Shadow Play Vol.3 (Band Of Friends, Big Ballz, Remember Lizzy) @ Κύτταρο, 12-13/04/13

Όταν πριν από δύο περίπου μήνες και κατά τη διάρκεια του Shadow Play Vol.2 είχε ανακοινωθεί ότι στις 12 και 13 Απριλίου θα λάμβανε χώρα το Shadow Play Vol.3 και ότι σε αυτό θα συμμετείχαν οι κύριοι κύριοι Gerry McAvoy και Ted McKenna, τσεκάραμε τη ίδια στιγμή αυτές τις δύο ημερομηνίες στην ατζέντα μας. Η ευκαιρία να απολαύσουμε 32 χρόνια μετά τη θρυλική εκείνη συναυλία το 1981 στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια ξανά το rhythm section της μπάντας του Gallagher στο επί τω Rory έργω απλά δεν γινόταν να περάσει ανεκμετάλλευτη. Τίποτα από τα προηγούμενα φυσικά δεν θα γινόταν χωρίς τις προσπάθειες του fan club Rory Gallagher Greece, που είναι φυσικά ο διοργανωτής των Shadow Play Festival.

Απόντος φυσικά του τεράστιου Ιρλανδού που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του στο hard rockin' blues, το σχήμα δυστυχώς δεν ονομάζονταν Rory Gallagher and his Band, αλλά Band Of Friends και τη θέση του Rory θα κάλυπτε ο Ολλανδός Marcel Schelpenzeel. Ο Gerry McAvoy και ο Ted McKenna δεν χρειάζονται βέβαια ιδιαίτερες συστάσεις. Μπασίστας σε όλα τα album του Gallagher o πρώτος και drummer σε μια από τις καλύτερες περιόδους του Rory (1978-1981) και με θητεία σε Tear Gas, Sensational Alex Harvey Band και Michael Schenker Group ο δεύτερος. Τον Ολλανδό δεν τον γνωρίζαμε καθόλου, αλλά όπως υποπτευόμασταν και διαπιστώσαμε στη συνέχεια, μόνο τυχαία δεν είναι η συνεργασία του με τον Gerry και τον Ted.

Με τον κόσμο να είναι αρχικά λιγοστός, τη βραδιά άνοιξαν γύρω στις δέκα οι Big Ballz, ένα απλά καταπληκτικό συγκρότημα διασκευών στους AC/DC.



Στα τρία πρώτα κομμάτια του σαραντάλεποτυ set τους τίμησαν, προφανώς  λόγω του χαρακτήρα της ημέρας, την blues πλευρά των Αυστραλών. Κατόπιν έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους με τα υπερκλασικά "Highway To Hell" και "Touch Too Much", για να κλείσουν με το συναυλιακό must "The Jack" και τo πολυδιασκευασμένο "Baby Please Don't Go" του Big Joe Williams. Αν και η τοποθέτηση δεύτερου set τυμπάνων στη μέση της σκηνής περιόρισε αναγκαστικά ρυθμικό κιθαρίστα και τραγουδιστή στα αριστερά και lead κιθαρίστα και μπασίστα στα δεξιά, οι Big Ballz ανταπεξήλθαν στην αποστολή τους με τον καλύτερο τρόπο, αποδίδοντας για ακόμη μία φορά εξαιρετικά.

Setlist: Night Prowler / Little Lover / Ride On / Highway To Hell / Touch Too Much / The Jack / Baby Please Don't Go

Λίγα λεπτά μετά τις έντεκα και ενώ στο χώρο δεν υπήρχαν πλέον εμφανή κενά, οι Band Of Friends έκαναν την εμφάνισή τους επάνω στη σκηνή και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν φαντάζομαι αρκετοί ήταν η ομοιότητα του Marcel με τον Rory, τόσο φυσιογνωμικά όσο και στυλιστικά (jean μπουφάν και καρό πουκάμισο). Για τα επόμενα λεπτά η φιγούρες του McKenna πίσω από τα τύμπανα του Gerry στο μπάσο τράβηξαν τα βλέμματα. Τα πρώτα λεπτά ήταν επίσης υπό μία έννοια αναγνωριστικά, καθώς στη έναρξη προτιμήθηκαν τα λιγότερο γνωστά, τυπικά Gallagher rhythm 'n' blues κομμάτια. Ο ήχος ήταν μεν δυνατός, δεν ήταν όμως, (τουλάχιστον στην αρχή και μπροστά στη σκηνή) ο άψογος ήχος που έχουμε απολαύσει πολλές φορές στον συγκεκριμένο χώρο.



