Steven Wilson @ Royal Albert Hall (Λονδίνο), 20/10/13

Το είπε ο ίδιος ο Wilson στα πρώτα λόγια που ξεστόμισε, απευθυνόμενος στο κοινό του Royal Albert Hall: «Στο Royal Albert Hall πριν τρία χρόνια έκλεισε ένας κύκλος κι απόψε ανοίγει ένας νέος».  Η καλλιτεχνική οντότητα του έχει μεγαλώσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που ο ίδιος είναι πλέον πιο αναγνωρίσιμο brand name από τους Porcupine Tree και με το φετινό του αριστούργημα "The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)" έκανε τους τελευταίους να μοιάζουν με ...φάντασμα. Διότι, πλέον, όλοι περιμένουν το επόμενο δημιούργημα του Steven Wilson κι όχι των Porcupine Tree...

Μαγεμένος τόσο από το άλμπουμ, όσο και από το οπτικοακουστικό θέαμα του "Get What You Deserve" είχα βάλει σκοπό να παρευρεθώ στο Royal Albert Hall για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι αν αυτό που παράγει είναι όντως τόσο σπουδαίο κι από κοντά. Πουθενά δε θα μπορούσε να είναι καλύτερα από το δικό του το σπίτι και ειδικά όταν μιλάμε για το ιστορικό αυτό venue, το οποίο σου προκαλεί δέος από την πρώτη στιγμή που το αντικρίζεις και πατάς το πόδι σου στους, γεμάτους μουσική ιστορία σε κορνίζες, διαδρόμους του. Αλλά, ω Θεοί, η συναυλιακή αίθουσα είναι βγαλμένη από μουσικά παραμύθια...

Το πρώτο πράγμα που προκάλεσε εντύπωση κατά την είσοδο ήταν η τεράστια ουρά για το merchandise, η οποία εν τέλει αποδείχθηκε ανίκητη και δεν μας επέτρεψε να το πλησιάσουμε. Αναλογιζόμουν ότι οι εισπράξεις από το merchandise θα ήταν μεγαλύτερες από τα εισιτήρια αν όλος αυτός ο κόσμος ψώνιζε κάτι και δεν μπορούσα να μην παραδεχθώ το πόσο έξυπνα χτίζουν πάνω στο συναίσθημα που προκαλεί ο χώρος, ο καλλιτέχνης και το γεγονός ότι θες κάτι να σου θυμίζει μια βραδιά σαν κι αυτή.



Αφού λάβαμε θέσεις, τα φώτα έσβησαν και ξεκίνησε να παίζει ένα βίντεο που έδειχνε μια απόμερη γωνία, κάπου στο Λονδίνο και κόσμο να πηγαινοέρχεται άσκοπα. Μετά από περίπου δέκα ανούσια λεπτά ένας λεπτοκαμωμένος τύπος με κασκόλ, γυαλιά και καπέλο κατέφτασε με την κιθάρα του και δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος πως επρόκειτο για τον ίδιο τον Steven Wilson, ο οποίος πιθανότατα επανέλαβε το πείραμα με τον βιολιστή Joshua Bell. Μετά από ακόμα ένα ανούσιο δεκάλεπτο, πήρε την κιθάρα στα χέρια και άρχισε να παίζει το "Trains" παράλληλα με τον κανονικό Wilson δια ζώσης...



Ξυπόλυτος ως συνήθως, βγήκε στη σκηνή με μια ακουστική κιθάρα ανά χείρας και ξεκίνησε το show μόνος του παίζοντας το πιο γνωστό τραγούδι των Porcupine Tree, δίνοντας παράλληλα τον απαραίτητο χρόνο στους υπόλοιπους μουσικούς να λάβουν θέσεις και να ξεκινήσουν το μουσικό τους όργιο κατευθείαν με το "Luminol". Τι να πει κανείς για αυτούς τους μουσικούς και τι πώς να περιγράψει κανείς αυτό το μουσικό σύνολο; Μπορεί να έλειπε η μοναδικότητα του Minnemann στα τύμπανα, αλλά κι ο Chad Wackerman δεν θα μπορούσε να αποδειχθεί κατώτερος των απαιτήσεων, καθώς οι υπόλοιποι ήταν εξίσου εκθαμβωτικοί στα πόστα τους, με τον Wilson μαέστρο να αλλάζει μεταξύ ηλεκτρικής κιθάρας, πιάνου, ακουστικής κιθάρας και μπάσου διάφορους ρόλους, όντας αψεγάδιαστος στις ερμηνείες του.



