Release Athens (PJ Harvey, The Brian Jonestown Massacre, Slowdive, Closer, The Noise Figures) @ Πλατεία Νερού, 07/06/16

Η τρίτη ημέρα του Release ήταν και αυτή που (θα) έκρινε την επιτυχία του. Γιατί; Γιατί περιλαμβάνει ένα όνομα που δεν είναι «σιγουράκι» και οφείλει να κάνει το γκελ στο μη φανατικό κοινό, σε αυτό που (γιατί όχι;) μαθαίνει μουσική από το ραδιόφωνο, σε αυτό που δεν παρακολουθεί φανατικά την καριέρα ενός μουσικού, σε αυτό που ξέρει τα χιτάκια και δεν ντρέπεται, σε αυτό που τελικά κάνει τα φεστιβάλ να έχουν ζωή. Δεν είναι απαραίτητο όλοι όσοι ήρθαν στην Πλατεία Νερού να έχουν ακούσει τον νέο δίσκο της P.J. Harvey, αλλά όλοι θα έπρεπε να έχουν ακούσει γι' αυτήν, εξάλλου πού αλλού να ποντάρεις για διάσημα τραγούδια; Οι Brian Jonestown Massacre ακόμα και για τον φανατικότερο των οπαδών τους δεν διαθέτουν στην πραγματικότητα ένα τέτοιο, ενώ και ολόκληρη η ημέρα έδειχνε να αποτελεί μία σπουδή στους mid tempo ρυθμούς.

Η προσέλευση του κόσμου είναι γι' αυτά τα δεδομένα και υπό το φόβο καταιγίδας ικανοποιητική, σίγουρα όχι λόγος ενθουσιασμού αλλά και δεν θα κατηγορηθεί κανείς ότι γύρισε την πλάτη σε κάποιους ομολογουμένως πιο «δύσκολους» καλλιτέχνες. Το αποτέλεσμα πρέπει να δικαίωσε όλους πλήρως με μία εξέλιξη σαν αυτή που κάθε φεστιβάλ ονειρεύεται τελικά να έχει. Σχεδόν κάθε εμφάνιση να είναι καλύτερη από την προηγούμενη μέχρι ένα μεγαλειώδες φινάλε.

Κ.Σ.

Με την τρίτη καταιγίδα να καραδοκεί στα πυκνά σύννεφα, το δίδυμο των Noise Figures προσπάθησε με μεράκι να παρασύρει τους παρευρισκόμενους στις μελωδίες των δύο δισκογραφικών δουλειών του. Αν και λιγοστό, το κοινό είχε συγκεντρωθεί μπροστά στη σκηνή και φαινόταν αρκετά εξοικειωμένο με τις επιτυχίες του πρώτου δίσκου "We look Better In The Sun", "Black Caravan" και "Rollin".

Τα δεύτερα φωνητικά μπορεί να χάνονταν σε ορισμένες στιγμές αλλά ο ήχος ήταν δυνατός και γεμάτος με τον Στάμο Μπάμπαρη να τραβάει την κιθάρα Jack White-ικά πίσω, όσο ο Γιώργος Νίκας ισορροπούσε με αυτοπεποίθηση την τεχνική του ανάμεσα στα στιβαρά ντραμς και στα χρέη των φωνητικών. Το ψυχεδελώδες rock 'n' roll του "Aphelion" αντιπροσωπεύτηκε πλήρως, ενώ το κλείσιμο που έγινε με το stoner-ίζον "Blood" απέσπασε το χειροκρότημα, επαληθεύοντας την επιλογή της διοργάνωσης για να είναι εκείνοι το εναρκτήριο act της ημέρας.

Τ.Π.

Η σκυτάλη της μεγάλης σκηνής παραδόθηκε στην ιστορική μπάντα των Closer, δίνοντας μια γεύση νεότητας στα χείλη των παλιών και μια επιμορφωτική ενημέρωση στους νέους, περί των υπολοίπων τραγουδιών πέραν του "Singles". Ο Ανδρέας Παππάς είχε τον αέρα showman και μονίμως κλειστά τα μάτια στην ερμηνεία του, με τον Βαγγέλη Παππά να τον συμπληρώνει ανά σημεία. Ο άβολος χορός της Βάσως Νικολοπούλου δεν βοήθησε το ήδη στατικό και αποστασιοποιημένο κοινό να ενεργοποιηθεί, ούτε κι όταν διακοπτόταν για να συνεχίσει το χαρακτηριστικό ηλεκτρικό βιολί της.

Το set τους περιείχε όλα τα γνωστά κομμάτια τους αλλά μόνο η επιτυχία "Wine" του μακρινού "In The Market" κατάφερε να ταρακουνήσει τα νερά της Πλατείας Νερού. Όπως αποκάλυψαν, ο καινούριος τους δίσκος "Renaissance" κυκλοφόρησε την ίδια μέρα, αλλά αν κρίνουμε απ’ το πρώτο δείγμα, η πάλαι ποτέ αίγλη της μπάντας που γέννησε τόσες άλλες alternative εγχώριες, μάλλον είναι μη ανακτήσιμη.

Τ.Π.

