Roadburn Festival 2013 @ Tilburg, Netherlands, 17-21/04/13

17 Απριλίου 2013: Today is the day, και σήμερα είναι Τέταρτη. Είναι η μέρα που περιμένεις όλον τον χρόνο για να βρεθείς σε ένα από τα καλυτέρα festival που πραγματοποιούνται στην Ευρώπη. ΟΔΟΚΑΨΙΜΟ στα Ελληνικά, Roadburn στα ξένα.

Αφού έχουμε κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες είμαστε καθόλα έτοιμοι για την απόβαση στις κάτω χώρες. Πολύ πρωινό ξύπνημα ώστε να προλάβουμε το μετρό στις 06:00 για το Ελ. Βενιζέλος, πτήση στις 08:15 για Φρανκφούρτη και από εκεί για το Αμστελόδαμο. 12:40 τοπική ώρα βρισκόμαστε σε μια από τις πιο όμορφες πρωτεύουσες της Ευρώπης για να χαλαρώσουμε και να κάνουμε τα απαραίτητα ψώνια, που θα μας συντροφεύσουν στο Roadburn.

18 Απριλίου 2013: Άφιξη στον συναυλιακό χώρο για να παραλάβουμε τα βραχιολάκια, το photo pass αλλά και να εξερευνήσουμε το διπλανό κτίριο: merchandise, merchandise, holy merchandise. Με την πρώτη μπύρα ανά χείρας και το πολύ χρήσιμο βιβλιαράκι/πρόγραμμα στο άλλο, ξεκινάμε για ακόμη μια φορά το μαγικό ταξίδι στο καλύτερο ευρωπαϊκό Festival.



Η αρχή έγινε με τους Pallbearer στην κεντρική σκηνή -χωρητικότητας 2500 ατόμων περίπου, με απίστευτη ακουστική, αλλά και σκαλοπάτια από ένα σημείο και μετά, που δίνουν την δυνατότητα σε όλους να έχουν την τέλεια οπτικοακουστική επαφή- που με την εμφάνισή τους δικαιολόγησαν τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά τους.



Τροχάδην στο Green Room για μια τζούρα από τους blues, heavy-psych ήχους των Blues Pills και την εκρηκτική φωνή της Elin Larsson. Αποθεώθηκαν και δημιούργησαν προσδοκίες.



Όπου να 'ναι ξεκινούν οι θεοί Penance και γυρίζουμε πίσω στην κεντρική σκηνή. Ό,τι και να πεις για ένα γκρουπ όπως οι Penance είναι λίγο: αργόσυρτο doom που σε πιάνει από τον λαιμό. Τι και αν τα χρόνια πέρασαν, οι Penance παραμένουν στο Top5 των doom συγκροτημάτων.

Και αμέσως μετά οι Pillgrim κυρίες και κύριοι. Αυτό το όνομα να το θυμάστε. Σοβαρό doom σχήμα που συνεχίζει την παράδοση των κυρίων πιο πάνω. Με την εμφάνισή τους κατατροπώνουν τα πάντα μέχρι εκείνη τη στιγμή. ΕΤΣΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΜΟΔΕΡΝΟ ΝΤΟΥΜ.



Πάλι πίσω στην κεντρική σκηνή για να κατέβουν οι τόνοι και να καούν εγκεφαλικά κύτταρα με τους Gravetemple. Attila Csihar, Stephen O'Malley και Oren Ambarchi. Abstract noise ηχοτοπία, με free jazz drumming και τον Attila να ψέλνει. Είπατε τίποτα;



Μικρό διάλλειμα για ήλιο (κι όμως, ναι), μπύρα και μια τζούρα, και επιστροφή στην κεντρική σκηνή για High On Fire. Έχουμε τη χαρά να παρακολουθουμε την εκτέλεση του επικού "The Art Of Self Defense". H αλήθεια όμως είναι ότι μόνο παρακολουθήσαμε και δυστυχώς δεν ακούσαμε. Ήχος μέτριος, αρκετά χαμηλά, σαν να μην είχε προηγηθεί soundcheck. Jeff Matz και Des Kenzel παίζουν παπάδες, ο Pike προσπαθεί πολύ, αλλά φαίνεται αρκετά κουρασμένος και όχι τόσο ορεξάτος όπως στην περσινή ισοπεδωτική εμφάνιση με τους Sleep.



