Sivert Hoyem @ Ηρώδειο, 29/09/16

Χρόνια ήθελε να οργανώσει συναυλία σε έναν τέτοιο χώρο -και ο κύριος «εγγυημένο sold-out» δεν θα μπορούσε να βρει πιο πρόσφορο έδαφος από τη χώρα μας και τον εγγενώς ρομαντικό χώρο του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού. Είχαν περάσει μόλις πέντε μήνες από τις τελευταίες εμφανίσεις στην Ελλάδα του λατρεμένου από το ντόπιο κοινό Νορβηγού, ωστόσο δεν έπεφτε καρφίτσα πάνω στο πεντελικό μάρμαρο στην πρώτη από τις δύο εμφανίσεις που θα βιντεοσκοπούνταν για πιθανή μελλοντική κυκλοφορία, όπως μάθαμε από την ανταπόκρισή μας στη συνέντευξη τύπου. Η επόμενη συναυλία, στον ίδιο χώρο, υπό τις ίδιες προϋποθέσεις, την ερχόμενη Κυριακή.

Η μπάντα του έλαβε θέση, αποτελούμενη από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, κιθάρα, μπάσο και πιάνο/πλήκτρα (που πολλάκις μετατρεπόταν σε δεύτερη κιθάρα - ή μάλλον τρίτη αν λάβουμε υπόψιν και την ακουστική που χάιδευε ο ίδιος ο Hoyem). Η αρχή έγινε με το εξαιρετικό ομώνυμο κομμάτι από τον φετινό του δίσκο, "Lioness", και τον ίδιο τον μουσικό να προσπαθεί να βρει τη θέση του μπροστά στη φαντασμαγορική αντίθεση των μοντέρνων visuals πάνω σε καμάρες δεύτερου μ.Χ. αιώνα.

Πέρα από το ομώνυμο, ο φετινός δίσκος απέδειξε πως έχει κάποιες από τις πλέον αξιοσημείωτες στιγμές της καριέρας του, όπως τα "Fool To Your Crown" και "Sleepwalking Man", τα οποία ξεχώρισαν μουσικά εν μέσω του set. Κρίμα που, πλην ορισμένων χωρών, οι δίσκοι του Hoyem παραμένουν στην αφάνεια, ωστόσο η δυσανάλογη ανταπόκριση εδώ ισορροπεί κάπως την κατάσταση προς το δικαιότερο.

Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι ο χώρος αποδείχθηκε "too much", όπως είπε σε ένα σημείο και ο ίδιος ο Hoyem, ο οποίος ήταν εμφανώς σφιγμένος, με τρακ, για κάτι παραπάνω από το μισό της συναυλίας, το οποίο είχε το κόστος του στη σκηνική του παρουσία, αλλά και στη φωνή του. Προφανώς και ήταν υπέροχη, έχει γεννηθεί με αυτήν την εξωπραγματικά τέλεια χροιά, αλλά τον έχουμε ακούσει και σε πιο πηγαία και επιτυχημένα γυρίσματα (βλέπε την εμφάνισή του στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» το 2012).

Αυτό, βέβαια, δεν κράτησε για όλη τη συναυλία. Ο μαγκωμένος Hoyem ξεκίνησε σιγά-σιγά να παίρνει τα πάνω του με την εξαιρετική εκτέλεση του "Honey Bee" των Madrugada. Οι φλόγες υψώνονταν πάνω στα αρχαία και η Marie Monroe, που είχε απομείνει από το "My Thieving Heart" που ακούστηκε αμέσως πριν, περίμενε στωικά στο σκοτάδι με ένα λιτό φόρεμα και μια άρπα ανά χείρας, μέχρι να κάνει την είσοδό της στην ξεχωριστή αυτή εκτέλεση του κλασικού κομματιού των Madrugada.

Ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς, μία από τις πιο σκοτεινές, βαριές και ατμοσφαιρικές, η εκτέλεση του "Gorlitzer Park". Ωστόσο, η αποκορύφωση ήρθε με ένα από τα πλέον κλασικά κομμάτια της solo καριέρας του Sivert Hoyem, το εξαιρετικό "Give It A Whirl", ακολουθούμενο από το επίσης κλασικό "Majesty", λίγο πριν το τέλος του κανονικού set. Τότε ήταν που ο Hoyem βρισκόταν πια στα γνωστά του επίπεδα, «λύθηκε» και ήταν πιο εκδηλωτικός στην επικοινωνία του με το κοινό, ενώ και οι κινήσεις του στο σανίδι απέκτησαν τον αυθορμητισμό, μα και το συναίσθημα που αρμόζει σε τέτοιες μουσικές.

Ο Hoyem μας ευχαρίστησε που συνεχίζουμε να είμαστε στο πλευρό του απ’ όταν διαλύθηκε η προηγούμενή του μπάντα (σημειολογικά, να σημειώσουμε πως δεν ακούστηκε η λέξη Madrugada στη συγκεκριμένη πρόταση) και μας έδωσε ένα όμορφο διπλό encore (στο "Moon Landing" επετεύχθη η ιδανική ενορχήστρωση με τη βοήθεια πιάνου-εγχόρδων), κλείνοντας έτσι μια εμφάνιση που δεν απογειώθηκε όσο ενδεχομένως να περιμέναμε δεδομένων των περιστάσεων που πραγματοποιήθηκε, ωστόσο δεν άφησε επ' ουδενί κανέναν παραπονεμένο. Οι -ουκ ολίγοι- φανατικοί οπαδοί δε, προφανώς και άφησαν την ψυχή τους στο αρχαίο αμφιθέατρο από τα ρίγη συγκίνησης. Για να δούμε αν θα παρουσιάσει κάτι διαφορετικό την Κυριακή...

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη