Rockwave Festival: The Black Keys, The Black Angels, 1000mods, The Big Nose Attack, Puta Volcano @ TerraVibe Park, 30/05/15

Η πρώτη μεγάλη συναυλία του φετινού καλοκαιριού ήρθε χθες να ταρακουνήσει για τα καλά την «Γη των Δονήσεων» της Μαλακάσας. Με τον κόσμο να συρρέει από νωρίς και να ξεπερνάει τελικά με μια πρόχειρη εκτίμηση τις 20.000, η εμφάνιση των Black Keys είναι -μέχρι τώρα- το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς. Πλαισιωμένοι από καλά ελληνικά σχήματα και τους αγαπημένους Black Angels από το Texas, δημιούργησαν στο κοινό υψηλές προσδοκίες. Τις διέψευσαν ή τις υπερέβησαν; Μάθετέ τα όλα, ξεκινώντας από εδώ!

Puta Volcano

Τίποτα απ' την εμφάνιση του πρώτου opening act του festival δεν πρόδωσε το γεγονός ότι οι Puta Volcano βρίσκονται στο ξεκίνημα της καριέρας τους. Μέσα από φαντασμαγορικά εφέ -καπνούς και φωτιές- παρουσίασαν τόσο άρτια τον desert rock, με ψυχεδελικά, stoner και grunge ψήγματα, ήχο τους απ' την πρόσφατη δουλειά τους, "The Sun", που μας έκαναν να ανυπομονούμε για το επόμενό τους live.



Τι κι αν μπούκωσε ο ήχος τους προς το τέλος; Οι alternative μελωδίες τους κατάφεραν, ακόμα κι έτσι, να μας ξεσηκώσουν. Τα δουλεμένα drums ενίσχυαν τα groove-άτα riff και η τραχιά χροιά της Luna αναδείκνυε το κάθε κομμάτι, χωρίς να αφήσει κανέναν να μετανιώσει που ήρθε από νωρίς.

Setlist: Black Sand / (νέο κομμάτι) / Rockability / Indri / Indigos And Vulgars / Raindance / Await / Fou / The Sun.

The Big Nose Attack

Αν το αναλογιστεί κανείς, οι Big Nose Attack έπαιξαν μπροστά σε περισσότερο κόσμο από ό,τι αθροιστικά όλοι όσοι συμμετείχαν στο περσινό Rockwave. Και αυτό σίγουρα σημαίνει πολλά.



Βέβαια, γιατί να μην είχαν κόσμο οι Big Nose Attack έστω κι αν ήταν μόλις το δεύτερο όνομα της ημέρας; Δεν είναι μόνο ότι έχουν ακουστεί αρκετά και έχουν και την αντίστοιχη προώθηση (που τους αξίζει πάντως). Ακόμα και στο εξωτερικό να έψαχνε κανείς, δύσκολα θα έβρισκε πιο ταιριαστό συγκρότημα στον ήχο των Black Keys από τους Έλληνες ομόλογούς τους. Το ντουέτο ντραμς - κιθάρα με τα τις blues καταβολές και τα κοφτά riff έπαιξε όσο καλά παίζει και στους κλειστούς χώρους και μπράβο του γι' αυτό, όχι μόνο γιατί δεν τους κατατρόπωσε το άγχος της ευκαιρίας αλλά κυρίως γιατί δεν τους κατάπιε η μεγάλη σκηνή κι ας είναι αναγκαστικά η σκηνική τους παρουσία περιορισμένη.



Πέρα από το χιτάκι τους "Yeah! (That Girl)" που ήταν καλοδεχούμενο από το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, έπαιξαν ένα μπλουζ «για τον B.B. King» που όμως, ειρωνικά, ήταν τόσο βαρύ κι ασήκωτο όσο ο βασιλιάς δεν είχε υπάρξει ποτέ στη μουσική του. Η εμφάνισή τους περιελάμβανε ένα καινούργιο τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο τους, "69", αλλά και ένα εκτεταμένο τζαμάρισμα που αν χάλασε κάποιους μάλλον δεν έχουν καταλάβει το πνεύμα του rock φεστιβάλ, είναι σαν να διαμαρτύρονται που ο Santana έπαιξε το "Soul Sacrifice" στο Woodstock.