...Για να συνεχίσουμε με τους Primordial, στενοχωρώντας αρκετά αρρωστάκια αλλά και εδώ απουσίαζε ο καλός ήχος, όπως στο AN. Στο AN είχα απορήσει πως γίνεται να είναι τόσο κακός ο ήχος στα live τους, ενώ στα studio άλμπουμ να είναι τέλειος και υπέθεσα ότι το πρόβλημα περιοριζόταν στο συγκεκριμένο live. Έλα όμως που σε έναν από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης είχαν ακριβώς τον ίδιο μπουκωμένο, συμπιεσμένο ήχο, με τις κιθάρες χαμηλά. Αλλά και εκτός του ήχου, στην απογοητευτική αυτή εμφάνιση μεγάλη ευθύνη είχε ο Nemtheanga. Υπερβολικά πομπώδης και λαλίστατος με την κακή έννοια, φάνηκε να «τσιγκουνεύεται» τα φωνητικά που όλοι ελπίζαμε πως θα ανεβάσουν το live. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΜΕΓΑΛΗ.



Εγκαταλείποντας τους Primordial, οδεύουμε προς την εκκλησία. Ναι, καλά διάβασες. Εκκλησία. Οι άνθρωποι στο Βορρά είναι πολύ μπροστά, πώς να το κάνουμε. Εκκλησια γοτθικού ρυθμού, με δύο πατώματα, ιδανική για 900 άτομα. Μόνο δέος. Στο Het Patronaat λοιπόν -όπως είναι η κανονική ονομασία της εκκλησίας- πήραμε μια γεύση από τους Intronaut, ένα μίγμα από Isis, TesseracT, και λίγο Dillinger.

Για να περάσουμε στην πρώτο μεγάλο δίλλημα του φεστιβάλ. Από τις μεγαλύτερες «κόμπλες» στο πρόγραμμα και τη σειρά των εμφανίσεων, ήταν αυτή των Psychedelic Warlords που για δύο ώρες θα παρουσίαζαν το επικό "Space Ritual", με εκείνη των Herder, αλλά και των Midnight Ghost Train, που πάνω-κάτω εμφανίζονταν την ίδια ώρα.



Ας τα πάρουμε με την σειρά τους. Όταν το Οδοκάψιμο ανακοίνωσε τη συμμετοχή των Psychedelic Warlords και την παρουσίαση ολόκληρου του "Space Ritual", κόντεψα να πάθω ανακοπή. Όταν ηρέμησα, ξεκίνησαν οι πρώτες αρνητικές σκέψεις: να είναι καμιά μούφα και να εμφανιστεί κανένας  θίασος να γελάει ο κόσμος; Μπα, αποκλείεται, έλεγα μέσα μου . Σούπερ θα είναι οι γέροντες. Δυστυχώς, η εμφάνιση των Psychedelic Warlords δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια tribute μπάντα που προσπαθούσε να σταθεί στο ύψος του μεγάλου αυτού δίσκου. Από τη μια η μεγάλη συγκίνηση να το ακούς ζωντανό μπροστά σου και από την άλλη να αποδεικνύεται άνευρο θέατρο. 40 ήταν τα λεπτά που αντέξαμε, και ευτυχώς, γιατί στο stage 01 (παλιά λεγόταν Bat Cave, 200 ατόμων χωρητικότητας) είχαν ξεκινήσει ήδη οι φοβεροί Midnight Ghost Train (κάποιος να τους φέρει Ελλάδα ΤΩΡΑ) που με τους stoner blues rock ήχους μάγεψαν κυριολεκτικά.

Στην ακριβώς από κάτω σκηνη δηλαδή στο Green Room, έπαιζαν την ίδια ώρα οι καταιγιστικοι Herder. Απίστευτη ενέργεια επί σκηνής, μοναδικό κράμα doom, sludge, με πολλά stoner riff που μόνο αδιάφορο δεν σε αφήνουν.

Τέλος για σήμερα. Τρελή κούραση, ταξί και φύγαμε κατευθείαν για ύπνο.

