Smoke The Fuzz Fest - Post Mortem Edition (Cult Of Luna & Julie Christmas) @ Vox, 06/11/16

Είναι γνωστό πως μια εμπειρία ενός σωστού και ολοκληρωμένου δίσκου δεν μπορεί ουδέποτε να σταθεί ούτε κατά διάνοια πλάι σε μια συλλογή καριέρας. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, η εμπειρία της live απόδοσης ενός ολόκληρου δίσκου ξεκινάει a priori από ευνοϊκή θέση για να σε παρασύρει εντός της. Για να περάσεις εκείνη τη νοητή γραμμή, η οποία χωρίζει το σημείο που απολαμβάνεις τη μουσική από την απέναντι όχθη, όπου τη ζεις σε μια μετουσιωμένη εκδοχή της με κάτι περισσότερο από απλά μία εκ των πέντε αισθήσεών σου. Αν είναι δε και concept δίσκος και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς hands down (όπως είχα εξηγήσει και τότε, για το live του Steven Wilson), ε τότε καταλαβαίνετε πως μιλάγαμε με ασφάλεια όταν ισχυριζόμασταν πως περιμένουμε μία από τις συναυλίες της χρονιάς. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς άλλωστε.

Την Κυριακή ήμασταν μία από τις πέντε μονάχα στάσεις όπου θα παρουσιαζόταν το "Mariner" στην ολότητά του. Για να το πούμε και με άλλα λόγια μπας και το συνειδητοποιήσουμε, ήμασταν οι λίγοι κι εκλεκτοί, για μία συναυλία για την οποία πολλοί θα λιμπίζονταν ακόμα και ταξιδάκι στην Ευρώπη, λέγοντας πως στην Ψωροκώσταινα σιγά μη βλέπαμε ποτέ κάτι τέτοιο. Κάπως έτσι, λοιπόν, είχαν τα πράγματα, για να καταλαβαίνουμε και τι μας γίνεται...

We leave upward, toward new dreams. A new hope, an odyssey. Underneath, the world left behind is dying as we escape gravity. We are not conquerors, we float with the tide. Οι στίχοι του εναρκτήριου "A Greater Call" θέτουν όλο το σκηνικό. Ένα διαστρικό ταξίδι σε αχαρτογράφητες περιοχές του σύμπαντος ξεκίνησε, με αισθητική '80s διαστημικής ταινίας στο πιο νουάρ και εφιαλτικό που μπορεί να βάλει ο νους σου. Οι Cult Of Luna γίνονται ταυτόχρονα, τόσο το επιβλητικό πλήρωμα της Julie Christmas, όσο και η ασύλληπτα τερατώδης δύναμη που δίνει ώθηση στο όχημά τους. Είναι οι επιζώντες στα θεοσκότεινα και απόκοσμα μέρη όπου θα βρεθούν.

Η ίδια η Julie Christmas επί σκηνής είναι ό,τι φαντάζεσαι ακούγοντας τη φωνή της διαταραγμένης post-apocalyptic σειρήνας που σε κατακτάει στο στούντιο. Μια κατηγορία frontwoman από μόνη της. Χτυπιόταν, στριφογύριζε, τραβούσε καλώδια, όλα με σωστό τρόπο και με συχνότητα που απλά την καθιστούσε διεστραμμένο κομμάτι ενός χορευτικού, το οποίο δεν θα υπερκεράσει την γενικότερη αίσθηση για να κεντρίσει περισσότερο απ' όσο πρέπει τα βλέμματα. Η γενικότερη εικόνα που είχαμε ήταν σαφής. Φιγούρες που αχνοφαίνονταν μέσα από την ομίχλη, με τον καλύτερο φωτισμό που έχουμε δει ποτέ σε συναυλία να εκτοξεύει τις κορυφώσεις τους σε εξωπραγματικά ύψη.

Και αν για μήνες δεν έχω καταφέρει να αποφασίσω ποιο από τα πέντε κομμάτια είναι το καλύτερο του άλμπουμ, μεταπηδώντας από το ένα στο άλλο σαν ένας μεταλλαγμένος, ετοιμοθάνατος μικρός πρίγκιπας/mariner από πλανήτη σε πλανήτη, η συναυλία ήρθε να επιβεβαιώσει την πιο πρόσφατή μου επιλογή. Το "Chevron" πέρα από ένα από τα πιο ανατριχιαστικά κομμάτια της χρονιάς, γράφεται πια στην ιστορία και στη συνείδησή μας ως μια από τις πιο ανατριχιαστικές συναυλιακές στιγμές του 2016. Η υστερία της Julie Christmas έδενε με τα απίστευτα brutal φωνητικά του Johannes Persson και όταν έμπαιναν τα κατακόκκινα φώτα, μάτωνε όλη η σκηνή μαζί τους.

