Solstafir @ Κύτταρο, 17/02/15

Παρακολουθώ στενά τους Sólstafir πάρα πολύ καιρό και χαίρομαι απερίγραπτα που η εξέλιξή τους είναι συνεχής και αδιάλειπτη. Επιτέλους ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και απολαμβάνουν την επιτυχία που τους αξίζει μετά από έναν μοναδικά εκπληκτικό δίσκο που -θυμηθείτε με- θα είναι στους καλύτερους της τρέχουσας δεκαετίας.

Χαίρομαι επίσης που είδα στην Ελλάδα ένα συγκρότημα στη κορυφή της δημιουργικότητάς του στην περιοδεία της καλύτερης -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- κυκλοφορίας τους. Είναι σημαντικό να παρακολουθείς ένα συγκρότημα που σου αρέσει πολύ, την στιγμή που σου αρέσει περισσότερο. Αυτό δεν μας συμβαίνει συχνά.

Είχα βέβαια και μια μεγάλη ανησυχία που ήταν το κατά πόσο θα έχουν δέσει με τον καινούργιο drummer μετά την πολύ πρόσφατη και επεισοδιακή -αν κρίνουμε από το twitter- αποχώρηση του Gummi. Αλλά είπα να κρίνω εκ του αποτελέσματος.

Οι Sólstafir, λοιπόν, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, χωρίς την βοήθεια ενός support και με σεβασμό στην ώρα έναρξης, -ίσως λίγο μουδιασμένοι στην αρχή- παρέδωσαν τα πρώτα δυο-τρία τραγούδια με άρτια μεν, αλλά λίγο διεκπεραιωτική διάθεση που στερεοτυπικά ενδεχομένως αρμόζει και στην ιδιοσυγκρασία της καταγωγής τους. Αυτό κράτησε λίγο ευτυχώς.



Το συγκρότημα πολύ γρήγορα διέψευσε τις ανησυχίες μου σε σημείο που η εκδηλωτικότητα του τραγουδιστή ξεπέρασε αυτή του καθηλωμένου κοινού. Βέβαια η μουσική των Sólstafir δεν προσφέρεται για ανελέητο headbanging, wall of death και άλλες τέτοιες χαριτωμενιές. Η συναυλία αυτή για μένα, όπως και για μεγάλη μερίδα του κοινού, ήταν σαν ένα ακριβό single malt whisky. Δεν είναι για πάρτι και μεθύσια αλλά είναι για την εκτίμηση και την τέρψη. Επομένως πολλοί παρακολουθούσαν το show ευλαβικά και αποστασιοποιημένοι επιτέλους -έστω και για λίγο- από το περιβάλλον. Και αυτό είναι μεγάλη επιτυχία για έναν καλλιτέχνη.



Δίνοντας έμφαση στους τελευταίους τρεις εκπληκτικούς δίσκους τους παρέδωσαν με συνέπεια και αυξανόμενο πάθος τα τραγούδια τους, ειδικά ο Addi ποζάροντας διακριτικά αλλά συνεχώς στους φωτογράφους, φαίνεται ότι έχει αποκτήσει την δέουσα rock 'n' roll αυτοπεποίθηση. Επικοινωνιακός σε βαθμό που με εξέπληξε αστειευόταν με το κοινό, μας παρότρυνε να μην επισκεφτούμε την Ισλανδία και ανέπτυξε και ένα ιδιότυπο διάλογο όταν έψαχνε να βρει κάποιον από το κοινό να μεταφράσει κάτι από τα αγγλικά στα ελληνικά, και συγκεκριμένα τον τίτλο «Black Sands». Αυτό δεν στέφθηκε με επαρκή επιτυχία αρχικά, αλλά τελικά δόθηκε η μεταφραστική λύση από μια γκαρίκλα ενός από πίσω και επιτέλους έπαιξαν την «Μαύρη Άμμο», δηλαδή το "Svartir Sandar".



Κάπου εκεί ο Addi ζήτησε από το κοινό μια περίεργη χάρη, δηλαδή να κάνει ησυχία, ώστε να πει τους πρώτους «a capella» στίχους του "Rismál", γεγονός που βρήκε το κοινό σύμφωνο πλην ενός. Ξεχώρισα ιδιαίτερα όμως την εκτέλεση του "Ótta", όπου ο Pjúddi με το χαρακτηριστικό πλέον καουμπόικο καπέλο αφήνει για λίγο την κιθάρα που παίζει χωρίς πένα και πιάνει το banjo αλλά και την κατανυκτική εκτέλεση του "Fjara" με τα σχεδόν επιτηδευμένα φάλτσα του Addi.



Το υπόλοιπο συγκρότημα σαν ανεξάντλητοι κωπηλάτες ενός drakkar χωρίς να λοξοκοιτάξουν ούτε μία φορά άφηναν τον Addi να κοπανιέται, να κάθεται πάνω στο drum set και να βολτάρει, ενώ έφτυνε κυριολεκτικά τους στίχους στην μητρική του γλώσσα. Εντυπωσιάστηκα, δε, από έναν-δυο προφανώς πιο φανατικούς οπαδούς και από μένα, που γνώριζαν και τραγουδούσαν τους στίχους κάποιων τραγουδιών.

Θα προτιμούσα βέβαια να έχουν ένα έξτρα μέλος να παίζει τα χαρακτηριστικά πλήκτρα, καθώς τα προ-ηχογραφημένα μέρη περιόριζαν την εκφραστικότητα και τις δυναμικές του drummer που έπρεπε να μην ξεφύγει από τον μετρονόμο που δεν συγχωρεί παρασπονδίες στην ταχύτητα. Στα σημεία που δεν υπήρχαν αυτοί οι περιορισμοί, έβλεπες τον Karl να χαλαρώνει και να κάνει την φασαρία που πρέπει. Βέβαια ευσεβείς πόθοι αυτά.



Εκτός αυτής της προσωπικής μου επιθυμίας, οι Sólstafir  προσέχουν πολλές μικρο-λεπτομέρειες και χωρίς να έχουν τελειοποιήσει στο 100% την σκηνική παρουσία εμφανώς έδωσαν ότι είχαν να μας δώσουν. Δεν μπορείς να μην το εκτιμήσεις αυτό. Και το κοινό το αντιλήφθηκε και δεν νομίζω να υπήρχαν πολλοί που έφυγαν παραπονεμένοι. Ίσως αυτοί που έφαγαν πόρτα, αλλά με «γοητευτικό» τρόπο από τον Addi, όταν του φώναζαν παραγγελιές. Το κλίμα παρέμενε βέβαια πάντα «παρεΐστικο», αλλά ταυτόχρονα δεν άφηναν περιθώριο να ξεχάσουμε ποιος είναι στο κοινό και ποιος πάνω στην σκηνή.



Η συναυλία στην κορύφωση της έκλεισε με το "Goddess Of The Ages" και οι Sólstafir δεν κατέβηκαν αμέσως από την σκηνή, υποκλίθηκαν στο κοινό μερικές φορές και έκατσαν να απορροφήσουν λίγο από το συναισθηματικό φορτίο που μας είχαν δώσει αυτοί προηγουμένως. Οι Sólstafir  αισθάνομαι ότι έχουν να μας δώσουν όμως και άλλο. Έχουν δυνατότητες για πρόοδο και εξέλιξη πάνω στην σκηνή και στο στούντιο και η δυναμική που έχει αναπτυχθεί τώρα γύρω τους πιστεύω θα τους φέρει πίσω στην Ελλάδα -ελπίζω σύντομα- με ένα ακόμα εξαιρετικό δίσκο.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com