19 Απριλίου 2013: Ο ιθύνων νους του Ηλεκτρικού Μάγου Jus Oborn έχει διαλέξει/προσκαλέσει τα συγκροτήματα των σημερινών εμφανίσεων. Συνεπώς, η αναμονή χτυπάει κόκκινο.



Πρώτο συγκρότημα της δεύτερης μέρας του οδοκαψίματος είναι οι Dread Sovereign, η δεύτερη ευκαιρία του Nemtheanga να μας θυμίσει γιατί τον γουστάρουμε. Αυτή τη φορά δεν την αφήνει να πάει χαμένη. Προσγειωμένος και ουσιαστικός, στην εκκλησία του Het Patronaat που του ταιριάζει γάντι, μας προσφέρει το καλύτερο ξεκίνημα ημέρας.



Οι Dream Death περιμένουν στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ. Ασήκωτο βάρος μεγατόνων σε μια εκπληκτική εμφάνιση, ισάξια του ονόματός τους.

Επιστροφή στην εκκλησία για τους Kadavar. Ευτυχώς, είχαμε την τύχη να τους δούμε πριν περίπου ένα χρόνο στους «6 σκύλους». Όπως και τότε, έτσι και τώρα οι 70s ψιλολιγνες φιγούρες των Γερμανών σκίζουν. Όσοι θέλετε να τους δείτε, κυνηγήστε το.



Η ώρα περνάει πολύ γρήγορα στο V39 -ειδικός χώρος που οι μπάντες πωλούν το merch τους- και χωρίς να το καταλάβουμε έχει φτάσει 18:00, δηλαδή είναι η ώρα για ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του φετινού Roadburn, αναφερόμαστε στους Uncle Acid & The Deadbeats και σπεύδουμε να πιάσουμε θέση. Καταιγιστικό live. Είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει τους τέσσερις νέους που μας καθήλωσαν για ακριβώς μια ώρα με τα στοιχειωμένα riff και τις occult προβολές ταινιών.

Moss και Cough είναι τα επόμενα δυο group που παίζουν στο Green Room πριν εμφανιστεί ο Μάγος. Σκισμένο, αργόσυρτο sludge οι δεύτεροι, κοντά στα πατήματα των Wizard, εν αντιθέσει με τους Moss που με τον νέο τους σούπερ δίσκο προσπαθούν να ξεφύγουν λίγο από τον βάλτο, κάτι που φάνηκε και στο σανίδι.



Electric Wizard, Κ Υ Ρ Ι Ε Σ & Κ Υ Ρ Ι Ο Ι. Ήρθαν, έπαιξαν, τα πήραν όλα και έφυγαν. Πάντα μου άρεσαν οι Wizard, ποτέ όμως δεν είχα αρρωστήσει μαζί τους και ας τους έχω δει τρεις φορές. Όλες οι εμφανίσεις τους ήταν σούπερ, αλλά αυτό που έζησα για πάνω από μια ώρα ήταν εξωγήινο. Ήχος δυνατός, καθαρός (όχι σάπια βαβούρα όπως εδώ) με τον πρώτο drummer πίσω στη θέση του να οδηγεί το ζεύγος Jus & Liz σε όργια επί σκηνής με την συνοδεία occult ταινιων. Τριπάρισμα από τα λίγα, αν και ο Tas έλειψε πολύ.

Και φτάνουμε στη δεύτερη κόμπλα του φετινού οδοκαψίματος. Την ώρα που τελείωναν οι Wizard, ξεκινούσε στην εκκλησία ένα από τα μεγαλύτερα χαϊπαρίσματα της φετινής χρονιάς. Αναφέρομαι στους Goat. Όπερ σημαίνει ότι για να προλάβεις να μπεις μέσα πρέπει να χάσεις τουλάχιστον μίση ώρα από τους Wizard. Αν γεμίσει, δε, απλά δεν μπαίνεις. 900 άτομα χωράει, τόσα θα είναι και μέσα, ούτε ένας παραπάνω.  Αν δεν προλάβεις, θα περιμένεις στη σειρά σου και όταν κάποιος από τους «τυχερούς» αποφασίσει να εγκαταλείψει τότε θα μπει κάποιος άλλος. Θα μου πεις εσύ ως μάγκας Ελληνάρας, πώς ξέρουμε πόσοι είναι μέσα; Πολύ απλά οι securities έχουν μετρητή.