Και ας είναι αυτή η τελευταία εικόνα από τους Big Nose Attack: ένα συγκρότημα που κέρδισε πολλούς από τους παρευρισκόμενους (στατιστικά αποδεδειγμένο αυτό) και που, χωρίς να αλλάξει ιδιαιτέρως τίποτα από τον ήχο του, μπήκε πολύ καλά σε φεστιβαλικό κλίμα.

Setlist: A Bite To Eat / All By Myself / Yeah! (That Girl) / Drunk & Gibberish / Adam & Eve / Left Alone / Wild Cherry / Down With Me.

1000mods

Στις 18:40 ακριβώς οι 1000mods ανεβαίνουν στη σκηνή του Terravibe, με τον κόσμο, που είχε αρχίσει ήδη να πληθαίνει, να τους χειροκροτεί από το πρώτο δευτερόλεπτο, δείγμα που πιστοποιεί την ευρύτερη αποδοχή που γνωρίζει το stoner αυτή την περίοδο στη χώρα μας, αλλά και την αποδοχή για την ίδια την μπάντα, η οποία σίγουρα βρίσκεται σε καλό φεγγάρι και με άστρο λαμπρό να την οδηγεί.



Ο ήχος ήταν σχετικά καλός και ογκώδης και οι 1000mods πραγματοποίησαν μια εμφάνιση με νεύρο, ένταση και ενέργεια, με συμπαγές rhythm section και με τις απαραίτητες μελωδίες να τους συνοδεύουν σε κάθε τους βήμα πάνω στη σκηνή. Παρουσιάστηκαν ιδιαίτερα άνετοι, παρά το γεγονός ότι ο κόσμος δεν ήταν εκεί γι' αυτούς, έδειχναν να απολαμβάνουν όλο αυτό το σκηνικό και απέδωσαν εξαιρετικά την μουσική τους.



Η εμπειρία από τις πολλές συναυλίες τους, εντός και εκτός συνόρων, είναι σίγουρα σύμμαχος. Ακόμα και αν συχνά πυκνά ακροβατούν ανάμεσα σε Black Sabbath και Kyuss, το κοινό τούς επευφημούσε είτε σε κάποιο τεράστιο groove, είτε σε κάποιο τζαμάρισμα και γενικότερα ανταποκρινόταν σ' αυτό που τους προσέφερε η μπάντα.



Το "Vidage" κέρδισε τις εντυπώσεις, το "El Rollito" ανέβασε τον ρυθμό και τον παλμό στην αρένα, αλλά και ό,τι μας παρουσίασαν ήταν από καλό και πάνω και ύστερα από μία γεμάτη ώρα μας αποχαιρέτησαν καταχειροκροτούμενοι μέσα στο feedback και την ψυχεδέλεια, στρώνοντας τον δρόμο για την κατεξοχήν ψυχεδελική στιγμή της ημέρας.

The Black Angels

Αν και προερχόμενοι από την Μέκκα της ψυχεδέλειας, το Austin του Texas (ok υπάρχει και το San Francisco), οι Black Angels υπήρξαν Άγγλοι στο ραντεβού τους και 20:15 παρατάχθηκαν όλοι επί σκηνής. Ο ήλιος μας έδειχνε ακόμη τα δόντια του ενώ είχε πάρει την κατιούσα, κάτι που επηρέαζε αρκετά το video wall, οι ψυχεδέλειες του οποίου ήταν αρκετά δυσδιάκριτες στην αρχή. Ωστόσο, μισή ώρα μετά τα πάντα θα σκοτείνιαζαν και οι Μαύροι Άγγελοι θα είχαν, περίπου, το σκηνικό που τους άρμοζε εξαρχής.



