Rush @ The O2 Arena (Λονδίνο), 24/05/13

Όταν πριν δύο μήνες το Rocking.gr με αφορμή το αφιέρωμα «10»: Τα μεγάλα ονόματα στα ευρωπαϊκά φεστιβάλ του 2013 διενήργησε ψηφοφορία για το ποιο από αυτά αυτά τα δέκα ονόματα επιθυμεί περισσότερο το κοινό να δει στην Ελλάδα, την πρώτη θέση δεν την κατέκτησε ούτε ο Bruce Springsteen που γεμίζει με χαρακτηριστική άνεση τα μεγαλύτερα στάδια του πλανήτη ούτε καν η παντοτινή αγάπη του ελληνικού κοινού οι Iron Maiden, αλλά οι Rush.

Κάθε φορά που οι Rush πατάνε το πόδι τους στην Ευρώπη οι συντάκτες του Rocking.gr «τσακωνόμαστε» για το πόσο κόσμο θα μάζευε μια εμφάνισή τους στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς το ελληνικό κοινό δεν είχε ποτέ και δε θα έχει και φέτος την ευκαιρία να τους δει στη χώρα μας στα πλαίσια της περιοδείας Clockwork Angels Tour. Μια ματιά βέβαια στον χάρτη της περιοδείας δείχνει ξεκάθαρα την πρόθεση του συγκροτήματος να περιοριστεί σε εμφανίσεις στη βορειοδυτική Ευρώπη και μόνο, περιλαμβάνοντας για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια και εμφάνιση σε ευρωπαικό φεστιβάλ (Sweden Rock Festival).



Το ευρωπαικό σκέλος της περιοδείας ξεκίνησε με πέντε εμφανίσεις στη Μεγάλη Βρετανία εκ των οποίων η δεύτερη θα λάμβανε χώρα στην O2 Arena του Λονδίνου. Όταν έφτασε η ώρα για να ξεκινήσει η εμφάνιση των Rush αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι υπήρχαν αρκετά άδεια καθίσματα στο άνω διάζωμα απόρροια ίσως του αρκετά τσουχτερού εισιτηρίου το οποίο όμως η μπάντα φρόντισε να μας το ανταποδώσει με αυτά που ακολούθησαν και ως προς τη μουσική και ως προς το show.



Μετά από ένα εισαγωγικό βίντεο η φιγούρα του Geddy Lee που είχε πάρει τη θέση του στα πλήκτρα φωτίστηκε μέσα στο σκοτάδι και η sci-fi εισαγωγή του "Subdivisions" άνοιξε τη βραδιά. Το πρώτο set της συναυλίας (και γενικότερα το μεγαλύτερο μέρος της) είχε μια ιδιαίτερη 80s αισθητική με κομμάτια όπως το "The Big Money", το "Grand Designs" και το "Territories" από το "Power Windows", το "The Body Electric", το "Force Ten" και το "Analog Kid" πριν το υπέροχο "Bravado" και το πιο σύγχρονο και δυναμικό "Far Cry" κλείσουν το πρώτο μέρος.



Ίσως είναι περιττό να αναφερθώ λεπτομερώς στις εξωπραγματικές εκτελεστικές δυνατότητες της τριάδας από τον Καναδά καθώς κι από τα άλμπουμ αυτό είναι προφανές κι από τις live κυκλοφορίες. Όμως το να βλέπεις μπροστά σου να ορθώνεται αυτός ο ηχητικός «τοίχος» χωρίς να χάνεται η παραμικρή λεπτομέρεια από τη studio εκδοχή αλλά και χωρίς το εγχείρημα να μοιάζει fake είναι κάτι που δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο. Ο Geddy Lee είναι ένα multi-core ανθρώπινο ον που ταυτοχρόνως χειρίζεται πολύπλοκες συνθέσεις σε μπάσο, keyboards και φυσικά τα φωνητικά με περίσσια άνεση και χαλαρότητα την ίδια στιγμή που εμείς οι «κοινοί θνητοί» στις κερκίδες αδυνατούμε να συγκεντρωθούμε για να βγάλουμε μια φωτογραφία της προκοπής. Ο Alex Lifeson διαθέτει ένα οπλοστάσιο από riff που εκτός από ποιότητα, έχουν και την άνεση και την υφή να «βγάλουν τη γλώσσα» σε κάθε rock κιθαρίστα που θεωρείται μοντέρνος.