Δεκαπέντε λεπτά πριν την έναρξη και είναι ήδη γεμάτη η εκκλησία. Φτάνουμε έγκαιρα και καταφέρνουμε να τρυπώσουμε. Το τι ακολούθησε μόνο αυτό το χαρακτηρίζει: Διονυσιακή τελετή. Όλοι μεθυσμένοι χορεύουν. Και η Γίδα να δίνει μυσταγωγικό ρεσιτάλ. Αν οι υπεύθυνοι του Roadburn είχαν προνοήσει και βάλει τους Goat στην κεντρική σκηνή, τότε θα μιλούσαμε για το απόλυτο live. Αρκετός κόσμος δεν μπόρεσε να τους δει, είτε γιατί δεν μπόρεσε να μπει, είτε γιατί η σκηνή στην εκκλησία είναι flat και μόνο οι μπροστά βλέπουν καλά. Μεγάλο λάθος η επιλογή του χώρου.



Βγαίνουμε έξω για μια μπύρα να στανιάρουμε και επιστρέφουμε στον ίδιο χώρο γιατί μισή ώρα μετά το τελευταίο τραγούδι των Goat ξεκινούν οι Amenra. Όσοι έχουν δει Amenra live ξέρουν πολύ καλά ότι πρόκειται για εμπειρία ζωής, για ένα σοκ του οποίου η έναρξη δεν χάνεται με τίποτα. Έτσι και έγινε: άλλο ένα εξωπραγματικό live από τους Βέλγους που δεν ξέρουν τι σημαίνει έκπτωση στον ήχο.

Αποχαιρετούμε το χώρο του φεστιβάλ, για λίγες ώρες ξεκούρασης.

20 Απριλίου 2013: Αισίως είμαστε στην τρίτη μέρα και μπαίνουμε κατευθείαν στην κεντρική σκηνή για να δούμε The Ocean.



Post prog ήχος και η κολεκτίβα βρίσκεται σε πολύ καλύτερη φόρμα από την τελευταία φορά που τους είδαμε στην Αθήνα. Φεύγουμε και πάμε Green room για να δούμε Monomyth, τη συνέχεια των Loose ή αλλιώς 35007. Ταξιδιάρικο instrumental, με ψήγματα kraut space stoner rock.  Στο ίδιο ακριβώς καζάνι βράζουν και οι Camera από το Βερολίνο. Χορταστικά live και από τις δύο προαναφερθείσες μπάντες.



Σειρά έχουν οι Σουηδοί Cult Of Luna στην κεντρική σκηνή. Post metal που τσακίζει κόκκαλα. Απίστευτο light show, αλλά και έξυπνα σχεδιασμένο setlist που κλιμακωνόταν και κατέληγε σε ανελέητο head banging. Άνετα στα πέντε καλύτερα live του φεστιβάλ.



Αφήνουμε τους Cult Of Luna για να στριμωχτούμε στο stage01 με την ελπίδα να παρακολουθήσουμε ένα προσωπικό κόλλημα: τους μέγιστους Wo Fat. Δυστυχώς, δεν τους ευχαριστήθηκα. Πάλι λάθος επιλογή χώρου. Επικρατεί το αδιαχώρητο, σε ένα χώρο που όχι απλά δεν μπορείς να κουνηθείς, αλλά ούτε και να δεις. Αναγκάζομαι να περιοριστώ στον ήχο του συμπαγούς groove των Wo Fat.

Victor Griffin's In-Graved ο επόμενος σταθμός, και ο γέρος ξέρει να τα σπάει. Αll star μπάντα από τις λίγες, που μαζί με τον πρώτο drummer των Trouble, Jeff 'Oly' Olson, τώρα στο hammond, drummer τον Pete Campbell (60 Watt Shaman, Place Of Skulls), μπάσο τον Guy Pinhas (The Obsessed, Acid King, Goatsnake) παραδίδουν μαθήματα για το πώς παίζεται το σωστό doom.



