Roger Waters performing "The Wall" @ Gelredome Arena (Arnhem, Ολλανδία), 09/04/11

Το "Wall" είναι ένας δίσκος - ογκόλιθος, ο οποίος απαιτεί μία διπλωματική εργασία για να αναλυθεί σε όλες τις εκφάνσεις του. Χωρίς να είναι η πιο αντιπροσωπευτική δουλειά των Pink Floyd, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο επιδραστικές και διαχρονικές τους. Και εν έτει 2011 θα τολμήσω να πω πως ακούγεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Η είδηση ότι ο Roger Waters θα περιόδευε για το "Wall" κυκλοφορούσε εδώ και δύο χρόνια. Η δυσπιστία μεγάλης μερίδας του κόσμου ήταν έντονη, αφού θεωρούσαν σχεδόν ακατόρθωτο το να μετακινηθεί μία τόσο μεγάλη παραγωγή στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αυτή τη δυσπιστία διαδέχτηκε η ανακοίνωση της περιοδείας, την άνοιξη του 2010. Η χαρά ανείπωτη και η απουσία ημερομηνίας για την Αθήνα κατέστησε μονόδρομο την επιλογή των standing tickets του Arnhem.

Πρόκειται για μία υπέροχη πόλη, στην οποία αν βρεθείτε, μη διστάσετε να πείτε ότι είστε Έλληνες και να μνημονεύσετε τον Νίκο Μαχλά: Θα γίνετε αποδέκτες πολλών κερασμάτων. Το GelreDome, λοιπόν, είναι η έδρα της Vitesse. Ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, του οποίου η οροφή κλείνει και ο χλοοτάπητας μετακινείται, δίνοντας τη θέση του σε τσιμεντένιο πάτωμα, πριν από συναυλιακά events. Μπαίνοντας στο χώρο της συναυλίας το πρώτο σοκ ήταν γεγονός: Ό,τι κι αν είδαμε σε video bootlegs, δε μπορεί να συγκριθεί με το δέος της πρώτης ματιάς στο stage show, μιας και μέρος του σκηνικού ήταν ήδη στημένο. Ενός σκηνικού - αδιάψευστου μάρτυρα για ένα show το οποίο ξέρεις προκαταβολικά ότι θα σε στιγματίσει.

Πιάνουμε θέση στο pit, κάπου στην όγδοη σειρά. Και αυτό με την προοπτική του να έχουμε καλή οπτική επαφή με το συγκρότημα και ταυτόχρονα να βλέπουμε τις προβολές στο Τείχος. Το setlist το γνωρίζαμε εκ των προτέρων, πράγμα λογικό, αφού θα ερμηνευόταν ολόκληρο το "Wall". Στις 20:00 ακριβώς, πριν ακριβώς από την έναρξη του live, δεχτήκαμε ακόμα ένα ισχυρό σοκ: Από τα ηχεία ακούγεται απόσπασμα από την ταινία "Σπάρτακος" του 1960. Συνέχεια με μία instrumental εκδοχή του "Outside The Wall" και οι μουσικοί παίρνουν τις θέσεις τους.

"In The Flesh?" και ο χώρος σείεται από τις εκρήξεις και τα πυροτεχνήματα τα οποία κατακλύζουν τη σκηνή. Το σκηνικό είναι αμιγώς θεατρικό. Ο Waters ανεβαίνει στη σκηνή ντυμένος σα δικτάτορας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως ο Pink στην ταινία του "Wall". Ταυτόχρονα, τα μέλη του συγκροτήματος βρίσκονται σε στάση προσοχής όταν αυτός περνά από μπροστά τους!

Στο μισοχτισμένο Τείχος ταυτόχρονα προβάλλονται εικόνες και videos, με πρώτη αυτή των twin hammers, και με το τέλος του κομματιού ένα αεροπλάνο συντρίβεται στο τείχος! Συνέχεια με το "Thin Ice", όπου ο Roger πιάνει για πρώτη φορά του μπάσο του. Στο τείχος και στην κυκλική οθόνη πίσω από τη σκηνή προβάλλονται εικόνες των «Fallen Ones»: Ανθρώπων οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας, σε πολεμική σύγκρουση, ή ακτιβιστών οι οποίοι πλήρωσαν με τη ζωή τους τη διάθεση τους για προσφορά στο συνάνθρωπο. Εικόνες ανθρώπων τις οποίες μπορούσε οποιοσδήποτε να στείλει στο site του Roger Waters πριν την έναρξη της περιοδείας, με μία μικρή περιγραφή του πώς στερήθηκαν τη ζωή τους.