Φτάσαμε λίγο πριν τη μέση και ήδη συνειδητοποιούσαμε πως ζούσαμε μεγάλες στιγμές. Η Julie Christmas μας διηγείται την ιστορία του "The Wreck Of S.S. Needle" σε ένα ρεσιτάλ κορυφώσεων που στήριζε όλη τη ραχοκοκαλιά του στους οργανικούς ρυθμούς του drum kit του Magnus Lindberg, οι οποίοι φούσκωναν και ξεφούσκωναν σαν ανθρώπινος μυικός ιστός. Put me down where I can see you run, μας έλεγε με ειρωνικό χαμόγελο, με την εφιαλτικά τρομαχτική φωνή της η Julie Christmas και όλο το κοινό παρατηρούσε αποσβολωμένο. Ήταν από τις ελάχιστες συναυλίες που το ποσοστό των μη-συνειδητοποιημένων/τουριστών ανάμεσα στους θεατές ήταν τόσο χαμηλό, ακόμα και στα ύψη του δεύτερου εξώστη, μέχρι τέρμα χαμηλά, όπου μας είχαν ρίξει οι Cult Of Luna.

To "Approaching Transition", το μόνο τραγούδι του "Mariner" δίχως την Julie Christmas και ίσως το λιγότερο καλό του δίσκου, απέκτησε στα πλαίσια της συναυλίας όλη την ουσία που ενδεχομένως δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε επακριβώς στο στούντιο. Ξεκίνησε σαν ένα ιντερλούδιο καταχνιάς με έντονη post-rock χροιά, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι οι Cult Of Luna το είχαν μετατρέψει σε ένα βαρύ και ασήκωτο ψυχεδελικό, αργόσυρτο doom πέρασμα από απόκρυφα μέρη του σύμπαντος, μετά από ένα μακελειό, μετρώντας τις απώλειες μέσα στο σκάφος σου...

Το 15-λεπτο "Cygnus" στο τελείωμα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο ορισμός του διαστρικού ταξιδιού που περιγράψαμε στην αρχή. Τα πλήκτρα που σε όλη τη διάρκεια έδιναν τη space αίσθηση εδώ απογειώνονται, επιταχύνουν για να φτάσουν στην κορύφωση και να επιφέρουν την κάθαρση. Ο ήχος έχει χαλάσει λιγάκι, θέλαμε λίγο πιο ψηλά την Julie στα ξεσπάσματα, αλλά ok πάλι καλός ήταν -και είναι δύσκολο να συντονίσεις δύο κιθάρες, δύο πλήκτρα, μπάσο, ντραμς, φωνή σε τόσο massive συνθέσεις. Είχαμε το παράδοξο ότι ο ήχος ξεκίνησε άψογος και στην πορεία χάλασε λιγάκι. Αλλά, είπαμε, αυτά είναι πταίσματα. Ο κύκνος ήταν ό,τι πιο trippy μπορεί να υπάρξει, μια ταινία μέσα στην ταινία, γεμάτη στιγμές που συγκλόνιζαν κάθε σου πτυχή. Nothing escapes this cold. Το τεράστιο και αριστοτεχνικό τελείωμα, με τα ντεσιμπέλ να φτάνουν στα όρια που αντέχει το Vox και τα φώτα να σε τυφλώνουν εν είδει έκρηξης, μπορεί να περιγραφεί μόνο με τη λέξη «οργασμικό» και καμία άλλη.

"We do not do encores", είπαν μετά το "Cygnus", στην πρώτη φορά που απευθύνθηκαν στο κοινό. Για κερασάκι στην τούρτα, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες στάσεις τους για το "Mariner", ήμασταν ακόμα πιο τυχεροί καθότι ακούσαμε δύο κομμάτια από τη μεγάλη δισκάρα που ονομάζεται "Vertikal": Τα "I: The Weapon" και "In Awe Of". Ειδικά το δεύτερο θα έπρεπε να είναι ευαγγέλιο για κάθε ακροατή αυτής της μουσικής, καθώς αποτελεί την πραγματοποίηση όλων των λόγων για τους οποίους μας ελκύουν αυτοί οι ήχοι. Και, φυσικά, αποδόθηκε εξαιρετικά.

Ο ισχυρισμός ότι οι Cult Of Luna είναι ό,τι καλύτερο έχει βγει ποτέ στα atmospheric sludge metal (post-metal) μονοπάτια ενδεχομένως να ακουστεί ιεροσυλία, καθότι αποτελούν μέρος της δεύτερης γενιάς. Ας πούμε, τότε, πως είναι ο μόνος λόγος που ένας κόσμος χωρίς Isis είναι υποφερτός. Και το απέδειξαν περίτρανα την Κυριακή. Η δε συνεργασία τους με την Julie Christmas, όσο ανέλπιστα και σχεδόν ουτοπικά ταιριαστή προέκυψε στο στούντιο, άλλο τόσο προέκυψε και στο σανίδι. Ας ελπίσουμε να καταλάβουν το αυτονόητο, ότι θέλουμε και "Mariner II".

Με αυτόν τον τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω, λοιπόν, έκλεισε το τρίτο μέρος των Smoke The Fuzz Festivals, που μπήκαν ξαφνικά στις ζωές μας και, καλλιτεχνικά, έφτασαν κορυφές που δεν θα περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος, όχι απλά από ένα new entry αλλά ακόμα και από παλιοσειρές του χώρου. Και του χρόνου.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com