Τον χορό των καλλιτεχνών που αποτέλεσαν τον κύριο πόλο έλξης, άνοιξαν οι Slowdive λίγα λεπτά μετά τις επτά. Ύστερα από το σχετικά υποτονικό ξεκίνημα με τα δύο κομμάτια του ομώνυμου EP, οι τόνοι ανέβηκαν σταδιακά, με αποκορύφωμα τα "Souvlaki Space Station" και "When Τhe Sun Hits". Όταν έχεις τραγούδι με την λέξη «σουβλάκι» στο τίτλο, αλλά και ολόκληρο δίσκο που ονομάστηκε από το απόλυτο ελληνικό έδεσμα, δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο ταιριαστή περίπτωση, όπως επισήμανε και η Rachel Goswell.

Το up & down με το βαρύ "She Calls" και το απόλυτα κουλαριστό, παιγμένο από τον Neil Halstead, "Dagger", ακολούθησε το "Alison" με καλή και πάλι αποδοχή από το κοινό, πριν μπει ο επίλογος της ωριαίας εμφάνισης των Βρετανών με την πολύ καλή διασκευή στο "Golden Hair" του Syd Barrett. Σε εξαιρετική φόρμα ο ντράμερ και πολύ ενδιαφέρουσα η ενσωμάτωση του ίδιου του ήχου των ντραμς στο διαστημικό shoegaze, που και αποδείκνυε χειροπιαστά την rock καταγωγή του ρεύματος και «προσγείωσε» κάπως το όλο άκουσμα. 

Κρίνοντας συνολικά το πρώτο μεγάλο όνομα της ημέρας, θα λέγαμε πως όλα κύλησαν ιδανικά χωρίς βέβαια να συμβεί κάτι το εξωπραγματικό. Το κοινό συσπειρώθηκε και ζεστάθηκε, ο ήχος - χωρίς να αγγίξει το τέλειο, όπως έγινε στην συνέχεια- εξυπηρέτησε τις ανάγκες της πεντάδας και οι shoegazers από το Reading τίμησαν την αξιόλογη μουσική τους παρακαταθήκη, αποδεικνύοντας πως καλώς επανήλθαν στα πράγματα. Αναμένουμε τη συνέχεια, ανεξάρτητα πλέον από τις ορέξεις του Βρετανικού Τύπου.

Θ.Ξ.

Τι έκανες όταν έπαιζαν οι Brian Jonestown Massacre; Έκλεισες τα μάτια; Αφέθηκες στη μουσική τους; Έχασες την αίσθηση με το χρόνο; Δεν μπορείς αλλιώς να καταλάβεις γιατί είναι συγκρότημα (και) για φεστιβάλ. Οι πίσω σειρές μάλλον το έχασαν, οι τύποι που περίμεναν την μπύρα τους στην ουρά σίγουρα, το πηγαδάκι που συζητούσε διαρκώς μάλλον σε διαστήματα απλά να ψυχανεμιζόταν. Η παρέα του Anton Newcombe, όμως, στη σκηνή του Release, είχε αρκετή ουσία να μεταδώσει σε όποιον έκανε τον κόπο να προσπαθήσει να τη δεχτεί.

Και αυτοί με εξαιρετικό ήχο, έδειξαν πώς επτά άτομα επί σκηνής μπορεί να είναι εκπληκτικά ρυθμικοί και νωχελικά μεθυστικοί, συγχρονιζόμενοι, σχεδόν κλειδωμένοι σε ένα μονάκριβο groove που οι λεπτομέρειες έκαναν πολύτιμο. Αν οι αδρές γραμμές ορίζουν τη ζωή σου τότε η δεδομένη στατικότητα της μουσικής των BJM μπορεί και να θεωρηθεί βαρετή αλλά ο τρόπος που αναπτύσσουν τα τραγούδια τους έχει βάθος. Οι δυναμικές τους, και τα μικρά τζαμαρίσματά τους ανεβάζουν κατά πολύ τη ζωντανή απόδοση των περισσότερων τραγουδιών και σε αυτό μετράει και η σκηνική τους παρουσία.

«Η ποια;» θα πει και πάλι ο ανυπόμονος. Κι όμως, αυτό το ακίνητο coolness που είναι τόσο πολύ ώστε να μοιράζεται και να περισσεύει από όλα τα μέλη του συγκροτήματος, φτιάχνει την εικόνα τους και αντικατοπτρίζει τη μουσική τους. Ο Newcombe με τις αυτοκρατορικές φαβορίτες είναι φυσικά ο ηγέτης αλλά και ο Joel Gion με ένα γήινα υπεροπτικό ύφος του στυλ «εγώ παίζω το ντέφι τώρα, εντάξει;» ενώ και ο Rob Campanella και όλο το συγκρότημα ενισχύουν με τη στάση τους το ύφος των τραγουδιών. Μαζί και κάποιες μικρές εισαγωγές του Newcombe o οποίος μετά από ένα λάθος ξεκίνημα λίγο ως πολύ χαρακτήρισε με τιμή όλο το συγκρότημά ερασιτέχνες, ενώ αλλού σχολίασε έναν «μάλλον καμμένο» ενισχυτή. Πάνω απ' όλα η μουσική, όμως, και παρότι όλες τους οι κλιμακώσεις ήταν ελκυστικές, το δίδυμο των "When Jokers Attack"/"Sailor" ξεχωρίζει οριακά.

