρκετά progressive νέα σύνθεση που αφήνει υποσχέσεις για το νέο άλμπουμ που ετοιμάζουν αυτό τον καιρό, το "Lifeknot". Οι αντιδράσεις του κόσμου, τόσο κατά τη διάρκεια του live, όσο και μετά το πέρας αυτού, απλά επιβεβαίωναν ότι οι Need ήταν εξαιρετικοί. Καμία έκπληξη δε μου προκαλεί στην πραγματικότητα και νομίζω πως ήρθε η ώρα για να ανέβουν επίπεδο και να τύχουν ευρύτερης αποδοχής.

Χρήστος Καραδημήτρης

...Και μετά το νέο αίμα του εγχώριου σκληρού ήχου, ήρθε η ώρα των βετεράνων, πια, του ελληνικού progressive metal, Fragile Vastness, να γεμίσουν τη σκηνή (συνολικά είχαμε επτά άτομα πάνω στο σανίδι). Έχοντας αρκετά καλό ήχο, κατάφεραν να αποσπάσουν τις επευφημίες και τη συμμετοχή του κοινού, για τα δεδομένα ελληνικού support σε μεγάλη ξένη μπάντα. Ακούσαμε τραγούδια από τις δύο δουλειές τους, με κορυφαία στιγμή το εκπληκτικό "From East To West" από το "A Tribute To Life", αλλά και ένα από την επερχόμενη κυκλοφορία τους που θα είναι διαθέσιμη το ερχόμενο έτος, έπειτα από δισκογραφική απουσία επτά χρόνων. Το εν λόγω κομμάτι, για την ιστορία, ονομάζεται "I Know It's True".



Σχεδόν ένα 20λεπτο αργότερα, η σκηνή του Gagarin γέμισε με πυκνούς καπνούς και αν δε γνωρίζαμε ότι οι Symphony X κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδείας τους ξεκινάνε με επτά σερί κομμάτια από το "Iconoclast", θα μας έμπαιναν υποψίες ότι ίσως να προλόγιζαν έτσι το φοβερό "Smoke And Mirrors" από το "Twilight In Olympus". Ποιός νοιάστηκε όμως, όταν επιτέλους έφτασε η ώρα για το ελληνικό κοινό να δει τεράστιους μουσικούς και ένα συγκρότημα-κεφάλαιο του metal, ειδικά όταν αυτή η συνάντηση άργησε αδικαιολογήτως τόσα πολλά χρόνια να συμβεί.

Το συγκεκριμένο βράδυ της Παρασκευής ήταν και ο τελευταίος σταθμός της μεγάλης περιοδείας των Symphony X, γεγονός δίκοπο μαχαίρι για μια μπάντα, καθότι μπορεί είτε να είναι εξαντλημένη και να μην τα δώσει όλα, είτε να κάνει το «τελευταίο σπριντ» πριν τη γραμμή τερματισμού και να έχουμε εξαιρετική απόδοση. Η πρώτη συναυλία των Symphony X στο ελληνικό έδαφος, δίχως κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, συγκαταλέγεται στη δεύτερη κατηγορία - και μάλιστα ξεπερνά κάθε προσδοκία, ακόμα και αν είχαμε λάβει υπόψη το συγκεκριμένο ενδεχόμενο. Αλλά γι' αυτό θα μιλήσουμε στο δεύτερο encore...

Μπορεί το "Iconoclast" να είναι ένα σκαλί κάτω από τα τεράστια "Paradise Lost", "The Divine Wings Of Tragedy" και "The Odyssey", όμως παραμένει ένας πάρα πολύ καλός δίσκος. Και το σημαντικότερο: πόσες metal μπάντες τη σήμερον ημέρα θα μπορούσαν να στηρίξουν το μεγαλύτερο μέρος του setlist τους στην τελευταία τους κυκλοφορία, αντί για τις κλασικές τους, και το κοινό από κάτω να παραληρεί και να τραγουδά κάθε λέξη; Η απάντηση στη ρητορική αυτή ερώτηση είναι «ελάχιστες» και αυτό λέει πολλά για την ποιότητα τόσο του δίσκου, όσο και του συγκροτήματος εν γένει. Όλα τα μέλη είχαν απόδοση-cd, προεξέχοντος ενός συγκινητικού Russell Allen, ο οποίος έδειχνε να ζει και να απολαμβάνει πραγματικά τη συναυλία περισσότερο από κάθε άλλο frontman που έχω δει ποτέ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα επαναλάμβανε πόσο χαρούμενος ήταν που επιτέλους επισκεπτόταν τη χώρα που έχει εμπνεύσει τόσο πολύ τη μουσική του συγκροτήματος.



