Shellac, Bokomolech @ An Club, 04/06/15

Λένε ότι το rock 'n' roll πέθανε, λένε ότι το κιθαριστικό rock παραπαίει, λένε ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά αυτό που είδαμε στο An την Πέμπτη, έρχεται να τα ανατρέψει όλα αυτά. Οι Shellac είναι μία 100% '90s μπάντα, ξεροκέφαλα ριζωμένη εκεί, που αρνείται πεισματικά να δεχτεί τα παραπάνω ως δεδομένα. Αυτό που είδαμε αποδεικνύει περίτρανα ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Δεκαοκτώ χρόνια μετά έπεστρεψαν στην Αθήνα, στον ίδιο χώρο και με την ίδια support μπάντα, για ένα déjà vu από αυτά που παρακαλάς να επαναλαμβάνονται όσο το δυνατόν περισσότερο.

Οι Bokomolech είναι εξαμελής μπάντα, βετεράνοι πια, που άφησαν το στίγμα τους στη δεκαετία του '90, με τη βοήθεια του Albini, ο οποίος είχε αναλάβει την παραγωγή των πρώτων δίσκων τους. Με αρκετές αλλαγές στο live-up τους, γέμισαν τη σκηνή του An και μας ταξίδεψαν σε όμορφους κόσμους, με τους θορυβώδεις εναλλακτικούς indie ήχους τους. Στα γκαζωμένα σημεία τους ήταν άψογοι, με τον Δημήτρη Ιωάννου (φωνητικά) να δίνει το έναυσμα κάθε φορά για να ξεκινήσει ένας μικρός χαμός από κάτω, αλλά στα πιο αιθέρια κάπου με έχαναν. Είχαν όρεξη και πάθος πάντως και αυτό το πέρασαν και στον κόσμο, ο οποίος είχε ήδη κατακλύσει το μαγαζί και στην πλειονότητά του γούσταρε και λικνιζόταν υπό των ταξιδιάρικων ήχων που εκτοξεύονταν θορυβωδώς από τα ηχεία. Στα 45 λεπτά που έπαιξαν κάλυψαν το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους και, αν και δεν είχαν την ίδια σταθερή απόδοση από την αρχή μέχρι το τέλος, τελικά κέρδισαν τις εντυπώσεις και προθέρμαναν τον κόσμο για τους Shellac που θα ακολουθούσαν.

Την παραμονή της συναυλίας, το βράδυ, ανακοινώθηκε ότι έγινε sold-out, κάτι που από τη μία μου έκανε τρομερή εντύπωση μιας και οι Shellac, πριν το "Dude Incredible" που κυκλοφόρησαν πέρσι, είχαν να βγάλουν δίσκο επτά χρόνια (και άλλα επτά πιο πριν) και, ενώ ναι μεν ήταν δισκάρα το περσινό, δεν είδα θερμή ανταπόκριση, αλλά από την άλλη ο Steve Albini είναι ένας ζωντανός θρύλος. Ένας θρύλος που έχει μείνει στην ιστορία και για τις παραγωγές και συνεργασίες του με άλλους θρύλους, όπως τους Nirvana, τους Pixies, τους Neurosis και άλλους, αλλά και με τα προσωπικά του συγκροτήματα όπως τους Big Black και Rapeman που άλλαξαν τον χάρτη της rock μουσικής στα '80s και '90s. Οι Shellac είναι το μακροβιότερο συγκρότημά του και, στα 25 χρόνια που υπάρχουν, όχι μόνο συνέχισαν τον μύθο των Big Black και Rapeman, αλλά έπαιξαν και καθοριστικό ρόλο στην έξαρση του noise rock, math rock και post-hardcore στα '90s, μαζί με τους Slint, τους Jesus Lizard και πολλούς άλλους.

Αν και πλέον ο Albini ασχολείται κατά κύριο λόγο με τις παραγωγές, όταν βρίσκει χρόνο μαζεύεται με τους Weston και Trainer και κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Να παίζουν βρώμικο rock ‘n’ roll, ανεβαστικό, καυστικό και τόσο γραφικό όσο πρέπει, όσο οι προπάτορες του είδους όπως οι Stooges ή οι MC5. Η διαφορά είναι ότι ο Albini είναι τρελός και, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Jack Kerouac, «οι μόνοι που αξίζουν είναι οι τρελοί».

