Solstafir, Thrum @ Audio (Γλασκώβη), 30/10/14

Είναι πάντα σπουδαίο όταν έχεις την ευκαιρία να δεις μπάντες στα πλαίσια ενός τουρ που προωθεί την καλύτερη δουλειά τους, η οποία πιστεύω ότι για τους Solstafir είναι το "Otta". Κατά τη διάρκεια του εκτενούς τους tour, σταμάτησαν στο Audio της Γλασκώβης και μας έδωσαν μία καταπληκτική εμφάνιση.

Το Audio είναι ένας τρόπο τινά ξεχωριστός χώρος, στην ουσία ένα δωμάτιο κάτω από τις γραμμές τρένου, το οποίο δεν σου γεμίζει ιδιαίτερα το μάτι. Έχει πέσει πολλή δουλειά στην αναδιαμόρφωσή του και ευτυχώς δεν τρελαίνεσαι από το ψοφόκρυο όπως κάποτε. Αυτό που είναι πραγματικά ιδιαίτερο είναι ο βαθμός οικειοποίησης που προκαλείται κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στο συγκεκριμένο venue. Αυτή ωστόσο ήταν η πρώτη συναυλία που βρέθηκα στον συγκεκριμένο χώρο, όπου είχαν τοποθετηθεί κιγλιδώματα μεταξύ της σκηνής και του κοινού. Φαίνονταν αρκετά άκυρα εξαρχής, αλλά συνολικά δεν επηρέασαν την αμεσότητα που σου έβγαζε κατά το live. Πρέπει επίσης να αναφέρω ότι αυτό ήταν πιθανότατα το πιο «διεθνές» κοινό που έχω δει ποτέ σε συναυλία στην Γλασκώβη. Γερμανοί, Αμερικάνοι και προφανώς Ισλανδοί ήρθαν να υποστηρίξουν την μπάντα.

Το supporting act ήταν μία τοπική μπάντα ονόματι Thrum, που κάποτε ήταν δυνατό χαρτί στη γλασκωβίτικη indie σκηνή των '90s, μετέπειτα διαλύθηκαν και τώρα επανενώθηκαν και είναι στην ενεργό δράση από το 2011. Από ότι καταλαβαίνω, υπάρχει κάποια προϊστορία μεταξύ Thrum και Solstafir, η οποία είναι το μόνο πράγμα που βγάζει νόημα αν σκεφτείς την επιλογή της εν λόγω μπάντας ως supporting act.



Το μουσικό τους είδος δεν κόλλαγε ιδιαίτερα στην ατμόσφαιρα του show και το φολκίζον στιλ τους ήταν εκτός τόπου. Αυτό βέβαια δεν έπαιζε ρόλο στην ποιότητα των τραγουδιών τους, καθώς ήταν πρώτης τάξεως αν και λίγο επαναλαμβανόμενα, παρόλα αυτά παράταιρα. Απόλαυσα ιδιαίτερα τις μπασογραμμές στα περισσότερα από τα τραγούδια τους, αν και δυσκολεύτηκα αρκετά να ξεχωρίσω την πρώτη κιθάρα από το συνονθύλευμα ήχων (κάτι για το οποίο έφταιγε μάλλον η θέση μου στον χώρο, παρά ο τεχνικός ήχου).

Επόμενοι ήταν οι Solstafir. Η βλοσυρή ατμόσφαιρα του Audio ήταν ιδανική για τα σκοτεινά, αλλά παραδόξως προσιτά ηχοτοπία της μπάντας, και το μηχάνημα καπνού προσέθεσε πολλά στην όλη ατμόσφαιρα. Το "Köld", εναρκτήριο κομμάτι του ομόνωμου δίσκου που κυκλοφόρησε το 2009, μας βάζει στη σωστή διάθεση. Σκοτεινή, έντονη και δυνατή. Δεν ξέρω αν αυτό είχε να κάνει με τη μουσική τους, την φύση των Ισλανδών γενικά ή κάποια άλλη περίεργη προκατάληψη που είχα στο χαζό μου το κεφάλι, αλλά υπέθεσα ότι οι Solstafir θα ήταν μάλλον ψυχροί στην σκηνή. Εξεπλάγην ευχάριστα με την ακριβώς αντίθετη τροπή της συναυλίας, καθώς ο μπροστάρης, Aðalbjörn 'Addi' Tryggvason (πλήρης επικόλληση από το Wikipedia) ήταν σε όλα του ένας εκπληκτικός ερμηνευτής.