Σε λίγο ξεκινούν οι High On Fire, σήμερα είναι η δεύτερη εμφάνισή τους, με ελεύθερο setlist. Προτίμησα να δω Jess And The Ancient Ones. Φιλανδικό ψυχεδελικό rock, με την Jess να μην έχει διάθεση να δώσει τον καλύτερο εαυτό της. Στα τρία τραγούδια εγκαταλείπουμε για μια βόλτα στον ήλιο και λίγο μπύρα. Η μέρα είναι μεγάλη και περιμένω πως και πώς να δω Cosmic Dead και Endless Boogie. H ανταπόκριση των High On Fire από τους υπόλοιπους που παρέμειναν στο live είναι απογοητευτική. Ακόμη χειρότερος ήχος από την πρώτη μέρα εμφάνισής τους, ένα συνονθύλευμα για αμετανόητους.



Με μπύρα στο χέρι και με τα πρώτα σημάδια κούρασης να εμφανίζονται οδεύουμε προς την εκκλησία για να δούμε Elder. Η επόμενη λάθος επιλογή χώρου. Όλοι συμφωνούν πως οι Elder έπρεπε να παίξουν στην κεντρική σκηνή στη θέση των Die Kreuzen (ζητώ συγγνώμη αλλά δεν τους είδα) που είχαν κατά γενική ομολογία λίγο κόσμο, σε αντίθεση με τους Elder που η ουρά για την εκκλησία έμοιαζε ατελείωτη. Το groove stoner doom τρίο από τη Βοστώνη διέλυσε την εκκλησία κυριολεκτικά. Φέρτε τους στην Ελλάδα να πέσουν τα τσιμέντα του AN.



Στην κεντρική σκηνή έχουμε την τιμή να δούμε τους ογκολίθους Godflesh. Οι κύριοι J K Broadrick και G.C. Green μαζί με την συμβολή του Robert Hampson (Loop, Main) για μιάμιση ώρα μας χάρισαν απλόχερα την σαπίλα του επικού pure.

Γρήγορη στην εκκλησία για μια τζούρα από Satan's Satyr με διασκευές σε τραγούδια των Blue Cheer, ήταν αυτό που χρειαζόταν για να ξεκολλήσουμε από το υπνωτικό pure. Green room με γοργά βήματα για ψυχεδέλειες των My Brother The Wind, το προσωπικό σχήμα του Nicklas Barker (Anekdoten).

Κάπου εδώ αρχίζουν τα ζόρια. Έχουμε φτάσει στο τέλος της ημέρας, απομένουν τέσσερα γκρουπ και πρέπει να διαλέξουμε εκείνα που τελικά θα δούμε. Μεγάλο φετινό σκάλωμα ήταν το ομώνυμο άλμπουμ των Cosmic Dead, έλα όμως που θέλουμε να δούμε και Endless Boogie στην κεντρική σκηνή. Καλά, για Asphyx και Process Of Guilt ούτε λόγος. Τους μεν τους είδαμε πριν μερικούς μήνες, τους δε, δεν τρελαινόμαστε να τους δούμε κιόλας.



Οπότε, φεύγουμε σφαίρα να πιάσουμε στασίδι στο Stage01 για Cosmic Dead. Τουλάχιστον 20 λεπτά πριν την έναρξη του σετ και είναι ήδη τσίτα. Jammy space-rock είναι αυτό που παίζουν, και γίνεται χαμός. 200 άτομα είναι σε trance, άλλο να το ακούς από το album και άλλο να το ζεις μπροστά σου. Μοναδική εμπειρία. Αν όχι το καλύτερο live, ίσως ένα από τα καλύτερα του φετινού οδοκαψίματος. Με βαριά καρδιά και με ακόμη πιο βαριά από την κούραση και την εξάντληση πόδια πηγαίνουμε στην κεντρική σκηνή να δούμε Endless Boogie.



Endless Boogie, το λέει και το όνομα. Σε πολλούς μπορεί να ακουστεί σαν εφιάλτης αλλά trust me, μόνο αυτό δεν είναι. Claptonικές κιθάρες με blues layers και ακόμα περισσότερη ψυχεδέλεια.

Αυτό είναι και το τέλος των τριών πρώτων ημερών.

21 Απριλίου 2013 / Afterburner: Σήμερα η μέρα είναι πιο χαλαρή. Έχουν μείνει μόνο οι δύο σκηνές, η κεντρική και το green room και ο αριθμός των συγκροτημάτων είναι σαφώς μικρότερος.