"Another Brick In The Wall Part 1": Ένα βαθύ κόκκινο κυκλώνει τη σκηνή, ενώ το Τείχος και το video wall προβάλλουν μία κόκκινη θάλασσα. Κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω ότι πριν χτιστεί ολόκληρο το Τείχος, το video wall συμπλήρωνε τις απεικονίσεις, πράγμα που εντυπωσιάζε με τη σκηνοθετική αρτιότητά του.

Και κάπου εκεί ένας χείμαρρος συναισθημάτων μας συνεπήρε. Ήχοι ελικοπτέρου τραντάζουν το στάδιο: "The Happiest Days Of Our Lives / Another Brick In The Wall Part 2", με μία τεράστια φουσκωτή κούκλα του «δασκάλου» να ξεπροβάλλει μπροστά από το Τείχος και δεκάδες παιδιά να τραγουδάνε το δεύτερο κουπλέ του κομματιού, και έπειτα να επιτίθενται στον «δάσκαλο»!

Πριν την έναρξη του "Mother", ο Roger μιλάει για πρώτη φορά στο κοινό και τονίζει πως η Ολλανδία είναι μία από τις αγαπημένες του χώρες. Μίλησε ακόμα και για τις πρώτες συναυλίες των Pink Floyd στη συγκεκριμένη χώρα και στη συνέχεια μας έφερε προ εκπλήξεως: Ανακοινώνει πως το επόμενο τραγούδι θα είναι ντουέτο με τον νεαρό Roger Waters του 1980, από μία εκ των συναυλιών των Pink Floyd στο Earls Court του Λονδίνου! Και ενώ το συγκρότημα παίζει κανονικά και o Roger τραγουδάει, στο τείχος προβάλλονται εικόνες από τη συναυλία του Earls Court και οι φωνές που ακούγονται είναι δύο. Ήταν ομολογουμένως μία πρωτόγνωρη εμπειρία και ένα μέρος των συνεχών highlights του show, αφού δε θεωρώ καμία στιγμή του μέτρια.

«Look mummy: There's an airplane up in the sky» αναφωνεί ο μικρός Harry Waters και με την έναρξη του "Goodbye Blue Sky" το ανυπέρβλητο θεατρικό σκηνικό εξακολουθεί να μας οδηγεί σε νιρβάνα: Εικόνες πανομοιότυπες με αυτές τις ταινίας, μόνο που τα αεροπλάνα «βομβαρδίζουν» με το σήμα του δολαρίου, της Mercedes, την πεντάλφα, το Άστρο του Δαυίδ, το έμβλημα της Shell και ούτω καθεξής.

Τον ενθουσιασμό από τις άριστες ερμηνείες διαδεχόταν συνεχώς μελαγχολία και έντονη συγκίνηση. 40.000 κόσμος είχε πλήρη συναίσθηση του τι βιώνει εκείνη τη στιγμή. Αποσπάσματα από την ταινία συνεχίζουν να προβάλλονται και κατά τη διάρκεια των "Empty Spaces / What Shall We Do Now", σε πολύ βελτιωμένη εκδοχή βέβαια, και ενώ ταυτόχρονα το Τείχος χτίζεται, αργά και σταθερά.

Το "Young Lust" φλερτάρει με την αλητεία, αφού το ανόθευτο rock 'n' roll του συνδυάζεται άψογα με τις προβολές γυναικών «χαλαρών ηθών». Και οι ηλεκτρικοί κεραυνοί του συγκροτήματος δε λένε να κοπάσουν, το ξέσπασμα του Roger στο "One Of My Turns" ανεβάζει την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Το κτίσιμο του Τείχους έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, με τον Roger να στέκεται καθιστός στη σκηνή ερμηνεύοντας το "Don't Leave Me Now", ενώ δίπλα του προβάλλεται το πρόσωπο μίας νεαρής κοπέλας, της οποίας τα δάκρυα έχουν πράσινο χρώμα. Τρομακτική αποτύπωση. Τελευταίες δόσεις αδρεναλίνης με το "Another Brick In The Wall Part 3" και "Last Few Bricks", ενώ στο τελευταίο «goodbye» του "Goodbye Cruel World" η ολοκλήρωση του Τείχους είναι γεγονός. Κάπου εδώ μεσολαβεί ένα 25λεπτο διάλειμμα, το οποίο θεωρώ πως μας προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα. Από την άλλη, οι Έλληνες συνοδοιπόροι έχουν αντίθετη άποψη, αλλά όπως και να έχει, κόβεται απότομα η ροή του show. Βέβαια, στο Τείχος προβάλλονται συνεχώς εναλλασσόμενες εικόνες των «Fallen Ones», με αποτέλεσμα ο χρόνος του διαλείμματος να περάσει εξαιρετικά γρήγορα.