Eιδική περίπτωση ο Neil Peart. Πιθανότατα εξωγήινης προέλευσης, σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να παίξει ακόμα πιο απόκοσμα και πολύπλοκα αλλά δεν το κάνει γιατί έχει την αίσθηση του μέτρου. Μία αίσθηση που πιθανότατα εξηγεί γιατί οι Rush δεν «καβάλησαν το καλάμι» στη μακρόχρονη καριέρα τους αλλά αντιθέτως έθεσαν ως προτεραιότητα τη δημιουργία τρομερής και ποικιλόμορφης μουσικής με βάση τις αστείρευτες δυνατοτητές τους κι όχι την προβολή των ατομικών τους μουσικών χαρισμάτων μέσω αυτής.



Μετά από ένα διάλειμμα είκοσι περίπου λεπτών οι Rush επιστρέφουν για το δεύτερο μέρος του show. Μαζί τους και μια επταμελής μπάντα εγχόρδων με σκοπό την όσο το δυνατόν καλύτερη και πιστότερη μεταφορά των ενορχηστρώσεων του "Clockwork Angels" επί σκηνής. Το αποτέλεσμα άκρως μαγευτικό καθώς τα έγχορδα δεν αφαιρούν τίποτα από τη χάρη της τριάδας αλλά αντιθέτως προσθέτουν, αναδεικνύοντας ιδιαιτέρως κομμάτια όπως το "The Wreckers" και το "The Garden". Το σερί εννέα κομματιών από το "Clockwork Angels" δίνει την σκυτάλη πάλι στα 80s για τα "Manhattan Project", "Red Sector A" και το "YYZ" που επίσης εμπλούτιζονται από τα έγχορδα με όμορφο τρόπο ενώ το "The Spirit Of Radio" κλείνει το main set. Στο ενδιάμεσο ο Peart μας είχε αφήσει πάλι άφωνους με ένα drum solo κι αυτό το λέει ένας άνθρωπος που βαριέται αφόρητα τα κλισέ drum solos των rock συναυλιών, αλλά στην περίπτωση του Peart είχαμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό.



Επιστροφή για το encore με το κλασικό "Tom Sawyer" και για τη μόνη 70s στιγμή του setlist, ίσως την πιο χαρακτηριστική και γνωστή από εκείνη την περίοδο. Keyboards και άλλα digital κόλπα πάνε στην άκρη και οι Rush «φοράνε» το πιο rock προσωπείο τους παραδίδοντας μια ξεσηκωτική εκτέλεση τριών εκ των parts του έπους (απ' όλες τις απόψεις) "2112" κλείνοντας με αυτό την εμφανισή τους ενώ παράλληλα ακούγεται η φράση: «...Attention all planets of the Solar Federation... We have assumed control...»



Στον καταιγισμό σκέψεων και συναισθημάτων που ακολούθησε και συνεχίζει να με ακολουθεί από τη συγκεκριμένη συναυλία των Rush θεωρώ πως αυτό που τελικά τους κάνει σπέσιαλ ως μπάντα και κατ’ επέκταση σπέσιαλ τα live τους δεν είναι ουτε το σχεδόν τρίωρο που παίζουν, ούτε το υπεράνω ανθρώπινης λογικής τεχνικό τους επίπεδο, ούτε καν το setlist της συγκεκριμένης περιοδείας, που πιθανότατα σε κάποιον die-hard fan των Rush της δεκαετίας του '70 να μην άφηνε και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Αυτό που τους κάνει αληθινά μοναδικούς είναι αυτή η δυναμική που εκπέμπουν και δισκογραφικά αλλά κι όταν είναι στην σκηνή που ενώ πλησιάζουν τα 40 χρόνια σαν μπάντα δε σου δίνουν το παραμικρό δικαίωμα να τους κατατάξεις ως «δεινοσαυρικό» συγκρότημα όπως πολλά συνομήλικα αλλά ως κάτι εντελώς άφθαρτο και ταιριαστό σε κάθε εποχή.

Θερμές ευχαριστίες στον Γιάννη Κυριαζή για την παραχώρηση των φωτογραφιών.