Βγήκαν στη σκηνή μέσα σε ένα ασφυκτικά κατάμεστο An, έστησαν τα πάντα μόνοι τους, με τη βοήθεια μόνο μιας πανέμορφης γυναικάρας και μετά από μιάμιση ώρα αχαλίνωτου θορυβώδους ηχητικού βιασμού, ξέστησαν τα πάντα πάλι μόνοι τους, μίλησαν με τον κόσμο που άραξε εκεί και δεν βιάστηκε να αποχωρήσει και έδειξαν μια τόσο ανθρώπινη όσο και επαγγελματική συμπεριφορά από αυτές που υπάρχουν σε έλλειψη εν έτει 2015. Το πραγματικό σοκ, βέβαια, ήταν αυτό που μεσολάβησε.



Με εκπληκτικό ήχο που έκανε τη βρωμιά της κιθάρας να μας βαράει στο στέρνο και τα γεμάτα δηλητήριο φωνητικά του Albini να προκαλούν συναισθήματα μίσους μέσα από ένα πέρα για πέρα χιουμοριστικό πρίσμα, η τριάδα των Shellac έστησε ένα εκπληκτικό γαϊτανάκι που μας πήρε και μας σήκωσε και μας ξαναπέταξε χάμω και πάλι από την αρχή. Δίνοντας έμφαση στο πρόσφατο "Dude Incredible" αλλά παίζοντας και πολλά κομμάτια από την υπόλοιπη δισκογραφία τους, δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο, έσπασαν αυχένες γιατί έχουν και μια μεταλλίλα που σπάει σβέρκους και μέχρι το τέλος μας είχαν αφήσει στον τόπο. Από την αρχή ήταν υπέροχοι αλλά τα πραγματικά καλά ξεκίνησαν όταν ο Albini ξεκίνησε την ιδιότυπη προσευχή του, παρακαλώντας κάποιον θεό να δολοφονήσει για χάρη του την γκόμενά του και τον εραστή της. Στο τέλους του τραγουδιού και μετά τα απανωτά «KILL THEM FUCKING KILL THEM» συνέχισε άνευ μουσικής την προσευχή με μια μοναδική πρόζα. Το ίδιο επαναλήφθηκε και αργότερα μετά το τέλος του φανταστικού "Wingwalker" που συνέχισε για κάνα πεντάλεπτο εξηγώντας με περίσσιο χιούμορ, πορνογραφικού περιεχομένου, την ιστορία πίσω από τα «I'm a plane» που επαναλαμβάνει διαρκώς καθ' όλη τη διάρκεια του τραγουδιού.

Η άνευ προηγουμένου μαγεία των Shellac αποδείχτηκε εμφατικά λίγο πριν το τέλος, όταν ο Albini, αφού κούρδισε την κιθάρα του, πλησίασε το μικρόφωνο, το χτύπησε δυο-τρεις φορές με τα δάχτυλά του και ρώτησε «can you hear me now?», δίνοντας το έναυσμα για την έναρξη του "End Of Radio", του πιο αντισυναυλικού τραγουδιού που έχουν. Σε μινιμαλιστικούς ρυθμούς, με το μπάσο να οδηγεί στη μεγαλύτερη διάρκεια το κομμάτι, ο Albini μας συνεπήρε, με αυτή την τεράστια ωδή στη μουσική, στο ίδιο το μέσο δηλαδή. Κατά τη διάρκεια του κομματιού ο Trainer σηκώθηκε πάνω στο σκαμπό του και άρχισε να βαράει το πιατίνι που ήταν στημένο από πίσω του και στο τέλος πήγαν και άλλοι δυο και όλοι μαζί βάραγαν τα πιατίνια, δίνοντας μια αίσθηση κλεισίματος.



Αν και το "End Of Radio" θα μπορούσε να αποτελέσει το ιδανικό κλείσιμο για τη συναυλία τους, τελικά παρέμειναν για άλλα τρία κομμάτια, κλείνοντας εν τέλει με τον punk δυναμίτη "Spoke", με τη διπλή φωνητική επίθεση από Albini και Weston. Φυσικά, encore δεν υπήρχε. Σταμάτησαν, άρχισαν να μαζεύουν και μιλούσαν με τον κόσμο. Ο περισσότερος κόσμος έμεινε καρφωμένος στη θέση του, αποσβολωμένος, προσπαθούσε να καταλάβει τι συνέβη. Βίωσε όντως το καλύτερο live της ζωής του; Ναι όντως.

Φωτογραφίες: Κατερίνα Στεφάνου