Οι Black Angels είναι το καλύτερο και ποιοτικότερο συγκρότημα (αυτό του τύπου) της νέο-ψυχεδέλειας. Έχει κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους που είναι όλοι ένας κι ένας, από το συγκλονιστικό "Passover" του 2006 μέχρι το πιο πρόσφατο "Indigo Meadow", που αποτελούν παρεμπιπτόντως τις δύο κορυφές τους. Έχουν, επίσης, καταφέρει να βάλουν τους ψυχεδελικούς rock ήχους στα σπίτια των Ελλήνων ακροατών, αντικατοπτρισμός του οποίου είναι τα πολλά δυνατά ελληνικά συγκροτήματα που έχουν ξεπεταχθεί επηρεασμένα από αυτούς. Ωστόσο, χθες στη Μαλακάσα ήταν εντελώς διαφορετική η περίπτωση...



Χθες στη Μαλακάσα το στοίχημα ήταν να κερδίσουν τον μέσο παρευρισκόμενο και, κακά τα ψέματα, το 80% του κόσμου που κατέκλεισε το Terra Vibe δεν τους είχε ακουστά ούτε σαν όνομα. Εν τέλει, εκ του αποτελέσματος, η αποστολή τους κρίνεται αποτυχημένη. Κυρίως, φταίει ότι αυτό που είδαμε ήταν αρκετές σκάλες πιο κάτω από αυτό που είχαμε δει στη sold-out live-άρα του Fuzz. Με άλλα λόγια, όσοι ήταν να περάσουμε καλά επειδή ξέρουμε την αξία τους (και ενδεχομένως επειδή πήγαμε κυρίως γι' αυτούς) περάσαμε καλά. Ωστόσο, ήταν αδύνατο να παρακινηθεί ουδείς άλλος και το άκομψο αποτέλεσμα ενός αγαλματένιου κοινού στο δεύτερο όνομα της ημέρας ήταν αναπόφευκτο.



Θα μου πεις, γίνεται να μην τους παρασύρει όλους το "Young Men Dead"; Γίνεται να μην κοπανηθούν στο ξέσπασμα του "Bad Vibrations" και στο αλλοπρόσαλλο drumming του "Indigo Meadow"; Γίνεται να μην ανατριχιάσουν με το στρατιωτικό "Prodigal Sun"; Κι όμως, γίνεται. Το σημαντικότερο, κατάφεραν με καλό ήχο να έχουν ...κακό ήχο. Οι Black Angels, δεν είναι η τυπική ψυχεδελική μπάντα με τον υπνωτιστικό flat ήχο. Συμβαίνουν προοδευτικά πραγματάκια στο παρασκήνιο που ποτέ δε ακούσαμε, εκτός από αυτούς που τα ήξεραν απ' έξω και τέντωναν τα αυτιά τους. Επίσης, παίζουν με τον θόρυβο ουκ ολίγες φορές και χρειάζονται massive ήχο να κατακλύζει τα πάντα με όγκο και βάθος για να σε συμπαρασύρουν. Αυτό δε υπήρξε ποτέ, δυστυχώς.



Σε αυτά, αν προσθέσεις το ότι ο Alex Maas φωνητικά δεν ήταν και στην καλύτερή του μέρα, ότι το video wall δεν βοηθούσε όπως πέρσι και ότι ολόκληρο το συγκρότημα έμοιαζε μουδιασμένο μπροστά στη θέα ενός άκρως στατικού κοινού, καταλήγεις σε ένα μέτριο live. Η εμφάνισή τους, όμως, ήταν καλή. Ήταν καλή για εμάς που τους περιμέναμε ήδη στο κατάλληλο mood και μπορούσαμε να γουστάρουμε ακόμα και με τα "Sniper At The Gates Of Heaven", "Black Grease", "Yellow Elevator", "Evil Things" παιγμένα υπό το φως του ήλιου. Εν τέλει το set τους έκλεισε πέντε λεπτά νωρίτερα από το προγραμματισμένο και, σαφώς, ανυπομονούμε να τους δούμε συντόμως όπως τους πρέπει γιατί είναι τεράστιο συγκρότημα.