Ο ήχος, ο χώρος, τα projections σε κάθε τραγούδι, ακόμα και το φλεγματικό βρετανικό χιούμορ του Wilson συνετέλεσαν σε μια μαγική βραδιά, ενώ από τους μουσικούς ας μου επιτραπεί να σταθώ στα φανταστικά δεύτερα φωνητικά του Nick Beggs, στο συναίσθημα που αποπνέει το παίξιμο του Guthrie Govan και κυρίως στον μοναδικό Adam Holzman, για τον οποίο τα πλήκτρα μοιάζουν να είναι δεύτερη φύση του, μια προέκταση του εαυτού του. Πραγματικά μοναδικός.



Το "Postcard" από το "Grace For Drowning" αποδόθηκε με το κατάλληλο συναίσθημα, ενώ το "Holy Drinker" έχοντας έναν πότη που θύμιζε Bukowski στο background ήταν καταιγιστικό, ειδικά με την κολλητική μελωδία στο τελείωμά του. Για το "Drive Home" ο Wilson είπε πως αστειευόμενα μεταξύ τους, τα μέλη της μπάντας, αναφέρονται σε αυτό σαν «το single του άλμπουμ» και προκάλεσε τον Govan να αυτοσχεδιάζει φτιάχνοντας κάποιους ήχους, ενώ του περιέγραφε μια συναισθηματική κατάσταση. Όταν έφτιαξε έναν πολύ περίεργο/ διεστραμμένο ήχο του ζήτησε να παίξει με αυτόν το solo του "Drive Home" και όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Κανείς δεν γέλασε όμως (ίσως κάποιοι να δάκρυσαν) όταν έπαιξε κανονικά το sοlo του τραγουδιού, που σε συνδυασμό με την προβολή του φοβερού video clip του ήταν από τις καλύτερες στιγμές του live.



Εν συνεχεία, απευθύνθηκε στο κοινό και παρακάλεσε κανείς να μην βιντεοσκοπήσει και να ανεβάσει στο κοινό το επόμενο τραγούδι. Θα έπαιζε για πρώτη φορά μια νέα σύνθεση, η οποία είναι ακόμα στη διαδικασία ολοκλήρωσης και αγγίζει τα δεκαπέντε λεπτά, στα πρότυπα των αγαπημένων του συγκροτημάτων από τα 70s που όπως ανέφερε «συνήθιζαν να παίζουν ζωντανά νέες συνθέσεις πριν τις ηχογραφήσουν». Επίσης, για όσους αναρωτιούνται πώς γίνεται να γράφει νέο υλικό σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα επεσήμανε στα 70s και στα 80s οι μπάντες κυκλοφορούσαν ένα άλμπουμ κάθε χρόνο, ενδεχομένως και δυο. Κοίταξε στο κοινό, είδε πιθανότατα κάποια μπλούζα και είπε πως «για σήμερα το τραγούδι ονομάζεται "Wreckage"». Στο δια ταύτα, το κομμάτι έσπειρε και μας άφησε να κοιτάμε σα χάνους ο ένας τον άλλον στο υποχρεωτικό 20λεπτο διάλειμμα που ακολούθησε βάσει των οδηγιών του Royal Albert Hall. Μιλάμε για τεράστια ζημιά, ενώ αυθόρμητα με τον Κωστή Αγραφιώτη ευχηθήκαμε να έπαιζαν έτσι σήμερα οι Dream Theater...