Πρώτον, έχει μία από τις πιο badass κιθάρες που έχω δει. Μία άβαφτη λουστραρισμένη flying v με σκαλισμένους δράκοντες επάνω. Γαμημένα χέβι. Για να μην αναφερθώ στο δερμάτινο λουράκι με τους δύο τεράστιους κρίκους (δεν μπορώ να το περιγράψω, φαίνεται καλά εδώ). Δεύτερον, παρά το σχετικό γλωσσικό χάσμα, ήταν εξαιρετικά επικοινωνιακός με το κοινό (πράγμα που δεν είναι πάντα εύκολο όταν έχεις να κάνεις με μεθυσμένους Γλασκωβίτες). Υπήρχαν κάποιες τεχνικές δυσκολίες στην αρχή, και αφού λύθηκαν τα όποια προβλημάτα, με απολύτως σοβαρό ύφος μας είπε πως «Ένας φίλος μου πάντα έλεγε 'Δεν υπάρχουν προβλήματα, μόνο λύσεις', ύστερα, τον πυροβόλησαν». Δεν θα ντραπώ να πω πως το μαύρο χιούμορ του με διασκέδασε ασύλληπτα όλο το βράδυ (πουτανάκι μου).



Τέλος πάντων, είναι αυτονόητο πως η τελευταία τους δουλειά, το "Otta", ήταν το κύριο σημείο εστίασής τους στο setlist της βραδιάς, καθώς έξι από τα δέκα κομμάτια που έπαιξαν ήταν βγαλμένα από τον εν λόγω δίσκο, και δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό. Τα κομμάτια ερμηνεύτηκαν πανέμορφα και κατάφεραν να ζωντανέψουν live την ηχογραφημένη στο στούντιο έκδοση. Ιδιαίτερα ξαφνιάστηκα όταν είδα το μπάντζο του ομότιτλου κομματιού να κάνει την επί σκηνής εμφάνισή του από τον κιθαρίστα Sæþór Maríus 'Pjúddi' Sæþórsson (επίσης αναίσχυντα αντιγραμμένο από το Wikipedia). Παρόλα αυτά, αυτό που αφαίρεσε κάποιους πόντους από την συνολική εμπειρία ήταν το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των πλήκτρων και τον έγχορδων ήταν playback κομμάτια που έπαιζαν από ένα mp3. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα με πείραζε τόσο, αφού καταλαβαίνω απόλυτα πως λειτουργούν τα logistics όταν έχεις να κάνεις με εξοπλισμό που δεν είναι άκρως απαραίτητο (και δεν έχεις και κάποιον έξτρα να τα παίξει), είναι ωστόσο περίεργο να βλέπεις με τέτοιους όρους κομμάτια όπως το "Lágnætti" - τα οποία βασίζονται εν πολλοίς στα προαναφερθέντα όργανα, καθώς οι μουσικοί δεν είχαν να κάνουν το παραμικρό στην σκηνή για μεγάλα χρονικά διαστήματα, κάτι το οποίο σε βγάζει από την όλη εμπειρία του live.



Πέρα από αυτά, η μπάντα ήταν εξαιρετική. Όση ώρα ήταν στην σκηνή πραγματικά σε αιχμαλώτιζε και ο Addi συνέχιζε να αποδεικνύει τις δεξιότητές του ως έξοχος frontman. Συχνά έπαιζε κιθάρα με το ένα πόδι στο κάγκελο και σε κάποια φάση κοντά στο κλείσιμο της συναυλίας άφησε την σκηνή, ανέβηκε στο μπαρ που ήταν ακριβώς δίπλα και τραγούδησε από εκεί το "Goddess Of The Ages", τραγούδι του κλεισίματος, στροβιλιζόμενος ανάμεσα στις λάμπες που κρέμονταν χαμηλά.

Συνολικά, ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα live που είδα φέτος και θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά τυχερό που άκουσα μια πληθώρα τραγουδιών από το άλμπουμ που θα μπορούσε άνετα να είναι το καλύτερο της χρονιάς. Άπειρη εκτίμηση και σέβας στους Solstafir.

Φωτογραφίες: Thomas Horne