Κοινό και μουσικοί ζεστάθηκαν και η συνέχεια περιελάμβανε σχεδόν αποκλειστικά επιτυχίες. "Do You Read Me", "Moonchild" (η συγκίνηση όποτε ακούω αυτό το κομμάτι τελικά είναι αναπόφευκτη), "Philby", "Follow Me", και "Bad Penny" γέμισαν το κύριο set. Ο Marcel αποδείχτηκε ότι ήταν καταπληκτικός. Εκτός του ότι αντέγραφε εξαιρετικά όλα τα κόλπα που έκανε ο Rory, o τρόπος που τα δάκτυλα του αριστερού του χεριού πατούσαν στη ταστιέρα ήταν εντυπωσιακός. Κατά τα άλλα ο Τed απέδειξε ότι αποτελεί top class drummer και ο Gerry ήταν απλά συγκλονιστικός. Όλοι τους ήταν συνεχώς χαμογελαστοί και τις στιγμές που ο Marcel ήταν γυρισμένος ή τα μαλλιά κάλυπταν το πρόσωπό του θαρρούσες πως ο Rory ήταν εκεί.



Οι στιγμές που θα θυμόμαστε ήταν πολλές. Η συγκλονιστικότερη από αυτές ήταν στο τελείωμα του "Do You Read Me". Ο Gerry και ο Marcel βρέθηκαν δίπλα δίπλα όσο πιο κοντά στο κοινό γινόταν, ο πρώτος παρακάλεσε το κοινό να σωπάσει και τον δεύτερο να παίξει όσο πιο σιγανά μπορούσε και εμείς γίναμε μάρτυρες μιας κυριολεκτικά μυσταγωγικής εμπειρίας. Κατά τα λοιπά ο Gerry μιλούσε συνέχεια στο κοινό και επαναλάμβανε συνεχώς τις λέξεις «εντάξει» και «Αθήνα» και το κοινό με τη σειρά του φώναζε και τραγουδούσε πολύ περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς με βάση τη πληρότητα του χώρου. Οι περισσότερες εκτελέσεις έμοιαζαν με αυτές των ζωντανών εμφανίσεων του Gallagher, τα σόλο κιθάρας, μπάσου και τυμπάνων στο τέλος ήταν σύντομα και απολαυστικά και οι στιγμές που ο Gerry και ο Marcel έπαιζαν σχεδόν πάνω στο κόσμο τα ίδια «μέρη» απλά συγκλονιστικές.



Ευχάριστο διάλειμμα αποτέλεσαν οι αφηγήσεις του Gerry σχετικά με δύο περιστατικά που συνέβησαν στην ανεπανάληπτη δεκαετία του 1970. Το πρώτο αφορούσε τις ηχογραφήσεις του "Calling Card" το καλοκαίρι του 1976 στο Μόναχο. «Ήταν Κυριακή, έκανε πολύ ζέστη και ο Rory πρότεινε να πάρουμε μία μέρα ρεπό. Πήγαμε λοιπόν σε ένα beer garden και ήπιαμε μερικές μπύρες. Δεσποινίδες με παραδοσιακές φορεσιές κουβαλούσαν έξη έξη τις μπύρες στα τεράστια ποτήρια και χορευτές έκαναν αυτές τις φιγούρες χτυπώντας τους μηρούς και τους γοφούς τους. Ήπιαμε ο καθένας μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε μπύρες και τότε ξαφνικά ο Rory είπε να γυρίσουμε στο στούντιο.