Κ.Σ.

Με την πολυαναμενόμενη εμφάνιση της Polly Jean Harvey ολοκληρώθηκε η τρίτη ημέρα του Release Athens Festival. Μισή περίπου ώρα μετά τις δέκα το βράδυ, ο κόσμος συνωστίζονταν μπροστά από τη σκηνή που θα την υποδεχόταν. Μεσολάβησε μία περιοδεία, κατά την οποία δεν πέρασε από την Ελλάδα, αυτή του "Let England Shake", οπότε την περιμέναμε εναγωνίως. Φορώντας ένα μαύρο, κοντό φόρεμα κι ένα στεφάνι μαύρο στα μαλλιά, έμοιαζε περισσότερο με αερικό μιας άλλης εποχής, που μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς εισήλθαν στη σκηνή μ’ έναν αργό βηματισμό, σαν σε παρέλαση, υπό τον κτύπο του τυμπάνου στα χέρια του John Parish. Οι απόλυτες, υπολογισμένες κινήσεις της PJ Harvey και των υπολοίπων απετέλεσαν ένα συγκλονιστικό ηλεκτρισμένο set, με συγκεκριμένη σκηνοθεσία, προσεγμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια. Εξάλλου η φετινή περιοδεία για τον νέο της δίσκο φέρει την σφραγίδα ενός από τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα της σεζόν, που φιλοξενείται -αυτήν τη στιγμή- στην Ευρώπη, σε μεγάλα venue και festival.

Επικεντρωμένη -ως επί το πλείστον- στο άλμπουμ "The Hope Six Demolition Project" (2016), το οποίο ακούσαμε ολόκληρο, ξεκίνησε με τα "Chain Of Keys" και "Ministry Of Defence", παίζοντας το ογδοντάλεπτο -όπως μας είπαν- set, το οποίο ξεπέρασε σε χρόνο, αφού έπαιζε για μιάμιση ώρα. Η ίδια, ούσα παραδοσιακά κάπως απόμακρη από το κοινό, μετέβη από την «άσπρη» περίοδο του "Let England Shake" (εμφανιζόταν σ’ εκείνη την περιοδεία με ένα λευκό φόρεμα), στη «μαύρη» περίοδο του νέου δίσκου, follow-up του προηγούμενου. Δεν ξέρω αν αυτό σήμαινε κάτι, πάντως από τότε μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει... στον κοινωνικο-πολιτικό χάρτη. «Αλλαγές» για τις οποίες μιλούν τα τραγούδια της. Με τα "The Words That Maketh Murder", "The Glorious Land", "When Under Ether",  "Down By The Water" και το highlight του "To Bring You My Love" μας παρέσυρε στο παρελθόν και σε προηγούμενα άλμπουμ, προκαλώντας χαμό με το τραχύ "50ft Queenie", που ευχαρίστησε εκείνους που ήθελαν να ακούσουν δείγμα της πρώιμης περιόδου της.

Στην «μπάντα» της, όπως μας την σύστησε, των εννέα μουσικών, συναντήσαμε παλιούς γνώριμους που έχουν επισκεφθεί πολλάκις στο παρελθόν τη χώρα μας με διάφορα σχήματα. Πέραν του -επί σειρά ετών- συνεργάτη της John Parish στα δεξιά, την αριστερή πλευρά της σκηνής κατέλαβαν οι πολυοργανίστες Mick Harvey και James Johnston, οι οποίοι προσέδιδαν κάτι από την Βρώμικη Φινέτσα των Bad Seeds, ενώ στο βάθος, o επίσης πολυοργανίστας Terry Edwards (Tindersticks, Gallon Drunk, Tom Waits, κ.ά) είχε αναλάβει τα πνευστά, παίζοντας, κάποια στιγμή, ταυτόχρονα με δύο saxes. Το encore με τα "Working For The Man" και "A Perfect Day Elise" δεν θα μπορούσε παρά να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο αυτήν τη σπουδαία εμφάνιση, η οποία σίγουρα θα μνημονεύεται για χρόνια.

Μας έκαναν εντύπωση: Η λύπη στην έκφραση του James Johnston κατά την μικρή μας after show κουβέντα όταν αναφερθήκαμε στην απώλεια του Νίκου Τριανταφυλλίδη, την οποία είχε πληροφορηθεί νωρίτερα, με τον οποίον διατηρούσαν φιλική σχέση, αφού ως Gallon Drunk είχαν υπογράψει το soundtrack της ταινίας του «Μαύρο Γάλα». Και ό,τι μας είπε για την παρούσα συνεργασία του με την PJ Harvey, την οποία θεωρεί «το καλύτερο πράγμα» που έχει κάνει μέχρι στιγμής στην πορεία του, «γιατί γίνεται μια πολύ σοβαρή δουλειά που σε βάζει να σκέφτεσαι».

Κ.Κ.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com