The Black Keys

Για το πρόγραμμα δεν θα πω τίποτα, μόνο ότι τηρήθηκε σχεδόν κατά γράμμα. Ούτε για το setlist θα πω κάτι, μιας και ήταν πλήρες επιτυχιών και έδινε στην -φεστιβαλική, μην το ξεχνάμε- εμφάνιση της μπάντας μία «τίμια» διάρκεια (πάνω από μία ώρα). Ο χώρος και οι συνθήκες επίσης γνώριμες πάνω-κάτω στο φιλοσυναυλιακό κοινό της χώρας -δεν λέω της Αθήνας, θα ήταν άδικο για τις χιλιάδες του κόσμου που έρχεται απ' όλες της γωνιές της Ελλάδας. Η (μεγάλη) προσέλευση του κόσμου αναμενόμενη, μιας και η συμμετοχή των Black Keys στο φετινό Rockwave Festival από πολλούς θεωρήθηκε -πριν καν γίνει- η συναυλία της χρονιάς. Άρα το μόνο που μου μένει είναι η εμφάνιση της μπάντας αυτή καθεαυτή.



Λίγα λεπτά μετά τις 22:00, βγαίνει στη σκηνή εν μέσω επευφημιών ο Patrick Carney και κάθεται στα ντραμς. Ακολουθεί κατά πόδας ο Dan Auerbach με την κιθάρα του και τα χειροκροτήματα πληθαίνουν. Βρίσκει κι αυτός τη θέση του. Κι εκεί που λες ότι βγήκαν οι Black Keys και περιμένεις την πρώτη νότα, συνεχίζουν να βγαίνουν άτομα στη σκηνή. Δεν λέω ότι έπεσα από τα σύννεφα, αλλά η ελπίδα ότι μπορούν να υποστηρίξουν τον χαρακτηριστικό τους ήχο χωρίς προσθήκες πεθαίνει τελευταία. Το ντουέτο από το Akron πλαισίωσαν τελικά ένας μπασίστας και ένας πληκτράς που αργότερα τον είδαμε να παίζει και δεύτερη κιθάρα, καθόλου κακοί μουσικοί.



Η φωνή του Auerbach με εξέπληξε θετικά και παρ' όλες τις απροσεξίες του τραγουδιστή, ομολογώ ότι με κατέκτησε με το ζεστό και μαζί μεταλλικό της ηχόχρωμα. Οι εκτελέσεις των τραγουδιών ήταν ελάχιστα πειραγμένες, αν όχι πανομοιότυπες με τις εκδοχές των δίσκων, κι αυτό όταν συμβαίνει κάτι κρύβει. Παίζεις με τέτοια πιστότητα μόνο όταν έχεις άγνωστο στον κόσμο υλικό ή όταν δεν μπορείς να υπερβείς την μία εκτέλεση. Δυστυχώς, εδώ το πρώτο σίγουρα δεν συμβαίνει.



Σίγουρα ο τραυματισμός του Carney δεν κόστισε μόνο στις uptempo συνθέσεις μεγάλο μέρος της «ορμής» τους, καταστώντας τες αυτομάτως midtempo, αλλά μάλλον και στην βραδιά τον παλμό της. Ο Dan αν και απευθύνθηκε αρκετές φορές στο κοινό και διατήρησε ένα πολύ συμπαθές προφίλ, δεν κατάφερε να ανεβάσει την ένταση της εμπειρίας. Όχι ότι δεν υπήρξαν αρκετές στιγμές που το κοινό συμμετείχε ενεργά και ξεσηκώθηκε άγρια, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν τρομερά ηλεκτρισμένο, ως όφειλε στον ηλεκτρικό rock ήχο που -φέρεται να- υπηρετεί η μπάντα.