Ηχογραφούσαμε στα Musicland Studios, διάσημα studios που έχουν ηχογραφήσει οι Rolling Stones, οι Led Zeppelin και οι Queen. Εκεί υπήρχε και ένα τεράστιο Hammond, οπότε ο Rory πρότεινε να παίξω την εισαγωγή του "Calling Card" με bass pedals. Είχα πιει τόσο πολύ που δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος και αναγκάστηκα να πέσω στα γόνατα και να παίξω τα πετάλια με τα χέρια. Φανταστείτε το σκηνικό, εγώ ήμουν στα τέσσερα και όλοι οι υπόλοιποι (Rory, Ron DeAth, Lou Martin και Roger Glover) γελούσαν μαζί μου. Είμαι σίγουρος πως ο Rory με έβαλε να το κάνω επίτηδες!»



Το δεύτερο είχε να κάνει με τη πρώτη φορά που η μπάντα του Gallagher βρέθηκε στην Αμερική για ζωντανές εμφανίσεις. «Ήταν το 1971 και θα παίζαμε για έξη βράδια στο Whiskey A Go Go του Los Angeles. Ξεκινήσαμε με 25 άτομα και καταλήξαμε με το μαγαζί γεμάτο, αυτό συνέβαινε συνέχεια με τον Rory. Μέναμε στο ξενοδοχείο όπου ο John Bohnam έκανε βόλτες με τη Harley (true story) και στο φουαγιέ μας πλησίασαν για πρώτη φορά groupies. Σε εμένα ήρθε μια πανέμορφη κοπέλα που την έλεγαν Shorty. Ήμουνα 19 χρονών και είχα όλα τα μαλλιά και τα δόντια μου (ακόμη τα έχω)! Όταν γυρίσαμε στη Νέα Υόρκη ρώτησα γιατί την έλεγαν Shorty, μιας και δεν ήταν καθόλου κοντή. Τότε έμαθα ότι την έλεγα έτσι γιατί δεν έβλεπε καθόλου καλά μακριά. Ήταν η πρώτη γυναίκα με tattoo που είχα δει ποτέ και για εκείνη γράφτηκε το "Tattoo'd Lady".

Με τον Gerry να αναλαμβάνει τα φωνητικά στο sing-along του Shadow Play και να τραγουδά το ρεφρέν του "A Million Miles Away" (περιττό να αναφέρουμε ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι απλά καθηλωτικό όποτε παίζεται ζωντανά), το κύριο set ολοκληρώθηκε μέσα σε αποθέωση για να ακολουθήσουν δύο ακόμη κομμάτια στο encore. Ένα καταπληκτικό "Laundromat" και ένα ατελείωτο "Bullfrog Blues". Μετά από δύο και κάτι ώρες και φοβερή απόδοση από τους μουσικούς αποχωρίσαμε από το Κύτταρο απόλυτα ευχαριστημένοι με τα trebles να βουίζουν στα αυτιά μας και ανανεώσαμε το ραντεβού για το επόμενο βράδυ.

Η δεύτερη βραδιά του αφιερώματος στον αγαπητό όσο λίγοι στην Ελλάδα Rory Gallagher ξεκίνησε κατά μία έννοια ακόμα πιο ταιριαστά από την προηγούμενη αφού την τιμητική του είχε ένας άλλος αποθανών Ιρλανδός, ο Phil Lynott. Οι Έλληνες Remember Lizzy έπαιξαν ένα set εγγυημένο να αρέσει τόσο στους αφοσιωμένους όσο και στους πιο περιστασιακούς ακροατές των Thin Lizzy, όπως δηλαδή κάθε tribute συγκρότημα οφείλει να κάνει.  Παίζοντας εξαιρετικά δεμένα και με όλους τους μουσικούς και τον τραγουδιστή να ανταποκρίνονται απόλυτα στο ρόλο τους ο καθένας μείναμε με την αίσθηση ότι απολαύσαμε τα τραγούδια που μας αρέσουν όχι απλά για τη δύναμη της σύνθεσής τους αλλά και για τον άρτιο τρόπο που εκτελέστηκαν. Trivial της εμφάνισής τους ότι πιάνοντας τις ομοιότητες στο ρυθμό των "Johnny The Fox" και "Do You Read Me" έπαιξαν την εισαγωγική φρασούλα από το δεύτερο στην αρχή του πρώτου.