Οι καλύτερες στιγμές των πρώτων επτά κομματιών ήταν και τα αντίστοιχα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου τους δίσκου: το "The End Of Innocence" και η φοβερή μπαλάντα "When All Is Lost". Ο τραχύς ήχος του δίσκου αποδόθηκε άψογα επί σκηνής και η μηχανή που ακούει στο όνομα Michael Romeo έπαιζε τα τεχνικότατα riffs και solo δίχως να ζορίζεται στο ελάχιστο. Μετά το τέλος του "Children Of A Faceless God" ο Allen ρώτησε το κοινό αν ήθελε να ταξιδέψει μαζί του λίγο πίσω στο χρόνο. Η απάντηση ήταν ένα βροντερό «ναι», οπότε είχε έρθει η ώρα για ανατριχιαστικές στιγμές με το "Eve Of Seduction" από το "Paradise Lost", αλλά κυρίως με το "Of Sins And Shadows"...

Ούτε που καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα και έφτασε η στιγμή του encore. "Serpents Kiss" και "Set The World On Fire" και ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη για την τελειότητα της μουσικής των Symphony X, την αρτιότητα της μουσικής απόδοσης του κάθε μέλους ξεχωριστά και την τύχη που είχαμε να βρισκόμαστε εκεί. Όταν έσβησαν τα φώτα, υπήρχε μόνο μια υποψία παραπόνου ότι στις προηγούμενες συναυλίες τους έπαιζαν τρία κομμάτια στο encore... Όμως το τέλος της μεγάλης βραδιάς δεν είχε ακόμη φτάσει. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή στο ξεκίνημα ο Russell Allen είχε δηλώσει ότι θα ήταν μια μεγάλη βραδιά, αλλά που να το θυμόμασταν. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια...

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, συνέβη η μαγεία. Οι Symphony X ξανανεβαίνουν στη σκηνή, ο κόσμος αναφωνεί εκστασιασμένος και ακούγονται οι πρώτες νότες του "The Odyssey". Η πρώτη σκέψη ήταν ότι, προφανώς, θα έπαιζαν ένα πεντάλεπτο απόσπασμα από το "The Odyssey", τιμής ένεκεν της επισκέψεως τους στην Ελλάδα. Όμως, όχι. Είδαμε ολόκληρο το εικοσιπεντάλεπτο έπος να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Στην ολότητά του, με τα ιντερλούδιά του, με τις κορυφώσεις του, με τα πάντα! Το κοινό από κάτω παρατηρούσε αποσβολωμένο μην πιστεύοντας στα μάτια του, μέχρις ότου να τελειώσει το κομμάτι και να ξεσπάσει σε ξέφρενους, γηπεδικούς πανηγυρισμούς.

Μια πραγματικά μεγάλη βραδιά, χάρη σε μια πραγματικά μεγάλη μπάντα. Κάτι μου λέει ότι δε θα χρειαστεί να περιμένουμε ξανά τόσο καιρό για να τους ξαναδούμε...

Setlist:

Iconoclast
The End of Innocence
Dehumanized
Bastards of the Machine
Electric Messiah
When All is Lost
Children of a Faceless God
Eve Of Seduction
Of Sins and Shadows
Encore:
Serpent’s Kiss
Set the World on Fire (The Lie of Lies)
Encore II:
The Odyssey



Μάνος Πατεράκης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν


  • SHARE
  • TWEET