Μιας και ανέφερα τον ήχο, η ένταση στην οποία επέλεξε το συγκρότημα να παίξει χθες ήταν σε επίπεδα καφετέριας· μπορούσες να συζητήσεις με τον διπλανό σου σχεδόν άνετα, ακόμα και αρκετά μπροστά. Ίσως αυτό να είναι άλλος ένας λόγος που δεν αισθάνθηκα συνολικά συνεπαρμένη.



Η ροή της συναυλίας ήταν ένα ακόμη ζήτημα, μιας και είχαμε αξιοσημείωτη διακοπή της στο τέλος κάθε τραγουδιού, για αλλαγή κιθάρας, ανεβοκατέβασμα από τη σκηνή ή και για κανέναν προφανή λόγο πλην της ίδιας της διακοπής. Μια μόνιμα παρούσα απουσία συνέχειας μπορεί να σημαίνει από παικτική αδυναμία των μουσικών μέχρι ένα ιδιαίτερο στυλ στησίματος μιας ζωντανής εμφάνισης. Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα στα δύο για να αποδώσω την αιτία της χθεσινής ασυνέχειας ανάμεσα σε όλα τα τραγούδια, θα έλεγα το τρίτο: ότι δηλαδή απλώς η πλήρης ανάρρωση του Patrick είναι προτεραιότητα.



Highlight της βραδιάς, η υπεράσπιση του τίτλου του «ντουέτου» στο "I Got Mine", που το έπαιξαν όπως έπρεπε -μόνο οι δυο τους- και μάλιστα εξαιρετικά, το ανατριχιαστικό "Leavin' Trunk" από το ντεμπούτο "The Big Come Up" του 2002 και η Ντόμπρο κιθάρα στο κλείσιμο, με το "Little Black Submarines" με την ευφυέστερη ενορχήστρωση της μέχρι τώρα καριέρας τους. Δεν με άγγιξαν όσο περίμενα τα pop blues του -κατά τ' άλλα πολύ ωραίου συνθετικά- "Too Afraid To Love You", μιας και δεν επικοινωνήθηκε καλά η διάσταση των πλήκτρων.



Στο σύνολό της η εμφάνιση του ντουέτου δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί μουσικά, μιας και συνέβη το εξής περίεργο (;): Αν παρακολουθούσες τα επί σκηνής τεκταινόμενα «στο mute», θα ήταν ηλίου φαεινότερο πως μπροστά σου βρίσκεται μια ροκ μπάντα. Αν όμως άκουγες χωρίς εικόνα τον ήχο του χθεσινού live, τότε δεν θα μπορούσες να πεις με σιγουριά τι είδος μουσικής παίζει η μπάντα. Το πέρασμα από την blues διάθεση στην κιθάρα, στον punk αυθορμητισμό στις εκτελέσεις και μετά στις pop μελωδίες των mega-hits γινόταν ακαριαία και η ατμόσφαιρα έγινε συγκεχυμένη.



Όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αντώνης Μουστάκας, πήγαμε να ακούσουμε rock, μας ψιθύρισαν pop... Εν τέλει όμως, αυτό που μένει είναι οι ίδιες οι μουσικές που το κοινό έδειξε να έχει αγαπήσει. Ότι οι Black Keys κατάφεραν να γεμίσουν την Μαλακάσα εν μέσω κρίσης -όχι μόνο οικονομικής- είναι Γεγονός και κατατάσσει την χθεσινή τους εμφάνιση στην κορυφή της λίστας με τις πιο αγαπημένες / πολυπληθέστερες συναυλίες της σεζόν, αλλά όχι απαραίτητα και σ' αυτήν με τις καλύτερες.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com