Πρώτο group για σήμερα είναι οι Astra. Progressive μπάντα βουτηγμένη σε full 70s analog ήχο με ευρεία χρήση mellotron. Σπουδαία εμφάνιση, ανώτερη του 2010. Δυστυχώς οι Diagonal ακύρωσαν και στην θέση τους είδαμε πάλι τους Pallbearer να ισοπεδώνουν το Green room. Καθόλου άσχημα.



Συνεχίζουμε με τους Sigh. Μιλάμε για μεγάλη περίπτωση. Στη μνήμη μου είχα τα Japόνια χαραγμένα από παλιά ως cult μπάντα. Όμως αυτό που είδα και άκουσα δεν συνάδει ούτε στο ελάχιστο με την περιρρέουσα καλτίλα που τους ακολουθεί. Ψαρωτική εμφάνιση στην αρχή, τσίρκο μετά από λίγο.

Nihill, είναι το επόμενο γκρουπ που ακολουθεί. Εδώ και αν προσπαθούν να ψαρώσουν κόσμο οι Nihill, στην παρθενική τους εμφάνιση, με ολόκληρο το set να λαμβάνει χώρα σε φουλ σκοτάδι, υπό τους ήχους σκισμένων doom, sludge/black blastbeats. Δεν ψαρώνουμε ρε, έχουν δει πολλά τα μάτια μας.



Είναι τιμή μας να βλέπουμε ζωντανά ένα θρύλο επί σκηνής. ο Michael Rother, ιδρυτής των θρυλικών Krautrock pioneer NEU μαζί με την βοήθεια των Camera μας παρουσίασαν για μια ώρα κομμάτια των NEU και Harmonia. Το περιμέναμε με δέος αλλά δεν ήταν από τις εμφανίσεις που χαράχτηκαν στη μνήμη.



Συνέχεια με Golden Void από την Καλιφόρνια και με μπροστάρη τον Isaiah Mitchell των Earthless μάς χαρίζουν απλόχερα cool rock vibes σε ένα από τα καλύτερα live της ημέρας.



Πάλι πίσω στην κεντρική σκηνή για να παρακολουθήσουμε τους Spiritual Beggars. Μεγάλη μπάντα σε πολύ καλή φόρμα, με δεμένο σύνολο και νέο άλμπουμ που σκίζει. Μόνη παραφωνία οι ψιλές του Apollo, που κουράστηκε σχετικά γρήγορα για τα standard του. Sorry mate, αλλά αυτό ένιωσα.

Ακολουθούν για ακόμη μια φορά οι Die Kreuzen, και είναι μια καλή ευκαιρία για μια μπυρίτσα στον γλυκό ήλιο μήπως και ξεπιαστούμε. Και πάλι συγγνώμη στους απανταχού οπαδούς τους που δεν είχα το κουράγιο να τους δω.



Ihsahn και Leprous έσκισαν. Εκπληκτικό show, κοιταζόμασταν μεταξύ μας χωρίς να πιστεύουμε αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε. Progressive black ονομάζω αυτό που παίζουν, με έναν Inshan σε τρελά κέφια να παραδίδει μαθήματα frontman. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.



Electric Moon για τη συνέχεια. Heavy, psychedelic grooves all the way. Με απλά λόγια ένα ατελείωτο jammάρισμα, που μας κράτησε για μια ώρα και μας πήγε χεράκι-χεράκι να δούμε τους super retro rockers Zodiac στην κεντρική σκηνή. Προσπάθησα παρά πολύ να δω Switchblade, μπορεί να άντεξα και δυο τραγούδια, ζητώ συγγνώμη από τους Έλληνες οπαδούς τους, αλλά μου φάνηκαν εντελώς αδιάφοροι.



Και κάπως έτσι τελειώνει για φέτος το τέταρτο Οδοκάψιμο που είχα την τύχη να παρευρεθώ, μαζί με αγαπητούς συνοδοιπόρους. Πάντα τέτοια στην ομάδα.

Highs.

Κείμενο: Λεωνίδας Βρανάς, Λουκία Κυριοπούλου
Φωτογραφίες: Λουκία Κυριοπούλου