Siena Root, Mother Turtle @ An Club, 18/04/13

Έχετε χάσει τη μπάλα με όλο το revival κίνημα που επιχειρεί να μας μεταφέρει στις αρχετυπικές μορφές του rock, όπως αυτό σχηματιζόταν την ένδοξη δεκαετία του 1970; Δεκάδες μπάντες που ξεπηδούν από όλες τις περιοχές του πλανήτη, αλλά κυρίως τη μαμά Σουηδία, έχουν κατακλείσει τη μουσική βιομηχανία και σχεδόν όλες τους διατηρούν ποιοτικά στάνταρ. Γι' αυτόν τον λόγο είναι απαραίτητος ένας μπούσουλας. Συμβουλή λοιπόν: χωρίστε τα συγκροτήματα (σύμφωνα με τα γούστα σας πάντα) στα συμπαθητικά, τα πολύ καλά, τα φοβερά και αφήστε έξι-επτά στην αφρόκρεμα. Ε εκεί, στην αφρόκρεμα, είναι η θέση των Siena Root, οι οποίοι με τους τέσσερις full-length δίσκους τους -όλοι ένας κι ένας- έχουν αποδείξει ακράδαντα ότι δεν είναι ακόμα ένα συγκρότημα «της φάσης», αλλά ανήκουν στην ελίτ του είδους.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, λοιπόν. Τη συναυλία άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Mother Turtle. Το μουσικό τους ύφος είναι κάτι το σχεδόν πρωτοφανές για τα δεδομένα ελληνικού συγκροτήματος: Camel, Frank Zappa, Genesis και άγιος ο θεός. Progressive rock μέχρι τα μπούνια από τον επερχόμενο full-length δίσκο τους που βρίσκεται στο στάδιο των ηχογραφήσεων και ο οποίος μιλάει για τη μαμά χελώνα και ένα σατανικό μανιτάρι που μεγαλώνει στο καβούκι της, όπως μας πληροφόρησε ο τραγουδιστής/κιθαρίστας.



Εξαιρετικές συνθέσεις που δεν κρύβουν τις εμφανείς επιρροές τους, και τεχνικότατο παίξιμο από όλα τα μέλη, τα οποία έδειχναν πραγματικά να διασκεδάζουν αφάνταστα το πρώτο τους support σε ξένο συγκρότημα. Το ίδιο και ο κόσμος. Κρατήστε το όνομά τους γιατί κάτι μου λέει ότι θα ακούσουμε πολλά από αυτούς στο μέλλον, τόσο γιατί τα κομμάτια τους ήταν φοβερά, όσο και γιατί σε κερδίζουν μονομιάς στο σανίδι.

Έπειτα, ήρθε η ώρα τέσσερις δίμετροι Σουηδοί κρεμανταλάδες να γεμίσουν μαλλιά και μούσια τη σκηνή του AN.



Όσοι πήγαν προετοιμασμένοι για ψυχεδέλειες και λοιπά «τριπαρίσματα» μάλλον πιάστηκαν εξ' απήνης, καθότι αυτό που μας πέταξαν στα μούτρα οι Siena Root ήταν καθαρό, ατόφιο, ανόθευτο hard rock, με όλη τη σημασία της λέξεως. Ούτε psychedelic, ούτε stoner, ούτε heavy psych. Λόγω του ότι το συγκρότημα δεν είχε πάρει μαζί του ούτε πληκτρά για Hammond, ούτε sitar (ίσως λόγω budget και απόστασης), επικεντρώθηκαν στη rock πτυχή τους και πραγματικά πήραν κεφάλια.



Ο τωρινός τους τραγουδιστής, με το εντελώς χίπικο στυλ απ' την κορυφή έως την ...καμπάνα, είχε φοβερή φωνή και σκηνική παρουσία. Ο κιθαρίστας με το μπλαζέ ύφος έπαιζε αβίαστα τα riff και τα solo του δίχως να κουνήσει βλέφαρο, βγάζοντας ταυτόχρονα εξαιρετικό ήχο χάρη σε κάποια μαγικά πετάλια και φυσικά στο καθαρό, «βρώμικο» παίξιμό του.



Ο μπασίστας ήταν αυτός που με εντυπωσίασε. Το look του έφερνε σε κάτι μεταξύ Messiah Marcolin (ex-Candlemass) και Claudio Sanchez (Coheed & Cambria) και οι ασταμάτητες μπασογραμμές του γέμιζαν τα κομμάτια. Τα drums, ενσωματωμένα στο εντελώς ομογενές και δουλεμένο σύνολο που μας παρουσιάστηκε, έδιναν το ρυθμό και ορισμένες φορές στα instrumental σημεία έπαιρναν τα ηνία. Το setlist αποτελούταν σχεδόν αποκλειστικά από κομμάτια από το πρώτο άλμπουμ, ενώ επίσης ακούσαμε και ένα πολύ ωραίο κομμάτι από την επερχόμενη δουλειά, η οποία -αν κρίνουμε από αυτό- θα είναι αρκετά πιο heavy από το παρελθόν τους.



Αν και έπαιξαν λίγο, μόλις μία ώρα και δέκα λεπτά, όταν το συγκρότημα παρατίθεται τόσο άψογα επί σκηνής, δεν μπορώ να κάνω παράπονα. Ο ήχος ήταν από τους καλύτερους ήχους που έχω ακούσει στο An –κάτι που φοβόμουν γιατί έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με κάμποση βαβούρα εκεί- και μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε τις εξαιρετικές μουσικές των Siena Root όπως πρέπει.



Ο κόσμος που απόλαυσε τη συναυλία ήταν σχετικά λίγος, τόσο λόγω καθημερινής, όσο και εξαιτίας του σημαντικού αγώνα του Παναθηναϊκού για την Ευρωλίγκα, κάτι καλό για μας, που μπορούσαμε να αναπνέουμε, κακό για αυτούς επειδή έχασαν ένα εξαιρετικό live και μάλιστα σε πολύ προσιτή τιμή. Όσο έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε τέτοια συγκροτήματα στη χώρα μας, πιστέψτε με, είμαστε καλά. Πολύ καλά.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com