Setlist: Jalibreak - Are You Ready / Bad Reputation / Emerald - Massacre / Johnny / Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed / Don't Believe A Word - The Boys Are Back In Town / Whiskey In The Jar

Η εμφάνιση της παρέας του Gerry McAvoy το Σάββατο είχε όπως είναι φυσικό διαφορές και ομοιότητες με αυτήν της προηγούμενης ημέρας. Οι ομοιότητες ήταν φυσικά ότι ο McAvoy έχει αναλάβει να διατηρεί τον ηγετικό ρόλο στο σχήμα απόντος του Rory, πράγμα που το κάνει στην αρχή της συναυλίας επιτηδευμένα και λίγο απότομα αλλά όσο ζεσταίνεται το κοινό και μπαίνει στους ρυθμούς που θέλει και ο ίδιος να το φέρει, ελευθερώνεται και αυτός οπότε γίνεται πιο άνετος και φυσικός στις κινήσεις και τις ομιλίες του. Το έτερο κοινό σημείο της βραδιάς ήταν η προσπάθεια του Marcel Schelpenzeel να μοιάζει στα πάντα του με τον Gallagher.



Και ενώ όντως στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας τα κατάφερνε σε αυτό μια χαρά σε κιθάρα, φωνή αλλά και εμφάνιση, η αλήθεια είναι ότι όταν τα πράγματα γίνονταν πολύ blues ή όταν το παίξιμό του έπρεπε να γίνει πιο γλυκό και ήπιο, εκεί φανέρωνε κάποιες αδυναμίες. Λογικό εξάλλου, αν μπορούσε να τα παίζει και όλα ακριβώς όπως ο Rory τότε ο Ιρλανδός που αγαπήσαμε δε θα ήταν τελικά και τόσο ιδιαίτερος, για να μην πούμε ότι και ο μακαρίτης όταν έβγαινε στη σκηνή από την αδρεναλίνη του κυρίως καθοδηγούνταν και λιγότερο από τον συναισθηματισμό του. Η τάση πάντως αυτή του Marcel να αποδίδει καλύτερα στα πιο hard rocking τραγούδια, οδήγησε και το setlist να διαμορφωθεί προς αυτήν την κατεύθυνση κυρίως με τραγούδια από τη μέση περίοδο του Gallagher και με σοβαρό φάουλ την παντελή έλλειψη τραγουδιών από το εξαίσιο "Blueprint". Σε αυτό μάλλον συνέβαλε και η πολύ σημαντική και εμφανής σε σημεία έλλειψη των πλήκτρων.



Αυτό που σε ένα βαθμό διαφοροποίησε τη βραδιά ήταν το γεγονός ότι ο κόσμος που ήταν παρών ήταν ελαφρώς περισσότερος αλλά και πιο συμμετοχικός με αρκετές φορές να τραγουδάει τη μελωδία της κιθάρας κάποιου τραγουδιού και μάλιστα να μη σταματάει ούτε στο τέλος αυτού αναγκάζοντας έτσι και το συγκρότημα να «ξανακλείσει» το κομμάτι. Φυσικά κάποιες διαφοροποιήσεις υπήρξαν και στις επιλογές των τραγουδιών έτσι ώστε μόνο αν είχες παρακολουθήσει και τις δύο βραδιές να ήσουν απόλυτα ικανοποιημένος ότι άκουσες αρκετά από τα τραγούδια που ήθελες και αυτό παρά τη δίωρη διάρκεια του.



Τελικά αυτό που έμεινε από τους Band Of Friends του Gerry MacAvoy, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον,  δεν είναι φυσικά παρά ένα κλάσμα από το μεγαλείο του Rory και ούτε κατά προσέγγιση δε θεωρώ ότι μπορώ να διανοηθώ καν το τι έζησαν όσοι ήταν παρόντες στη περίφημη συναυλία της Ν. Φιλαδέλφειας (στην οποία αναφέρθηκε και ο Gerry ενθυμούμενος πολύ καλά τις αντιδράσεις της αστυνομίας σε αυτήν). Θυμηθήκαμε όμως με τον καλύτερο τρόπο και όσο πιο κοντά στο πρωτότυπο μπορούμε να φτάσουμε αυτή τη στιγμή, την μία πλευρά του Gallagher και του συγκροτήματός του, δηλαδή ενός από τους πιο δυναμικούς και έντονους τρόπους που έμπλεξαν ποτέ τα blues με το rock.

Κώστας Σακκαλής

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com