Επιστρέφοντας μετά το διάλειμμα, ένα μεγάλο διαφανές πανί είχε στηθεί μπροστά στη σκηνή και η μπάντα άρχισε να αποδίδει το πιθανότατα καλύτερο τραγούδι του τελευταίου άλμπουμ "The Watchmaker". Ειλικρινά, δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο άρτια αποδόθηκε. Με φωνή Darth Vader, ο Wilson εξήγησε πως το τραγούδι μιλάει για έναν διεστραμμένο τύπο που σκότωσε τη γυναίκα του, αλλά το επόμενο τραγούδι είναι για έναν ακόμα πιο διεστραμμένο που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως αντικείμενα, τα οποία συλλέγει και ταξινομεί, οδηγώντας σε μια εντυπωσιακή απόδοση του "Index". Ακολούθως, το πανί έπεσε με τα πρώτα δυνατά ακόρντα του instrumental "Sectarian", πάλι από το "Grace For Drowning".



Εν συνεχεία, ο Wilson μας ζήτησε να κάνει μια ιστορική αναφορά στο mellotron, ζητώντας από τον Holzman να κάνει επίδειξη χαρακτηριστικών ήχων και μελωδιών παιγμένων από αυτό, ενώ ρώτησε τον Robert αν συμφωνεί με αυτά που λέει, καθώς προφανώς ο τεράστιος Robert Fripp των King Crimson ήταν μέσα στο κοινό που παρακολουθούσε τη συναυλία (όπως και ο κιθαρίστας του Roger Waters, Dave Kilminster λίγο δίπλα μας). Κάπως έτσι, με τον choir ήχο του mellotron προλόγισε το "Harmony Korine" από το "Insurgentes".

Κατόπιν, μας ενημέρωσε πως ήρθε στο venue με το αμάξι του και στη διαδρομή άκουγε μια συλλογή από N.W.O.B.H.M. τραγούδια της δεκαετίας του 80 και όταν έπαιζε ένα τραγούδι των Fist («sensitive name» είπε και ξέσπασαν όλοι σε γέλια) διαπίστωσε πως ενώ είχε φθάσει στο δεύτερο ρεφρέν, βρισκόταν ακόμα στο 57ο δευτερόλεπτο και προβληματίστηκε γιατί ο ίδιος σε 57 δευτερόλεπτα δεν μπαίνει ούτε στο πρώτο verse. Όλο αυτό για να δικαιολογήσει την 15-λεπτη edited version του "Raider II". Το ομώνυμο τραγούδι του τελευταίου δίσκου αποδόθηκε με την πρέπουσα συναισθηματική φόρτιση και η μπάντα αποχώρησε μέσα σε δικαιολογημένη αποθέωση.



Για το encore ζήτησε από όλο τον κόσμο να σταθεί όρθιος, διευκρινίζοντας παράλληλα πως το "Radioactive Toy" πρόκειται, επίσης, για ένα προσωπικό του τραγούδι, καθώς στο πρώτο άλμπουμ των Porcupine Tree έχει αναλάβει τα πάντα μόνος του. Επίσης, είπε πως όλοι τότε μιλούσαν για space rock και το «p-thing» (προφανώς το δημοφιλές σήμερα progressive) ήρθε αργότερα. Κάπως έτσι, η εμφάνιση έλαβε τέλος, με περίπου 140 λεπτά καθαρής μουσικής και σχεδόν τρεις ώρες συνολικής διάρκειας.



Παρόλο που η απουσία του "No Part Of Me" με πόνεσε λίγο, δεν υπάρχουν περιθώρια για παράπονο μετά από μια τόσο χορταστική συναυλία. Ήταν μια μαγική βραδιά, σε έναν χώρο ανεπανάληπτης αισθητικής και ομορφιάς από έναν εκ των σπουδαιότερων σύγχρονων μουσικών – επιτρέψτε μου να πιστεύω όχι μόνο για τη rock μουσική. Η αναφορά του Wilson σε πιθανό οριστικό τέλος των Porcupine Tree μπορεί να δημιουργεί μια αίσθηση στεναχώριας, αλλά από την άλλη ποιος τρελός θα σκεφτόταν να σταματήσει αυτή η ακατάπαυστη έμπνευση που δείχνει να διακατέχει την προσωπική του καριέρα και ποιος θα τολμούσε να χαλάσει τη χημεία που δείχνει να έχει αυτό το σύνολο μουσικών που βρίσκονται μαζί του; Κανείς και για κανέναν λόγο.