Και έπειτα, η πολυαναμενόμενη επανέναρξη με το "Hey You" και τον Roger με το συγκρότημα να βρίσκονται πίσω από το Τείχος. Συνέχεια με το γλυκά μελαγχολικό "Is There Anybody Out There?" και τους κιθαρίστες να ξεπροβάλλουν από ένα μικρό κενό, αποτέλεσμα λίγων «τούβλων» τα οποία είχαν αφαιρεθεί. Εξίσου ονειρική συνέχεια με το "Nobody Home", το οποίο ο Roger ερμηνεύει μέσα στο δωμάτιο, στην αριστερή πλευρά του Τείχους. Η "Vera" συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό video ενός κοριτσιού που κλαίει, ενώ στο "Bring The Boys Back Home" το Τείχος προβάλλει ένα αντιπολεμικό ρητό του Dwight Eisenhower, το οποίο έχει αποτυπωθεί και σε μπλούζα της περιοδείας.

To ανυπέρβλητο "Comfortably Numb" βρίσκει τον David Wyckoff στη μέση του Τείχους να τραγουδά, τον Dave Kilminster στην κορυφή του για τα δύο solo του κομματιού και τον Roger συνεχώς μπροστά του. Έκσταση, μαγεία. Ο ορισμός της απόλυτης ευτυχίας. "In The Flesh" με τα hammers να καταλαμβάνουν τη σκηνή και το συγκρότημα να τοποθετείται μπροστά. Το περιβόητο γουρουνάκι κάνει την εμφάνισή του, γεμάτο εύστοχα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα. Και αφού «this is for us», οι λίγες αντοχές μας πάνε περίπατο με τις πρώτες νότες του "Run Like Hell": Το λογότυπο του iPhone μετατρέπεται σε «iTeach», «iLearn», «iLead», «iProtect», «iFollow», «iResist», «iProfit».

Στο "Waiting For The Worms" γινόμαστε μάρτυρες ενός εξαιρετικά θεατρικού σκηνικού, με σκουλήκια να κατακλύζουν το Τείχος και τον Roger Waters να κάνει την απαγγελία με τον τηλεβόα. Το εξαιρετικό και επανεπεξεργασμένο animation του "Trial" κορυφώνει το show, ενώ η Gelredome Arena κατακλύζεται από την ιαχή «tear down the Wall!». Και ενώ το Τείχος γκρεμίζεται, ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός και ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης κάνει την εμφάνισή του. Μπροστά από τα χαλάσματα, μας αποχαιρετάνε με μία extended version του "Outside The Wall", καθώς ο Roger παρουσιάζει τους μουσικούς, οι οποίοι με τη σειρά, αφού εισπράττουν το χειροκρότημα του κόσμου, αποχωρούν ένας-ένας.

Έχοντας παρακολουθήσει και την περιοδεία του "Dark Side Of The Moon", δηλώνω υπεύθυνα (και ενώ έχει μεσολαβήσει ένα στοιχειώδες χρονικό περιθώριο από το live) ότι το "Wall" είναι το συναυλιακό μου ζενίθ. Οnce in a lifetime experience. Τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα του Waters είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Και εν έτει 2011, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, είναι πολύ πιο εντυπωσιακό από την αρχική εκδοχή του, με το 360 D surround system να αποτελεί το ηχητικό κερασάκι στην τούρτα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φοβερή παρέα των Ελλήνων συναυλιοτουριστών. Υou know who you are. Με την ευχή να γίνουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι μάρτυρες αυτού του τιτάνιου show.

Setlist:

In The Flesh?
The Thin Ice
Another Brick In The Wall (Part I)
The Happiest Days Of Our Lives / Another Brick In The Wall (Part II)
Mother
Goodbye Blue Sky
Empty Spaces / What Shall We Do Now?
Young Lust
One Of My Turns
Don't Leave Me Now
Another Brick In The Wall (Part III)
The Last Few Bricks
Goodbye Cruel World

Hey You
Is There Anybody Out There?
Nobody Home
Vera
Bring The Boys Back Home
Comfortably Numb
The Show Must Go On
In The Flesh
Run Like Hell
Waiting For The Worms
Stop
The Trial
Outside The Wall

Γιάννης Μαρκούτης